Zemërim dhe tërbim global, lidhur me “dyndjen” në xhaminë Al-Aqsa, sipas atyre që diskutohen në qarqe të ndryshme.
Dyndja në xhaminë al-Aqsa më 14 gusht, nga ministri i Sigurisë Kombëtare të Izraelit, Ben Gvir, i rrethuar nga mijëra kolonë, nuk ishte një vendim i momentit, apo rastësor. Ishte një ofensivë e orkestruar në detaje, që synonte drejtpërsëdrejti të sfidonte komunitetet palestineze dhe më gjerë botën islame.
Mesazhi ishte i qartë: një shfaqje force, një demonstrim se fuqia qëndron aty ku komandon Izraeli, pavarësisht nga rregullat ndërkombëtare, apo ekuilibri delikat për paqe.
Akti i ngritjes së flamurit izraelit brenda një vendi si al-Aqsa është fyerje e përllogaritur, një shenjë e qartë se dorezat janë hequr. Kjo ishte një lojë pushteti e krijuar për të ndezur tensione dhe për të pohuar dominimin, një taktikë direkt nga një “libër” lojërash për shënimin dhe zaptimin e territorit.
Por pse? Për t’i shtyrë palestinezët, për të provokuar një reagim që më pas mund të përdoret për të justifikuar veprime të mëtejshme dhe represion më të ashpër.
***
Në Britaninë e Madhe skenat e trazirave nuk janë konvulsione të rastësishme të një shoqërie në ankth, por manifestime të një populli të shtyrë në ekstreme. Njerëzit dolën në rrugë jo vetëm në protestë, por duke mbajtur një qëndrim kundër një regjimi që ata shohin se heshtazi po i shtyp.
Kjo është një qeveri që përdor fuqinë e saj për të shtypur disidencën nën maskën e ruajtjes së rendit.
Natyra e organizuar e këtyre protestave, singulariteti i qëllimit midis grupeve të ndryshme, të gjitha tregojnë për një revoltë të përhapur kundër një sistemi që shihet si thelbësisht i korruptuar dhe egoist.
***
Situata me Bashkimin Europian dhe Elon Musk nënvizon më tej mungesën e lidershipit. Tërheqja e BE-së nga një letër kërcënuese që synonte fillimisht miliarderin Musk, tregoi pavendosmërinë dhe rrëmujën brenda Unionit, siç bëri edhe vendimmarrja kaotike e Trump gjatë presidencës së tij.
***
Fija e përbashkët këtu është e qartë dhe njëkohësisht shqetësuese: pushteti dhe shkalla ku do të shkojnë ata që e përdorin atë, për ta ruajtur dhe ushtruar pushtetin, si absolut. Nga Jeruzalemi në Londër, nga korridoret e Bashkimit Europian në rrugët e mbushura me protestues, jemi dëshmitarë jo të akteve të rastësishme të dramës politike, por të një sërë taktikash të qëllimshme, të ndërlidhura nga ata që janë në pozitat e pushtetit për të manipuluar, sfiduar dhe kontrolluar.
Këto fakte nuk duhet të merren parasysh apo të shikohen veçmas, si të ndara nga njëra-tjetra. Ato janë pjesë e një strategjie më të madhe, e një narrative më të madhe që flet shumë për kohën në të cilën jetojmë. Jemi në një pikë kthese, një moment ku veprimet e ndërmarra nga disa mund të çojnë në pasoja të pakthyeshme për shumë njerëz.
Dyndja apo futja në xhaminë Al-Aqsa, shtypja e protestave në Mbretërinë e Bashkuar, kontradiktat e brendshme të BE-së, të gjitha këto paraqesin një pamje të një bote ku të fuqishmit luajnë shah me gurë të gjallë, duke mos marrë parasysh rrëmujën që krijojnë.
Duhet t’i shohim këto ngjarje jo vetëm si lajme, apo informacione, por si paralajmërime. Skena është vendosur, aktorët janë në pozicionet e tyre dhe skenari ndiqet me saktësi rrëqethëse. Pengjet janë vendosur gjithashtu! Bota është në përgatitjet e fundit për Luftën e Madhe.
Implikimet janë globale dhe rezultatet do të prekin jo vetëm lojtarët e menjëhershëm, por të gjithëve ne, pasi struktura e marrëdhënieve ndërkombëtare është testuar më së miri.
Në këto akte, shohim jo vetëm politikën, por një zbulim të ashpër të ambicies, ndikimit dhe përllogaritjeve të ftohta të pushtetit, për më shumë pushtet.
E vetmja gjë për të cilën nuk është bërë asnjë llogari, janë jetët njerëzore.
Lufta është ekonomike, territoriale dhe fetare. Në Lindjen e Mesme, lufta do të jetë thellësisht fetare dhe territoriale, me epiqendër izraelitët përballë të gjithëve, me prapavijë aleancën potente militare amerikane dhe europiane.
Lufta i duhet gjithmonë pushtetit, për të marrë edhe më shumë pushtet.
