Në fund të fundit, a është pasuria e vetmja rrugë drejt lumturisë? Cilat ishin fjalët e Jezusit për këtë çështje?
Bibla e Shenjtë na informon për kurthin e shndritshëm të shpirtit tonë.
Pothuajse çdo person dëshiron dhe ëndërron në një fazë të jetës së tij, të pasurohet. Nëpërmjet televizionit kryesisht dhe kinemasë, prej disa vitesh në ndërgjegjen e njerëzve është kultivuar dëshira e thellë për pasuri (dhe kjo ndodh ende), por edhe besimi se pasuria është qëllim në vetvete dhe e vetmja rrugë për një jetë të lumtur.
Dikush do të thotë: Paratë janë të nevojshme. Është e qartë se në shoqërinë ku jetojmë, ashtu siç është formuar, paraja është mjeti i transaksionit dhe për këtë arsye është absolutisht e nevojshme për të plotësuar nevojat tona materiale. Por kjo është një gjë dhe të pasurosh është një gjë tjetër. Një punëtor, një mësues apo një peshkatar për shembull, përdor paranë në jetën e tij të përditshme dhe përpiqet të mbulojë çdo nevojë materiale, por pa pasur hapësirën për t’u pasuruar.
Ka shumë profesionistë të specialiteteve të ndryshme, të cilët sado të punojnë, nuk do të mund të pasurohen kurrë. Nga ana tjetër, ka nga ata që me aftësitë apo njohuritë e tyre, si shkencëtarë në disa raste, artistë, por edhe biznesmenë shumë aktivë, kanë shumë gjasa të fitojnë në një moment pasurinë e lakmuar. Me një lexim të parë ndoshta naiv të gjërave dhe me kritere thjesht materiale, do të thoshim lehtësisht se ata që mund të pasurohen janë në pozitë më të mirë se të tjerët që nuk munden.
Por a është kështu? Kemi thënë në të kaluarën që mënyra sesi njeriu mendon dhe analizon gjithçka është shumë e ndryshme nga mënyra e të menduarit të Zotit. Natyrisht, kjo është e logjikshme nëse kemi parasysh se krijuesi ka qartë një mënyrë të menduari ndryshe nga e jona. Në jetën tonë të përditshme, megjithatë, ne e harrojmë këtë detaj të rëndësishëm dhe biem në grackën e keqvlerësimit të vetë jetës dhe atyre që e drejtojnë atë. Kjo ka ndodhur dhe do të ndodhë gjithmonë. Çështja është përpjekja që bëjmë ose jo për të hequr qafe mënyrën njerëzore të të menduarit që është kaq e ndryshme nga ajo hyjnore. Nëse përpiqemi dhe lexojmë Shkrimet që janë të pasura me mendime dhe mençuri hyjnore, atëherë është e mundur të shkëputemi nga përfundimet tona pa peshë dhe t’i vlerësojmë situatat rreth nesh krejt ndryshe.
Një shembull i thjeshtë, por i rëndësishëm i ndryshimit (natyrisht logjik) në mendime midis Perëndisë dhe njerëzve, gjendet në fragmentin e Dhiatës së Re, në të cilin Mateu përshkruan një dialog midis Jezusit dhe dishepullit të tij, Pjetrit. “Dhe Pjetri, duke e marrë mënjanë, filloi ta qortojë duke thënë: “Zot, ki mirësi me veten; kjo nuk do të të ndodhë”. Dhe ai, si u kthye, i tha Pjetrit: “Largohu prej meje, Satana, ti je një gur pengese për mua, sepse nuk të interesojnë gjërat e Perëndisë, por ato të njerëzve” (Mateu 16:22-23). Pjetri këtu në thelb po përpiqet të bindë Jezusin që të mos lejojë që krerët e priftërinjve ta vrasin. Mendim mëse njerëzor dhe logjik. Le të mos e kritikojmë Pjetrin. Do t’i thonim të njëjtën gjë edhe ne, Jezusit. Pse do ta bëni këtë Zot? Ata do t’ju vrasin nëse shkoni atje. Mos i lejoni! Ti je i pafajshëm, nuk ke dëmtuar askënd. Krejt e kundërta! Kudo që të shkoni, ju bëni njerëz me vete. A nuk do ta thonim të gjithë këtë? Sigurisht! Dhe është normale, sepse ky është të menduarit racional njerëzor.
Për fat të mirë, Jezui nuk u pajtua me Pjetrin, por i tha atij se çfarë vlen për të gjithë ne. Të gjithë ne, ki parasysh, po luftojmë për gjërat njerëzore. Ne mendojmë si njerëz. Mendimi dhe logjika e Zotit ishin krejtësisht të kundërta me atë të Pjetrit. Megjithëse Jezusi ishte njeri, ai ishte gjithashtu Zot. Ai e dinte shumë mirë se drejtësia hyjnore kërkonte vdekjen, sakrificën e një të pafajshmi, për të shpenguar gjithë njerëzimin mëkatar. Jezusi i pafajshëm duhej të shkonte në Jerusalem dhe të pranonte pa rezistencë vdekjen e Tij të padrejtë. Absurde për logjikën tonë, por logjike për të Tijën.
Kështu është edhe me pasurinë. Bazuar në logjikën tonë, pasuria jo vetëm që është e dëshirueshme, por tani po lançohet si e vetmja rrugë për një jetë të lumtur. Përkundrazi, logjika hyjnore, e ngulitur në Shkrime, na informon se jo vetëm që pasuria nuk është kusht i domosdoshëm për jetën tonë, por krejt e kundërta. Në shumicën e rasteve, mund të jetë fatale për ne. Kjo na tingëllon absurde. Por si mund të na dëmtojë pasuria? E megjithatë, të mos harrojmë se njeriu nuk është vetëm mish e gjak. Njeriu ka shpirt. Njeriu nuk është robot. Ai ka brenda tij, shpirtin që i ofroi vetë Zoti. Pra, fryma ka nevoja, diametralisht të kundërta me nevojat e mishit dhe njeriu nuk mund të jetojë vetëm me materien. Dhe ai u përgjigj dhe tha: “Është shkruar: Njeriu nuk do të jetojë vetëm me bukë, por me çdo fjalë që del nga goja e Perëndisë” (Mateu 4:4).
Pasuria është absolutisht e lidhur me materien dhe materia është gjithmonë në kundërshtim me shpirtin. Edhe nëse jeni ateist, pasuria nuk mund t’ju sjellë lumturi. Ka shembuj të panumërt të njerëzve të pasur që kanë kryer vetëvrasje, pavarësisht se në dukje kanë gjithçka. Gjithçka që një njeri mund të dëshirojë. E megjithatë atyre u mungonte diçka. Sa herë kemi dëgjuar për dikë që, ndërsa ishte shumë i pasur, vuante nga depresioni, merrte pilula, drogë dhe vdiq padrejtësisht dhe në moshë të re? Shumë herë. Ka shumë njerëz të tillë. Njerëz që edhe pse kanë gjithçka, nuk janë të lumtur. Atyre u mungon diçka. Njerëzve u pëlqen ai i riu që dikur iu afrua Jezusit dhe ngjarja vlen të kujtohet.
“Dhe papritur dikush iu afrua dhe i tha: Mësues i dashur, çfarë të mirë duhet të bëj që të kem jetë të përjetshme? Dhe Ai i tha: Çfarë quan të mirë? Nuk ka asnjë të mirë, përveç Zotit. Por nëse doni të hyni në jetë, zbatoni urdhëresat. Ai i thotë: Cilat? Dhe Jezusi tha: Mos vrit, mos shkel kurorën, mos vidh, mos bëj dëshmi të rreme. Ndero babanë dhe nënën tënde dhe duaje të afërmin tënd si veten tënde. I riu i tha: Të gjitha këto i kam ruajtur që nga rinia ime; Jezusi i tha: Nëse dëshiron të jesh i përsosur, shko, shit pasurinë tënde dhe jepua të varfërve dhe do të kesh thesar në parajsë dhe eja, më ndiq.” Kur i riu dëgjoi fjalën, u largua i pikëlluar sepse kishte shumë pasuri. Dhe Jezusi u tha dishepujve të tij: Ju siguroj, një i pasur vështirë se do të hyjë në mbretërinë e qiejve. Dhe po ju them përsëri: është më e lehtë për një kavo anijeje të kalojë në vrimën e gjilpërës sesa një i pasur të hyjë në mbretërinë e Perëndisë. Dhe dishepujt e tij, kur e dëgjuan, u habitën shumë dhe thanë: ”Atëherë kush mund të shpëtohet?”. Dhe Jezusi, duke i parë me kujdes, u tha atyre: “Për njerëzit kjo është e pamundur, por për Perëndinë çdo gjë është e mundur” (Mateu 19:16-26).
Kjo histori e vërtetë është shembulli tipik i kurthit të pasurisë. Ky i ri i kishte të gjitha. Nuk i mungonte asgjë. E megjithatë, në fund, atij i mungonte diçka dhe prandaj iu afrua Jezusit. Por ai nuk mund ta ndiqte Atë, sepse nuk mund të hiqte dorë nga pasuria. Me atë që Jezusi thotë në fund, është e qartë se është shumë e vështirë për dikë që t’i afrohet Atij kur është i pasur. Jo sepse është i pasur, por sepse pasuria pothuajse gjithmonë pushton plotësisht zemrën e një njeriu. Dhe kështu… nuk ka vend për asgjë dhe askënd tjetër. Njeriu që ia jep zemrën pasurisë, edhe pse ka rehati, në thelb është i poseduar nga pasuria e tij.
Mësimi për ne është se, nëse jemi të interesuar “të takojmë” Krishtin në jetën tonë, pasuria mund të bëhet një pengesë e pakapërcyeshme. Gjithashtu një mësim është fakti që asgjë materiale nuk mund të na mbushë shpirtin. Shpirti ynë është i pafund dhe vetëm diçka po aq e pafundme mund ta mbushë atë. Çfarë është ajo? Ai, që na e dha.
Referencat biblike që lidhen me materien dhe pasurinë nuk janë thjesht të rastësishme. “Sepse çfarë dobie ka njeriu nëse fiton gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij? Ose, çfarë do të japë njeriu në këmbim të shpirtit të tij?” (Marku 8:36-37). Këto fjalë të Vetë Jezusit i thonë të gjitha. Ka shumë referenca të tilla në Shkrime në lidhje me pasurinë. Rastësi? Sigurisht që jo! Këtë e vërteton “gjuetia e thesarit” që shohim shpesh rreth nesh. Pasuria është magjepsëse… por edhe shumë e rrezikshme.
Shkrimet na paralajmërojnë në shumë vende për ligësinë dhe rreziqet e pasurisë. Jezu Krishti e quajti pasurinë një mashtrim (Marku 4:19). Vetëm kjo është e mjaftueshme që ne të mendojmë përsëri për këtë çështje të veçantë. Pasuria është me të vërtetë një mashtrim. Nëse biem në grackën e saj, do të na mashtrojë. Ne do t’i japim asaj gjithë zemrën tonë dhe nuk do të kemi asgjë më shumë, si shpërblim.
Fjalët e mëposhtme të përsosura të Jezusit qofshin gjithmonë në zemrat dhe mendjet tona. Le të jetë një busull për ne. “Mos grumbulloni thesare për veten tuaj në tokë, ku krimbi dhe ndryshku shkatërrojnë dhe ku hajdutët hyjnë dhe vjedhin; por grumbulloni për vete thesare në qiell, ku as krimbi as ndryshku nuk i shkatërrojnë dhe ku hajdutët nuk i thyejnë e nuk i vjedhin…, sepse ku është thesari juaj, atje do të jetë edhe zemra juaj” (Mateu 6:19-21).
“Askush nuk mund t’u shërbejë dy zotërinjve; sepse ose do të urrejë njërin dhe do ta dojë tjetrin; ose do të kapet pas njërit dhe do të përçmojë tjetrin. Ju nuk mund t’i shërbeni edhe Perëndisë dhe Mamonit” (Mateu 6:24).
