“Pusi në ferr” – E vërteta e tmerrshme pas vrimës më të thellë të Tokës.
Në vitin 1981, shkencëtarët sovjetikë filluan një mision të guximshëm për të zbuluar sekretet e varrosura thellë nën koren e Tokës. Projekti i tyre, krijimi i pusit më të thellë në botë, në shkretëtirën e ngrirë të Siberisë, arriti në një thellësi të pamatshme prej 40,000 këmbësh. Ajo që filloi si një përpjekje shkencore novatore, shpejt u shndërrua në një makth që sfidon të kuptuarit, logjikën.
Ndërsa sonda u fut në thelbin e Tokës, instrumentet e ekipit filluan të mos funksiononin. Më pas ndodhi e paimagjinueshmja. Pajisjet zbuluan tinguj shqetësues dhe të panatyrshëm, zhurma rrëqethëse që dukej se jehonin nga vetë barku i planetit. Të përshkruara si britma, të qara dhe vajtime torturash, regjistrimet i tronditën shkencëtarët deri në palcë.
Tmerri u thellua kur kasetat u kapën nga KGB-ja dhe u klasifikuan menjëherë, duke e mbuluar më tej ngjarjen në fshehtësi. Për vite me radhë, qarkulluan pëshpëritje për atë që sovjetikët zbuluan në atë humnerë, një portë drejt diçkaje të papërshkrueshme. Kur regjistrimet u zbuluan përfundimisht, natyra e përhumbur e tingujve la të shqetësuar edhe skeptikët më të thekur.
Ndonëse disa kanë kërkuar t’i hedhin poshtë regjistrimet si të sajuara ose t’i shpjegojnë ato, tmerri i plotë që ato ngjallin është i pamohueshëm. Çfarë u zbulua nën terrenin e ngrirë të përhershëm të Siberisë? Çfarë entiteti, nëse ka, qëndron i bllokuar në thellësi, që ulëret për t’u dëgjuar? Përgjigjet mbeten të varrosura së bashku me vendin e shpimit, duke lënë një hije të errët mbi këtë episod rrëqethës në historinë njerëzore.
Kjo nuk është thjesht një përrallë e eksplorimit shkencor të shkuar keq. Është një kujtesë e tmerrshme e forcave të panjohura që mund të banojnë poshtë nesh, të heshtura, duke pritur dhe duke parë derisa të fillojmë realisht të shqetësohemi.
Shkencëtarët sovjetikë donin të shponin në Tokë më thellë se kushdo më parë.
*Për të zbuluar sekretet e saj.
*Për të eksploruar të panjohurën.
Por ajo që ata gjetën ishte përtej imagjinatës së tyre.
Deri në vitin 1981, ata kishin arritur mbi 40,000 këmbë thellësi dhe kjo ishte vrima më e thellë e krijuar nga njeriu në histori.
Temperaturat atje arrinin 350°F = 176.667°C.
U zbuluan formacione shkëmbore më të vjetra se 2 miliardë vjet.
Dhe më past, ata goditën diçka. Diçka që askush nuk e priste.
Në fillim, menduan se ishte një defekt teknik. Instrumentet e tyre regjistruan dridhje të çuditshme. Tinguj të çuditshëm. Zhurma të pashpjegueshme. Dhe kur ata futën një mikrofon rezistent ndaj nxehtësisë në vrimë gjithçka ndryshoi.
Ajo që ata dëgjuan ishte e frikshme.
Një kakofoni britmash, rrënkime, si të qara njeriu. Disa shkencëtarë e quajtën atë “Pusi në Ferr”.
Shkencëtarët besuan se kishin shpuar në një mbretëri tjetër.
Një mbretëri që nuk duhej të shqetësohej.
Regjistrimet u mbyllën. Qeveria sovjetike i klasifikoi si top sekret.
Zyrtarët i hodhën poshtë gjetjet si propagandë ose gabime teknike. Por pëshpëritjet e “tingujve të ferrit” filluan të përhapeshin.
Në vitet 1990, Bashkimi Sovjetik ishte shembur. Projekti i Shpimit të Koles u braktis, por legjenda jetoi.
Në vitin 2011, regjistrimet e zbuluara u shfaqën në internet.
Bota u shtang nga ajo që dëgjoi.
Skeptikët argumentuan se ishte një mashtrim. Pretenduan se tingujt ishin gjeologjikë, shkëmbinj që lëviznin nën presion ekstrem.
Por besimtarët e panë ndryshe. Ata treguan cilësinë e frikshme, të ngjashme me njeriun e britmave.
Regjistrimet e “Pusit në ferr” u bënë një fenomen kulturor.
– Dokumentarët eksploruan misterin.
– Udhëheqësit fetarë e komentuan.
– Shkencëtarët debatuan për origjinën e tingujve.
Megjithatë, askush nuk mund t’i shpjegonte plotësisht ato.
Ja çfarë është më tronditëse! Shpimi i Koles nuk kishte të bënte vetëm me shpimin, ishte një simbol gjeopolitik. Një mënyrë e sovjetikëve për të demonstruar dominimin teknologjik gjatë Luftës së Ftohtë.
Legjenda “Pusi në ferr” u bë pjesë e asaj narrative. Por çfarë gjetën në të vërtetë?
Masa dhe fosile të formave të jetës mbi 2 miliardë vjet të vjetra.
Zbulimi i ujit në thellësi të paimagjinueshme, si dhe shkëmbinj që sfiduan teoritë gjeologjike.
Sekretet e tokës ishin shumë më të çuditshme se trillimet.
Megjithatë, “tingujt e ferrit” mbeten pjesa më e bezdisshme e historisë.
A mund të jenë vërtet jehona të një sfere tjetër? Një vështrim tek e panjohura? Apo vetëm rezultat i imagjinatës tepër aktive?
Debati vazhdon!
Çfarë e bën këtë histori kaq magjepsëse, nuk është vetëm shkenca, por është misteri dhe frika nga e panjohura.
Është ideja se mund të zbulojmë diçka me të cilën nuk jemi gati për t’u përballur.
Shpimi super i thellë Kole qëndron si një temë e fortë e kureshtjes njerëzore, e përpjekjes sonë të pamëshirshme për ezauruar limitet.
Por kjo histori shërben edhe si paralajmërim: “Disa dyer janë më mirë të lihen të pahapura!”
