Një revansh i ri nacionalist nga partneri i ekstremit të djathtë të Sulltanit!
Një sulm i ri nacionalist kundër Greqisë nga partneri qeveritar i Erdoganit, nga Partia e Veprimit Nacionalist (MHP), duke e rritur edhe më tej temperaturën në Ankara.
Partia e ekstremit të djathtë, e cila mbështet qeverinë turke, shkoi aq larg sa kërcënoi drejtpërdrejt Greqinë, duke paralajmëruar se “do t’ia nxjerrim sytë dhe do t’ia thyejmë duart” nëse vazhdon me “provokimet” e saj.
Zëvendëspresidenti i MHP-së, Ismail Ozdemir, akuzoi Athinën se po përpiqet të veprojë përtej “statutit të saj gjeopolitik” dhe se po shkel sistematikisht traktatet ndërkombëtare në Egje dhe në Mesdheun Lindor.
Sipas Ozdemir: “Greqia ka shkelur hapur Traktatet e Lozanës dhe Parisit për vite me radhë, ka humbur kontrollin dhe po armatos ishujt e Egjeut në një mënyrë që nuk lë vend për durim. Po përpiqet të zbatojë plane që tejkalojnë shumë aftësitë e saj reale dhe po kultivon aleanca inekzistente që synojnë Turqinë”.
Duke vazhduar të njëjtin model agresiv, zyrtari turk paralajmëroi se Greqia “nuk duhet të guxojë” të zgjerojë ujërat e saj territoriale në 12 milje.
“Nëse Greqia merr një vendim të tillë, do të përballet me ndëshkime të një shkalle katastrofike dhe do të detyrohet të sakrifikojë shumë. Vendimi i vjetër i Asamblesë së Madhe Kombëtare Turke është ende në fuqi: Turqia nuk shkel në territorin e askujt, por nëse sulmohemi, do t’ua nxjerrim sytë atyre që na synojnë dhe do t’ua thyejmë duart atyre që i shtrijnë ato në atdheun tonë. Atdheu është nderi ynë.”
Narrativa perandorake e Erdoganit!
Në mënyrë paralele, Rexhep Tajip Erdogan ka përvetësuar përsëri retorikën perandorake, duke u mbështetur në referenca historike që synojnë të përforcojnë narrativën “neo-osmane” të regjimit të tij.
Duke folur në një aktivitet politik, presidenti turk kujtoi sloganin e vjetër:
“Kur kuajt turq pinin ujë nga Vistula, polakët jetonin në paqe”, duke nënkuptuar se fuqia turke siguronte stabilitet për rajone të tëra.
Erdogani vazhdoi duke pohuar se:
“…flamuri turk valëvitet me krenari në çdo cep të planetit. Turqia jo vetëm që mbron kufijtë e saj, por formëson diplomacinë ndërkombëtare dhe prodhon paqe për qindra miliona njerëz që ndihen të sigurt falë pranisë turke në rajone nga Lindja e Mesme deri në Kaukaz dhe Afrikë.”
Në një përpjekje të qartë për të projektuar rolin e Turqisë si një superfuqi rajonale, ai tha se flamuri në formë gjysmëhëne është “një burim sigurie për miqtë dhe bashkatdhetarët”.
Në shënjestër: Qiproja, Azerbajxhani dhe Palestina!
Erdogani nuk harroi të përmendte “Republikën Turke të Qipros Veriore” – pseudoshteti që vetëm Ankaraja e njeh, si dhe Azerbajxhanin, duke i paraqitur ato si “shtete vëllazërore të rilindura nga hiri i tyre”.
Me një tjetër theks ideologjik, ai deklaroi se ata që “pasurohen përmes shtypjes” do të kenë një “fund të tmerrshëm”, duke përmendur Sirinë si shembull, ku, siç pretendoi ai, Turqia ka “rivendosur ekuilibrin”.
Pika kulmore e fjalimit të tij ishte referenca ndaj Palestinës, të cilën ai e paraqiti si zonën tjetër të “shfajësimit”, duke shprehur siguri pothuajse mesianike:
“Me vullnetin e Zotit, durimi i të shtypurve do të kurorëzohet me fitore. Ne do të shohim një shtet të pavarur palestinez me kryeqytet Jerusalemin Lindor, brenda kufijve të vitit 1967. Ashtu siç kënduam marshimet e fitores në Siri, ashtu do t’i këndojmë edhe në Palestinë.”
