Si bie në sy mrekullia e vërtetë? Pse Krishti bëri mrekulli? Çfarë na ka treguar Ai me favoret e Tij dhe cili është shembulli për ne?
Shpesh dëgjojmë fjalën “mrekulli”. Një fjalë mjaft e keqkuptuar tani, pasi përdoret gjatë gjithë kohës dhe shpesh, pa pasur asnjë lidhje me realitetin dhe me kuptimin që duhet të ketë. Nuk janë të pakta rastet kur, me të dëgjuar një të ashtuquajtur mrekulli, besimtarë dhe jobesimtarë bëhen të paduruar dhe reagojnë në të njëjtën mënyrë përçmuese dhe ironike.
Kjo fjalë është banalizuar aq shumë saqë sot, kur dikush i referohet ndonjë mrekullie bëhet marrës talljeje dhe cilësohet si “qesharak”, si rrjedhojë zë vend në mënyrë të dhunshme edhe fjala e urtë e njohur popullore që thotë se “me të thatin digjet edhe i njomi”. E vërteta është se ka pasur, ka dhe do të ketë gjithmonë mrekulli të rreme dhe mrekullibërës të rremë, por kjo nuk do të thotë se është e drejtë të fshihet çdo ngjarje e quajtur mrekulli. Gjëja më e drejtë është të gjykojmë në bazë të asaj që na mësoi Ai që bëri mrekullitë më të mëdha dhe më të rëndësishme në historinë e botës dhe ai nuk është askush tjetër veçse Jezus Krishti.
Në fund të fundit, mrekullitë e Krishtit janë ato që e bëjnë Atë kaq të veçantë dhe në të njëjtën kohë, kaq real në sytë e të gjithë atyre që e përjetuan Atë nga afër. Shpesh me një mrekulli Ai i acaronte armiqtë e Tij, por gjithashtu tërhiqte pranë Tij ata që e besonin, duke parë aktet e Tij të mbinatyrshme. Një shembull tipik është trajtimi i një njeriu që të gjithë e dinin se me të vërtetë nuk mund të ecte. Jezusi nuk ishte një spektator i vuajtjeve njerëzore. Ai dha zgjidhje në një sërë problemesh dhe në të njëjtën kohë dërgoi mesazhe në të gjitha drejtimet. “Çfarë është më e lehtë t’i thuash të paralizuarit: “Të janë falur mëkatet” apo t’i thuash: “Çohu dhe ec?”. Por, që të dini se Biri i njeriut ka autoritet, që në tokë të falë mëkatet (i thotë të paralizuarit): Unë po të them: Çohu, merr shtratin dhe shko në shtëpinë tënde. Dhe menjëherë u ngrit dhe, pasi mori shtratin, doli përpara të gjithëve, aq sa të gjithë u mahnitën dhe përlëvdonin Perëndinë, duke thënë: “Nuk kemi parë kurrë gjëra të tilla” (Marku 2:9-12).
Tekstet e shenjta të Dhiatës së Re na informojnë për një sërë mrekullish reale që bëri Krishti dhe që sigurisht si fakte përbëjnë veprime të mbinatyrshme. Siç është e lehtë për t’u kuptuar, jo gjithçka është e shkruar, pasi kjo do të ishte shumë e vështirë, por sigurisht që përmes përshkrimeve të ungjilltarëve (që ishin dëshmitarë okularë) mund të mësojmë çfarë na nevojitet për të pasur një pasqyrë të plotë të gjërave.
Apostull Joani na e bën shumë të qartë: “Dhe Jezusi bëri shumë mrekulli të tjera në prani të dishepujve të tij, të cilat nuk janë shkruar në këtë libër” (Joani 20:30), “Ky është dishepulli që dëshmon për këto dhe i shkroi: dhe ne e dimë se dëshmia e tij është e vërtetë. Dhe ka shumë gjëra të tjera që bëri Jezusi, të cilat nëse do të shkruheshin një nga një, as e gjithë bota, mendoj, nuk do t’i përmbante librat që do të shkruheshin” (Joani 21:24-25), “Por këto ishin shkruar, që të besoni se Jezusi është Krishti, Biri i Perëndisë dhe, duke besuar, të keni jetën në emrin e tij” (Joani 20:31). Nga ajo që na thotë Joani, kuptojmë se qëllimi i asaj që bëri Jezusi nuk ishte tjetër veçse të na bënte të besojmë, gjithmonë në të njëjtën kohë duke u ofruar një vepër të mirë të vuajturve dhe njerëzve në përgjithësi që kishin ndonjë nevojë.
Çfarë mrekullish bëri Jezusi? Nëse studiojmë Dhiatën e Re, do të zbulojmë se mrekullitë e Krishtit ishin të shumta dhe të ndryshme. Nga kthimi i ujit në verë, deri te ringjallja e të vdekurve. Pak a shumë, shumica prej nesh të paktën nga vitet e shkollës i kemi dëgjuar ose lexuar disa nga mrekullitë e Jezusit. Por nëse hapim Shkrimet dhe lexojmë gjithçka që ai bëri, (dmth atë që përshkruhen) nuk mund të mos admirojmë fuqinë, dashurinë por edhe përulësinë me të cilën ai u përpoq t’i sjellë dobi njeriut. Të uriturit ushqeheshin, të paralizuarit ecnin, të verbërit panë dritën e diellit për herë të parë, të shurdhërit më në fund arritën të flisnin dhe të dëgjonin atë që nuk dëgjuan kurrë. Të sëmurët bënë gjithçka për t’i afruar Jezusit qoftë edhe për një kohë, si lebrozët, të cilët shëroheshin natyrshëm. Edhe njerëzit që ishin larguar tashmë nga kjo jetë u kthyen, duke i bërë dëshmitarët okularë të mahnitur dhe shpesh të tmerruar.
Ai nuk mbeti pa marrë pjesë në dramën njerëzore. Në fund të fundit, këtë e vërteton vetë vendimi i Tij për të ardhur në tokë në trup njeriu, por dëshmohet edhe nga përfitimet e Tij të panumërta dhe të përditshme në çdo drejtim. Apostull Joani, një nga dishepujt e Tij, na bën me dije, siç thamë më parë, se ngjarjet që lexojmë janë thjesht një shembull i asaj që Perëndia-Njeri bëri gjatë gjithë udhëtimit të Tij drejt kryqëzimit dhe ringjalljes. Ai erdhi në botë për të na treguar (ndër të tjera) mënyrën e dhënies dhe madje shkoi aq larg sa t’u shërbejë vetë dishepujve të Tij, duke mësuar përulësinë në mënyrë absolute, “ai ngrihet nga darka dhe heq rrobat e tij, duke marrë një peshqir, të ngjeshura rreth belit. Pastaj hodhi ujë në legen, filloi t’u lajë këmbët dishepujve dhe t’u fshijë me peshqirin që kishte rreth belit. Kështu ai erdhi te Simon Pjetri dhe ai i tha: Zot, a m’i lan këmbët? Jezusi u përgjigj dhe i tha: “Atë që bëj unë, ti nuk e di tani, por do ta kuptosh pas këtyre” (Joani 13:4-7). Përgjigja sigurisht vjen pak më vonë: “Tani, pasi ua lau këmbët dhe mori rrobat e tij, kur u ul përsëri, u tha atyre: A e dini se çfarë ju kam bërë? Ti më quan: Mësues dhe Zot dhe mirë thua, sepse jam. Prandaj, nëse unë, Zoti dhe mësuesi, ju kam larë këmbët, edhe ju duhet t’i lani këmbët njëri-tjetrit. Sepse unë ju dhashë një shembull, që të bëni ashtu siç bëra unë me ju.”
Jezusi tregoi rrugën. Ai la shembullin e përsosur të dhënies dhe sakrificës për të gjithë ne dhe na kërkoi të bëjmë të njëjtën gjë. Çfarë po bëjmë? Ne shpesh i themi njëri-tjetrit kur diskutojmë një problem: Zoti ju ndihmoftë! Lutu! Por a mjafton kjo? A e kemi bërë vullnetin e Zotit? Sigurisht që jo. Fjalët tona ngushëlluese dhe këshilla janë të këndshme, por nuk mjaftojnë.
Jezusi nuk ishte vetëm fjalë. Pra, nuk duhet të qëndrojmë vetëm tek fjalët. Sigurisht që ne nuk e kemi fuqinë e Jezusit dhe nuk mund të bëjmë atë që bëri ai, në masën që secili prej nesh të mundet, megjithatë, është e nevojshme të përfitojmë nga njëri-tjetri. Secili prej nesh me fuqinë që ka. Është e sigurtë që të gjithë njerëzit nuk kanë të njëjtin potencial dhe të njëjtën forcë. Por thelbi, kuptimi, qëndron në të gjithë ne të bëjmë atë që mundemi. Në fund të fundit, kjo është ajo që Jezusi na mësoi. Ky është vullneti i Zotit.
