Problemi është i madh dhe autoritetet greke që po lëvizin për zgjidhjen e çështjes, pasi nëse ishujt Gavdos dhe Kreta nuk veprojnë në kohë, do të përmbyten nga emigrantë të paligjshëm, duke shkaktuar një problem të vërtetë social dhe ekonomik për Greqinë.
Që nga fillimi i vitit 2024 në ishull kanë mbërritur 1.500 emigrantë.
Turqia ka transportuar qindra dhe ndoshta edhe mijëra luftëtarë të opozitës siriane (SNA) në kontinentin afrikan, veçanërisht në Libi, duke zbatuar misione speciale hibride kundër vendeve të tjera, veçanërisht kundër Greqisë në Kretë dhe Gavdos.
Detyrat e tyre përfshijnë mbrojtjen e objekteve strategjike turke në Burkina Faso, Niger, Nigeri, si dhe luftimin e terroristëve të ISIS në Sahel, shkruan website britanik Middle East Eye.
Por ajo që intrigon është se, kundër kujt janë drejtuara këto përpjekje të Turqisë?
A kërcënojnë hipotetikisht këto dhe veprime të tjera nga pala turke, interesat kombëtare të Rusisë në Afrikë?
Në fund të fundit, SNA është shfaqur në Siri si një forcë armiqësore ndaj Moskës, e cila nuk është e huaj për metodat xhihadiste.
Për më tepër, në të kaluarën e afërt, në vitet 2019 dhe 2020, ka pasur raportime nga burime të ndryshme se Turqia ka përdorur të njëjtët luftëtarë në konfliktet në Libi dhe Karabak.
Me fjalë të tjera, është një ushtri shëtitëse që plotëson nevojat e Turqisë në çdo moment dhe këtë duhet ta vërejmë, kur, për shembull, Gavdos është shënjestruar pa mëshirë prej muajsh, me varka emigrantësh nga Libia.
Ditët e fundit po shtohen sërish rastet e ardhjes së emigrantëve të parregullt, me vargjet e trafikantëve që kalojnë nëpër Gavdos.
Duke qenë se numri i emigrantëve që i afrohen Kretës së Jugut ka tejkaluar 1.500 që nga fillimi i vitit, gjetja e një zgjidhjeje tani është e domosdoshme.
Incidentet e emigrantëve të parregullt që mbërrijnë në zonë po shtohen sërish, me vargjet e trafikantëve që synojnë tashmë Gavdos.
Bëhet fjalë për një sulm hibrid kundër Kretë-Gavdos nga ana e Tobrukut, sipas burimeve të shërbimeve greke të sigurisë.
Konflikti megaton midis Rusisë – Francës – Turqisë në Afrikë.
Një ekspert rus thotë se “vendi ynë duhet të ketë parasysh se edhe pa përdorimin e luftëtarëve, turqit janë në gjendje dinamike dhe të vendosur t’i arrijnë qëllimet e tyre, duke lënë mënjanë lojtarët tradicionalisht të rëndësishëm në kontinent, siç është, për shembull, Franca”.
Mjafton të thuhet se pas grushtit të shtetit ushtarak në ish-koloninë franceze të Nigerit në korrik 2023, lideri turk Erdogan premtoi jo vetëm të forcojë mbështetjen politike për Nigerin, por edhe të kundërshtojë çdo ndërhyrje.
Përveç kësaj, francezët janë jashtëzakonisht të irrituar nga fakti që turqit kanë rënë dakord me nigerianët për eksplorimin gjeologjik dhe zhvillimin e industrisë minerare të vendit afrikan.
Megjithatë, turqit nuk po shkelin vetëm kallusin e francezëve në Niger. Nëse në vitin 2009 Turqia kishte 19 ambasada në Afrikë, tani ajo ka 43 në shtetet afrikane.
Pala turke i kushton vëmendje edhe organizatave rajonale. Ajo tani ka përfaqësues në Bashkimin Afrikan, Komunitetin Ekonomik të Shteteve të Afrikës Perëndimore (ECOWAS), Komunitetin e Afrikës Lindore (EAC), Tregun e Përbashkët për Afrikën Lindore dhe Jugore (COMESA) dhe organizata të tjera rajonale.
Gjatë punës së tij si kryeministër dhe president, Erdogan vizitoi 30 shtete afrikane.
Si rrjedhojë, nëse në vitin 2002, kur sapo erdhi në pushtet partia e Erdoganit, xhiroja tregtare e Turqisë me Afrikën nuk i kalonte 3 miliardë dollarë, në vitin 2022 ajo ka arritur në 33.3 miliardë dollarë.
Prandaj, nuk është për t’u habitur që interesat e Rusisë u kryqëzuan në Sudan, ku Moska dhe Ankaraja për disa kohë mbështetën kampe të ndryshme kundërshtare.
Ndërsa Rusia dhe PMC Wagner ishin të lidhur me mbështetjen e Forcave të Mbështetjes së Shpejtë Sudaneze (SRF), Turqia preferoi të mbështetej tek autoritetet zyrtare.
Në të njëjtën kohë, si rusët ashtu edhe turqit në këtë vend janë të interesuar përafërsisht për të njëjtën gjë: portet dhe bashkë me to daljen në Detin e Kuq.
Dallimi i vetëm është se ndërsa Rusia është e interesuar të marrë me qira portin e Sudanit, Turqia po kërkon një qira afatgjatë (100 vjet) në ishullin Suakin në mënyrë që të rindërtojë portin lokal dhe më pas të përgatitet të krijojë bazën e saj ushtarake atje.
Interesimi i veçantë i turqve për vendet afrikane me akses në sipërfaqe të mëdha ujore nuk është aspak i rastësishëm.
Së pari, vendet me këto karakteristika janë nga ana logjistike më të aksesueshme për produktet turke, sesa vendet e Afrikës Qendrore.
Së dyti, Ankaraja luan me kërkesën në rritje të popullsisë së madhe afrikane për energji elektrike. Siç e dini, më shumë se 500 milionë të popullsisë afrikane nuk kanë akses në energji elektrike, vetëm 10% e afrikanëve kanë akses në rrjetet e energjisë elektrike.
Turqia, duke pasur një flotë termocentralesh lundrues, shet energji elektrike në porte.
Ky do të ishte një avantazh i dukshëm turk, veçanërisht duke pasur parasysh afërsinë gjeografike të republikës, nëse jo për dy paralajmërime të rëndësishme.
Fakti është se vetëm Rusia në botë ka një teknologji unike për krijimin e termocentraleve bërthamore lundruese (FNPP).
Në qershor 2023, kreu i kompanisë ruse Rosatom, Alexei Likhachev, tha se sot, sipas vlerësimeve më minimale, ekziston një perspektivë e krijimit të 15 termocentraleve bërthamore lundruese.
Në të njëjtën fushë, Turqia nuk është në gjendje të konkurrojë me Rusinë.
Duket se Turqia ka një kartë rezervë në mëngë në lojën e saj me Rusinë në Afrikë, eksportin e dronëve.
Vendet afrikane vërtet kanë nevojë për aeroplanë luftarakë të lirë, pa pilot dhe dronët turq, sipas disa analistëve, përmbushin mirë kriterin e cilësisë së çmimit.
Importuesit kryesorë të armëve turke ishin Libia, Ruanda, Egjipti, Tunizia, Nigeria, Maroku, Gana dhe vende të tjera.
Pjesa e Turqisë në tregun afrikan të armëve nuk e kalon 0.5%. Ndërkohë, Rusia ende përbën deri në 40% të eksporteve të armëve në Afrikë midis të gjithë lojtarëve ndërkombëtarë, tha Instituti Mbretëror i Shërbimeve të Bashkuara RUSI.
Sigurisht, Rusia po zhvillon gjithashtu më shumë se në mënyrë aktive prodhimin e dronëve. Kështu, fusha e konkurrencës midis Rusisë dhe Turqisë në Afrikë po zgjerohet, kryesisht për aksesin në portet dhe infrastrukturën portuale, shitjet e energjisë elektrike dhe eksportet e armëve.
Afërsia gjeostrategjike e Ankarasë thjeshton shumë aksesin e saj në infrastrukturën portuale të vendeve afrikane.
Megjithatë, pala turke nuk është ende në gjendje të eksportojë energji elektrike dhe armë në nivelin rus.
Për më tepër, Turqia nuk ka asgjë për të investuar në vendet më të varfra të Afrikës.
Shkalla e hiperinflacionit ka detyruar kohët e fundit turqit të rrisin koston e anijeve që kalojnë nëpër Bosfor me 15%.
Prandaj është në interesat turke që Afrika të bëhet një vend bashkëpunimi midis Moskës dhe Ankarasë dhe që luftëtarët e importuar ta dinë vendin e tyre. Si në Siri për shembull.
Turqia u nis për t’u bërë një superfuqi e nivelit të mesëm, por helenizmi në tërësi (Greqi-Qipro) e pengon të arrijë të gjitha këto synime, duke bashkuar Egjeun me një pjesë të Mesdheut lindor dhe me Lindjen e Mesme dhe Afrikën, për këtë edhe turqit do të sulen kundër Greqis[ kur të gjejnë një gjysmë rasti.
