“Ja, ai vjen me retë dhe çdo sy do ta shohë, edhe ata që e tejshpuan; dhe të gjitha fiset e dheut do të vajtojnë për të. Po, amen.” Apokalipsi 1:7.
Ky varg përshkruan temën qendrore të Apokalipsit. Edhe pse Zoti na do të gjithëve dhe do që të gjithë “të bëhen mbretër dhe priftërinj të Tij”, ka njerëz që nuk e pranojnë dashurinë e Tij. Ka nga ata që “e kanë therur me thikë”. [1]
“Fiset e tokës që do të vajtojnë për të.” Apokalipsi 6:15 përshkruan ata që u thërrasin maleve dhe shkëmbinjve që të bien mbi ta dhe t’i fshehin nga fytyra e Krishtit, ndërsa Ai kthehet. Kapitujt 16 dhe 19 përshkruajnë se kombet dhe mbretërit e botës do të mblidhen kundër tij në betejën e Armagedonit. Sado e pabesueshme të na duket, Krishti ka armiq pavarësisht dashurisë së pafund që ka treguar ndaj njerëzimit.
Ka dy kampe në Konfliktin e Madh që ka vazhduar që kur “ka pasur luftë në qiell” (Apokalipsi 12:7) për shkak të rebelimit të Luçiferit. Ky konflikt po zhvillohet në planetin Tokë. Vetë Joani e jetoi këtë konflikt të madh edhe si viktimë edhe si fitimtar: “Unë, Joani, që jam edhe vëllai yt dhe shok në mundimet, në mbretërinë dhe në durimin e Jezu Krishtit, isha në ishullin që quhet Patmos, për shkak të fjalës së Perëndisë dhe për shkak të dëshmisë së Jezu Krishtit” (Apokalipsi 1:90). Joani u arratis në Patmos (dhe sipas traditës i shpëtoi torturës së djegies në vaj të nxehtë), sepse ishte në anën e Zotit në Konfliktin e Madh.
Fundi i këtij konflikti midis Krishtit dhe Satanit dhe eliminimi i plotë i mëkatit dhe i së keqes, është tema kryesore e librit të Apokalipsit. Kjo çështje nuk është vetëm e një rëndësie teorike, Apokalipsi tregon botën e ndarë në dy kampe të mëdha. Në një kamp kemi njerëzit, emrat e të cilëve do të gjenden të shkruar në librin e jetës dhe në tjetrin ata, emrat e të cilëve nuk do të gjenden atje (Apokalipsi 20:15). Ka nga ata që janë në anën e Qengjit dhe nga ata që janë në anën e Bishës (Apokalipsi 14:4, 11).
Zgjedhja e kampit është shumë më e rëndësishme sesa zgjedhja e partisë politike, apo e ekipit të futbollit që mbështesim. Është një zgjedhje me implikime të qarta në nivel personal. Askush nuk konsiderohet i krishterë vetëm sepse ka lindur në një familje të krishterë, ose në një shtet të krishterë, dhe askush nuk bëhet i krishterë vetëm sepse prindërit e tij e pagëzuan atë kur ishte foshnjë si të krishterë.
Pra, nuk ka zgjedhje më të rëndësishme sesa kjo. Pasojat e zgjedhjes sonë janë vendimtare: ne ose do të jemi me ata në anën e Qengjit, të cilët në fund do të gëzojnë jetën e përjetshme, ose me ata në anën e Bishës që do të çohen në vdekjen e përjetshme. Apokalipsi, ashtu si e gjithë Bibla nuk përmend ndonjë grup njerëzish që konsiderohen asnjanës. Sipas definicionit, ne jemi të gjithë mëkatarë dhe në anën e gabuar të argumentit. Por skenat e tmerrshme të Apokalipsit, si dhe premtimet e mrekullueshme të këtij libri, janë për ne një paralajmërim solemn dhe një kujtesë inkurajuese se, të gjithë kanë privilegjin të zgjedhin të bashkohen me kampin e Perëndisë. Ne të gjithë mund të bëhemi anëtarë “të qiellit të ri dhe tokës së re” (Apokalipsi 21:1).
***
[1] Në 1 Thesalonikasve 4:18, është e qartë se të drejtët do të ringjallen dhe do të shohin Krishtin duke ardhur. Tek Apokalipsi 20:5, është e qartë se “pjesa tjetër e të vdekurve” nuk do të ringjallen derisa të plotësohen një mijë vitet. Me fjalë të tjera, ata që nuk janë të shpëtuar nuk do ta shohin Krishtin duke ardhur në re. Megjithatë, ky varg tregon se do të ketë disa përjashtime, “ata që e shpuan atë”, domethënë ata që luajtën një rol kyç në vdekjen e Tij (ku mund të përfshijë edhe ata që “e shpuan atë” duke persekutuar fëmijët e Tij) do të ringjallen, në ringjalljen e parë. Pikërisht këtë donte të thoshte Krishti kur i tha Pilatit: ”Ti po thua! Madje unë po ju them se në të ardhmen ju do ta shihni Birin e njeriut duke ndenjur në të djathtën e Pushtetit, dhe duke ardhur mbi retë e qiellit” (Mateu 26:64).
