Duket se po kalojmë mes çmendurisë, marrëzisë, marrëzisë, ndoshta edhe të së keqes.
Një realitet ogurzi ekonomik dhe politik global parashikon kompania e njohur e investimeve Gold Switzerland, e cila duke iu referuar luftës në Ukrainë shprehet në mënyrë karakteristike se “duket se jemi akrobatë… mes çmendurisë, idiotësisë, marrëzisë, ndoshta edhe keqdashjes” dhe disa duan vërtet një konflikt bërthamor “pasi është opsioni i vetëm i zbatueshëm për ta”!
“Le të fillojmë me idiotët dhe tregun e bonove. Gjatë 3 viteve të ardhshme, xhaxhai Sam (ose halla Yellen, Sekretarja e Thesarit të SHBA-së) duhet të rifinancojë 16 trilion dollarë borxh amerikan.
Pra, tregu i bonove është një çështje kryesore…
Pasi dikush të ketë një të kuptuar të matur të niveleve të borxhit, tregjeve të kredisë dhe kostove (yield-eve) të atij borxhi, ai do të jetë në gjendje të parashikojë fundin e lojës që do të luhet në obligacione, aksione, cikle inflacioniste, tregtimin e monedhës dhe natyrisht, drejtimi i elementeve si ari” vëren kompania zvicerane.
Siç raporton Gold Switzerland, kushdo që ka qëndruar përpara Rezervës Federale ose Thesarit të SHBA-së nuk mund të mos e admirojë arkitekturën e tyre mbresëlënëse.
Për fat të keq, megjithatë, “qentë” e papunë brenda mureve të tyre janë më pak se mesatarja.
“Në të vërtetë, shumica e njerëzve kujdesen më shumë për pozicionin e tyre të ardhshëm politik, sesa për atë sesi do të jetë situata në njëzet vitet e ardhshme.
Ne i detyrohemi gjeneratës së ardhshme një falje.
E thënë thjesht, këta liderë partiakë të maskuar si nëpunës civilë janë zemra e errësirës moderne ekonomike.
Globalisht, bankierët qendrorë, zyrtarët e ministrisë së financave dhe drejtuesit e zgjedhur (nën detyrim) propagandojnë fantazinë se çdo problem borxhi mund të zgjidhet me më shumë borxhe, të cilat, nga ana tjetër, do të paguhen me para të nënvlerësuara/të fryra.
Ky është thelbi i Teorisë Moderne Monetare (ose “MMT”) shumë të lavdëruar dhe mashtruese në mënyrë eufemiste, e cila, meqë ra fjala, nuk është as moderne, as monetare, as teori.
Në fakt, paratë janë grumbulluar gjithmonë: në Romën e lashtë, me Aktin e Gjonit të vitit 1720, pas Konventës Franceze të vitit 1789, në Gjermaninë e Weimar, në Jugosllavi në vitet 1990, ose në çdo banane në jug të Key West.
Pse? Çdo politikani i pëlqen të bëjë premtime që nuk mund t’i mbajë…
Matematika është një gjë kokëfortë.
Pra, sinjalet nga tregu i borxhit (dhe rrjedhimisht i obligacioneve) të SHBA-së janë shqetësuese.
Më pas, merrni parasysh gati 16 trilion dollarë që xhaxhai Sam do të duhet të rifinancojë gjatë tre viteve të ardhshme.
Si arritëm këtu?” pyet analisti i Gold Switzerland.
“Së pari, sepse Amerika (dhe CEO-t e saj të fiksuar pas marzhit) hodhën produktivitetin perëndimor (dhe ëndrrën amerikane) në Kinë.
Puna më e lirë dhe marzhet më të larta të fitimit bënë një pjesë të vogël të CEO-ve më të pasur dhe miliona punëtorë në Perëndim të papunë.
Kjo gjithashtu nënkuptonte më pak produktivitet (dhe për rrjedhojë më pak GDP) për të shlyer borxhet.
Dhe kështu arritëm te skema e sotme Ponzi, ku ne lëshojmë më shumë IOU për të paguar IOU-të më të vjetra.
Por problemi i dytë është se ka më pak blerës për IOU-të tona.
Pse? Sepse gjithnjë e më pak vende, investitorë dhe banka qendrore të huaja i besojnë një aktivi (obligacioni) në rënie nga një emetues i zhytur në borxhe (SHBA) me një dollar të armatosur (mendoni sanksionet).
Kjo shpjegon pse bankat qendrore kanë hedhur neto thesaret e SHBA-së dhe grumbullojnë ar fizik në mënyrë të furishme që nga viti 2014, një fakt që i ashtuquajturi “shtypi liberal” me dashje humbet.
Kur dashuria/besimi për lidhjet thahet, çmimet e tyre bien dhe yield-et rriten.
Dhe kur yield-et e tyre rriten, kostoja e shlyerjes së atyre IOU-ve gjithashtu rritet.
Në të vërtetë, ndërkohë që tregu i bonove është i mërzitshëm për masat, ai ka shumë më tepër rëndësi sesa mprehtësia politike e Taylor Swift ose koeficienti i inteligjencës financiare të George Clooney.
Dhe kjo varësi ndaj borxhit e ktheu SHBA-në e pas Luftës së Dytë Botërore nga prodhuesi dhe kreditori më i madh në botë në debitorin më të madh në botë.
Ne po përjetojmë vdekjen e Demokracisë.
Si çdo banane, SHBA-ja jeton në mënyrë të rrezikshme… dhe rrezikon të zvarritë të gjitha shtetet e lidhura me të.
Në këtë mjedis, e vetmja mënyrë për t’i shërbyer borxhit të SHBA-së është shtypja e parave nga Fed, që do të thotë se duhet të presim një rigjallërim të presioneve inflacioniste.
Në fakt, politikat e fundit (dhe tani të dështuara) të rritjes së normës “për të mposhtur inflacionin” u krijuan për të vrarë kërkesën (dmth klasën e mesme) dhe për të krijuar një recesion deflacioni, të cilin statistët e Uashingtonit e mohojnë duke e quajtur peshk mish… Por jemi tashmë në një recesioni…
Por loja është ende (siç ka qenë gjithmonë gjatë historisë dhe pa përjashtim) inflacioniste, pasi të gjithë ndërmjetësit e pushtetit politik zhvlerësojnë monedhat e vendeve për t’u marrë me shumicën e problemeve fiskale, duke mbajtur borxhin dhe dështimet e tyre në shpinën (dhe në portofolet) e bashkëqytetarëve të tyre.
Një opsion tjetër, sigurisht, është lufta… p.sh. në Ukrainë.
Veçanërisht, SHBA-ja akuzon Kinën për ofrimin e ndihmës “shumë thelbësore” për makinën e luftës ruse në një mjedis më të keq se kriza e raketave Kubaneze.
SHBA po shqyrton gjithashtu opsionin absurd për t’i dhënë Zelenskit raketa me rreze të gjatë veprimi për të goditur thellë Rusinë, për të cilën Putin ka thënë se, siç pritej, do të shkaktonte një përgjigje ushtarake kundër NATO-s.
Edhe një herë pleqtë po i dërgojnë të rinjtë në luftë për të vdekur…për mëkatet e tyre, duke i kamufluar me retorikë patriotike”.
Lufta, natyrisht, nuk është më, siç shkroi von Clausewitz në një epokë para bërthamore, “thjesht një shtrirje e politikës me një mjet tjetër”.
“Në një epokë bërthamore, lufta është thjesht një zgjatje e marrëzisë me mjete politike.
Ose siç tha edhe luftëtari i famshëm, Stonewall Jackson, në vitet 1860, lufta është “shumatorja e të gjitha të këqijave”.
Megjithatë, koncepte të tilla si budallallëku apo e keqja nuk i kanë ndaluar kurrë politikëbërësit të përdorin luftën si një mjet politik.
Në fund të fundit, lufta është inflacioniste dhe do t’i jepte SHBA-ve dhe aleatëve të saj shtrëngues të BE-së të gjitha justifikimet dhe kokat e turkut që u nevojiten për të vendosur kontrolle kapitali dhe racionimi, në një botë tashmë të trajnuar pas COVID-19 për t’u gjunjëzuar nga frika, detyrimi dhe gënjeshtra.
“Me pak fjalë: Ndoshta ka nga ata që ende e shohin luftën bërthamore si një opsion të zbatueshëm”, përfundon Gold Switzerland!
