Kisha është një organizëm me shumë anëtarë që janë thirrur nga çdo komb, fis, gjuhë dhe popull. Në Krishtin ne jemi një krijesë e re. Dallimet e llojit, kulturës, njohurive, kombësisë dhe dallimet midis superiorit dhe inferiorit, të pasurit dhe të varfërit, mashkullit dhe femrës nuk duhet të jenë një ndarje mes nesh.
Të gjithë jemi të barabartë në Krisht, i cili me një Frymë të vetme na bashkoi në vëllazëri me Të dhe me njëri-tjetrin. Duhet të shërbejmë dhe të shërbehemi pa preferencë apo rezervë. Nëpërmjet zbulesës së Jezu Krishtit në Biblën e Shenjtë, ndajmë të njëjtin besim dhe shpresë, të bashkuar, duke i dhënë dëshminë tonë të gjithëve. Ky bashkim buron nga uniteti i Zotit Trini, i cili na bëri fëmijët e Tij.
Krishti, pasi mbaroi veprën e Tij në tokë (Joani 15:4), vazhdoi të shqetësohej për gjendjen e dishepujve të Tij, madje edhe në prag të fjetjes së Tij.
Zelotët u drejtuan të argumentonin se kush do të ishte më i madhi dhe kush do të emërohej për postet më të larta në mbretërinë e Krishtit. Shpjegimi i Krishtit se përulësia ishte thelbi i mbretërisë së Tij dhe se ndjekësit e Tij të vërtetë do të ishin skllevër, të gatshëm të jepnin pa pritur një përgjigje mirënjohëse, dukej se ra në vesh të shurdhër (Luka 15:10). Edhe shembulli që ai dha për përkuljen dhe larjen e këmbëve, kur asnjëri prej tyre nuk do ta bënte këtë për shkak të emocioneve të momentit, dukej se ishte bërë i kotë.
Jezusi është dashuri. Simpatia e tij bëri që turmat ta ndiqnin Atë. Duke mos e kuptuar këtë dashuri vetëmohuese, dishepujt e Tij ishin plot paragjykime ndaj johebrenjve, grave, “mëkatarëve”, të varfërve, paragjykime që i pengonin të shikonin dashurinë e Krishtit që i rrethonte këta “të dëbuar”. Kur dishepujt e gjetën duke biseduar me një grua famëkeqe samaritane, nuk kishin mësuar ende se arat, me frutat e tyre të pjekura, përmbanin fara të çdo lloji, gati për korrje.
Por Jezusi nuk u prek nga tradita, opinioni publik apo edhe kontrolli i familjes. Dashuria e tij e parezistueshme preku njerëzimin e thyer dhe e rivendosi atë. Një dashuri e tillë që do t’i veçonte nga turma indiferente, do të ishte dëshmi se ata ishin dishepujt e Tij të vërtetë. Siç donte Ai, ata duhej të duheshin. Bota do t’i veçonte të krishterët jo për shkak të rrëfimit të tyre, por sepse ata do të zbulonin dashurinë e Krishtit në ta (Joani 13:34-35).
Edhe në kopshtin e Gjetsemanisë, më kryesorja në mendjen e Krishtit ishte uniteti i kishës së Tij, atyre që kishin ardhur “nga bota” (Joani 15:6). Ai po i lutej Atit të Tij për unitetin e kishës të ngjashme me atë që kishte Hyjnia. “Të lutem, që të gjithë të jenë një, sikurse ti, o Atë, je në mua dhe unë në ty, që edhe ata të jenë një në ne, që bota të besojë se ti më dërgove” (Joani 15:20, 21).
Një unitet i tillë është dëshmia më e fuqishme e kishës, sepse tregon dashurinë vetëmohuese të Krishtit për njerëzimin. Krishti tha: “Unë në ta dhe ti në mua, që të përsosen në një dhe që bota të dijë se ti më dërgove dhe se i ke dashur ata ashtu si më ke dashur mua” (Joani 15:23).
