Sa fuqi ka Frika? Cili është qëndrimi i Zotit ndaj kësaj ndjenje shumë të pakëndshme dhe pse kur beson në Krishtin, nuk duhet të kesh frikë?
Për disa ndodh shpesh. Rrallë në disa të tjerë. Pavarësisht ritmit me të cilin ndodh, fakti është se për të gjithë ne, ka raste kur ky vizitor i paftuar i quajtur frikë, vjen brenda nesh. Hija e saj bie rëndë në shpirtin tonë dhe ndjenja që na shkakton është padyshim një nga më të këqijat dhe më të pakëndshmet. Ndjenja e frikës shpesh është aq e fortë sa bëhet e padurueshme dhe në raste të caktuara çon edhe në sëmundje mendore. Frika ka qenë objekt studimi shkencor dhe është eksploruar në mënyra të ndryshme, por përtej teorive dhe të gjitha llojeve të përpjekjeve për ta luftuar atë, ajo shpesh duket të jetë e pathyeshme. Na kapërcen dhe është shumë normale të ndjejmë ndonjëherë se nuk e përballojmë dot, ndërkohë që nuk janë të pakta rastet kur frika na drejton përmes një procesi paniku, drejt zgjedhjeve të gabuara. Në përditshmërinë tonë kontakti me frikën, konflikti, është i pashmangshëm pasi për të gjithë ne ka shkaqe dhe ngjarje që mund të shkaktojnë frikë. Pra është një çështje që na shqetëson të gjithëve, duam ta pranojmë apo jo.
Më e rëndësishmja, natyrisht, është qëndrimi i Zotit ndaj frikës sonë, pasi ai e ka shfaqur në mënyra të ndryshme interesimin e tij për to dhe në Biblën e Shenjtë, Ai e urdhëron njeriun shumë herë të mos ketë frikë. Sigurisht, këtë nuk e bën sepse nënvlerëson ndjenjën e frikës që mbart çdo njeri, por sepse dëshiron dhe mund të na garantojë me ndjenjën e sigurisë, që të gjithë e kërkojmë, për të mos pasur frikë. Në veçanti, ai ka autoritetin dhe fuqinë të na çlirojë nga të gjitha llojet e frikës dhe ta zëvendësojë atë me paqen. Jo paqe siç e kuptojmë ne. Paqja jonë është tmerrësisht e brishtë dhe e pambrojtur. Vetë Jezu Krishti na flet për këtë dhe na thotë shumë qartë: “Unë po ju lë paqen, po ju jap paqen time; jo siç jep bota, po jua jap. Zemra juaj mos u trondittë dhe mos u trembni” (Joani 14:27). Pra, Ai na ofron paqen e Tij. Ai na kërkon të mos shqetësohemi dhe të mos kemi frikë, sepse nuk do të na lërë, as nuk do të na braktisë. “Edhe sikur babai dhe nëna ime të më braktisin, Zoti do të më pranojë” (Psalmet 27:10).
Nëpërmjet teksteve të shenjta të Testamentit të Vjetër dhe të Ri, duket qartë përpjekja që bën Zoti për të na qetësuar dhe “bërtitur” se Ai është me ne në çdo situatë. Ka shumë forma të frikës dhe është e ditur që Zoti na çliron gjithmonë nga të gjitha ato. Për shembull, ekziston frika e armiqve tanë, të cilën biblikisht e gjejmë kryesisht në Dhiatën e Vjetër dhe në të cilën frikë prania nga lart vjen gjithmonë për ta eliminuar atë. Por jo me fjalë… jo me fjalë të rreme ose me qëllim të mirë, qëllimi i të cilave është thjesht të qetësojnë dhe në të vërtetë shpesh pa sukses, por me autoritet dhe më pas me ndërhyrje hyjnore dinamike, që nuk lënë asnjë re frike në shpirt. Çfarë duhet përmendur më parë? Moisiu në rrugën e tij për në kufijtë lindorë të Kanaanit dhe duke pasur frikë nga Ogu, mbreti i Bashanit, merr urdhrin hyjnor që e çliron nga frika e tij: “Dhe Zoti i tha Moisiut: “Mos ki frikë prej tij, sepse unë e kam çliruar. Në duart tuaja dhe të gjithë popullit të tij dhe vendit të tij dhe do të veproni me të, ashtu siç bëtë me Sionin, mbretin e Amorejve, që banoi në Heshbon” (Numrat 21:34). Tronditëse për vetë Zotin të të thotë “mos ki frikë”, por më tronditëse për Të, të mos qëndrojë aty. Ne shohim në vazhdimësi të Shkrimeve se ndihma vjen dhe vërteton se “mos ki frikë” nuk ishte thjesht një frazë. Rezultati flet vetë çdo herë, pasi në këtë rast të Moisiut shohim se ai me të vërtetë fitoi kundër Zotit, “Dhe ata e goditën atë, bijtë e tij dhe gjithë popullin e tij, derisa nuk mbeti asgjë prej tij; dhe ata e pushtuan atë tokë” (Numrat 21:35).
Sigurisht, ky nuk është i vetmi rast kur Zoti i thotë njeriut “mos ki frikë”. Në raste të ngjashme, por edhe të ndryshme, shohim se në Biblën e Shenjtë shprehja “mos ki frikë” është diçka që Zoti i thotë vazhdimisht njeriut. Isaku dëgjon gjithashtu këtë frazë: “Dhe Zoti iu shfaq atij atë natë dhe i tha: Unë jam Perëndia i Abrahamit, atit tënd; mos ki frikë, sepse unë jam me ty, dhe unë do të të bekoj dhe do t’ju shumoj pasardhësit tuaj, për shkak të Abrahamit, shërbëtorit tim” (Zanafilla 26:24). Jozueu merr të njëjtën këshillë gjatë pushtimit të Kanaanit nga izraelitët: “Dhe Zoti i tha Jezusit: Mos ki frikë prej tyre, sepse unë i kam dorëzuar në duart e tua; asnjë prej tyre nuk do të qëndrojë para teje” (Jezusi i Tempulli 10:8). Ashtu si populli i Perëndisë në përgjithësi, nga profeti Jeremia lexojmë: “Dhe ti, shërbëtori im Jakob, thotë Zoti; mos u tremb, Izrael, sepse ja, unë do të të shpëtoj nga një vend i largët dhe nga fara e tij, nga toka e robërisë së tyre dhe Jakobi do të kthehet, do të jetë i qetë dhe askush nuk do të ketë frikë” (Jeremia 30:10).
Një frikë tjetër që sot pothuajse është zhdukur, është frika nga persekutimi i të krishterëve të parë. Njerëzit si ne, por me besim të jashtëzakonshëm, u përballën me probleme të tmerrshme thjesht sepse besuan. Nuk ishin të pakta rastet kur ata vdisnin si martirë për besimin e tyre, ashtu si nuk ishin të pakta rastet kur “punëtorët” e Ungjillit u tërhoqën zvarrë në falje dhe gjykata, sepse besuan në Jezu Krishtin. Njerëzit që në thelb ia kishin kushtuar jetën përhapjes së Ungjillit, u përpoqën në kushte të pafavorshme të përçonin mesazhin e shpëtimit me një rrezik real për jetën e tyre. Natyrisht, njëri prej tyre ishte Apostull Pali, për të cilin lexojmë në Bibël, se ai dëgjoi “mos ki frikë”, “Dhe Zoti në një vegim, natën, i tha Palit: “Mos ki frikë, por fol dhe mos hesht” (Veprat 18:9). Ndonjëherë, në fakt, kjo “mos ki frikë” kishte “formatuar” shpirtrat e atyre që besuan në Jezus, duke sjellë mrekulli të vërteta. Në një ngjarje e veçantë që ndodhi brenda burgut, ku Pali dhe bashkëudhëtari i tij Sila ndodheshin, lexojmë se ata ishin duke lavdëruar dhe duke u lutur, si rezultat i së cilës ndodhi përsëri diçka shumë e bukur, “Dhe në mesnatë, ndërsa Pali dhe Sila po luteshin, ata po lavdëronin Perëndinë dhe të burgosurit i dëgjonin me vëmendje. Dhe befas ra një tërmet i madh, saqë themelet e burgut u tundën dhe menjëherë u hapën të gjitha dyert dhe të gjithëve iu zgjidhën prangat” (Veprat e Apostujve 16:25-26). Si rezultat i kësaj ngjarjeje, rojtari i apostull Palit dhe Silës, si dhe të afërmit e tij, e pranuan Krishtin dhe u pagëzuan, “Dhe ata i folën fjalën e Zotit atij dhe të gjithë atyre që ishin në shtëpinë e tij. Dhe i mori në atë orë të natës, ua lau plagët dhe menjëherë u pagëzua ai dhe të gjithë ata që ishin me të” (Veprat 16:32-33).
Ka shumë raste kur Zoti përpiqet ta qetësojë njeriun dhe t’ia largojë frikën. Natyrisht, ekstreme në kuptimin e mirë, një shembull i kësaj përpjekjeje të suksesshme është incidenti i ringjalljes së vajzës së Jairit. Përshkrimi i Ungjilltarit Luka është vërtet i mahnitshëm: “Dhe ndërsa ai ende po fliste, erdhi dikush nga sinagoga dhe i tha: Vajza jote ka vdekur, mos e shqetëso mësuesin. Dhe Jezusi, duke e dëgjuar, iu përgjigj duke thënë: “Mos ki frikë, vetëm beso dhe do të shpëtohesh” (Luka 8:49-50), “Dhe të gjithë qanë dhe vajtuan për të. Dhe ai tha: “Mos qani, ajo nuk ka vdekur, por po fle” (Luka 8:52). Jezusi nuk ndalet as te vdekja dhe pavarësisht nga pyetja, Ai e kthen trupin e pajetë të vajzës, duke i dhënë kuptim thelbësor fjalës “mos kini frikë” që kishte thënë më parë: “Dhe ata e përqeshën me ironi, duke e ditur se ajo kishte vdekur. Por ai, mbasi i nxori të gjithë jashtë, e kapi për dore, thirri duke thënë: “Vajzë e vogël, çohu”. Dhe fryma e saj u kthye dhe ajo u ngrit menjëherë dhe ai urdhëroi t’i jepnin diçka për të ngrënë” (Luka 8:53-55).
Mund të themi shumë për këtë frazë që Zoti e përdor gjatë shekujve për ta çliruar njeriun nga çdo lloj frike. Frika nuk pushon kurrë së qeni një dobësi njerëzore, por Zoti nuk pushon kurrë së thënë: “Mos ki frikë”. E gjithë Bibla na informon se nuk duhet të kemi frikë, por ajo që duhet nga ana jonë është të besojmë. Ungjilltar Joani në librin e Apokalipsit, duket (dhe është e arsyeshme) i frikësuar teksa shikon Jezusin. Por përgjigja është sërish e njëjtë dhe vlen për të gjithë ne. Për secilin nga ne veç e veç, “Dhe kur e pashë, rashë në këmbët e tij si i vdekur; dhe ai vuri dorën e tij të djathtë mbi mua, duke thënë: “Mos ki frikë; unë jam i pari dhe i fundit, dhe ai që jeton dhe unë u bëra i vdekur”.
Nga fillimi, deri në fund të Biblës, Zoti krijues na nxit dhe na kërkon gjithmonë të njëjtën gjë, duke thënë: “Mos kini frikë. Vetëm besoni!”
