Nëse ka një Perëndi që ia vlen të dihet gjithçka, nuk ka mundësi që Ai të ketë krijuar një botë si e jona. Një Zot që do të krijonte një botë si e jona do të duhej të ishte një “psikopat” (do të thoshte ndokush në momente dëshpërimi).
Unë mendoj se do të preferoja një Zot si “Rambo” ose si “Terminator”. Kisha përshtypjen se nëse Zoti do të ekzistonte, ai do ta kishte shkatërruar botën tonë. Por duke qenë se nuk po e shkatërronte, atëherë padyshim që nuk ekziston. Por nëse bota do të ekzistonte vërtet, do të duhej të ishte ashtu siç dëshiron Ai, në këtë rast unë do të isha i detyruar ta urreja Atë.
Po sikur të gjitha dëshirat tona për mirësinë, për bukurinë dhe për dashurinë të realizoheshin? Po sikur të mësonim të gjithë të vërtetën në tërësinë e saj, që nga fillimi i botës dhe krijimit, deri në fund të botës? Çfarë do të ndodhte nëse të gjitha ankthet që ndjekin botën, gjithë e keqja dhe gjithë dhimbja, do të zhyten në harresë të përjetshme, “…si ata që nuk janë” (Obadia 1:16)?
E pra, ky është pikërisht premtimi dhe shpresa e Biblës. Kjo shpresë nuk është një heqje dorë nga imagjinata jonë, ajo është objekt i dëshirës së Zotit. Është e vërteta në realitetin absolut siç e parashikon Zoti. Mund të themi se dëshira që kemi, që e mira të triumfojë dhe e keqja të zhvendoset nga bota është një profeci universale që përsëritet vazhdimisht në çdo zemër njeriu. Ka arsye të mjaftueshme për të besuar se çdo ëndërr e bukur përfundimisht do të realizohet dhe se çdo gjë në kundërshtim me dashurinë përfundimisht do të pushojë së ekzistuari. Atëherë edhe ne do të jemi si poeti që tha: “Kam ëndërruar se u zgjova dhe zbulova se kisha ëndërruar gjatë gjithë kohës dhe ëndrra ishte e vërtetë”.
Zoti ka ëndrra!
Bibla thotë se edhe për Perëndinë, historia e botës sonë është si një ëndërr e keqe. Kur të ketë mbaruar, Ai do të zgjohet dhe do të përçmojë imazhin e shëmtuar të njerëzve të liq që bëjnë vepra korruptive: “Si një ëndërr e zgjimit, o Zot, kur të ngrihesh, do të shkatërrosh shëmbëlltyrën e tyre” (Psalmi 73:20).
Ai që na krijoi për lumturinë e përjetshme dëshiron që makthi i së keqes të marrë fund dhe dëshiron që të gjitha ëndrrat tona të mira të bëhen realitet i gjallë. Ai ka shpresa dhe plane për botën tonë dhe është i vendosur t’i shohë ato të përmbushen menjëherë. Me një dashuri të fortë që nuk mund të ndalet, njeriu qëndron i palëkundur kundër çdo të keqeje. Me një përparim vendimtar që do t’i bëjë të gjitha fuqitë e errësirës të dridhen, Ai do të dërrmojë çdo tmerr dhe do t’i japë pavdekësi çdo mirësie.
Më kujtohet shumë qartë hera e parë që kuptova se Zoti është i zemëruar dhe i lënduar nga të gjitha padrejtësitë dhe dhimbjet në botën tonë.
Ndjeva një lehtësim të madh
Isha tetëmbëdhjetë vjeç, gjithçka që dija deri atëherë ishte dhimbje. Përveç makthit tim të vogël të jetesës, lajmet në atë kohë flisnin vazhdimisht për fëmijët që ishin rrëmbyer dhe shitur në tregjet e skllevërve. Ishte përtej asaj që mund të përballoja. Në menjëherësinë e së keqes rreth meje, ideja se mund të kishte një Zot të gjithëfuqishëm diku lart në qiell, dukej qesharake. Nëna dhe shoqja ime ishin bërë serioze për Krishtin dhe studimin e Biblës. Po mendoja, “si mund të jenë kaq sylesh dhe irracional? Nëse ka një Zot që ia vlen të dihet gjithçka, nuk ka mundësi që Ai të ketë krijuar një botë si e jona. Një Zot që do të krijonte një botë si e jona do të duhej të ishte një psikopat.”
Por një ditë m’u shfaq një ide krejtësisht e re: po sikur dashuria, jo kontrolli, të jetë kërkimi më i lartë i Zotit për botën tonë?
Kjo ide duhej të çonte në një përfundim logjik. Nuk kishte asnjë mënyrë që të pranoja ekzistencën e Zotit në bazë të autoritetit fetar ose “besimit të verbër”, çfarëdo që të nënkuptonte kjo. Duke qenë se jam rritur në një familje krejtësisht jo fetare, pa ndonjë trajnim fetar, Bibla nuk do të thoshte asgjë për mua. Ai nuk kishte asnjë autoritet mbi mënyrën time të të menduarit. Për mendimin tim ajo më përkiste si letërsi, në të njëjtin nivel me Shekspirin, apo mitet e lashta greke. Por befas, në mes të indinjatës dhe zhgënjimit tim për të gjitha gjërat e tmerrshme që po ndodhnin në botë, një perspektivë e re sfiduese filloi të formohej në të menduarit tim, ku dashuria, liria dhe rreziku ishin të ndërthurura.
Nëse dashuria, në vend të kontrollit, do të ishte qëllimi përfundimtar i Zotit për botën tonë, natyrshëm do të pasonte një kornizë krejt e re e të kuptuarit. Që të zhvillohet dashuria, është e nevojshme liria, dhe në ligjshmërinë e lirisë ekziston mundësia e së mirës dhe e së keqes. Dashuria, për nga natyra e saj, duhet të jetë plotësisht e vullnetshme. Në një botë në të cilën padrejtësia do të ishte e pamundur të ekzistonte, do të ishte një botë në të cilën dashuria do të ishte gjithashtu e pamundur të ekzistonte. Prandaj, nëse dashuria do të ishte qëllimi përfundimtar, liria do të ishte e vetmja mënyrë për ta arritur atë. Prandaj, një botë në të cilën ekziston mundësia e së mirës dhe e së keqes është i vetmi lloj bote në të cilin e mira mund të fitojë sundimin suprem dhe nga e cila e keqja mund të çrrënjoset përgjithmonë.
Shpresa filloi të ngrihej brenda meje. Nëpërmjet kësaj perspektive krejtësisht të re, u bë e qartë se një Zot i gjithëfuqishëm dhe krejtësisht i mirë mund të ekzistonte me të vërtetë me një botë si e jona në duart e Tij dhe në të njëjtën kohë të mos ishte një tiran. Nëse dashuria dhe jo sundimi do të ishin vlera përfundimtare, një Zot me karakter të mirë mund të ekzistonte dhe jo Vetë të ishte përgjegjës për ekzistencën e së keqes. Në fakt, fillova të kuptoja se një Zot i dashurisë mund të vuante më shumë nga ekzistenca e së keqes. U bë e qartë, pra, në këtë fushë arsyeje të sapoformuar, se një Zot që zotëron fuqi të pakufizuar, brenda parametrave të dashurisë së pakufizuar, do të zgjidhte të kufizonte veprimin e fuqisë së tij për hir të ruajtjes së lirisë sonë, në një mënyrë të tillë që me mjete të tjera, përveç asaj që mund të sigurojë fuqia absolute, e mira përfundimisht mund të triumfojë mbi të keqen. Taktikat e forcës, kontrollit dhe detyrimit janë thjesht kundër lirisë dhe rrjedhimisht të paaftë për të prodhuar dashuri. Thjeshtësia dhe fuqia interpretuese e kësaj perspektive ishte jashtëzakonisht ndriçuese dhe rrënjësisht çliruese. Për herë të parë në jetën time arrita të kuptoj logjikën e ekzistencës së një Zoti të mirë.
Në seminaret e mia, shpesh shpjegoj me një shembull rrezikun që ekziston përmes ndërveprimit dashuri – liri, duke u kërkuar pjesëmarrësve të imagjinojnë se unë kam një armë në dorë. I tregoj të pranishmëve armën imagjinare dhe i urdhëroj: “Çohu!”. Pastaj pyes: “A do të ngrihesh?” Të gjithë përgjigjen me një “Po!”. E pyes sërish: “Nëse të drejtoja armën dhe të të thoja të qëndrosh me kokën ulur, a do ta bëje?” Edhe një herë përgjigja ishte: “Po!”
Të gjithë janë dakord se sjellja mund të kontrollohet me mjete të ndryshme pushteti.
Por më pas pyes: “Po sikur të drejtoja armën dhe të urdhëroja: “Më duaj!” Bëhu shoku im më i mirë! Më beso! Të ndjesh për mua dhe të më besosh, si dhe të më përkushtohesh!” Së fundmi, u bëj atyre pyetjen që të çon në zbulesë: “A mund ta bësh? Jo nëse do, por nëse mundesh. A do të ishte ndonjëherë e mundur që të përjetosh mendime dhe ndjenja të tilla për mua, ndërsa lidhem me ty në mënyra manipuluese dhe shtrënguese? Me fjalë të tjera, a mund të imponohet dashuria?”. Të gjithë përgjigjen shoqërohen me një “Jo!” potente.
Ne e dimë këtë nga intuita që flet për nivelet më të thella të qënies sonë racionale. Arsyeja që ne e dimë këtë është sepse jemi krijuar sipas imazhit të një Zoti, karakteristika kryesore e të cilit është dashuria e pakushtëzuar. Natyra jonë reagon ndaj mendimit të detyrimit. Askush nuk ka nevojë të na mësojë të vërtetën e lirisë njerëzore, ne thjesht e dimë atë nga krijimi. “Ne i konsiderojmë këto të vërteta si të vetëkuptueshme, se të gjithë njerëzit janë krijuar të barabartë, se ata janë të pajisur nga Krijuesi me të drejta të pabesueshme, ndër të cilat janë e drejta për Jetë, Liri dhe kërkimin e Lumturisë”.
Por nëse realiteti i rrënjosur thellë se dashuria dhe liria janë të lidhura pazgjidhshmërisht është i vërtetë, a nuk do të jenë po aq të vërteta pasojat e tyre? Kur Bibla na thotë se “Perëndia është dashuri”, a nuk shpreh në një mënyrë tjetër se Perëndia dëshiron shkëmbimin vullnetar të besimit, ndershmërisë, besnikërisë e kështu me radhë? Nëse Zoti është dashuri në këtë kuptim, ne nxjerrim përfundimin logjik se Zoti është vullnet i lirë në krahasim me detyrimin. Por nëse Zoti nuk është shtrëngues, atëherë si pasojë ai duhet të na japë lirinë dhe të na lejojë të bëjmë me të atë që duam, për mirë apo për keq, në çdo rast. Ai duhet të lehtësojë kushtet në të cilat secili prej nesh mund të ushtrojë lirinë e tij për çfarëdo qëllimi që ai zgjedh, qoftë në shkatërrimin e përjetshëm që fshihet në egoizëm apo në prosperitetin e përjetshëm që kryeson dashurinë vetëmohuese.
Dhe kështu arrita në pikën ku ekzistenca e Zotit u bë një logjikë, dhe aq më tepër, një besim optimist, karakteri i Zotit u shfajësua në zemrën time, dashuria për Zotin si një plotësi u bë qendra e kuptimit në këndvështrimin tim realiteti dhe bashkëpunimi me planin e Zotit për të eliminuar të keqen dhe për të përjetësuar të mirën, u bënë pasioni i jetës sime.
Tani mund ta perceptoja zemrën e Zotit duke rrahur me dëshirën që të gjitha qeniet njerëzore të hynin në një realitet suprem të marrëdhënies së dashurisë, të çliruar nga çdo dhunë dhe dhimbje. Shpejt zbulova se ky imazh i Zotit, kjo teologji dashurie dhe lirie gjendet tërësisht dhe ekskluzivisht në Zotin e Biblës dhe në personin e Jezu Krishtit. Zbulimi ishte aq i bukur dhe bëri një ndjesi të tillë në dëshirat e zemrës sime për dashuri dhe liri, saqë më dukej i papërmbajtshëm.
Cili sistem tjetër fetar nxjerr në pah një Perëndi që mendon, ndjen dhe ndihet në këtë mënyrë: “Nuk do të keqpërdorin dhe nuk do të lodhen në gjithë malin tim të shenjtë, sepse toka do të jetë plot me njohurinë e Zotit” (Isaia 11:9). Këtu qëndron zemra e Krijuesit. Këtu qëndron vizioni i Tij për njerëzimin. Këtu qëndron dëshira e Tij më e zjarrtë dhe qëllimi i Tij më themelor për planetin Tokë dhe banorët e tij. Vetëm imagjinoni! Ky është Zoti i universit.
Deri më tani nga të qënit diktatori kontrollues dhe vicioz, që Ai shpesh portretizohet se është, Zoti ka vetëm një qëllim të madh për botën tonë: jo më dhimbje dhe jo më shkatërrim.
Nëse zbuloni se zemra juaj pajtohet me këtë objektiv më të lartë, atëherë përjetësia është e juaja. Nëse nuk gjeni përafrim me llojin e botës që Perëndia ëndërron, atëherë nuk do të jeni kurrë të lumtur në përjetësinë që Ai ka planifikuar.
