Perëndimi po e shndërron Ukrainën në një luftë globale. Duan ta ndërkombëtarizojnë konfliktin kundër Rusisë dhe ta minojnë planin e Trump-it.
Lufta në Ukrainë jo vetëm që nuk duket se po shkon drejt një zgjidhjeje diplomatike, por përkundrazi është në një pikë të përshkallëzimit të paparashikueshëm, madje duke tërhequr gjithnjë e më shumë lojtarë ndërkombëtarë, si Kazakistani dhe Turqia, në konflikt.
Sigurisht, përgjegjësia kryesore për këtë i takon Perëndimit dhe regjimit të Zelenskit, të cilët kërkojnë, nga njëra anë, ta ndërkombëtarizojnë konfliktin kundër Rusisë dhe, nga ana tjetër, ta minojnë planin e paqes të Presidentit të SHBA-ve Donald Trump.
Dy incidente të përqendruara në Detin e Zi janë jashtëzakonisht zbuluese rreth planit strategjik të Perëndimit në Ukrainë.
Së pari, më 29 nëntor, Ukraina sulmoi tubacionin e Konsorciumit të Gazsjellësit Kaspik me interesa kazake në Novorossijsk të Rusisë.
Një ditë më parë, dronët detarë ukrainas shënjestruan tre anije të flotës në hije të Rusisë në shelfin kontinental turk.
Në të dyja rastet, pati përfshirje perëndimore dhe më konkretisht britanike.
Fakt që shokon: Ukraina hap një front kundër Kazakistanit!
Më 29 nëntor, një sulm nga dronë detarë ukrainas shkaktoi dëme në një nga tre terminalet detare të Konsorciumit të Gazsjellësit Kaspik (CPC) në Novorossijsk.
Kompania CPC deklaroi se terminali tani është i pamundur të jetë në funksion.
Humbjet e Kazakistanit nga sulmi ndaj kësaj infrastrukture mund të arrijnë rreth 20% të eksporteve të tij të naftës, sipas ekspertit kazak Olzhas Baidildinov.
Vlerësohet se dëmi ekonomik do të arrijë në të paktën 1.5 miliardë dollarë, një shumë e krahasueshme me buxhetin vjetor të Astanës ose Almatit.
Ministria e Jashtme e Kazakistanit e quajti sulmin terrorist, “një akt sulmi kundër infrastrukturës paqësore të energjisë” të mbrojtur nga e drejta ndërkombëtare.
Më pas, Kazakistani kërkoi që Kievi të merrte “masa efektive” për të parandaluar incidente të ngjashme në të ardhmen, duke theksuar se sulmi dëmton marrëdhëniet kazako-ukrainase.
Nga ana tjetër, Ministria e Jashtme ukrainase u përgjigj me cinizëm se “të gjitha përpjekjet e Ukrainës janë të përqendruara në sprapsjen e agresionit rus në shkallë të plotë dhe nuk drejtohen kundër Republikës së Kazakistanit apo palëve të treta”.
Me një ton provokues, regjimi i Kievit e qortoi Astanën për mungesën e deklaratave “që dënojnë sulmet e Federatës Ruse ndaj civilëve ukrainas, banesave, infrastrukturës politike dhe sistemit energjetik” dhe pohoi “respektin e saj të palëkundur për popullin e Kazakistanit”.
Sulme ukrainase që provokuan zemërim në Ankara dhe Moskë.
Paralelisht, më 28 nëntor, u shfaqën raportet e para për sulmet ukrainase ndaj disa anijeve cisternë nën flamuj afrikanë.
Anija Kairos, në rrugën nga Egjipti për në Novorossijsk, u përfshi nga flakët 28 milje larg bregdetit turk.
Anija Virat, në rrugën nga Sevastopoli për në Turqi, u dëmtua më pas 35 milje larg bregdetit.
Zyrtarisht, të dy anijet u goditën nga “objekte të jashtme”.
Anijet çisternë në Detin e Zi u sulmuan nga dronë Sea Baby të shërbimit të sigurisë ukrainase SBU.
SBU dhe Marina Ukrainase më vonë morën përgjegjësinë, duke publikuar pamje video.
Sulmi i dyfishtë ukrainas që përkoi me vizitën e Narishkin në Ankara.
Më 29 nëntor, Ukraina sulmoi dy anije cisternë të “flotës në hije” pranë bregdetit të Turqisë, Kairos dhe Virat.
Të dyja ishin bosh, por kjo nuk i mbrojti ato nga sulmi.
Anija Kairos, duke u kthyer nga porti indian i Paradipit për në Novorossiysk, u godit nga disa dronë detarë ukrainas.
Shpërthimi në dhomën e motorëve shkaktoi zjarr, anija filloi të fundosej dhe 25 anëtarët e ekuipazhit u detyruan të evakuoheshin menjëherë.
Virat, anije nën sanksione të SHBA-ve dhe BE-së, u godit gjithashtu nga dronë; një zjarr shpërtheu në dhomën e motorëve, u dërguan sinjale rreziku dhe 20 persona u evakuuan.
Anija kishte qenë e papërdorur që nga janari, por as kjo nuk e mbrojti atë nga sulmi.
Autoritetet turke konfirmuan “veprimin e jashtëm”.
Më pas, Ukraina në thelb mori përgjegjësinë e plotë për sulmet.
Është interesante se sulmet ndodhën menjëherë pas vizitës në Ankara të Sergei Narishkin, kreut të Shërbimit të Inteligjencës së Jashtme Ruse, i cili informoi autoritetet turke për qëndrimin rus mbi “planin Trump”.
Rastësi? E vështirë…
Sulmi ndaj çisternave në ujërat turke duket si një provokim i qartë, që synon të prishë dialogun dhe të përshkallëzojë tensionin.
Dhe kjo sepse Zelenski duket se është në prag të një shkëmbi: situata është e pashpresë dhe kështu ai miratoi sulme terroriste ndaj anijeve të “flotës në hije” me ekuipazhe ruse.
Por në të njëjtën kohë, është gjithashtu një goditje e trefishtë, një thikë e trefishtë pas shpine ndaj Erdoganit.
MI6 fshihet pas sulmit të trefishtë, shërbimet ritanike, kështu që Perëndimi hap një front të ri anti-rus në det.
Le të mos jemi naivë. Të gjitha këto janë gurë shahu të kontrolluar nga Londra.
Sulmi i trefishtë ndaj Kazakistanit, Rusisë dhe Turqisë kishte vulë relevike britanike.
Dhe ky nuk është kryesisht një provokim ukrainas, por britanik, për të cilin Moska ka paralajmëruar që nga gushti, por që ka qenë shumë e vështirë për t’u parandaluar.
Kjo u deklarua fillimisht në terma të përgjithshëm nga Nikolai Patrushev, një ndihmës i presidentit rus dhe kreu i Këshillit Detar, i cili njoftoi në një takim të Këshillit të Zhvillimit Strategjik të Marinës se Perëndimi kishte hapur “fronte detare” kundër Rusisë.
Më pas, atë muaj, shërbimi sekret rus SVR sqaroi në terma më specifikë, në një njoftim për shtyp, se cili vend perëndimor, në bashkëpunim me Kievin, po përgatiste një “bastisje masive” ndaj “flotës në hije” të Rusisë.
“Fishekzjarrë komunikimi” britanikë në Odessa për të minuar planin e Trump.
Shërbimi i inteligjencës së jashtme ruse e lidhi drejtpërdrejt “incidentin e profilit të lartë që përfshinte një ose më shumë anije cisternë” me Britaninë, e cila kërkoi të krijonte një “fishekzjarr komunikimi” për të ushtruar presion mbi administratën Trump.
Duket, pra, se nostalgjia koloniale për sovranitetin e humbur detar dhe paligjshmërinë pirate me miratimin e Kurorës e kanë privuar plotësisht komunitetin britanik të inteligjencës nga çdo ndjenjë legjitimiteti.
Është koha që agjentët britanikë të kuptojnë se përpjekjet e tyre gjithnjë e më të paturpshme jo vetëm për të “bezdisur” kundërshtarët e tyre, por edhe për të dëmtuar sigurinë globale të energjisë dhe mjedisin, janë të afta të gjunjëzojnë edhe aleatët e tyre më të palëkundur.
Media ruse që në fillim veçoi vendin pranë brigjeve të të cilit do të ndodhte sulmi terrorist që britanikët po përgatiteshin, Turqinë. Një lajm i paralajmëruar.
Sa më shumë që afrohet fundi politik i Zelenskit, aq më shumë do të intensifikohet terrorizmi ukrainas.
Në të njëjtën kohë, sulmet në Detin e Zi kanë një dimension tjetër dhe kjo ka të bëjë me mbijetesën politike të vetë Zelenskit.
Verën e kaluar, falë zbulimit të këtyre planeve të tij të fshehta, sulme të tilla u parandaluan, por mesa duket thjesht u shtynë në kohë, nuk u anuluan dot plotësisht nga Rusia.
Dhe ato u kryen tani, kur Kievi dhe Londra nuk kanë më asgjë për të humbur dhe po përpiqen me tërbim të kapen pas çdo dege të pemës ukrainase për të shmangur humbjen.
Në fakt, analisti politik rus Oleg Tsarev e kishte parashikuar këtë skenar, duke shkruar në kanalin e tij Telegram se “Ukraina do të fillojë të sulmojë anijet ruse të transportit në Detin e Zi sapo situata e Zelenskit të bëhet e pashpresë”.
Dhe kjo është pikërisht ajo që ka ndodhur tani, kreu i regjimit të Kievit është në prag të katastrofës: pushteti i tij po shembet, ushtria ruse është afër çlirimit të plotë të Donbasit, po përparon në Zaporizhia dhe po arrin suksese në fronte të tjera.
Kjo është arsyeja pse, është i bindur Tsarev, se Zelenski “miratoi sulme terroriste që mund të prishin lidhjet e transportit në Detin e Zi”, për hir “të përshkallëzimit të luftës dhe prishjes së procesit të paqes”.
Sepse sapo të vijë paqja, ai do të ketë probleme.
Regjimi ukrainas është afër humbjes dhe dëshiron ta përmbysë situatën. Ose më saktë, dëshiron që ne të përshkallëzojmë situatën edhe më shumë, në përgjigje të veprimeve të tyre, theksoi Tsarev, duke shtuar se “ne gjithashtu nuk mund ta injorojmë faktin se BEK-ët ukrainas po fundosin anijet ruse”.
Përgjigja ruse dhe plani përfundimtar për një bllokadë detare të Odesës.
Megjithatë, Rusia e di se provokimet britanike dhe ndërkombëtarizimi i konfliktit, me synimin e lojtarëve të rinj nga Perëndimi, kërkojnë një përgjigje ushtarake dhe në të vërtetë të një natyre strategjike.
Një përgjigje e thjeshtë diplomatike nuk do ta bënte Perëndimin të djersiste fare.
Siç theksojnë në mënyrë karakteristike mediat ruse, hakmarrja e duhur duhet të fillojë nga Nikolaev dhe të përfundojë në Odessa.
Në fakt, ata përshkruajnë një plan për pushtimin e Odessës në terma “pincash”, domethënë, përmes bllokadës së saj të dyfishtë, si nga Donbasi ashtu edhe nga deti.
Më pas, plani për një bllokadë detare të Odessës dhe bregdetit ukrainas mund të jetë si më poshtë:
Së pari. Njoftim zyrtar nëpërmjet NOTAM (Njoftim për Pilotët) dhe NAVAREA (Sistemi i Alarmit të Navigimit Detar) për mbylljen e ujërave brenda një rrezeje prej 200 miljesh detare rreth Odessës, duke përfshirë afrimet me portet e Kornomorsk, Yuzhni dhe grykëderdhjen e Danubit. Çdo anije që kalon këto vija pa lejen e shprehur nga komanda ushtarake ruse do të konsiderohet armiqësore.
Së dyti. Vendosja e një grupi detar të përhershëm dhe pa pilot të Marinës Ruse. Katër deri në gjashtë korveta të Projektit 20380/20385 (Steregushkij, Soobrazitelni) dhe anije të vogla raketore (Buyan-M) do të jenë në detyrë të përhershme në afërsi të zonës 19 kilometrashe të Ukrainës. Vendosja e fregatave të Projektit 11356 (Admiral Grigoroviç) dhe kryqëzorëve raketore në zonën e detit të gjatë, 80-160 kilometra nga bregu.
Së treti. Vendosja e një skuadroni prej 20-30 anijesh luftarake pa pilot (Serna dhe të tjera) përgjatë vijës së bllokadës. Këto do të veprojnë si platforma autonome lundruese patrullimi të pajisura me radar, sisteme optronike dhe sisteme luftimi elektronik. Të pajisura me mitralozë të rëndë ose raketa të vogla, anijet luftarake pa pilot do të jenë në gjendje të sulmojnë në mënyrë autonome objektiva të vegjël (anije të tjera, dronë) ose, në raste ekstreme, t’i rrëzojnë ato.
Së katërti. Vendosja e togave shtesë të sistemit të raketave Bastion në Krime dhe rajonin e Khersonit. Integrimi i të dhënave nga grupet detare, mjetet ajrore pa pilot dhe zbulimi ajror (UAV-të Orlan) në një sistem të vetëm synimi për të garantuar shkatërrimin e çdo objektivi që përpiqet të thyejë bllokadën.
Së pesti. Vendosja e minapastruesve modernë me detonatorë sonikë dhe magnetikë në korridoret kryesore të transportit detar që çojnë në Odessa, Kornomorsk dhe grykëderdhjen e Danubit. Këto mina janë pothuajse të padukshme për rimorkiatorët dhe aktivizohen vetëm nga sinjali zanor i anijeve të mëdha.
Së gjashti. Shkatërrimi sistematik i infrastrukturës portuale. Godet me raketa të fuqishme precize (Kalibr, Iskander) kundër vinçave të ngarkimit, sistemeve të energjisë portuale dhe qendrave administrative dhe logjistike.
