Për prolog, shumë shpejt pas kësaj ceremonie neveritëse do të jetë tejet i lakmuar nga Hollywood dhe qarqe në Amerikën e lëvizjes “woke”!
Lumi Seine ishte që në fillim burimi i frymëzimit për regjisorin Thomas Jolly, duke pasur parasysh idenë e krijimit të një ceremonie hapjeje që “do të lundronte” në zemër të Parisit. Për dy vitet e fundit, lumi është bërë laboratori i tij, duke ofruar sfida të panjohura për shumicën e regjisorëve të teatrit: rryma dhe tunele me erë, një fermë peshqish të pambrojtur, një plan për mijëra atletë që të notojnë në varka, 45,000 policë të shpërndarë për siguri.
Kërkohen gjithashtu, takime të rregullta me presidentin francez dhe kryetarin e bashkisë së Parisit.
Si drejtor artistik i ceremonive olimpike dhe paraolimpike, ai gjithashtu ka përfitime që shumica e regjisorëve i ëndërrojnë një jetë, një buxhet prej afro 150 milionë dollarë dhe më shumë se 15,000 punonjës, duke përfshirë kërcimtarë dhe muzikantë. Kjo do të jetë hera e parë që një ceremoni hapjeje do të mbahet jashtë kufijve të sigurtë të një stadiumi.
Sena ka parë një festë të tillë 285 vite më parë, që kur mbreti Louis XV festoi martesën e vajzës së tij me Princin e Spanjës.
Ceremonia e hapjes do të shfaqë 12 në etapa, mbi dhe madje duke dalë nga lumi, me një paradë prej 10,000 atletësh në rreth 90 varka. Do të fillonte në orën 19:30, duke përdorur kryesisht perëndimin e vonë të verës për ndriçim dhe do të zgjasë mbi tre orë e gjysmë. Performancat e Celine Dion dhe Lady Gaga në Paris këtë javë kanë çuar në spekulime, por Jolly nuk do të konfirmonte emrat e interpretuesve të shfaqjes.
Në një vend që e do strukturën dhe rregullimin, Jolly shihet si një shkelës i rregullave dhe një mendimtar që ndërmerr rreziqe. Ai e do Shekspirin po aq sa Spice Girls dhe së fundmi drejtoi një operë të njohur rok franceze, “Starmania”, duke bombarduar audiencën me 600 drita strobe dhe duke tërhequr më shumë se një milion shikues gjatë një turneu mbarëkombëtar. Ai gjithashtu drejtoi dhe luajti në një produksion 24-orësh duke kombinuar “Henry VI” dhe “Richard”, 10 akte në një seancë. Teatri nxori jastëkë që publiku të mund të flinte.
Jolly, 42 vjeç, u rrit në një fshat të vogël të Normandisë në periferi të Rouen, më i madhi i dy fëmijëve të një nëne infermiere dhe një babai punonjës shtypshkronje, i cili ushqeu një pasion për kukullat dhe kërcimin klasik. Në gjimnaz, ai u ngacmua, por gjeti strehë në teatër. Pas shkollës së dramës, ai dhe një grup kolegësh të tij krijuan një grup teatror, La Piccola Familia, i cili jepte shfaqje në qytete të vogla dhe në fshatra. Në vitin 2020, ai u emërua kreu i teatrit publik në Angers, 180 milje në jugperëndim të Parisit.
Pasi u punësua nga Komiteti Olimpik, Jolly porositi katër shkrimtarë që ta ndihmonin të shkruante një skenar: një historian mesjetar, një novelist i vlerësuar me çmime, një skenarist dhe një dramaturg. Ata udhëtuan lart e poshtë Senës me varka, duke grumbulluar ide.
Itinerari prej 3,7 miljesh ishte vendosur tashmë nga Komiteti Organizativ i Parisit 2024. Ajo fillon në lindje në Gare d’Austerlitz, stacioni i trenit që është porta tradicionale për në Paris, pranë vendbanimit të lashtë romak të Lutetia. Më pas kalon relike të dashura mesjetare si Katedralja Notre-Dame dhe Conciergerie, një pallat i dikurshëm që u bë burgu paragijotinë i Marie-Antoinette në Place de la Concorde, i cili është gjithashtu përgjatë rrugës. Pranë fundit të rrugës ngrihen totemet e panaireve botërore që qyteti priti më shumë se një shekull më parë, si Grand Palais me kube xhami dhe Kulla Eifel.
Pasi Jolly dhe ekipi i tij kishin krijuar 12 skenat, ai punësoi katër ndihmës regjisorë për ta ndihmuar për muzikën, kërcimin, skenat dhe kostumet. Një prej tyre ishte Daphné Bürki, një prezantuese me gjeste të tepruara televizive, e cila u trajnua si stiliste dhe filloi karrierën e saj në Dior. Ajo ishte përgjegjëse për dizenjimin e 3,000 kostumeve.
Moti është ajo që e shqetëson më shumë Jolly-n: “Nëse moti është i mirë dhe ne e kalojmë orën e artë sipas planit, do të jetë shumë, shumë bukur. Nëse bie shi, atëherë shpresoj të jetë një stuhi vere, me vetëtima, zhurmë dhe bubullima, sepse kjo do të jetë kinematografike” tha ai. “Por nëse moti është gri dhe bie shi, atëherë do të jem vërtet i pakënaqur”.
Dhe teksa blasfemoi dhe përdhosi krishtërimin, jo vetëm shi dhe bubullima që ranë, por ai mot ishte i pahasur për shumë e shumë vite në Paris, për nga intesiteti dhe kohëzgjatja e rreshjeve, ishin pra ndëshkimi që i shkoi nga qiejt, për dështimin e ceremonisë (teksa edhe me mijëra njerëz u larguan), që përveçse diabolike dhe perverse, po cilësohet si një prej më të dobëtave të organizuara deri më sot, në 50 vitet e fundit.
Në gjirin e kishave të krishtera kudo në botë, për këtë ceremoni ka vetëm zemërim!
