“Dhe në dorën e tij të djathtë kishte shtatë yje dhe nga goja e tij dilte një shpatë e mprehtë me dy tehe dhe fytyra e tij shkëlqente, ashtu si dielli shkëlqen në lavdinë e tij. Dhe kur e pashë, rashë në këmbët e tij si i vdekur, dhe ai vuri dorën e tij të djathtë mbi mua, duke thënë: “Mos ki frikë, unë jam i pari dhe i fundit dhe ai që jeton, dhe unë vdiqa dhe ja, unë jam i gjallë” në shekuj amen, dhe unë i kam çelësat e ferrit dhe të vdekjes.” (Apokalipsi 1:16-18)
Ndonëse Joani u pushtua aq shumë nga vegimi, saqë “ra në këmbët e tij si i vdekur”, ai mund të kujtonte disa detaje të paraqitjes së Krishtit. Joani vëren se Krishti ka shtatë yje në dorën e tij të djathtë. Engjëlli shpjegon se “misteri i shtatë yjeve, që i pa në dorën e djathtë… janë engjëjt e shtatë kishave”. Edhe pse fjala “ëngjëll” shpesh i referohet qënieve qiellore engjëllore, në këtë rast do të thotë “lajmëtar, ai që është dërguar” dhe gjithashtu mund t’i referohet një njeriu që mbart një mesazh nga Zoti. Natyrisht, këtu kemi saktësisht të njëjtin kuptim, sepse në kapitujt dy dhe tre Joani udhëzohet t’i “shkruajë engjëllit të kishës (të Efesit, Zmirnës, etj.)”. Joani nuk ua drejtoi letrat qënieve qiellore, por pleqve të kishave, të cilët kishin përgjegjësinë për t’ua çuar anëtarëve mesazhet e Perëndisë.
Mesazhet drejtuar shtatë kishave (kapitujt 2, 3) thonë se populli i Perëndisë do të përjetojë kohë të tmerrshme sprovash, tundimesh, persekutimi dhe ndonjëherë dështimesh. Por, megjithëse populli i Perëndisë ka rrëshqitur shpesh, ata nuk janë mundur përfundimisht, sepse ndjekin Udhëheqësin e tyre Jezu Krishtin, i cili simbolikisht paraqitet si pushtuesi përfundimtar, “dhe nga goja e tij doli një shpatë e mprehtë me dy tehe” (Apokalipsi 1: 16).
Simbolika e shpatës përsëritet në kapitullin 19. Aty lexojmë për Ardhjen e Dytë të Krishtit kur ai do të kthehet si një luftëtar qiellor mbi një kalë të bardhë “Dhe nga goja e tij dilte një shpatë e mprehtë për të goditur me të kombet; dhe ai do të qeverisë me skeptër prej hekuri dhe ai vetë do të shkelë vozën e verës së mërisë dhe të zemërimit të Perëndisë së plotfuqishëm” (Apokalipsi 19:15). Ky imazh i gjetur në Psalm 2, shpall fitoren përfundimtare të Krishtit mbi armiqtë e Tij. Në këtë pikë, Krishti në skenën e Apokalipsit të Vetes, e siguron Kishën e Tij, e cila do të përballet me sprova dhe persekutime vdekjeprurëse për gati 2.000 vjet, se në fund do të vijë fitorja dhe çlirimi. Siguria i jepet Joanit, të vuajturit, të internuar në një ishull dhe të gjithë besimtarëve nëpër shekuj, të cilët janë të shtypur dhe ndonjëherë ndihen të braktisur: “Mos ki frikë, unë jam i pari dhe i fundit, dhe ai që jeton dhe kam vdekur, dhe vini re, unë jam i gjallë përgjithmonë e përgjithmonë, amen, dhe kam çelësat e ferrit dhe të vdekjes” (Apokalipsi 1:17, 18). Persekutimet, talljet dhe disfatizmi nuk do të zgjasin përgjithmonë dhe lidhjet e vdekjes do të thyhen nga Ai që “rron përgjithmonë e përjetë… dhe mban çelësat e ferrit”.
Kur Joani pa fytyrën e Krishtit në gjithë lavdinë e Tij “ai ra në këmbët e tij si i vdekur”. Edhe burra të tjerë të mëdhenj të besimit patën këtë reagim kur panë Krishtin në lavdinë e Tij qiellore. Njeriu i vdekshëm, mëkatar, nuk mund ta shohë Krishtin me gjithë lavdinë dhe shenjtërinë e Tij, përveç nëse në një mënyrë të mbinatyrshme ai merr forcë dhe duron shikimin. Krishti “vuri mbi të (Jonin) dorën e tij të djathtë, duke thënë: “Mos ki frikë”” dhe Joani u forcua dhe u bë dëshmitar i zbulesës së mrekullueshme të Perëndisë, Krishtit dhe Mbretërisë së Tij, të cilën askush nuk e kishte parë kurrë më parë.
Një ditë edhe ne do ta shohim Perëndinë me gjithë lavdinë e Tij, por nëse do të shihnim lavdinë dhe shenjtërinë e Tij tani, do të ishte diçka kaq tronditëse sa do të sillte vdekjen. Perëndia në mëshirën e Tij nuk ia ka shfaqur plotësisht Veten në gjithë lavdinë e Tij njerëzimit mëkatar, por Ai na është zbuluar nëpërmjet fjalës së Tij dhe nëpërmjet Krishtit, i cili mori natyrën njerëzore që ne të mund të shohim Perëndinë. Por dita është afër, kur “çdo sy do ta shohë atë” (Apokalipsi 1:7), “kur Zoti Jezus do të shfaqet nga qielli me engjëjt e fuqisë së tij, në një flakë zjarri” (2 Thesalonikasve 1:7).
Kjo do të jetë një ditë e frikshme për ata që janë ngushëlluar me mendimin se mund ta shpërfillin Krishtin dhe të jetojnë si të duan ose edhe më keq, të tallen me Perëndinë dhe besimtarët. Me intensitetin e gjykimit përfundimtar, ata padashur do të përfundojnë duke luftuar kundër Perëndisë. Joani sheh se ata që e refuzuan Perëndinë me këmbëngulje do të thërrasin “maleve dhe shkëmbinjve: bini mbi ne dhe na fshihni nga prezenca e Atij që ulet në fron” (Apokalipsi 6:16).
Nga ana tjetër, ata që e kërkuan Atë me gjithë zemër do ta njohin Atë nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë që jeton brenda tyre dhe do të gëzohen kur ta shohin Atë të kthehet. “Dhe atë ditë ata do të thonë: Ja, ky është Perëndia ynë, ne e kemi pritur atë dhe ai do të na shpëtojë; ky është Zoti, ne e kemi pritur atë, do të gëzohemi dhe do të gëzohemi për shpëtimin e tij” (Isaia 25 :9).
Libri i Apokalipsit është historia sesi Perëndia e përgatit botën për zbulimin e plotë të lavdisë së Tij. “Por siç rroj unë, dhe gjithë toka do të mbushet me lavdinë e Zotit” (Numrat 14:21). “Ja, ai po vjen me retë dhe çdo sy do ta shohë” (Apokalipsi 1:7). Krishti po punon aktualisht për të na përgatitur për atë ditë.
Përmbushja e shpejtë e profecive të Apokalipsit tregon se “dita e Zotit” është afër dhe ne do të jemi dëshmitarë të ngjarjeve më të mrekullueshme që kanë ndodhur ndonjëherë, ngjarje që vështirë se do t’i kishim imagjinuar po të mos na ishin bërë të njohura përmes simbolikës së Apokalipsit. Mesazhet në këtë libër u dhanë që ne të jemi gati në ditën e Ardhjes së Dytë të Krishtit. “Lum ai që lexon dhe lum ata që dëgjojnë fjalët e profecisë dhe ruajnë gjërat e shkruara në të, sepse koha është afër” (Apokalipsi 1:3).
