Nuk kemi të bëjmë me një shtet në kuptimin juridik, por me një entitet ilegal kolonial. Nuk kemi të bëjmë me një popull në kuptimin kulturor, por me hordhi barbare kolonësh që janë më afër barbarisë, sesa njerëzimit!!
Erdogan doli nga Samiti i Shteteve Islamike gjatë fjalimit të al-Assad-it!
Deklarata që prej disa po konsiderohen si “epike” të al-Assad-it në Riad, për Izraelin.
Assad del përpara, luan protagonistin dhe tani është padyshim kundërshtari numër një, teorik, i Izraelit.
Presidenti al-Assad: “Ajo që na nevojitet është një vendim për të përdorur mjetet që kemi në dispozicion për të ndaluar masakrat zioniste, shfarosjen dhe spastrimin etnik”.
Në fjalimin e tij, në një Samit urgjent Arabo-Islamik të mbajtur në Riad, për të diskutuar mbi pasojat e ofensivës së vazhdueshme izraelite në territoret palestineze dhe në Liban, si dhe zhvillimet në situatën në rajon, presidenti al-Assad tha se “ne kolektivisht, në nivel popullor dhe zyrtar, si arabë dhe myslimanë, shtete dhe popuj, mjetet e nevojshme që na nevojiten është momenti për t’i përdorur”.
Ja teksti i plotë i fjalimit:
“Lartësia e Tij Amir Mohammed bin Salman, Princi i Kurorës së Mbretërisë së Arabisë Saudite, Nderimet tuaja, Madhëritë dhe Shkëlqesi,
nuk do të flas për të drejtat historike të palestinezëve, nevojën e tyre për t’i mbështetur ato me vendosmëri, as rezistencën e libanezëve dhe popullit palestinez dhe detyrën tonë për t’i mbështetur urgjentisht dhe menjëherë.
Nuk do t’i referohem as legjitimitetit të rezistencës në të dy vendet, çfarë mishëron ajo në aspektin e nderit, dinjitetit dhe sofistikimit dhe çfarë imazhesh mbart përmes luftëtarëve të saj të denjë dhe trima.
Unë nuk do të flas për brutalitetin e pushtuesve zionistë, krimet e tyre dhe entitetin e tyre të prodhuar, as për transformimin e Perëndimit, që teksa mbështet këtë entitet dhe krimet e tij, që në fillimet e tij, deri në të qënit një partner i drejtpërdrejtë dhe i dukshëm në këto krime, pasi do nuk i shtoj asgjë asaj që dinë shumica e arabëve dhe myslimanëve, por edhe shumë të tjerë në botë sot.
Përsa i përket Samitit tonë, një vit më parë ne u mblodhëm dhe shprehëm dënimin dhe indinjatën tonë dhe prej një viti krimi vazhdon. A takohemi sot për të riprodhuar të kaluarën dhe ngjarjet e saj, apo për të ndryshuar rrjedhën e së ardhmes, zhvillim dhe perspektivat e saj? Vitin e kaluar ne pohuam nevojën për të ndaluar sulmin dhe për të mbrojtur palestinezët, ndërsa numri ishte dhjetëra mijëra martirë dhe miliona të zhvendosur nga Palestina dhe Libani.
Në vitin 2002, arabët propozuan një nismë paqeje dhe përgjigja ishte edhe më shumë masakra kundër palestinezëve.
Në vitin 1991, ne si arabë vendosëm të luanim lojën e qëllimeve të mira amerikane duke marrë pjesë në procesin e paqes në Madrid dhe paqja jonë ishte një stimul për luftërat e tyre dhe një legjitimim i kolonizimit të tyre. Kjo nuk tregon një gabim në udhëzim, por një boshllëk në përgatitjen e mjeteve, sepse mjeti ynë është gjuha dhe mjeti i tyre është vrasja. Ne ofrojmë paqe ndërsa ata marrin gjak.
Ruajtja e të njëjtave rezultate, kërkon mirëmbajtjen e të njëjtave mjete të përdorura. Nga ana tjetër, ndryshimi i këtyre rezultateve, një qëllim që ne ndjekim të gjithë, kërkon zëvendësimin e mjeteve dhe mekanizmave që janë provuar shumë herë pa sukses. Nëse biem dakord për parimet e propozuara, si t’i përkthejmë ato në zbatim konkret? Për të përcaktuar qëllimet tona dhe rezultatet që synojmë, për të përcaktuar mjetet në dispozicion për t’i arritur ato dhe për të identifikuar qëllimin që mund t’i transformojë ato, nga synime në veprime, nga plan në arritje dhe nga deklarata në realitet. Qëllimet mund të duken të qarta për të gjithë ne përsa i përket të drejtave të shkelura të popullit palestinez, por çfarë vlerë kanë këto të drejta kur palestinezët nuk e kanë as themelin e tyre, të drejtën e jetës? Cila është vlera e një të drejte që i atribuohet të vdekurve në mbarë botën dhe në çdo fushë?
Kjo do të thotë se me rëndësinë e përpjekjes për të rivendosur të gjitha të drejtat ligjore, prioriteti tani është ndalimi i masakrave, ndalimi i shfarosjes, ndalimi i spastrimit etnik. Sa i përket mjeteve, mendoj se i kemi kolektivisht, si popuj dhe shtete arabe dhe myslimane. Ajo që na nevojitet është një vendim për t’i përdorur këto mjete në rast se njësia ekonomike refuzon t’i përgjigjet asaj që thuhet në deklaratë dhe për të cilën është rënë dakord, e cila është e parashikueshme, si dhe për të përcaktuar opsionet tona në atë kohë. A duhet të zemërohemi përsëri? A duhet të dënojmë? Thirrje komunitetin ndërkombëtar apo bojkot? Ky është minimumi që duhet të bëjmë apo diçka tjetër? Cili është plani ynë i veprimit?
Pa të, ne inkurajojmë shfarosjen tonë të vazhdueshme, duke u bërë kështu partnerë indirekt të vetëzhdukjes. Nuk kemi të bëjmë me një shtet në kuptimin juridik, por me një entitet ilegal kolonial. Nuk kemi të bëjmë me një popull në kuptimin kulturor, por me një lukuni kolonësh, që janë më afër barbarisë sesa njerëzimit.
Nuk është e drejtë të thuhet se problemi qëndron tek një qeveri ekstreme aktuale, pa logjikë dhe një popull i trembur nga ajo që ndodhi më 7 tetor, të vitit të kaluar. Ata të gjithë veprojnë me një mendësi të vetme ideologjike, të sëmurë për dhunë, të sëmurë nga një iluzion epërsie, duke vuajtur nga një personalitet i ndarë midis një neverie të dukshme ndaj nazizmit dhe një pasion për të, si pjesë organike e realitetit të tyre. Ata janë qëllimi i takimit tonë sot, dhe ata janë problemi, dhe problemi përcakton mjetet dhe mjetet janë baza e suksesit. Këtu qëndron thelbi i takimit tonë të sotëm, i cili shpresoj të ketë sukses dhe të arrijmë të marrim vendimet e duhura, që të mos jemi si ata që flasin me hajdutin në aspektin ligjor, me kriminelin në aspektin moral, dhe me vrasësin në aspektin humanitar, dhe që qëllimet e mira të mos bëhen përsëri pikënisja dhe arsyeja për një valë të re vdekjesh për popullin palestinez dhe libanez, të cilët kanë paguar, për dekada, çmimin e qëllimeve të mira dhe mungesën e mekanizmave.
Paqja qoftë me ju!”
