Beteja për Trashëgiminë e Erdoganit në Turqi ka filluar: Djali, Dhëndrri, Fidani dhe Kthimi i Papritur i Sojlu.
Debati mbi ditën tjetër në Turqi pas Rexhep Tajip Erdoganit po fiton gjithnjë e më shumë intensitet, ndërsa sondazhet e opinionit dhe analizat politike përpiqen të përcaktojnë peizazhin e trashëgimisë.
Pavarësisht dominimit të gjatë të presidentit, të dhënat tregojnë se shoqëria dhe baza e partisë AKP nuk janë të gatshme të pranojnë lehtësisht një trashëgimi familjare.
Sipas një sondazhi të kohëve të fundit, djali i Erdoganit, Bilal Erdogan, renditet shumë prapa zyrtarëve të lartë të qeverisë, një fakt që pasqyron qartë ndryshimin midis debatit publik rreth “trashëgimisë” dhe preferencave aktuale të votuesve.
Ky imazh përforcon vlerësimin se, pavarësisht thashethemeve, legjitimiteti politik në Turqi vazhdon të kalojë përmes individëve me përvojë institucionale dhe një rol aktiv në shtet.
Kush është përpara në betejën për të pasuar Erdoganin?
Ministri i Jashtëm Hakan Fidan dhe ish ministri i Brendshëm i fuqishëm dhe famëkeq Sulejman Sojlu po dalin si favoritë për t’u bërë udhëheqësi i ardhshëm i AKP-së. Të dy kanë një gjurmë të fortë në shtet dhe u bëjnë thirrje votuesve që duan vazhdimësi, stabilitet dhe siguri pas Erdoganit.
Në të kundërt, Bilal Erdogan, i kritikuar shumë, megjithëse i njohur për publikun e gjerë, nuk duket se ka të njëjtin pranim politik. Distanca që e ndan atë nga dy kandidatët kryesorë tregon se vetëm një mbiemër nuk është i mjaftueshëm për të siguruar dominim politik.
Erdogani, djali i tij dhe kufiri i politikës së dinastive.
Dukshmëria në rritje e Bilal Erdoganit ka ringjallur shqetësimet në lidhje me politikën dinastike në Turqi. Pavarësisht përfshirjes së tij në institucionet dhe organizatat e shoqërisë civile, mungesa e tij nga posti i zgjedhur vepron si një pengesë për pranimin e tij politik.
Në të njëjtën kohë, rastet dhe akuzat e kaluara ndërkombëtare, edhe nëse nuk çuan në dënime, vazhdojnë të ndikojnë në imazhin e tij brenda dhe jashtë vendit. Kjo e bën të vështirë transformimin e pranisë së tij publike në një dinamikë të pastër politike.
Pyetja kryesore që mbetet është nëse sistemi politik i Turqisë mund të shkojë përtej personit të Erdoganit pa rënë në një formë të vazhdimësisë familjare. Sondazhet tregojnë se, për momentin, votuesit preferojnë përvojën institucionale mbi trashëgiminë politike.
Ndërsa epoka e Erdoganit po i afrohet gradualisht fundit, beteja për udhëheqjen e ardhshme nuk ka të bëjë vetëm me personalitetet, por edhe me modelin e pushtetit që do të dominojë Turqinë në vitet që vijnë.
