Organizatat mesianike subvencionohen për të ndërtuar tempullin e tretë nga amerikano-hebrenj, kristianë, zionistë dhe qeveria izraelite! Shtyrja e flijimit u bë, pasi mëshqerra e kuqe u cilësua e papërshtatshme! Rivendosja gjeopolitike pas sulmit të Iranit dhe shpallja e tij për posedimin e një bombe atomike sigurisht që luajti një rol.
“Disa ministra të Netaniahu ishin të paktën të pranishëm, nëse jo anëtarë të plotë të Lëvizjes së Tempullit, e cila kërkon me zjarr rindërtimin e Tempullit të Tretë të Solomonit, që shënon sipas Eskatologjisë Judaike Ardhjen e “Messisë”, domethënë të Antikrishtit. Mëshqerra e kuqe e treguar nuk u gjet, ajo u konsiderua e papërshtatshme dhe Lëbizja është përsëri në kërkim dhe sakrifica e saj u shty.
Ata ëndërrojnë të rindërtojnë Tempullin, të rivendosin sakrificën e kafshëve dhe të krijojnë një monopol fetar hebre në një nga vendet më të diskutueshme, më të ndezura në botë, në Malin e Tempullit, te Xhamia Al-Aqsa. Dikur një lëvizje e skajshme, ndërsa sot aktivistët e saj mbështeten nga Itamar Ben-Gvir dhe ekstremistë të tjerë të ekstremit të djathtë në qeverinë e Netaniahut. Kjo është historia e Lëvizjes së Tempullit.
Ajo mbërriti javën e kaluar, pikërisht sipas planit, një fletëpalosje vjetore që e reklamonte”, u printua, një provë pra e drejtpërdrejtë e sakrificës së Pashkës herbeje”.
Dikush mund të supozojë se burrat në fletëpalosje të veshur me veshje të lashta fetare, janë rezultat i inteligjencës artificiale, të krijuar nga dikush në kërkim të ‘priftërinjve të lartë modernë’, por ata janë plotësisht të vërtetë.
Të ardhur nga fraksionet më ekstreme të Lëvizjes së Tempullit, termi ombrellë për grupet e ndryshme që ndajnë qëllimin e rifitimit të sovranitetit hebre në Malin e Tempullit në Jerusalem, burrat në foto kanë kaluar vite duke studiuar udhëzime biblike, në përgatitje për ofertën speciale të Pashkëve në Tempullin e Shenjtë, i cili ka ekzistuar për herë të fundit në vitin 70 pas Krishtit.
Delet e tyre që kalojnë nga flijimi, synohen për ëndërrën e tyre për të rindërtuar Tempullin, që një ditë do të bëhet e vërtetë.
Sipas fletëpalosjes të shpërndarë premtohej se ceremonia do të zhvillohej jashtë Jeruzalemit, në Mitzpeh Jeriko, një vendbanim superfetar në Bregun Perëndimor dhe jo në Malin e Tempullit. Por një grup tjetër aktivistësh të Tempullit iu përmbajt një plani më ambicioz dhe u arrestuan të hënën pasi flijuan një dhi në Malin e Tempullit në Jerusalem. Kur u liruan menjëherë pas arrestimit, ata përshëndetën ndërhyrjen e Ministrit të Sigurisë Kombëtare të Izraelit Itamar Ben-Gvir në emër të tyre.
A është ngjarja Mitzpe Jerico një shenjë se zëra më të moderuar kanë pushtuar më në fund lëvizjen? Apo qeveria e ekstremit të djathtë të Izraelit ka inkurajuar vetëm aktivistët që të përpiqen të përmbysin mirëkuptimin e heshtur të hebrenjve dhe muslimanëve ndaj pranisë së njëri-tjetrit në Malin e Tempullit dje që kërkojnë të përshkallëzohet lufta e gjithanshme?
Më poshtë është një vështrim në të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen e Lëvizjes gjithnjë në rritje të Tempullit dhe përpjekjes së saj për të kërkuar pronësinë e plotë të një prej parcelave më të shenjta dhe për rrjedhojë më të diskutueshme të pasurive të paluajtshme në botë.
30 vitet e para: Status Quo dhe nacionalizmi laik
Në vitin 1967, vetëm disa javë pasi forcat izraelite pushtuan kompleksin e Malit të Tempullit / Xhamisë Al-Aqsa si pjesë e fitores së tyre në Luftën Gjashtëditore, ministri i atëhershëm i Mbrojtjes Moshe Dayan, i cili personalisht mbikëqyrte pushtimin e Jerusalemit Lindor, njoftoi se ushtaria izraelite do të evakuonte zonën e Tempullit dhe do t’ia dorëzonte mbikëqyrjen Vakëfit të emëruar nga Jordania, një fondacioni fetar mysliman.
Ai gjithashtu urdhëroi të dëbonte çdo besimtar hebre që përpiqej të lutej në mal. Vendimi i Dayanit përmendet shpesh si formulimi i parë i status quo-së së Malit të Tempullit, marrëveshjes joformale dhe të brishtë që deklaron se myslimanët do të luten në xhaminë Al-Aqsa dhe Kupolën e Shkëmbit, ndërsa hebrenjtë në Murin Perëndimor, pjesa e murit të Tempullit të Dytë që mbijeton edhe sot.
Duke qëndruar pranë Murit Perëndimor, Dayan shpalli: “Fqinjëve tanë arabë ne i shtrijmë, veçanërisht në këtë kohë, dorën e paqes. Pjesëtarëve të feve të tjera, të krishterëve dhe myslimanëve, u premtoj me besnikëri se liria e tyre e plotë dhe të gjitha të drejtat e tyre fetare do të ruhen, ne nuk kemi ardhur në Jeruzalem për të pushtuar vendet e shenjta të të tjerëve”.
Sipas Tomer Persico, një studiues në Institutin Shalom Hartman dhe një bashkëpunëtori të Rubinstein në Universitetin Reichman, Dayan ishte në gjendje të shmangte shtyrjen serioze hebreje, sepse edhe pasi mali u rimor, kishte shumë pak kërkesa për të ripërdorur vendin. “Zionistët fetarë ishin të interesuar për Tempullin si një ideal utopik në të ardhmen” thotë Persico, si dhe “ata as që mendonin se hebrenjtë do të kishin akses në Malin e Tempullit në këtë pikë”.
Dhe ai shton: “Atëherë kishte socialistë laikë që jo vetëm që nuk tërhiqeshin nga tempulli, por urrenin aktivisht lidhjen fetare me ngjitjen e malit”.
Por ekzistonte apo u la vetëm një grup i vogël, zionistët revizionistë laikë të krahut të djathtë. Midis tyre ishte një burrë i quajtur Gershom Solomon. E gjithë Lëvizja e Tempullit i gjen rrënjët tek ai.
Një ushtari iu shfaq “vizioni” për ndërtimin e Tempullit të 3të
Në vitin 1958, duke luftuar me ushtrinë siriane në lartësitë e Golanit, Salomon u plagos rëndë kur një tank izraelit i përplasi aksidentalisht këmbën. Pas shërimit, Salomon, edhe pse krejtësisht laik, pohoi se ai kishte marrë ndërhyrjen hyjnore ditën kur u plagos.
Direktiva: Drejtoni rindërtimin e Tempullit. Kështu ai krijoi Besnikët e Malit të Tempullit, të cilin ai deklaroi se do të ndërhynte në negociatat midis udhëheqësve hebrenj dhe Vakëfit në lidhje me aksesin dhe pronësinë e malit.
Shpërndyrja
Përfitimet më të rëndësishme të lëvizjes në tre dekadat e fundit në përgjithësi kanë ndodhur në përgjigje të zhvillimeve në proçesin e paqes, një frikë se hebrenjtë mund të humbin aksesin në vendet e shenjta. Gjatë viteve 1970 dhe 1980, Tempulli në atë kohë, dukshëm jo ortodoks, ishte grupi kryesor që mbronte marrjen e të gjithë kompleksit nga hebrenjtë. Por tensionet në rritje me elementët më fetarë të grupit, përfundimisht çuan në një ndarje në vitin 1987, me anëtarët ultraortodoksë që u shkëputën për të formuar një grup të ri, Lëvizja e Krijimit të Kishës.
Eran Tzidkijahu, një lektor në Universitetin Hebraik të Jerusalemit dhe studiues në Forumin për Mendimin Rajonal, e ndan historinë e Lëvizjes së Tempullit në dy periudha të dallueshme prej rreth 30 vjetësh secila. “30 vitet e para ishin statike, nuk u arrit shumë dhe motivet e tyre ishin shumë më nacionaliste”, thotë Tzidkijahu. “Ndërsa gjatë 30 viteve të fundit, pasi janë formuar mbi 25 organizata të veçanta, ka pasur një marshim të ngadaltë por të qëndrueshëm drejt ndryshimit të status quo-së.”
30 vitet e ardhshme: Nga skajet në rrjedhën kryesore
Sipas Tzidkijahut dhe Persico, përfitimet kryesore të lëvizjes në tre dekadat e fundit në përgjithësi kanë ndodhur në përgjigje të zhvillimeve në proçesin e paqes, veçanërisht kur bëhet fjalë për tërheqjen, “mund ta gjurmojmë atë që nga largimi i Izraelit nga Sinai [në 1982]”, thotë Tzidkijahu, “kur shteti hebre u përpoq dhe dështoi të hidhte në erë Kupolën e Shkëmbit. Por ne e shohim atë në mënyrë të konsiderueshme pas Marrëveshjes së Oslos në vitet ’90.” Marrëveshjet krijuan një kornizë për bisedimet e paqes midis Izraelit dhe PLO, duke përfshirë Autoritetin Palestinez në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës. Përpara marrëveshjeve, shumica dërrmuese e udhëheqësve ortodoksë dhe ultra-ortodoksë, duke përfshirë Kryerabinatin, mbështetën ndalimin e ligjit hebre për të hyrë në mjediset e tempullit pa u “pastruar nga ndotja e kontaktit me të ndjerin”, në një ritual pastrimi, por kjo nuk është më e mundur.
Yehudah Glick “filloi të përdorte fraza si ‘të drejtat e njeriut’ dhe ‘liria e adhurimit’. Ata e kuptuan se duhej të kishte qarqe koncentrike mbështetjeje”, thotë Eran Tzidkijahu i Universitetit Hebraik. Por pas Oslos, kur zionistët fetarë filluan të frikësoheshin se negociatat me palestinezët mund t’u kushtonin atyre hyrjen në vendet e shenjta hebreje, batica filloi të ndryshojë. Në vitin 1996, Lëvizja e Rinovimit të Tempullit, një nga organizatat nën ombrellën e Lëvizjes së Tempullit, gjeti një aleat në Komitetin Rabinik Yesha, i cili vendosi që të ngjitej mali. “Në vitin 1997” vëren Tzidkijahu “rabinët Yesha kishin nxjerrë dekretin e tyre të pavarur që i detyronte hebrenjtë të ngjiteshin në Malin e Tempullit, në kundërshtim me vendimin e KryeRabinatit”. Kërcimi tjetër i madh në atë që Tzidkijahu e quan “rrjedha kryesore” e Lëvizjes së Tempullit ndodhi në vitin 2005, kur kryeministri i atëhershëm Ariel Sharon njoftoi planin e tij për t’u tërhequr në mënyrë të njëanshme nga Gaza. Pikërisht në këtë kohë doli në skenë një rabin i ri karizmatik i quajtur Yehudah Glick.
Yehudah Glick, njeriu që ndryshoi një lëvizje
Kur Izraeli braktisi Gazën, Glick me origjinë amerikane, një zyrtar i rangut të ulët qeveritar, dha menjëherë dorëheqjen në shenjë proteste, duke e kthyer vëmendjen te një grup i panjohur kolonësh të krahut të djathtë, të quajtur “Institute Temple”. I zgjuar, i apasionuar pas hebraishtes dhe anglishtes së rrjedhshme në kohën kur Glick u largua nga instituti në vitin 2009, ai ishte bërë fytyra e Lëvizjes Temple. Ai mbetet një nga anëtarët më të shquar të saj.
“Glick ndryshoi gjuhën e lëvizjes”, thotë Tzidkijahu. “Ai filloi të fliste për vlerat liberale, duke përdorur fraza si ‘të drejtat e njeriut’ dhe ‘liria e adhurimit”.
I famshmi mbeti kryesisht në shtëpi deri në tetor 2014, kur u qëllua nga një palestinez, pas një fjalimi në Jerusalem në favor të adhurimit hebre në Malin e Tempullit. Glick mbeti në gjendje kritike për javë të tëra i mbyllur, para se të shërohej.
Të shtënat shënuan një pikë kthese si për Glick ashtu edhe për lëvizjen. Ndërsa më parë, izraelitët përgjithësisht shpërfillnin ekstremistët si Glick dhe provokimet e tyre në një vend të shenjtë të diskutueshëm, ata tani e shihnin atë si viktimë të dhunës palestineze.
Policia shikon pak a shumë nga ana tjetër, ashtu si edhe Vakëfi, që nëse ata do të pranonin atë që për ta është një ndryshim dramatik në status quo, do të ishte njësoj si të pranonin humbjen.
Glick dhe udhëheqës të tjerë e kuptuan shpejt se që aktivizmi të lëvizte me të vërtetë nga Mali i Tempullit në rrjedhën kryesore, ata kishin nevojë për çizme në terren. “Ata e kuptuan se duhej të kishte qarqe koncentrike të mbështetjes”, thotë Tzidkijahu.
“Ishte një bërthamë aktivistësh të përkushtuar, më pas një grup më i madh rabinësh dhe ligjvënësish të respektuar që miratuan aktivitetet e tyre – dhe më e rëndësishmja, një bazë më e gjerë njerëzish që ose donin të ngjiteshin në Malin e Tempullit ose mbështesnin të drejtën e të tjerëve për ta bërë këtë “.
Sipas Tzidkijahu, për dekadën e ardhshme apo më shumë, aktivistët e Malit të Tempullit i përqendruan përpjekjet e tyre në sigurimin që çdo vizitë në vend do të ishte e pakundërshtueshme. “Kanë bërë shumë punë në koordinim me policinë”, thotë ai. “Ata donin të siguroheshin që kur njerëzit të dilnin, veçanërisht për herë të parë, nuk do të kishte arrestime, as bërtitje.”
Gjithashtu gjatë kësaj periudhe, Lëvizja e Tempullit filloi të fitonte legjitimitet në Knesset. “Ndonjëherë është anashkaluar, por pak para se Glick të mbante fjalimin e tij, para se të pushkatohej, Miri Regev, i cili ishte në të njëjtën konferencë, mbajti një fjalim të ngjashëm”, thotë Tzidkijahu, duke iu referuar ministrit të kulturës në atë kohë, një politikan i shquar i Likud. . .
Ai shton: “Në atë kohë, është gjithashtu [ministri i atëhershëm i Sigurisë Publike] Gilad Erdan ai që po përpiqet të ndryshojë politikat e sigurisë në Malin e Tempullit që kufizojnë adhurimin hebre. Dhe pastaj, sigurisht, ishte vetë Glick, i cili ishte deputet i Likud nga 2016 deri në 2019“.
2015: Frytet e punës së tyre
Rreth vitit 2015, “për herë të parë, zyrtarët e sigurisë filluan të aplikojnë kufizime kolektive ndaj muslimanëve bazuar, për shembull, në moshën ose gjininë”, thotë Tzidkijahu. “Ata filluan të vendosin kufizime gjithëpërfshirëse për hyrjen e myslimanëve në kompleks, në kundërshtim me konsideratat e sigurisë faktike”
Dhe ndërsa u bë gjithnjë e më e vështirë për muslimanët të hynin në kompleks, u bë më e lehtë për hebrenjtë. Gazetari i Haaretz, Nir Hasson, ka mbuluar si reporter Malin e Tempullit dhe aktivistët e tij prej vitesh.
Ai vë në dukje se në vitin 2017, dy oficerë policie u vranë nga sulmuesit arabo-izraelitë në malin e Tempullit. “Kjo ishte një pikë kthese e madhe përsa i përket mënyrës sesi policia u soll me besimtarët hebrenj dhe myslimanë”, thotë Hasson.
Si rezultat i vrasjeve, autoritetet izraelite instaluan detektorë metalikë në hyrje të malit, si masë sigurie. Për adhuruesit myslimanë, kjo shkeli status quo-në, duke çuar në trazira në dhe përreth Qytetit të Vjetër dhe një thirrje nga Vakëfi për të bojkotuar lutjen në kompleks derisa të hiqen detektorët metalikë.
Palestinezët, veçanërisht ata nga Jeruzalemi Lindor, kanë vendosur si pjesë të identitetit të tyre detyrën për të mbrojtur Al-Aqsa nga jobesimtarët.
Ata u hoqën, dy javë më vonë. Gjatë kësaj kohe, disa hebrenj përfituan nga situata në Mal, që ishte më pak i vizituar, për të filluar atje që të luten në heshtje. “Ishte një dritare e vogël. Por sapo filluan, u bë e vështirë të kthehej mbrapsht. Kështu funksionon status quo-ja”, thotë Hasson.
“Pastaj, rreth tre vjet më parë, policia në fakt filloi t’i linte adhuruesit hebrenj të luteshin. Jo me këngëtarë, jo me objekte rituale si një libër lutjesh, por herët në mëngjes, në cepin juglindor të kompleksit, mund të gjesh hebrenj që luten atje.”
Ishte thjesht një tolerancë e pashprehur, nuk u bë asnjë ndryshim në ligj. “Policia duket shumë nga ana tjetër, po ashtu edhe Vakëfi”, thotë Hasson. “Nëse ata do të pranonin atë që për ta është një ndryshim dramatik i status quo-së, do të ishte sikur të pranonin humbjen. Kjo është arsyeja pse ata preferojnë ta injorojnë atë”.
Ekstremistët e ekstremeve
Lëvizja e Tempullit tani përmban në vetvete vatrat e ekstremistëve, për të cilët, lutja në mal nuk është e mjaftueshme. Ata i kanë vënë synimet e tyre një qëllimi më të lartë: rindërtimin e Tempullit.
Pas shkatërrimit të Tempullit të Parë në 586 para Krishtit dhe të Tempullit të Dytë në vitin 70 të pas Krishtit, shpresat hebraike për rindërtimin e strukturës u shprehën si pjesë e dëshirës për një epokë të ardhshme mesianike. Tempulli i Tretë do të ishte simboli qendror i shëlbimit dhe i pranisë hyjnore.
Por grupet më fanatike në Lëvizjen e Tempullit – Lëvizja e Themelimit të Tempullit, për shembull – synojnë të ndryshojnë rendin e ngjarjeve. Ata shpresojnë të hyjnë në Epokën Mesianike duke rindërtuar Tempullin bazuar në specifikimet e përcaktuara në Torah dhe veprat pasuese rabinike.
Po subvencionohen për përgatitjen e organizimit të ndërtimit të Tempullit të Tretë nga amerikano-hebrenjtë, kristian zionistët dhe qeveria izraelite!
Këto grupe fokusojnë një pjesë të madhe të përpjekjeve të tyre në rikrijimin e të gjithë elementëve materialë për një Tempull të Tretë funksional. Kjo përpjekje ka marrë mbështetje bujare nga një sërë donatorësh amerikano-hebrenj – dhe së fundmi – donatorë të krishterë zionistë, përveç financimit nga qeveria izraelite.
Çdo vit, anëtarët e këtyre grupeve gjithashtu përpiqen t’i kthejnë provat e tyre të flijimit në realitet duke sjellë një dhi në mal për therje rituale. Në vitin 2022, grupi “Returing to the Mount” ofroi një shpërblim në para për këdo që kontrabandonte një qengj në vend dhe kryente ritualin tradicional të Pashkëve.
Por askush nuk i ka kaluar dot rojet e Mughrabi në portën që çon në malin. Kur njerëzit kapen, ata ose arrestohen ose dëbohen nga Mali i Tempullit përgjithmonë, ose të dyja.
Mëshqerra e Kuqe
Dhe një gjë tjetër qëndron midis këtyre skajeve dhe një tempulli të tretë: Ata kanë nevojë për një mëshqerrë të kuqe krejtësisht të patëmetë me jo më shumë se dy qime jo të kuqe në trupin e saj. Përveç kësaj, ajo duhet të jetë mbi 3 vjeç dhe të mos ketë lindur kurrë, të jetë mjelur apo peshuar. Hiri i saj është përbërësi i pakapshëm për ritualin e pastrimit që askush nuk e ka kryer në 2000 vjet.
Kërkimi për një mëshqerrë të tillë të kuqe përfshinte një përpjekje të dështuar IVF në 2015. Por gjatë sezonit të pjelljes 2020, pesë kandidatë premtues u gjetën në Teksas nga Byron Stinson, një i krishterë ungjillor i përfshirë në kërkim (këtu na rezulton një tjetër përfshirje e paepur e protestantizmit të Krishterë dhe Zionizmit që punon për Antikrishtin).
Pandemia e COVID-19, e cila zvogëloi numrin e fermerëve që punonin, pa dashje lejoi që këto mëshqerra të kalonin pa u vënë re. Pesë lopët mbërritën në Izrael, por nuk përmbushën standardet rabinike nga Instituti i Tempullit dhe kërkimi për Lopën e Shenjtë vazhdon.
Reagimi palestinez
Sipas Persico-s, marrëdhënia e palestinezëve me Haram al-Sharif, siç e quajnë Malin e Tempullit, daton në shekullin e 12-të, kur udhëheqësi mysliman Saladin, një kurd, rimori Jeruzalemin nga kryqtarët. Ai më pas solli njerëz nga Maroku dhe Kurdistani për t’u vendosur rreth Haram al-Sharif në zonën e njohur si lagja Mughrabi.
“Që nga ai moment, palestinezët, veçanërisht ata nga Jeruzalemi Lindor, vendosën si pjesë të identitetit të tyre detyrën për të mbrojtur Al-Aqsa nga të pafetë” thotë Persico. “Dhe kjo është arsyeja pse edhe ndryshimi më i vogël në status quo mund të shkaktojë protesta të tilla të dhunshme. Sepse edhe sot këto lëvizje shihen si një sulm i drejtpërdrejtë jo vetëm ndaj fesë së tyre, por ndaj identitetit të tyre kombëtar”.
Persico argumenton se marrëdhënia e palestinezëve me status quo-në është në një farë mënyre një imazh pasqyrë i hebrenjve. “Për këtë flitet shumë më pak”, thotë ai. “Por palestinezët gjithashtu kanë bërë disa përpjekje për të ndryshuar status quo-në në favor të tyre. Megjithatë, ekziston një ndjenjë e vazhdueshme midis palestinezëve se ata vazhdimisht po humbasin terren.”
Në vitin 2017, Tzidkijahu i tha Haaretz-it për një aspekt tjetër vendimtar të lidhjes palestineze me Haram al-Sharif. “Është i vetmi vend ku ka një shkallë të caktuar lirie dhe pavarësie për palestinezët”, tha ai, “sepse është vendi ku sovraniteti izraelit është në maksimum të paplotë dhe pushtimi izraelit është më pak i pranishëm… Kjo është pikërisht atë që palestinezët ndjejnë se po humbasin – jo vetëm simbolin e tyre kombëtar, por edhe shtrirjen e tyre personale të lirisë, me të cilën ata janë të lidhur jo vetëm në planin fetar, por edhe në atë individual”.
Aktivistët e Lëvizjes së Tempullit e kanë parë gjithmonë qeverinë izraelite si një pengesë në rrugën e tyre drejt sovranitetit hebre në Malin e Tempullit.
Por kjo ndryshoi në vitin 2022, kur kryeministri Benjamin Netaniahu formoi qeverinë më të ekstremit të djathtë në historinë e Izraelit, duke përfshirë disa ministra të cilët ishin, të paktën, anëtarë të ngushtë, nëse jo të plotë, të Lëvizjes së Tempullit. Askush nuk i përshtatet atij përshkrimi më shumë se Ministri i Sigurisë Kombëtare Itamar Ben-Gvir, gruaja e të cilit Ajala është një anëtare aktive e Lëvizjes së tempullit.
Që nga ardhja në pushtet, Ben-Gvir ka ndjekur pa pushim një axhendë pro-hebraike në Mal, duke vizituar vendin disa herë dhe duke bërë thirrje për ndryshime tërësore në status quo, me vetëm Netaniahun që i qëndronte si rezistencë.
Nga njëra anë, siç raportoi Hasson, Netaniahu, ndoshta çuditërisht, bëri një punë mjaft të mirë për të mbajtur nën kontroll Ben-Gvir dhe fundamentalistët e tjerë të Tempullit. “Ai ka një histori vërtet të gjatë për t’i mbajtur gjërat të qeta” thotë Hasson. “Dhe këtë vit, të gjithë sytë ishin te Netaniahu gjatë Ramazanit.”
Ben-Gvir donte të vendoste kufizime në kohën kur muslimanët do të lejoheshin të faleshin në Al-Aqsa gjatë muajit të shenjtë mysliman, për të cilin zyrtarët e sigurisë paralajmëruan se do të çonte në katastrofë. “Në fund të fundit, Netanyahu nuk iu dorëzua kërkesave të Ben-Gvir dhe patëm një nga Ramazanët më të qetë në vite”, thotë Hasson.
Por këto përfitime të vogla janë tretur nga misioni më i madh i ministrit të sigurisë. Ben-Gvir është “një agjent i kaosit”, siç thotë Jidkijahu. “Ai lulëzon duke krijuar sa më shumë dramë.”
Ben-Gvir nuk shkon vetëm në heshtje në Malin e Tempullit, një pikë e bërë nga të tre ekspertët e intervistuar për këtë artikull. “Ai e shpall me zë të lartë me deklaratat më raciste, nxitëse”, thotë Tzidkijahu. “Dhe me kontrollin që ka mbi policinë, ai është drejtpërdrejt përgjegjës për butësinë që u jepet hebrenjve që përpiqen të luten në Malin e Tempullit.”
Dhe kështu, të inkurajuar nga mbështetja e gjerë e izraelitëve jo domosdoshmërisht fetarë, numri në rritje i hebrenjve që vizitojnë Malin – 30.000 vetëm vitin e kaluar – miratimet politike dhe zyrtarët e sigurisë që lejojnë shkelje të rregullave, zgjerojnë hendekun midis status quo-së së errët dhe fakteve reale. Dhe ekstremistët e Lëvizjes së Tempullit nuk duket se po heqin dorë.
“Frika ime e vërtetë është diçka që e kemi parë më parë”, thotë Persico. “Unë shqetësohem se nëse një proces i ri paqeje përparon, ose me palestinezët që bëhen qytetarë të Izraelit ose me një zgjidhje me dy shtete, ekstremistët në Lëvizjen e Tempullit do të bëjnë atë që kanë bërë gjithmonë sa herë që ka një hap drejt paqes: provoni daljen nga shinat, me çdo mjet të nevojshëm.”
Ministrat e qeverisë izraelite mbështesin ekstremistët izraelitë që duan të rindërtojnë tempullin e tretë.
Dhe ndërsa mediat kryesore izraelite tani raportojnë shpesh se ministrat e Netaniahut po punojnë për të zbatuar ndërtimin e një tempulli të tretë që sinjalizon ardhjen e “Mesias”, d.m.th. të Antikrishtit dhe politikat e personalitetit të vijës së parë si kryeministri i ndjerë Ehud Barak paralajmërojnë: “strategjia e ministrave mesianikë të Netanjahu është që të përshkallëzohet dhe përshpejtohet ardhja e “Mesias” / Antikrishtit”!
Të gjitha referencat nga Tora për sakrificën e një mëshqerre të kuqe që do të nënkuptojë ndërtimin e Tempullit të Tretë dhe ardhjen e Antikrishtit “Mesia”! Në pritje të sakrificës. I gjithë rituali i përshkruar dhe çfarë nënkupton ai!
