Alexander Staver: “Nuk do të ketë Borodino të re dhe asnjë Prokhorovka të re”.
Alexander Staver, analisti rus që parashikoi goditjet në urën e Krimesë dhe infrastrukturën ruse, në artikullin e tij të ri deklaron se nuk do të ketë “as një Borodino të re dhe as një Prokhorovka të re”. Çfarë do të thotë Starev dhe si lidhen këto beteja me situatën në Ukrainë sot?
“Shumë shpesh dëgjoj ose lexoj për ndonjë “betejë të përgjithshme” të ardhshme midis ushtrive ruse dhe ukrainase, për ndonjë betejë globale gushti ose shtatori midis forcave ajrore ruse dhe ukrainase…”, thotë Staver.
Staver prek një mentalitet që ende përshkruan forcat e armatosura sot, duke formuar një dogmë në të cilën është e lidhur udhëheqja e forcave të armatosura ruse, pavarësisht përparimeve të gjera në teknologjitë e reja dhe sistemet e reja të armëve, të cilat mund të japin lehtësisht fitore mbi fushën në Ukrainë dhe në të njëjtën kohë për të siguruar fuqinë e shumëdëshiruar parandaluese konvencionale kundër NATO-s.
Staver, “vëllazëria sllave” dhe doktrina e “Nënës së të gjitha betejave”.
Tashmë në vitin 2022, Starev kishte kritikuar mentalitetin e të ashtuquajturës “vëllazëri sllave”. Sipas saj, i gjithë operacioni brenda Ukrainës u krijua në bazë të idesë se pavarësisht vdekjeve masive të ukrainasve në fushën e betejës, Ukraina mbeti një “vend vëllazëror” dhe një ditë vëllezërit sllavë do të harronin dhe do të ktheheshin në krahët e saj.
Kjo doktrinë u miratua dhe u zbatua në mënyrë obsesive nga vetë Putini, duke rezultuar, sipas Starev, në tërheqjen e forcave ruse nga rajonet e Kievit dhe Kharkiv-it, zgjedhje për të cilat Putini ende “grihet” sot, duke thënë se Rusia u mashtrua nga Marrëveshja e Stambollit në vitin 2022.
Deklaratat më të fundit janë bërë dje në kuadër të takimit të Paktit të Shangait. Më konkretisht, Putin tha:
“Marrëveshjet e Stambollit 2022 u iniciuan nga kreu i delegacionit negociues ukrainas, që do të thotë se ato marrëveshje padyshim që i përshtaten shumë Ukrainës. Ato marrëveshje janë ende në tavolinë dhe mund të përbëjnë bazën që këto negociata të vazhdojnë”.
Po kështu sipas Staver, dhe si rrjedhojë e të gjitha bërthamave të forta nga shoqëria ruse deri te vetë Kremlini, vetë ngurrimi për të goditur armët e NATO-s, së bashku me hezitimin për të përdorur masa aktive dhe të ashpra kundër infrastrukturës dhe zonave të populluara, është pjesë e mentalitetit vetë, mentalitet i cili nga njëra anë mbështetet në fantazitë e “vëllazërisë sllave” dhe nga ana tjetër mbi doktrinat e vjetruara për “Nënën e të gjitha betejave”, të cilat do të lodhin forcat kundërshtare, sipas shembullit të Borodinos dhe Prokhorovkës.
Ne e pamë këtë mentalitet në vitin 2008, kur rusët filluan të derdheshin në “pako” nga tuneli Roki që lidhte Osetinë Veriore dhe Jugore. Kjo ishte e dukshme, në shtrirje, në betejat që synonin kryeqytetet nga Chikinvali në Osetinë e Jugut deri në rrethimin e Tbilisit, gjë që më në fund bëri që Saakashvili i pushtuar nga paniku të dorëzohej pa kushte.
Pasi ka punuar në vitin 2008, ky mentalitet u zbatua gjerësisht edhe në vitin 2022, me rezultate tejet zhgënjyese për forcat e armatosura ruse.
Sipas Ajnshtajnit, përkufizimi i marrëzisë është të bësh të njëjtën gjë pa pushim dhe të presësh rezultate të ndryshme, dhe kjo është pikërisht ajo që kanë bërë rusët deri vonë, të cilët duket se kanë ndryshuar, të paktën pjesërisht, taktikat e tyre.
Megjithatë, këto ndryshime vijnë në kuadër “pak si shumë vonë” dhe me hite, të cilat duken të barabarta dhe të kryera. Dua të them, ne po flasim për mentalitetin e goditjes së strukturave energjetike dhe objektivave me vlerë të lartë në zonat e populluara, pasi ukrainasit kanë goditur urën e Krimesë dhe infrastrukturën tjetër, ose kanë goditur rafineritë brenda Rusisë, apo çfarëdo tjetër.
Rusia u ka komunikuar mbështetësve të saj në mbarë botën se po vepron në kuadrin e një “strategjie supreme”, gjithçka është nën kontroll dhe se Rusia nuk nxiton për ta fituar këtë luftë. Është e vërtetë që sanksionet perëndimore patën efektin e kundërt duke e shtyrë vendin në një kreshendo prodhimi të industrisë së saj të luftës, por pse një fakt duhet të mohojë tjetrin?
Kjo do të thotë, pse dislokimi nuk mund të shoqërohet me operacione të zgjeruara ushtarake, që synojnë shkatërrimin total të infrastrukturës së pasme të Ukrainës, dhe një fuqi zjarri që kombinon fuqinë ajrore, detare, të blinduar dhe artilerie?
Kujtohet se deri vonë asgjësimi i topave të armikut bëhej me përdorim më të gjerë të artilerisë ruse, si në Luftën e Parë Botërore. Sipas ISW (Instituti për Studimin e Luftës), edhe sot kemi sulme të gjera të këmbësorisë së vijës së parë nën slloganin “sulmoni dhe vdisni”.
Pothuajse dy vjet e gjysmë pas fillimit të luftës ne ende shohim forcat ajrore ukrainase duke fluturuar dhe nëse nuk do të ishte për kërcënimin e F-16-ve perëndimor, ata nuk do të bombardonin papushim aeroportet ukrainase.
Më në fund, sipas Staver, megjithë sukseset e fundit ruse në Ukrainë, nuk ka pasur një kundërsulm masiv nga ushtria ruse, pavarësisht faktit se ato kanë edhe armatim superior, edhe epërsi në fuqi punëtore.
Këto dukuri Staver i cilëson si “përparim dhe ndalim”, që bien në kontekstin e paaftësisë për të shfrytëzuar dinamikën, nga lidershipi më i lartë ushtarak nga njëra anë dhe nga ana tjetër “miti” i lartpërmendur i “vëllazërisë sllave”.
“Ne e kemi mbuluar Ukrainën me një kapak të ngushtë dhe po mbajmë procese termobarike brenda “kontejnerit”. Kjo qasje është statistikisht më pak e kushtueshme sesa shpallja e mobilizimit dhe arritja e një përparimi frontal”, thotë koloneli Alexander Khodakovsky, ish-komandant i Brigadës Vostok.
Khodakovski thekson se “kështu zhvillohen “luftërat hibride”, siç është konflikti i armatosur në Ukrainë. Në fund të fundit, koha është ende duke punuar për Rusinë, pavarësisht nga ndihma e ofruar nga “Perëndimi kolektiv” për Ukrainën.
Ai ndoshta i referohet një sërë operacionesh hibride, pika kryesore e të cilave ishte sabotimi i djeshëm i fabrikës General Dynamics brenda SHBA-së, siç raportoi dje mast.al, por nëse nuk i referohet operacioneve të spiunazhit dhe sabotimit, është e dyshimtë nëse Khodakovski e ka kuptuar se çfarë është Lufta Hibride.
Duke folur për shembujt ushtarakë, le të kujtojmë ushtrinë gjermane në vitin 1940 kur Hitleri urdhëroi gjeneralin Guderian të ndalonte përparimin e tij në mënyrë që t’i jepte Forcave Ekspeditare Britanike një shans për t’u arratisur nga Dunkirku. Kishte një strategji supreme atëherë, por a ekziston tani?
Përfundime: Borodino, Prokhorovka dhe lufta e re e shkatërrimit të Rusisë në Ukrainë.
Beteja e Borodinos u zhvillua gjatë pushtimit të Rusisë nga Napoleoni më 7 shtator 1812, rreth 70 milje (110 km) në perëndim të Moskës, pranë lumit Moskva. 130.000 ushtarët e Napoleonit me më shumë se 500 armë u përballën me 120.000 rusë, me më shumë se 600.
Beteja u zhvillua në një luftë rrënimi të zhvilluar nga gjenerali rus Mikhail Kutuzov kundër një Napoleoni i cili prej kohësh kishte humbur aftësinë e tij për të manovruar dhe thjesht i kishte shtrirë ushtarët si ushqim topash. “Fitorja franceze” i lejoi Napoleonit të hynte në Moskë, ndërtesat e së cilës tashmë ishin të montuara me eksploziv.
Djegia e Moskës nga vetë rusët çoi në tërheqjen e Ushtrisë së Madhe të Napoleonit, në kushte çnjerëzore të të ftohtit dhe logjistikës. Humbjet franceze arritën në 400.000 burra. Prandaj Beteja e Borodinos shënoi fillimin e fundit të humbjes përfundimtare të Napoleonit.
Beteja e Prokhorovkës u zhvillua më 12 korrik 1943 pranë Prokhorovka, 87 kilometra (54 milje) në juglindje të Kursk, Bashkimi Sovjetik, gjatë Luftës së Dytë Botërore. Duke u zhvilluar në Frontin Lindor, angazhimi ishte pjesë e Betejës më të gjerë të Kurskut dhe u zhvillua kur Ushtria e 5-të e Tankeve e Gardës Sovjetike angazhoi Korpusin II SS Panzer të Waffen-SS gjermane në një nga betejat më të mëdha të tankeve në histori.
Pas një jave luftimesh, sovjetikët filluan kundërsulmet e tyre: Operacioni Kutuzov në krahun verior dhe një rastësi në krahun jugor. Në anën jugore të spikatur pranë Prokhorovka, Ushtria e 5-të e Blinduar e Gardës u përplas me Korpusin II SS-Panzer të Ushtrisë së 4-të të Panzerit. Divizioni i 5-të i Këmbësorisë Ruse pësoi humbje të mëdha në sulm, por arriti të parandalonte Wehrmacht-in të pushtonte Prokorovka-n dhe të shkelte zonën e tretë mbrojtëse, e fundit e fortifikuar rëndë.
Duke mos arritur objektivin e tij, Hitleri, kundër këshillës së komandantëve të tij, anuloi Operacionin Citadel (sulmi në të gjithë enklavën e Kurskut) dhe filloi të rivendoste forcat e tij për t’u marrë me zhvillimet e reja urgjente diku tjetër.
Ashtu si me Borodinon, Beteja e Kurskut, në të cilën ndodhi sulmi rus në Prokhorovka, ishte kënga e mjellmës së Rajhut të Tretë, me gjermanët që kishin humbur iniciativën në lëvizjet e tyre në frontin lindor.
Përfundime: Rusët përdorën saktësisht të njëjtat taktika të Betejës së Prokhorovka-s gjatë kundërofensive ukrainase në verën e vitit 2023, kur i sfiduan ata të sulmonin shtresa të shumta fortifikimesh dhe zonash të minuara me shpresën për të lodhur ushtrinë ukrainase.
Megjithatë, ata nuk e shfrytëzuan vrullin e tyre siç duhej, pas sulmit katastrofik të 2023-ës dhe mungesës së municioneve të ukrainasve, ndërkohë që amerikanët u konsultuan. Rusët nuk duket se po ndërtojnë një kundërsulm të madh për momentin. Në vend të kësaj, ata po hapin një front pas tjetrit, në mënyrë që të angazhojnë sa më shumë rezerva ukrainase në një luftë rrënimi.
Si beteja e Borodinos ashtu edhe ajo e Prokhorovkës janë ngjarje monumentale në historinë moderne ushtarake, plot mësime, megjithatë nuk është e sigurt se çfarë mësime nxorrën rusët.
E sigurtë është se në javët e para të fushatës rusët kërkonin “Nënën e të gjitha Betejave”, kur Kievi dhe Kharkiv ishin gjallë. Kur kjo nuk ndodhi dhe pas një sërë kundërsulmesh dhe pengesash të mëdha ukrainase, rusët kanë adoptuar një sërë taktikash për të rraskapitur forcat ukrainase.
Përveç Borodino-s dhe Prokhorovka-s, rusët duhet të mësojnë mësime nga doktrina amerikane e “Shock and Awe”, veçanërisht në fazat e hershme të një operacioni kur forcat tokësore përfshihen për herë të parë. Megjithatë, kjo është e vështirë, pasi modeli i betejës sllave parashikon disfata dhe viktima të mëdha përpara se të bëhet ndonjë ndryshim në doktrinën e saj. Ashtu siç ndodhi me humbjen e Pjetrit të Madh në Narva dhe BRSS në Suomousalmi, Finlandë.
