“Sepse Perëndia aq shumë e deshi botën, sa dha birin e tij të vetëmlindurin, që kushdo që beson në të të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme” (Joani 3:16).
Zoti na deshi pa masë, pa masë dhe në një formë të pakonceptueshëm për mendjen njerëzore.
Brenda fjalëve “aq shumë e deshi botën” gjenden oazet e Dashurisë së pafund të Zotit për çdo person që jetoi, jeton ose do të jetojë në tokë.
Në togfjalëshin “aq shumë e deshi botën”, i atribuohet e vërteta e padiskutueshme se Zoti di të dojë në praktikë, di të dojë dhe e vërteton, pa hezituar të paguajë çmimin më të shtrenjtë për veten e Tij.
Në Kalvar, dashuria e Zotit u shfaq në një mënyrë madhështore, e cila nuk do të linte asnjë dyshim se, sa shumë, sa në mënyrë të papërshkrueshme e do Zoti njeriun.
Vlera e Dhuratës
Vetë Zoti dha dhe ajo që dha i shkaktonte dhimbje në zemër, dhimbje të pakonceptueshme, sepse ishte me vlerë të pakrahasueshme për Të.
Ai dha Birin e Tij të çmuar, Atë që është jashtëzakonisht i dashur dhe i veçantë për Të. Ai vuajti dhimbjen më të madhe kur e pa Atë të mallkohej dhe të goditej si mëkatar, për hir të njeriut.
Fjalët e Jezu Krishtit drejtuar Nikodemit të regjistruara te Joani 3:16, janë të mrekullueshme dhe zbuluese të dhuratës së pakrahasueshme të Perëndisë për njeriun.
Zoti nuk deshi me fjalë, por me vepra (kështu dha) dhe në të vërtetë me vepra që e lëndojnë Atë aq sa nuk mund të afrohet gjithë dhimbja njerëzore e mbledhur, që nga fillimi i botës deri në fund të saj.
Ajo që i është dhënë çdo njeriu është një Dhuratë, Dhurata më e Lartë që njeriu mund të marrë ndonjëherë. Prandaj fjala më e përshtatshme për këtë nismë flijuese të Zotit është fjala Hir.
Vepra e Zotit nuk e largon veten nga situata e vështirë, por ka një efekt shpëtues në çdo shpirt që do të mbështetet në hirin hyjnor me besim (në mënyrë që kushdo që beson në të të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme).
Hiri hyjnor
Zoti i dha Hirin e Tij të pashtershëm njeriut, por jo për të qenë skllav dhe i nënshtruar me frikë ndaj një Zoti që as e do dhe as nuk e respekton.
Ai e dha atë për të qenë fëmija i Tij i shpenguar dhe i nderuar përgjithmonë nëpërmjet sakrificës së Jezu Krishtit:
“Por Perëndia, ngaqë është i pasur në mëshirë, për shkak të dashurisë së tij të madhe, me të cilën na deshi edhe kur ishim të vdekur, për shkak të mëkateve, na bëri të gjallë bashkë me Krishtin; (me hirin jeni të shpëtuar); dhe u ringjall, ne u ngritëm me të dhe na uli me të në vendet qiellore me anë të Jezu Krishtit, që të mund të tregojë në shekujt e ardhshëm pasuritë e jashtëzakonshme të hirit të tij, në mirësinë e tij ndaj nesh, në Krishtin Jezus. Sepse me anë të hirit jeni shpëtuar, me anë të besimit dhe kjo nuk është nga ju, por kjo nuk është dhuratë e Perëndisë, që të mos mburret askush” (Efesianëve 2:4-8).
Në këtë pikë ia vlen të bëhet një parantezë. Zbulimi i dashurisë së pafund të Zotit për çdo qënie njerëzore i kushtoi Perëndisë Atë, Kryqin e Jezu Krishtit.
Kjo e vërtetë meriton të zgjojë tek ne ndjenjën më të thellë të mirënjohjes dhe dashurisë.
Parathënia e dashurisë vetëmohuese
Të gjithë librat e Testamentit të Vjetër, të cilët trajtojnë në çdo detaj ritualin e flijimeve të kafshëve, synonin dhe synojnë t’i tregonin studiuesit të çdo brezi se gjithçka që Perëndia kishte urdhëruar për Izraelin e mishit në këto çështje, parashikonte sakrificën e përsosur të Birit i tij.
Izraelit historik i duhej t’i kryente me nderim këto sakrifica, pasi ato parashikonin Mesian që po vinte.
Natyrisht, ai mund të mos e ketë kuptuar plotësisht kuptimin e çdo akti ritual, por kjo, ndoshta, ishte e pritshme, po të kemi parasysh sesa koncepte shpirtërore ishin të ngatërruara në mendjen e tij.
Ajo që ishte aq e largët, ndoshta edhe e pakuptueshme për Izraelin mishor, u bë kaq e prekshme dhe e gjallë me Mishërimin e Jezu Krishtit. Të gjitha gjërat që do të vinin u hoqën kur erdhi Modeli i Përsosur.
Grisja simbolike e velit të tempullit nga lart poshtë (një shembull i Fuqisë së Zotit), tregoi se nuk kishte më asnjë arsye që gjaku i një kafshe të pafajshme të derdhej tani e tutje, pasi Biri i Perëndisë përmbushi Ligjin në me të gjitha respektet dhe përfundoi punën e pajtimit.
Kryqi – simbol i triumfit suprem
Vdekja e të Vetmit ofroi shpëtimin që përqafoi dhe shpengoi gjithë racën tonë në të njëjtën mënyrë që refuzimi i dashurisë së Perëndisë për të Vetmin u bë i aftë të shkatërronte të gjithë (shih Letrën drejtuar Romakëve, kap. 5).
Jezu Krishti, si Adami i dytë “u plagos për shkeljet tona, vuajti për paudhësitë tona; ndëshkimi, që solli paqen tonë, ishte mbi të; dhe nëpërmjet vrimave të tij ne u shëruam” (Isaia, 53:5).
Kryqi, ai mjet i tmerrshëm i vdekjes i përdorur nga Perandoria Romake për keqbërësit e shoqërisë, u bë Kryqi i Njeriut-Perëndi, figura më e papastër që eci në planetin Tokë.
Kryqi i Jezu Krishtit fitoi kuptimin shpirtëror të triumfit suprem, me të cilin mbretëria e armikut të shpirtit u trondit plotësisht.
Nuk ka asgjë më të sigurt dhe më tronditëse në të gjithë Universin sesa puna e shpengimit në kryqin e Kalvarit.
Kjo Vepër u bë ura e rilidhjes midis Zotit të Shenjtë dhe njeriut, ura e farkëtuar nga Dhimbja më e madhe dhe Dashuria më e fortë.
