Rëndësia e Mësimdhënies
Mësimi i polemikës së madhe zbulon betejën e tmerrshme të zhvilluar nga çdo person i lindur në botë, betejë e cila në fakt prek çdo cep të universit. Bibla e Shenjtë thotë: “Lufta jonë nuk është kundër mishit dhe gjakut, por kundër principatave, kundër fuqive, kundër sundimtarëve botërorë të errësirës së kësaj epoke, kundër shpirtrave të liq në vendet qiellore” (Efesianëve 5:12 ).
Mësimdhënia krijon një gjendje të përhershme vigjilence. Duke kuptuar këtë mësim, jemi të bindur për nevojën për të luftuar të keqen. Suksesi është i mundur vetëm nga varësia jonë nga Jezu Krishti, Udhëheqësi i forcave që është “i fuqishëm dhe i fortë, Zoti është i fuqishëm në betejë” (Psalmi 24:8). Për të pranuar strategjinë e mbijetesës së Krishtit, Apostull Pali na këshillon: “Merrni armatimin e Perëndisë, që të mund të rezistoni në ditën e keqe dhe pasi të keni luftuar gjithçka, të qëndroni në këmbë. Qëndroni, pra, duke i ngjeshur ijët me të vërtetën, duke mbajtur parzmoren e drejtësisë dhe duke mbajtur këmbët të veshura me përgatitjen e ungjillit të paqes. Mbi të gjitha, merrni mburojën e besimit, përmes së cilës dëshironi të jeni në gjendje të shuani të gjitha shigjetat e zjarrta të të ligut. Dhe merrni përkrenaren e shpëtimit dhe shpatën e Frymës, që është fjala e Perëndisë. Duke u lutur në çdo kohë pas çdo lutjeje dhe përgjërimi me anë të Frymës, dhe në këtë vigjilencë me çdo përgjërim dhe përgjërim për të gjithë shenjtorët” (Efesianëve 5:13-18). Çfarë privilegji për të krishterët e vërtetë të bëjnë një jetë të karakterizuar nga durimi dhe besnikëria, duke qenë gati në çdo moment për betejë (Apokalipsi 14:2), duke shfaqur varësi të vazhdueshme nga Ai, nëpërmjet të cilit ne “kapërcejmë” vështirësi (Romakët 8:37).
Mësimi shpjegon misterin e pikëllimit. E keqja nuk e ka origjinën nga Zoti, për të cilin lexojmë: “Ti e deshe drejtësinë dhe e urreve paudhësinë” (Hebrenjtë 19) dhe të cilit nuk mund t’i atribuohet asnjë qortim për mjerimin e botës. Satani, engjëlli i rënë, është përgjegjës për mizorinë dhe pikëllimin. Ne mund t’i kuptojmë më mirë grabitjet, vrasjet, funeralet, krimet dhe tragjeditë, çdo gjë që thyen zemrën, kur i shohim ato përmes strukturës së polemikave të mëdha.
Kryqi pohon si shkatërrueshmërinë e mëkatit ashtu edhe thellësinë e dashurisë së Perëndisë për mëkatarët. Kështu, tema e polemikës së madhe na mëson të urrejmë mëkatin dhe ta duam mëkatarin.
Mësimi paraqet shqetësimin e dashur të Krishtit për botën. Pas kthimit të Tij në parajsë, Krishti nuk i la jetimët e Tij. Me shumë simpati na furnizon me gjithçka që mund të na ndihmojë në luftën kundër së keqes. Fryma e Shenjtë mori urdhrin për të zëvendësuar Krishtin për të qenë shoku ynë i përhershëm derisa Krishti të kthehet (Joani 16:16, Mateu 20). Engjëjt u urdhëruan të merrnin pjesë në veprën e Tij shpëtuese (Hebrenjve 1:14). Fitorja jonë është e garantuar. Ne mund të kemi shpresë dhe guxim ndërsa përballemi me të ardhmen, sepse Zoti ynë është në kontroll. Buzët tona mund të shqiptojnë lavdërime për veprën e Tij shpëtuese.
Mësimi zbulon rëndësinë transcendentale të Kryqit. Shpëtimi i njerëzimit ishte në rrezik, në shërbimin dhe vdekjen e Tij, Krishti erdhi për të dhënë jetën për faljen e mëkateve tona. Duke vepruar kështu, Ai po mbronte karakterin, ligjin dhe qeverinë e Atit të Tij, kundër së cilës Satani po përhapte shpifje të rreme.
Jeta e Krishtit mbrojti drejtësinë dhe mirësinë e Perëndisë dhe provoi se ligji i Perëndisë dhe qeveria e Tij janë të dyja të drejta. Krishti i ekspozoi sulmet e Satanit kundër Perëndisë si të pabaza, duke treguar se duke u mbështetur në fuqinë e Perëndisë dhe në hirin e Tij, besimtarët mund të ngrihen mbi vuajtjet, zhgënjimet e tundimeve të përditshme dhe të jetojnë fitimtarë kundër mëkatit.
