Përvjetori dhe jo vetëm Samiti i NATO-s, i cili vendosi për përfshirjen edhe më të madhe të “Aleancës” në Luftën e Ukrainës, u përmbyll në Uashington.
Elementet kryesore të vendimit të Samitit të NATO-s janë vazhdimi i përforcimit ushtarak dhe ekonomik të Ukrainës nga vendet e NATO-s dhe deklarimi se kursi i NATO-s në Ukrainës “është i pakthyeshëm”.
Natyrisht, megjithë fjalët e mëdha, SHBA dhe Gjermania vendosën veton ndaj “aderimit të menjëhershëm të Ukrainës në NATO”, megjithëse një pjesë e vendeve nuk duan të përfshihen me ushtri në konflikt të drejtpërdrejtë me Rusinë.
Elementi i dytë dhe më i rëndësishëm është kritika veçanërisht e ashpër e NATO-s ndaj Kinës, të cilën e akuzoi se po forcon Rusinë ushtarakisht.
Dhe qershia mbi tortë, natyrisht, është nisja e menjëhershme e pranisë së NATO-s në Indo-Paqësor me planifikimin për krijimin e “NATO-s së Azisë”, që do të formohet nga vendet AUKUS, dmth. SHBA, MB dhe Australia, si dhe Japonia, Koreja e Jugut dhe Zelanda e Re.
Ndërkohë, udhëheqësit e NATO-s festuan 75 vjetorin e themelimit të saj më 4 prill 1949 në Uashington.
Ky përvjetor i 75të i themelimit të NATO-s ishte një mundësi e klasit të parë për t’iu referuar Shënimeve të Leksioneve të disa pedagogëve në Universitete mbi dhe për NATO-n, pasi kanë mbajtur leksione mbi strukturat institucionale të organizatave të ndryshme politike dhe ushtarake.
Në këtë kontekst, disa pedagogë të shkencave politike vënë re se reagimet politike të asaj kohe kundër krijimit të NATO-s ishin me interes të veçantë dhe vazhdojnë të jenë, natyrisht paraardhësi i atëhershëm i Bashkimit të Republikave Socialiste Sovjetike (BRSS), udhëheqja e të cilit denoncoi krijimin e NATO-s, me deklarata në gazetën Pravda, ka theksuar: “Është dorëzimi i armëve amerikane në vendet e Europës Perëndimore që do të përbëjë bazën e Paktit Atlantik. Ky program i ri i huadhënies i kombinuar me përgatitjen intensive për një luftë agresive përbën një nga çështjet më të rëndësishme të politikës së jashtme amerikane”‘” (Le Populaire 5/5/1949, fq.1).
Megjithatë, ajo që paraqet interes të veçantë për shkak të luftimeve intensive të ushtruara nga Samiti i NATO-s në Uashington kundër Kinës, është qëndrimi i Partisë Komuniste Kineze dhe liderit të saj Mao Ce Dun në lidhje me krijimin e NATO-s, në atë kohë.
Duhet theksuar se në prill të vitit 1949, kur u themelua NATO, Kina Popullore nuk ishte krijuar, gjë që ndodhi më 1 tetor 1949. Në vend të kësaj, pati konflikt midis Ushtrisë Çlirimtare Popullore Kineze (PLA) të Maos dhe nacionalistëve Kuomintang, nga Chiang Kai-shek. Në atë kohë, forcat e PLA kishin mundur nacionalistët dhe kishin vënë në pozitë të vështirë qeverinë e krijuar “Nanjing” të nacionalistëve, e cila kishte dërguar një delegacion në Pekin për të negociuar me Maon.
Në fakt, më 3 prill 1949, Mao, me mesazhin e tij radiofonik, i bëri thirrje popullit kinez të rrëzonte qeverinë reaksionare të nacionalistëve Kuomintang (L’Humanité 4/4/1949, fq.2), ndërsa në të njëjtën kohë dha një ultimatum lidhur me dorëzimin e Nanking, pasi në të kundërt PLA “kërcënonte të kalonte lumin Yangtze” (Liberty 7/4/1949, fq.6).
Edhe pse Mao ishte i preokupuar me kapjen e Nankinit të sotëm, megjithatë në deklaratën e tij më 4 prill 1949 duke iu referuar krijimit të NATO-s ai theksoi: “Pakti Atlantik është një Pakt agresiv. Në rast se do të shpërthente një luftë e re, ne do të luftonim në anën e Bashkimit Sovjetik dhe të vendeve të tjera komuniste kundër bllokut imperialist” (Le Populaire 5/5/1949, fq.1).
Për më tepër, në të njëjtën ditë, Partia Komuniste Kineze (PKK) njoftoi në një deklaratë: “Nuk do të bëjmë luftë kundër BRSS. Ne dënojmë Paktin e Atlantikut dhe kundërshtojmë përfundimin e mundshëm të një Pakti të Paqësorit. Pakti Atlantik është një Pakt agresiv që është lidhur në kundërshtim me Marrëveshjet e Potsdamit dhe Traktatet që garantojnë sigurinë dhe paqen. Nëse shpërthen një luftë e re, ne do të luftojmë së bashku me Bashkimin Sovjetik dhe Demokracitë Popullore kundër bllokut imperialist” (L’Humanité 4/4/1949, fq.3).
33 mësues kinezë nga Nanjing lëshuan gjithashtu një deklaratë të ngjashme dënimi për këtë Aleancë ushtarake.
Dhe kjo sepse, sipas shtypit sovjetik, plane të ngjashme me Paktin e Atlantikut po përgatiteshin nga SHBA edhe në Paqësor (Liberty 5/4/1949, fq.1).
Sot, SHBA po planifikon të krijojë “NATO-n e Azisë” me synimin sigurisht që të kufizojë edhe më shumë Kinën.
Në fakt, në një artikull të para disa muajve kemi theksuar se: “Hapja aziatike e NATO-s vazhdon të provokojë reagime të forta nga Pekini, pasi udhëheqja kineze ka frikë nga një përsëritje e asaj që ndodhi në Europë. Me fjalë të tjera, një zgjerim gradual i NATO-s edhe në rajonin Indo-Paqësor me rastin e një krize të mundshme në marrëdhëniet e Kinës me Tajvanin. Një zhvillim i tillë, beson Pekini, do të ishte një mundësi e dorës së parë për të zgjeruar NATO-n me vendet e Indo-Paqësorit. Në këtë kontekst, vlerësohet se Australia, Zelanda e Re, si dhe Japonia dhe Koreja e Jugut do të nxitojnë të forcojnë marrëdhëniet e tyre ushtarake dhe politike me NATO-n (www.globaltimes.cn 9/7/2022). Në fund të fundit, nuk është rastësi që në takimin e fundit të liderëve të NATO-s në Madrid më 28-30 qershor 2022, katër vendet e mësipërme morën pjesë si vëzhgues. Kështu, duke përdorur NATO-n si mjet, do të forcohet prania e fuqive perëndimore në rajonin Indo-Paqësor, që në fund të fundit është një këmbëngulje e vazhdueshme amerikane, e cila në fakt u intensifikua pas zgjedhjes së presidentit Biden”.
Pikërisht dy vjet më vonë, në komunikatën përfundimtare të Samitit të Uashingtonit, të mbajtur më 9-11 korrik 2024, liderët e NATO-s theksojnë se “thellimi i aleancës strategjike mes Rusisë dhe Kinës, si dhe përpjekjet e tyre, të cilat po intensifikohen, destabilizimi dhe riformësimi i rendit global të bazuar në rregulla, është një shkak për shqetësim të thellë”.
Zhvillimet e mësipërme natyrisht provokuan reagimin e Kinës, e cila i bëri thirrje NATO-s të ndalojë nxitjen e konfliktit duke theksuar: “NATO duhet të ndalojë së ekzagjeruari të ashtuquajturin kërcënim kinez, të ndalojë nxitjen e konfliktit dhe rivalitetit, si dhe të bëjmë më shumë për të kontribuar për paqen dhe stabilitetin në botë”.
Pas gjithë këtyre zhvillimeve, deklaratat e mësipërme të Maos dhe PKK-së më 4 prill 1949 për themelimin e NATO-s, mbeten po aq të rëndësishme, ndoshta edhe më të rëndësishme se kurrë më parë, edhe pse kanë kaluar tashmë 75 vite.
