Përgjigja e Biblës
Fryma e Shenjtë është fuqia e Perëndisë në veprim, ose ndryshe fuqia e tij vepruese (Mikea 3:8; Luka 1:35).
Perëndia e dërgon frymën e tij duke e kanalizuar energjinë kudo që dëshiron për të përmbushur vullnetin e tij (Psalmi 104:30).
Fjala hebraike ‘ruach’ dhe fjala greke ‘πνεῦμα’ në tekstin origjinal të Biblës, më së shpeshti i referohen fuqisë vepruese të Zotit, domethënë Shpirtit të tij të Shenjtë (Apokalipsi 1:2). Megjithatë, ato përdoren edhe në Bibël me këto kuptime:
Frymë – Habakuku 2:19;
Erë – Apokalipsi 8:1;
Forca jetësore që ekziston në qëniet e gjalla – Jobi 34:14, 15;
Prirja ose qëndrimi i një personi – Numrat 14:24.
Një person frymor, siç janë Perëndia dhe engjëjt – 1 Mbretërve 22:21;
Të gjitha këto koncepte kanë një gjë të përbashkët: ato i referohen diçkaje që është e padukshme për njerëzit, por prodhon rezultate të dukshme. Në mënyrë të ngjashme, Fryma e Perëndisë, “si era, është e padukshme, e paprekshme dhe e fuqishme” (Expository Dictionary of New Testament Words nga G. E. Vine).
Bibla gjithashtu i referohet Frymës së Shenjtë të Perëndisë si “duart” ose “gishtat” e Perëndisë (Psalmi 8:3; 19:1; Luka 11:20; krahaso Mateun 12:28). Ashtu si një mjeshtër përdor duart dhe gishtat për të bërë diçka, kështu Perëndia përdori Frymën e Tij për:
Krijimin e Universit – Psalmi 33:6;
Shkrimin e Biblës – 2 Pjetrit 1:20, 21;
Mrekullitë dhe predikimet e bëra nga shërbëtorët e tij të lashtë – Luka 4:18;
Gjithashtu, Perëndia përdor Frymën e tij për të prodhuar cilësitë e bukura që shfaqin ata që i binden – Galatasve 5:22, 23.
Fryma e shenjtë nuk është person
Bibla e Shenjtë, duke iu referuar Frymës së Perëndisë si “duart”, “gishtat” ose “frymëmarrja” e Tij, tregon se Fryma e Shenjtë nuk është një person (Eksodi 15:8, 10). Duart e një mjeshtri nuk punojnë pavarësisht nga mendja dhe trupi i tij. Po kështu, Fryma e Shenjtë e Perëndisë vepron vetëm siç drejton e Ai (Luka 11:13). Gjithashtu, Bibla e krahason Frymën e Perëndisë me ujin dhe e lidh atë me koncepte të tilla si, besimi dhe njohuria. Këto paralele tregojnë se Fryma e Shenjtë nuk është një person (Isaia 44:3);
Për më tepër, Bibla përmend emrin e Perëndisë, Jehova dhe Birit të Tij, Jezu Krisht, por askund nuk përmend një emër për Frymën e Shenjtë (Isaia 42:8; Luka 1:31). Martiri i krishterë Stefan pa në një vegim qiellor që iu dha, në mënyrë të mrekullueshme vetëm dy fytyra, jo tre. Bibla thotë: “I mbushur me Frymën e Shenjtë, ai ngriti sytë në qiell dhe pa lavdinë e Perëndisë dhe Jezuin që qëndronte në të djathtën e Perëndisë” (Veprat 7:55). Fryma e Shenjtë ishte fuqia vepruese e Perëndisë, e cila i dha mundësi Stefanit të shihte vegimin.
Keqkuptime për Frymën e Shenjtë
Keqkuptim: Fryma e Shenjtë është një ‘ekzistencë’ dhe pjesë e Trinisë, siç thotë 1 Joani 5:7, 8.
Cila është e vërteta: Disa Shkrime përmbajnë në vargjet 1 Joanit 5:7, 8 fjalët: “Në qiell, Ati, Fjala dhe Fryma e Shenjtë dhe këta të tre janë një dhe tre janë ata që dëshmojnë në tokë”. Megjithatë, studiuesit kanë përcaktuar se këto fjalë nuk janë shkruar nga apostull Joani dhe për këtë arsye nuk janë pjesë e Biblës. Siç shkruante profesori Bruce M. Metzer: “Është e sigurtë se kjo është një shtesë, e cila nuk ka vend në tekstin e Dhiatës së Re” (një koment tekstual mbi Testamentin e Ri Grek). Në mënyrë të ngjashme, profesori i teologjisë Christos Androutsos, në librin e tij Dogmatika e Kishës Ortodokse Lindore, thotë: “Ky pasazh, i cili mungon në të gjithë kodikët dhe dorëshkrimet e lashta dhe u shpërfill nga të gjithë Etërit e Kishës, u fut më vonë në tekst nga të frymëzuarit”.
Keqkuptim: Fakti që Bibla personifikon Frymën e Shenjtë dëshmon se është person.
Cila është e vërteta: Bibla e Shenjtë ndonjëherë personifikon Frymën e Shenjtë. Jezusi e quajti atë një “ndihmës” (ndërmjetësues) që jep dëshmi, udhëheq, flet, dëgjon, shpall, lavdëron dhe merr (Joani 16:7-15). Por kjo nuk vërteton se Fryma e Shenjtë është një person, sepse Bibla personifikon edhe mençurinë, vdekjen dhe mëkatin (Fjalët e Urta 1:20; Romakëve 5:17, 21). Për shembull, thotë se mençuria vepron dhe lind fëmijë, por mëkati mashtron, vret dhe lakmia të godet (Luka 7:35; 11).
Keqkuptim: Pagëzimi në emër të Frymës së Shenjtë dëshmon se është një person.
Cila është e vërteta: Bibla ndonjëherë përdor fjalën “emër” në kuptimin e fuqisë ose autoritetit (Ligji i Përtërirë 18:5, 19-22; Ester 8:10). Në këtë kuptim, fjala “emër” përdoret edhe në frazën “në emër të ligjit”, që nuk nënkupton se ligji është një person. Pra, ai që pagëzohet “në emër” të Frymës së Shenjtë e njeh fuqinë e Frymës së Shenjtë, si dhe rolin e saj në përmbushjen e vullnetit të Perëndisë (Mateu 28:19).
Keqkuptim: Apostujt dhe dishepujt e hershëm të Jezusit besonin se Fryma e Shenjtë është një person.
Cila është e vërteta: As Bibla dhe as historia nuk e thonë një gjë të tillë. Sipas Encyclopædia Britannica: “Fryma e Shenjtë u përcaktua si një Person i veçantë hyjnor … në Këshillin e Kostandinopojës në vitin 381 pas Krishtit”. Ky këshill u zhvillua më shumë se 250 vjet pas vdekjes së apostullit të fundit.
