20.3.1969: Kur moderniteti u krijua në “fletoren e vizatimit”.
Ky shkrim mund të jetë pak i gjatë, por ju garantoj se do ta mbani mend gjatë. Është konfirmimi i një plani që është vënë në jetë deri më sot, do të thosha në perfeksion.
Sipas historiografisë zyrtare, ndryshimet që solli viti 1968 janë ngjarje spontane dhe të natyrshme, përmes të cilave gratë mundën të çliroheshin nga “lidhjet” e familjes, ndërsa burrat thjesht ndiqnin valën progresive, duke iu përshtatur me entuziazëm ndryshimeve të reja. Por çfarë do të kishim, nëse kjo nuk do të ndodhte? Po sikur e gjithë kjo të ishte e sajuar?
Në mes të “revolucionit seksual” të propaganduar nga lëvizja e vitit 1968, më 20 mars 1969, në Pittsburgh, Pensilvani, dega lokale e Shoqatës Amerikane Pediatrike organizoi një konferencë private, ku morën pjesë disa nga pediatrët kryesorë të Amerikës, rreth tetëdhjetë persona gjithsej.
Një nga folësit kryesorë ishte Dr.Richard Day, i cili vetëm pak vite më parë punonte si drejtor mjekësor në Planned Fertility International, një OJQ e fuqishme me zyra në mbarë botën, e cila sot lidhet me “betejën” LGBT. Detyra e Dr.Day, në thelb, ishte që t’u shpjegonte pjesëmarrësve ndryshimet e ndryshme që do t’i imponoheshin Perëndimit në vitet në vijim, duke dhënë një pasqyrë të përgjithshme të modernitetit të ri, që do të mbizotëronte menjëherë pas kësaj, në Amerikë dhe Europë.
Midis pediatërve të ndryshëm të pranishëm ishte Dr.Lawrence Dunegan, i cili ishte aq i impresionuar nga fjalët e folësit, saqë disa vite më vonë, në vitin 1988, pas shumë mendimeve dhe gabimeve, ai regjistroi në dy kaseta gjithçka që ishte zbuluar në takimin e Pittsburgh-ut. Kasetat, që ende konsiderohen të diskutueshme sot, u quajtën Rendi i Ri i Barbarëve, duke erdhur në histori si “kaseta që parashikuan modernitetin”.
Kaseta e parë, fillon me fjalët e mëposhtme:
“A ka një forcë, një forcë, një grup njerëzish, një organizatë që punon për të sjellë ndryshime të menjëhershme? Është thënë dhe shkruar shumë për ndryshimet që kanë ndodhur në shoqërinë amerikane gjatë dy dekadave të fundit. Studiues të shumtë kanë analizuar në mënyrë retrospektive historinë e kohëve të fundit të Shteteve të Bashkuara dhe kanë arritur në përfundimin se ekziston, në fakt, një lloj konspiracioni, plani sekret, i aftë për të ndikuar, në fakt për të krijuar dhe drejtuar ngjarje të mëdha historike, jo vetëm në Shtetet e Bashkuara, por në gjithë botën.
Konkluzioni im bazohet në vëzhgimin e të dhënave objektive dhe një koleksioni provash të qëndrueshme.
Të dhënat e mbledhura pas faktit. […] Këtu do të raportoj atë që kam dëgjuar personalisht në një konferencë ku mora pjesë në vitin 1969. Pas disa javësh do të bëhen njëzet vite nga ajo ditë. Në atë takim, folësi nuk foli në asnjë çast në retrospektivë, por në terma të ardhshëm, foli për ndryshimet që së shpejti do të “prezantoheshin”. Folësi nuk foli nga të dhëna nga jashtë që i sillte “brenda”, por foli si ai që i referohet një komploti në të cilin është përfshirë, ndaj nxori nga brenda jashtë atë që duhet të thoshte, si një pjesë aktive, duke nënkuptuar qartë se ekziston vërtet një forcë e organizuar, një pushtet, një grup njerëzish të aftë për të ndikuar në ngjarje të rëndësishme që prekin botën.
Ai parashikoi, ose më mirë njoftoi ndryshimet e planifikuara për pjesën tjetër të shekullit të 20të. Ndërsa dëgjoni rrëfimin tim, përpiquni të ktheheni në kujtesën tuaj në atë kohë, në Shtetet e Bashkuara të vitit 1969, pastaj krahasoni situatën e atëhershme me situatën e sotme, pothuajse njëzet vjet më vonë, dhe do të shihni sesa pjesë e asaj që atëherë ishte vetëm një plan, tani është përmbushur gradualisht në pothuajse çdo aspekt. Disa pika mbeten të vjetruara sot, por janë të destinuara të realizohen deri në fund të shekullit. […] Ka një kalendar. Dhe pikërisht në këtë konferencë m’u zbuluan disa elementë të këtij ditari.
Ishte fundi i viteve 1960, ata që e jetuan atë kohë, do të kujtojnë ditët e presidencës Kennedy, furinë për ndryshim dhe përparim të epokës moderne. Në çdo rast, folësi nënvizoi se qëllimi i tij ishte të përshkruante ndryshimet që do të futeshin në tridhjetë vitet e ardhshme, ndryshime që do të thjeshtonin vendosjen e një sistemi të ri në nivel global. Ai përsëriti disa herë me shaka: “Ne synojmë të hidhemi në shekullin e 21-të duke bërë kapërcimin. Tani gjithçka është gati dhe askush nuk mund të ndërhyjë”.
Ai pranoi se, vetëm pak vite më parë, nuk do të kishte qenë e mundur që ai të zhvillonte atë që po thoshte, por se tani ishte i lirë të fliste, sepse tani, citoj: “askush nuk mund të na ndalojë më“. […] Ai vuri në dukje se shumica e njerëzve priren natyrshëm të mos kuptojnë sesi funksionojnë qeveritë dhe se edhe vetë anëtarët e qeverive, përfshirë ata në Shtetet e Bashkuara, shpesh nuk ishin aspak të qartë se ku dhe nga kush merreshin vendimet.
“Emrat e vendimmarrësve” vazhdoi ai, “mund të kenë qenë të njohur” për shumicën prej nesh vëzhguesve, megjithatë emri i asnjë individi apo organizate nuk u përmend ndonjëherë në konferencë. Këta nuk ishin njerëz të njohur për postet e tyre publike, por për profesionet dhe pozitat e tyre private. Qëllimi i tij i deklaruar ishte të na lehtësonte ne vlzhguesve, përshtatjen me ndryshimet e ardhshme. “Këto do të jenë ndryshime krejtësisht shkatërruese dhe në një farë mënyre njerëzit do ta kenë të vështirë t’i pranojnë ato” tha Dr.Day.
Pra, në thelb, ai shpresonte që ne të tjerët, si shokë të mirë, të informuar paraprakisht për atë që do të ndodhte, do të ishim në dispozicion për të lehtësuar procesin e përshtatjes së shumë njerëzve të zakonshëm, me të cilët merremi çdo ditë. Në fjalën e tij hyrëse, folësi ishte shumë këmbëngulës në ndalimin e regjistrimit ose mbajtjes së shënimeve të asaj që do të dëgjonim, diçka që sinqerisht asnjë profesor nuk do të ëndërronte t’ia tregonte audiencës së tij.
Megjithatë, ndërsa fjalimi mori formë, arsyeja e kësaj gjendjeje të çuditshme u bë e dukshme për mua. Këto ishin tema të rëndësishme dhe tepër të vështira, veçanërisht për kohën. Kuptova madhësinë e asaj që po dëgjoja dhe u përpoqa t’i përmbaja këto koncepte në kujtesën time, në mënyrë që të mund të mbaja shënime më vonë dhe t’i bëja më të lehta për t’u kujtuar në të ardhmen, nëse vendosja të bëj atë që po bëj tani, që është regjistrimi i kësaj kasete.”
Pas parakushteve të lartpërmendura, Dr.Dunnegan shpreh qartë përmbajtjen kryesore të takimit të Pitsburgut, pa anashkaluar asnjë detaj. Ai foli, shpjegon avokati Paolo Rumor, “për futjen e ideve të reja, zakoneve të reja, frymës së re, transformimeve shoqërore progresive, të gjitha në funksion për qëllime specifike që “ata” synonin të ndiqnin”. Një nga faktet më shqetësuese ishte padyshim, ai i kontrollit demografik:
“Folësi ishte, siç e dini, një anëtar aktiv i disa organizatave që mbrojnë politikat e kontrollit të popullsisë dhe kontrolli i popullsisë ishte tema e parë që ai mori pas kësaj hyrjeje të gjatë. Ai deklaroi se popullsia e botës po shumohet shumë shpejt dhe se është absolutisht e nevojshme të zvogëlohet numri mesatar i njerëzve në planet, përndryshe së shpejti nuk do të ketë vend për të jetuar, do të ketë shumë pak ushqim dhe shumë mbetje. […]
Nyja kryesore sociale që do të duhej të rregullohej për të arritur një kontroll efektiv demografik do të ishte vetë koncepti i “seksit”. Folësi njoftoi se seksi së shpejti do të ndahet nga aktiviteti riprodhues. “Aktiviteti seksual,” shpjegoi ai, “është shumë i këndshëm. Impulset e tij janë shumë të forta për të menduar se ne mund t’i bindim njerëzit ta braktisin atë. Vendosja e kimikateve sterilizuese në furnizimi me ushqim dhe ujë, për të reduktuar dëshirën seksuale, nuk do të ishte një zgjidhje praktike”.
Më pas, strategjia do të fokusohej jo aq shumë në nxitjen e pasivitetit seksual, por pikërisht në të kundërtën, në hiperseksualizimin e shoqërisë, në mënyrë që njerëzit të mos e lidhin më idenë e aktit seksual me atë të riprodhimit. Kontracepsioni do të inkurajohej në çdo mënyrë dhe koncepti i kontracepsionit do të bëhej aq i spikatur në imagjinatën e publikut, saqë në momentin që një person mendonte për seksin, një refleks pavlovian automatikisht do t’i bënte të mendonin për kontracepsionin. Metoda të panumërta të kontracepsionit do të ishin bërë të disponueshme universalisht.
Kontraceptivët do të ekspozoheshin kudo, në dyqane nga më të ndryshmet, madje edhe në supermarkete, në shitje pranë cigareve dhe çamçakëzëve. Sikleti i kësaj do të ishte kapërcyer në mënyrë që askush të mos ndihej më në siklet duke blerë apo marrë një kontraceptiv. Kontraceptivët do të reklamoheshin si çdo mall tjetër dhe do të shpërndaheshin nëpër shkolla, ku edukata seksuale do të këmbëngulte në “virtytin” e përdorimit të tyre. Nëpërmjet edukimit seksual, fëmijëve në moshë jashtëzakonisht të vogël, të cilët nuk ishin ende seksualisht aktivë, do t’u ishte ngulitur pandashmëria e seksit dhe kontracepsionit.
Në fund të fundit, lidhja pavloviane midis konceptit të seksit dhe kontracepsionit do të ishte e dëmshme edhe për institucionin e martesës. Folësi shtoi se shumë njerëz do të duan ende të martohen, por sigurisht që ideja e martesës do të pushojë së lidhuri me idenë e aktivitetit seksual. Nuk është për t’u habitur, atëherë, tema tjetër e trajtuar në konferencë ishte aborti. Folësi deklaroi se së shpejti aborti nuk do të ishte më krim.
Do të pranohej si një praktikë krejtësisht normale dhe për të paprivilegjuarit do të bëhej falas nga NHS, pra nëpërmjet taksave të paguara nga i gjithë komuniteti. Dhe taksat do të financonin gjithashtu shpërndarjen e gjerë të kontraceptivëve. Nëse programet e edukimit seksual do të shkaktonin një rritje të përkohshme të shtatzënive në moshën shkollore, kjo në të vërtetë nuk do të ishte problem, pasi prindërit që ishin moralisht ose fetarisht kundër abortit do të ndryshonin pikëpamjet e tyre, kur vajzat e tyre të mbeteshin shtatzënë dhe kjo në përgjithësi do të balanconte organizatat e anti-abortit. Brenda disa dekadave, vetëm disa të linjës së ashpër do ta shihnin akoma abortin si një praktikë të diskutueshme, por deri atëherë ata do të ishin një pakicë e parëndësishme”.
Dr.Dunnegan vazhdoi duke deklaruar se homoseksualiteti do të legalizohej dhe do të përhapej gjerësisht:
“Njerëzit do të lejohen të jenë homoseksualë” shpjegoi folësi. “Homoseksualët nuk do të kenë më nevojë të fshihen. Edhe të moshuarit do të inkurajohen të kenë një jetë seksualisht aktive deri në fund të jetës së tyre, me pak fjalë për aq kohë sa të jetë e mundur. Të gjithë do të lejohen të bëjnë seks dhe ta shijojnë atë në çdo mënyrë.” Më kujtohet se pyesja veten se kush dreqin mendon ky person, ose ata që ai përfaqësonte në atë kohë, se ka fuqinë t’u japë ose t’u mohojë njerëzve aftësinë për të bërë ose për të mos bërë diçka.
Megjithatë, ishte pikërisht ky ton me të cilin na foli. Dhe më pas, ende në kuadrin e seksualizimit të shoqërisë, ai vazhdoi të fliste edhe për veshjet. Mënyrat e veshjes do të bëheshin më provokuese dhe stimuluese seksuale… Ai tashmë na kishte njoftuar se koncepti i seksit dhe koncepti i riprodhimit do të perceptoheshin si gjëra krejtësisht të ndara. Nëpërmjet teknologjisë, riprodhimi do të arrihej pa aktin e seksit. Gjithçka do të bëhej në laborator. Ai tha se hetimi përkatës tashmë ishte jashtëzakonisht i avancuar”.
Gjatë konferencës u diskutua edhe shpërbërja e familjes tradicionale, sërish në kuadër të kontrollit të popullsisë, Dr.Dunegan thotë:
“Madhësia e familjeve do të kufizohej… Divorci do të bëhej më i lehtë dhe më i përhapur. Shumë njerëz do të ishin martuar më shumë se një herë dhe shumë do të kishin zgjedhur qëllimisht të mos martoheshin. Beqaret do te bashkejetonin. Shumë gra do të ishin detyruar të punonin jashtë shtëpisë dhe shumë punëtorë do të ishin detyruar të zhvendoseshin në qytete të tjera për shkak të detyrimeve kontraktuale. Prandaj, do të bëhej gjithnjë e më e vështirë për të mbajtur një familje të bashkuar.
E gjithë kjo do të dëmtonte stabilitetin e marrëdhënieve martesore dhe, rrjedhimisht, do t’i dekurajonte njerëzit që të kenë fëmijë… Në këtë drejtim, folësi paralajmëroi se numri i lokaleve publike të ngrënies do të rritet në mënyrë eksponenciale. Dhe se ky zakon do të kontribuonte edhe në dobësimin e institucionit të familjes. Zakoni i të ngrënit jashtë do ta bënte të vjetëruar shoqërinë familjare. Njerëzit do të ishin bërë të pavarur nga kuzhinat e shtëpive të tyre”.
Përveç kësaj, shpjegoi Dr. Dunegan, në të ardhmen do të ketë një maskilinizimi progresiv të seksit femëror, i cili me kalimin e kohës do të eliminojë të gjitha dallimet midis burrave dhe grave:
“Duke folur për sportin, folësi ndaloi të përshkruajë sesi do të ndryshojë qasja e grave ndaj sportit. Studentet femra do të drejtoheshin drejt sportit. Lodrat e burrave do të zënë vendin e lodrave tradicionale të grave, si kukullat. Kukullat do të ishin hequr nga kultura masive për të shkëputur lidhjen mendore midis tyre dhe riprodhimit. Vajzat do të bënin të njëjtat aktivitete si djemtë.
Dallimet mes djemve dhe vajzave do të ishin zbutur. Çdo traditë e diferencimit gjinor do të ishte zhdukur. Dhe sot, rreth njëzet vjet pas asaj dite, rezultatet e së njëjtës disiplinë sportive shfaqen në gazetat tona lokale, me burrat në njërën anë dhe gratë në anën tjetër. Kështu, qëllimi ishte ndryshimi rrënjësor i modelit të jetës së seksit femëror. Gjatë zhvillimit, vajzat duhet të kishin kërkuar të fitonin në sport, jo të krijonin familje dhe të kishin fëmijë”.
Në fushën e kulturës masive, seksi, dhuna dhe argëtimi do të jenë të shfrenuar:
“Në përgjithësi, filmat do të ishin më të qartë për seksin dhe gjuhën e pistë. “Përveç kësaj, seksi dhe sharjet duhet të bëhen reale. Pse të pretendoni se nuk ka sharje?”, tha folësi. Filmat porno do të ofroheshin nga kinematë dhe televizionet. Edhe pse në atë kohë nuk kishte videokamera për konsum masiv, u njoftua se brenda pak vitesh do të përhapeshin videokasetat (VHS), përmes të cilave filmat pornografikë do të hynin në çdo shtëpi.
Folësi tha diçka si kjo: “Do të shihni njerëz në filma duke bërë gjëra përtej imagjinatës”. E cila do të përfundonte duke përhapur një normalizim të fortë të seksit. Ja një shprehje tjetër që folësi e përdori disa herë: “normalizimi i seksit”. Dhuna do të përfaqësohet në të gjitha format e saj për të desensibilizuar njerëzit. Herët a vonë njerëzit do ta përvetësojnë këtë dhunë. Qëndrimet e njerëzve ndaj vdekjes do të kenë ndryshuar.
Njerëzit do të kenë pushuar së paturi frikë nga vdekja, do ta kenë pranuar atë dhe do të kenë pushuar së tmerruari nga të parit e të vdekurve dhe të plagosurve rëndë. Kursi mendor duhet t’i shtyjë njerëzit të përgëzojnë veten që janë mirë dhe të dëshirojnë që të mos përfundojnë në të njëjtën mënyrë. Pikërisht këtu fillova të kuptoja se në një moment ky plan do të përfshinte gjakderdhje dhe humbje jete.
Megjithatë, kur ishte fjala për muzikën, folësi bëri një vërejtje populiste: “Muzika do të përkeqësohet”. Në vitin 1969, muzika rock po bëhej e pakëndshme.
Fakti që folësi u shpreh me fjalën “do të bëhet më keq”, më tregoi se ai ishte i vetëdijshëm për këtë. “Teksti do të jetë plot me referenca të qarta seksuale,” tha folësi, “dhe vallet e ngadalta dhe muzika romantike do të konsiderohen antike”. E gjithë muzika “vintage” do të programohej nga radio stacione të veçanta, në mënyrë që të largohen të moshuarit nga stacionet që synojnë të rinjtë dhe anasjelltas. Shkurtimisht, gjenerata të ndryshme duhet t’u qasen kanaleve dhe stacioneve radio specifike që do të tërheqin audiencën e tyre.
Në atë kohë, i thashë vetes se mashtrime të tilla nuk do t’ja arrinin kurrë, pasi të rinjtë përfundimisht do të vlerësonin cilësinë më të lartë të produkteve të mëparshme. Por edhe në këtë pikë gabova. Disa njerëz në të njëzetat ose të tridhjetat arrijnë të kuptojnë dhe vlerësojnë produktet e së kaluarës, por për fat të keq shumica dërrmuese janë mësuar me mbeturinat dhe janë krenarë për to.
“Muzika, vazhdoi folësi, po përcjell vazhdimisht mesazhe për imagjinatën e të rinjve, por ata nuk e kuptojnë”. Në fillim e kisha të vështirë të kuptoja se çfarë lloj mesazhesh i referohej, por në retrospektivë e kuptova. Folësi vuri në dukje se ai përmendi muzikën si shembull, që përfaqëson të gjithë industrinë e argëtimit, për të cilën ai tha se nuk është gjë tjetër veçse një mjet politik që synon të rinjtë.
Argëtimi do të ishte më pak efektiv për njerëzit e pjekur, të cilët tashmë ishin vendosur në pozicionet e tyre, por do të ishte shumë efektiv në drejtimin e mendjeve të të rinjve dhe lehtësimin e dallimeve mes brezash. Do të ishte e vështirë të ndryshoheshin njerëzit e pjekur, por në fund të fundit qëllimi i vërtetë i deklaruar ishte të ndryshonte rinia, jo të moshuarit. Të moshuarit do të ishin zhdukur brenda disa dekadave dhe deri atëherë klasat sunduese të shekullit të 21të do të ishin formuar nga një brez individësh që ishin ‘censuruar’ në rininë e tyre”.
Një tjetër temë e trajtuar gjatë leksionit, shpjegoi Dr.Dunnegan, ishte feja:
“Feja,” tha folësi, “nuk është domosdoshmërisht një gjë e keqe. Shumë njerëz duket se kanë nevojë për të, me misteret dhe ritualet e saj”. Pra, ata do të vazhdojnë të kenë fe, megjithatë, fetë kryesore të sotme do të duhet të ndryshojnë sepse janë të papajtueshme me ndryshimet që do të futen. Fetë e vjetra duhet të ndalohen, veçanërisht krishterimi. Kur Kisha Katolike Romake të bjerë, pjesa tjetër e të ashtuquajturit krishterim do të priret të ndjekë lehtësisht.
Pas kësaj, një fe e re botërore duhet të pranohet. Ky kult i ri do të përfshijë elementë nga secili nga kultet e vjetra në mënyrë që ta bëjë më të lehtë pranimin e njerëzve. Dhe shumica e njerëzve nuk do të kujdesen më për fenë gjithsesi. Ata do të kuptojnë se nuk kanë nevojë për të. Për ta lehtësuar këtë, Bibla do të rishikohet. Do të rishkruhet dhe do të përshtatet me fenë e re. Gradualisht, fjalët kyçe do të zëvendësohen me fjalë të reja me nuanca të ndryshme kuptimi.
Kuptimet gradualisht do të mjegullohen dhe përfundimisht një fjalë e veçantë do të përfundojë duke u zëvendësuar nga një fjalë krejtësisht tjetër.
Më pas pasoi një nga deklaratat më befasuese të të gjithë konferencës. “Disa prej jush” tha folësi, “mund të mendojnë se kishat e ndryshme do ta kundërshtojnë këtë projekt. Në fakt, Kishat do të na ndihmojnë”.
Edukimi, megjithatë, do të bëhej një instrument indoktrinimi:
“Diskursi më pas u zhvendos në arsim. Kur folësi iu referua ndryshimit të Shkrimeve të Shenjta, ai kishte deklaruar se të njëjtin fat do të kishin shumë prej klasikëve të mëdhenj të letërsisë. Më kujtohet se folësi përdori si shembull shkrimet e Mark Twain. “Lexuesi i zakonshëm” tha folësi, “duke lexuar një nga këto vepra as që do të dyshojë se mund të jetë ndryshuar. Ndryshimet do të jenë aq delikate dhe graduale sa askush nuk do të jetë në gjendje t’i perceptojë ato. Por në fund, shuma e këtyre ndryshimeve do ta bëjë më të lehtë pranimin e paradigmës së re”. Përveç rishikimit të librave klasikë, folësi tha se disa libra thjesht do të zhduken nga raftet. Libra që përmbajnë koncepte apo mendime që nuk përshtaten me sistemin e ri”.
Përveç kësaj, vazhdon Dr.Dunegan, “u raportua më shumë shkollim dhe më pak njohuri”:
“Folësi tha se fëmijët do të kalojnë shumë më tepër kohë në shkolla, por se në shumë shkolla nuk do të mësojnë shumë. Ata do të mësonin disa njohuri, por jo aq sa në të kaluarën. Shkollat më të mira do të ishin privilegj i zonave më të mira dhe për rrjedhojë të njerëzve më të mirë, fëmijët e të cilëve do të kishin mundësinë të merrnin një arsim më të mirë. Një proces më i shpejtë mësimor do të futej në shkollat më të mira. Dhe aty, folësi e gjeti veten përsëri duke folur për atë që ai e quajti “përshpejtim i procesit evolucionar”.
Ai ishte i bindur se duke i detyruar fëmijët të mësojnë më shumë koncepte më shpejt, truri i tyre do të kanalizohej drejt zhvillimit më të shpejtë. Sikur ky trajtim të ishte në gjendje të ndryshonte fiziologjinë e trurit. Në përgjithësi, shkolla do të bëhej më pushtuese. Më duket se folësi tha diçka për orët e zgjatura të shkollës dhe një shkollë të re të krijuar për të mbuluar të gjithë vitin kalendarik, me pushimet verore një kujtim i largët jo vetëm për studentët, por për çdo kategori të qenieve njerëzore.
Njerëzit do të kishin menduar për pushimet si një periudhë që mund të merret në çdo kohë të vitit, jo vetëm ose kryesisht në verë. Shumica e njerëzve do të kishin nevojë për më shumë kohë për të përfunduar çdo trajnim. Ajo që ishte një diplomë në ato lëndë do të kërkonte arsimim të mëtejshëm, më të avancuar. Shkollat do të përfundonin duke marrë një sasi të konsiderueshme kohe.
Shkollat e mira do të bëheshin gjithnjë e më konkurruese. Studentët do të detyroheshin të vendosnin shumë herët për drejtimin e tyre arsimor nëse dëshironin të merrnin një diplomë. Do të ishte shumë e vështirë për të ndryshuar kursin e studimit. Studimet do të mbulonin vetëm një numër të vogël aftësish, të cilat do të kishin shkuar shumë thellë. Askush nuk do të kishte akses në fushat e ekspertizës së njerëzve të tjerë, përveçse me autorizim të veçantë. Njerëzit do të kishin njohuri të jashtëzakonshme në një fushë të ngushtë ekspertize dhe do të ishin plotësisht injorantë për njohuritë që ekzistonin jashtë asaj ekspertize.
Askush nuk do të mund të merrte më një arsim të gjerë të përgjithshëm dhe askush nuk do të ishte në gjendje ta interpretonte realitetin në tërësi. Folësi këmbënguli se shkollat do të bëhen gjithnjë e më të rëndësishme në jetën e njerëzve. Të gjitha aktivitetet që fëmijët përjetojnë aktualisht jashtë shkollës do të ripërcaktohen në mjedisin shkollor. Në fund të fundit, jashtë do të ofrojë pak mundësi. Arsimi do të ishte bërë i përhershëm.
Të rriturit, gjithashtu, do të detyroheshin të ndiqnin shkollat, të motivuar për të marrë përmirësime të llojeve të ndryshme. Kur një person nuk do të ishte më i gatshëm ose në gjendje të ndiqte shkollën, ai do të konsiderohej shumë i vjetër. Dhe kjo do të ishte një nga pengesat e shumta që do të ishin krijuar për të dekurajuar të moshuarit. Nëse do të ishit shumë i lodhur për të vazhduar shkollimin ose shumë i vjetër për të mësuar gjëra të reja, kjo do të thoshte se jeni mjaftueshëm i pjekur për t’ia lënë vendin tuaj brezit të ri.
Në këtë pikë ata filluan të flisnin për barnat, të cilat, shpjegon Dr.Dunnegan, u prezantuan nga folësi si një mjet i seleksionimit natyror:
“Do të inkurajohej përdorimi i drogës, po ashtu edhe konsumimi i alkoolit. Dhe përpjekjet shtetërore kundër drogës do të rriteshin gjithashtu. Në fillim m’u duk si marrëzi: pse të inkurajojmë abuzimin me drogën dhe, në të njëjtën kohë, të shtrëngojmë ligjet kundër drogës? Epo, me sa duket ideja ishte të krijohej një lloj ‘xhungle moderne’, përmes një sërë rrjetash në të cilat do të binin të dobëtit dhe të papërshtatshëm, për t’i eliminuar nga shoqëria.
“Njëherë e një kohë, ekzistonte ligji i xhunglës dhe përmes tij mbijetuan vetëm më të fortët dhe më të ndriturit, duke forcuar speciet”, tha folësi. “Sot, megjithatë, ne jemi qytetëruar aq sa të lejojmë edhe të paaftët të mbijetojnë, shpesh në kurriz të më të fortit.” Përhapja e drogës dhe alkoolizmit do të rivendoste automatikisht, në një farë kuptimi, ligjin e më të fortit dhe zgjedhjen e më të fortit për mbijetesë.
Tema të tjera të rëndësishme të diskutuara gjatë konferencës, thotë Dr.Dunegan në kasetën e dytë, ishin ato të ekonomisë, financave dhe parasë:
“Folësi tha se ligji i falimentimit dhe ligjet antitrust do të reformohen gjithashtu. Do të rritej regjimi i konkurrencës dhe bashkë me të edhe simulimi i konkurrencës në kushte të kontrolluara. Jo konkurrencë e vërtetë, por një lloj karteli i formuar nga anëtarët e një klubi elitar. Askush jashtë këtij klubi nuk mund të konkurronte. Industria amerikane do të ishte dekonstruktuar në respekt të parimit të ndërvarësisë globale që do të karakterizonte paradigmën e re.
Ndërvarësia nënkuptonte që bota do të ndahej në makro-rajone të cilëve do t’u caktoheshin disa role ekskluzive. Tërësia e detyrave të secilit makrorajon do të përbënte një sistem të vetëm global. Vendet që prireshin drejt autoritarizmit do të ishin dekonstruktuar. Më kujtohet që folësi përsëriti disa herë pikën se për të krijuar një strukturë të re, fillimisht duhet çmontuar ajo ekzistuese.
Kjo ka rezultuar veçanërisht e vërtetë pasi industritë e Amerikës janë në rënie të vazhdueshme, ndërsa industritë e vendeve të tjera janë në rritje dhe pushtojnë tregjet e huaja. Patriotizmi i blerjes së produkteve kryesisht amerikane do t’i kishte lënë vendin komoditetit që rrjedh nga cilësia dhe praktika superiore e produkteve të importuara nga Japonia, Gjermania dhe vende të tjera. Dhe lamtumirë patriotizmit.
Në një moment, folësi tha se shumë produkte do të dizajnoheshin qëllimisht për të qenë me defekt dhe jo të besueshëm (vjetërsimi i planifikuar) në mënyrë që të shkaktonin tjetërsim tregtar. Çmontimi industrial do të kontribuonte gjithashtu në një ndjenjë pasigurie. Makrorajoni në të cilin do të binte SHBA, do të ruante epërsinë në teknologjinë e informacionit, komunikimet, teknologjinë e lartë, arsimin dhe bujqësinë.
SHBA-ja do të vazhdonte të ishte një lloj gurthemeli i sistemit të ri botëror. Por industria e rëndë (metalurgjia, industria e automobilave, inxhinieria mekanike) do të bëhej prerogativë e rajoneve të tjera. Folësi mendoi se industria e rëndë në Amerikë ka shkaktuar tashmë mjaft dëme mjedisore dhe se çmontimi i saj do të na bënte vetëm mirë. Ky perceptim (qëllimi i deklaruar) do t’i bënte amerikanët të pranonin shpërbërjen e industrisë së rëndë në tokën amerikane, si një gjë e mirë (qëllim aktual).
Në fund të leksionit folësi foli për ekonominë dhe bankat. “Inflacioni është i pafund. Mund të vendosni një tufë zero pas çdo numri dhe presje dhjetore kudo që dëshironi, është e njëjta gjë”. Ishte pak si të thuash se edhe inflacioni është një mjet i përdorur nga “kontrolluesit”. Paraja do të bëhej borxh, kryesisht. Në fakt, në atë kohë, ishte tashmë… Paraja është vetëm borxh.
Së shpejti shkëmbimi i parave nuk do të bëhej më nëpërmjet valutës fizike, por nëpërmjet një sistemi kredite elektronike. Njerëzit do të kishin vetëm aq para fizike sa u duheshin për të blerë karamele në bar. Çdo blerje e rëndësishme do të bëhej në mënyrë elektronike, pagat do të kreditoheshin në mënyrë elektronike dhe fitimet do të postoheshin në një llogari elektronike. Do të kishte lindur një sistem bankar i unifikuar, por njerëzit do të kishin përshtypjen se kishin të bënin me disa grupe bankare. Do të mbaheshin shënime elektronike për çdo blerje nga çdo qytetar.
Çdo mall i blerë do të ishte shënuar me një lloj kodi unik identifikimi, në mënyrë që të mbetej i gjurmueshëm nëse ndryshon duart. Kompjuterët do ta lejonin një sistem të tillë. Për më tepër, mundësitë për kursime do të ishin bërë të papërfillshme. Njerëzit do të ishin çuar deri në pikën ku nuk mund të kursenin më asnjë qindarkë. Pasuria është fuqi dhe konsiderohet rrezik nga ata që janë në pushtet. Kursimet e akumuluara do të ishin gërryer nga taksat. Ideja bazë ishte parandalimi i akumulimit të aseteve që në afat të gjatë mund të ktheheshin në probleme administrative për sistemin.
Njerëzit do të inkurajoheshin të ngarkoheshin edhe për nevoja të vogla me kredi konsumatore dhe çdo falimentim do të përdorej për të sulmuar asetet e tyre. Këtu lind përsëri çështja e “ligjit të xhunglës”. Ata që ishin shumë budallenj për të menaxhuar me mençuri pasuritë e tyre do të zhyten në një spirale drejt falimentimit, me miratimin e autoriteteve. Pagesat online fillimisht do të bazoheshin në platforma të ndryshme.
Kartat e kreditit kanë ekzistuar që nga viti 1969 në një farë mase. Por jo aq sa sot. Kartat e reja të kreditit mund të lexohen në mënyrë elektronike dhe sapo njerëzit të mësohen t’i përdorin ato, ata do të inkurajohen të vlerësojnë avantazhet e një platforme të vetme krediti, bazuar në një sistem të vetëm monetar.”
Përveç kësaj, vazhdon Dr.Dunegan, gjatë konferencës folëm për pasigurinë, rritjen e emigracionit, rënien e identiteteve kombëtare dhe ardhjen e kozmopolitizmit:
“Më pas folësi na foli për shumë njerëz që do të humbasin punën e tyre si rezultat i ristrukturimit industrial dhe mundësitë që krijohen për rishpërndarje. Në veçanti, ai tha se emigracioni do të inkurajohet. Shumë njerëz, për të mbijetuar, do të detyrohen të braktisin rrënjët e tyre dhe dihet se traditat janë më të lehta për t’u shtypur në vendet e banuara nga shumë emigrantë, sesa në kombet e banuara kryesisht nga vendasit, të rrënjosura për breza në një grup traditash.
E njëjta gjë do të ishte e vërtetë nga një këndvështrim individual. Do të ishte më e lehtë të arrihej përshtatja e një personi që transferohet në një vend të panjohur, dhe për këtë arsye tashmë i traumatizuar nga ndryshimi, sesa një personi që është i forcuar nga rrënjët dhe traditat e tij. Me pak fjalë, qëllimi i vërtetë ishte krijimi i ndërvarësisë globale dhe shtypja e ndjenjës së identitetit kombëtar. Çdo makrorajon do të ishte i lidhur ngushtë me të gjithë të tjerët. Të gjithë do të bëheshim “qytetarë të botës” dhe jo qytetarë të një vendi”.
Transformimet në sektorin ekonomik, shpjegon Dr.Dunnegan, do të çonin në kontrollin e furnizimit me ushqime:
“Qëllimi i vërtetë pas kontrollit të ushqimit ishte të kriminalizonte këdo që nuk ndoqi paradigmën e re dhe që ushqente ambicie autoritare, madje edhe përmes vetëprodhimit të ushqimit. Qëllimi i deklaruar, nga ana tjetër, do të ishte të konfirmohej se prodhimi i ushqimit i kryer në mungesë të standardeve të garantuara nga shumëkombëshi të ishte potencialisht i dëmshëm për shëndetin publik: ideja e zakonshme e pranuar (mbrojtja e konsumatorit) po instrumentalizohet për të arritur qëllime të papranueshme”.
Përveç kësaj, u fol për fundin e sovranitetit kombëtar, terrorizmit dhe shantazhit psikologjik:
“Së shpejti do të arrijmë në krijimin e një Trupi të ri Drejtues Ndërkombëtar, ndoshta në formën e një evolucioni të Kombeve të Bashkuara. Në atë kohë, OKB-ja nuk gëzonte konsensusin popullor që kishte shpresuar, por në të ardhmen do të bëheshin shumë përpjekje për të rritur rëndësinë e Kombeve të Bashkuara. Njerëzit do të duhet të mësojnë të jetojnë me idenë për të hequr dorë nga një pjesë e sovranitetit të tyre kombëtar.
Ristrukturimi industrial global si funksion i ndërvarësisë do të nxiste paqen ndërmjet shteteve. “Lufta ka mbaruar” tha folësi. Ai tha pikërisht këtë fjalë: “e vjetëruar”. Unë mendoj se ky detaj është interesant, pasi “e vjetëruar” literalisht do të thotë “jo më, aq i dobishëm sa dikur, i zëvendësuar nga diçka më efektive”. Lufta ishte vjetëruar, pasi bombat e reja bërthamore mund të dilnin lehtësisht jashtë kontrollit ose të binin në “duart e gabuara”.
Në çdo rast, sistemi i ri me siguri do të ishte krijuar përmes një procesi bashkëpunimi paqësor ose, si mjet i fundit, përmes kërcënimit të luftës bërthamore. Njerëzit do të tmerroheshin aq shumë saqë përfundimisht do të binden se dhënia e sovranitetit kombëtar ishte mënyra më e mirë për të shmangur një katastrofë globale. Pastaj folësi tha një fjali që ende e mbaj mend përmendësh:
“Nëse nuk do të kishte kundërshtime nga disa fuqi, një ose dy bomba bërthamore do të ishin përdorur tashmë për të zbutur njerëzit për heqjen dorë nga sovraniteti kombëtar, vetëm për t’u treguar të gjithëve seriozitetin e problemit. Në këtë mënyrë, njerëzit më në fund do të kuptonin se deri në çfarë mase paqja është me e preferueshme se lufta”.
Folësi foli edhe për çështjen e terrorizmit. Terrorizmi do të përdorej gjerësisht në Europë, si dhe në pjesë të tjera të botës. Në atë kohë, nuk kishte plane për t’iu drejtuar terrorizmit në Shtetet e Bashkuara, por ky drejtim mund të ndryshonte nëse do të kishte rezistencë të gjerë ndaj sistemit të ri. Kështu, fjalët e tij nënkuptonin se, nëse ishte e nevojshme, terrorizmi do të ndodhte në tokën amerikane. Sipas tij, ndjenja e prosperitetit dhe paqes në Shtetet e Bashkuara nuk ishte klima ideale për futjen e ndryshimeve dhe pak terrorizëm do të përshpejtonte procesin e pranimit të sistemit të ri nga qytetarët amerikanë”.
Ndër temat e fundit që folësi diskutoi, shpjegon Dr.Dunegan, ishin mbikëqyrja dhe implantet nënlëkurore / hipodermë:
“Çdokush mund të identifikohej në kohë reale. Fillimisht, kjo do të zbatohej nëpërmjet një ID-je që ai do ta mbante me vete gjatë gjithë kohës dhe do të shfaqej lehtësisht kur kërkohet nga autoriteti. Megjithatë, në atë kohë tashmë ishte duke u projektuar një pajisje elektronike identifikimi që mund të futej nën lëkurë. Pas zbatimit të kartës së vetme të kreditit, do të ishte koha për të zëvendësuar kartën me një çip nënlëkuror.
Një kartë mund të humbasë ose të vidhet, gjë që mund të çojë në telashe të pakëndshme administrative. Implanti do ta bënte pajisjen e ruajtjes së kredisë të patransferueshme dhe të padiskutueshme, dhe të gjithë do të identifikoheshin pa kufij gabimi… Folësi tha gjithashtu se implantet do të sillnin një epokë të mbikqyrjes së shtuar, përmes marrjes dhe transmetimit të sinjaleve radio – të dobishme për gjurmimin e të arratisurve ose ndoshta shtetasve të tjerë nën vëzhgim të ngushtë. Më kujtohet folësi duke thënë diçka për televizionin:
“Ndërsa ju jeni duke parë TV, dikush do t’ju shikojë nga një stacion qendror monitorimi. Dikush mund të shikojë llojin e programeve televizive që ka pëlqyer çdo përdorues, të vlerësojë reagimet e tyre, t’i skicojë ato.”
**
Nuk i shtojmë asnjë koment apo përfundim fjalëve të Dr.Dunegan, i bindur se lexuesi, për veten e tij, do të kuptojë sesa në kohën e duhur janë këto fjalë, të folura më shumë se pesëdhjetë vjet më parë nga famëkeqi Dr.Day, idetë e parashtruara në takimin e Pitsburgut, me kalimin e kohës, janë bërë realitet, duke e transformuar rrënjësisht kulturën tonë në një rrëmujë anonime, anti-identitare, pseudo-progresive dhe pseudo-kozmopolitane, në të cilën nuk ka më vend për ne që nuk pajtohen as përafrohen dot me paradigmën e re dominuese.
Ab uno disce omnis (nga një gjë nxirrni shumë gjëra)!
