Trump dëshiron një fund të menjëhershëm të luftës në Ukrainë dhe po e kthen vëmendjen e tij drejt Oqeanit Paqësor.
Uashingtoni po rishikon rrënjësisht arkitekturën e tij të jashtme dhe të mbrojtjes. Strategjia e re e Sigurisë Kombëtare, e publikuar nga Shtëpia e Bardhë, zbulon një ndryshim të rëndësishëm: Rusia nuk është më e listuar si një “forcë armiqësore”, përfundimi i konfliktit në Ukrainë po del si një përparësi kryesore, ndërsa NATO nuk duhet të shihet si një aleancë pa kufizime në zgjerim.
Fokusi i strategjisë amerikane është një përfundim i shpejtë i luftës në Ukrainë. Dokumenti thekson se “interesi kryesor i Shteteve të Bashkuara është një ndërprerje e menjëhershme e armiqësive”, me qëllim jo vetëm stabilizimin e Kievit, por edhe rivendosjen e ekuilibrit strategjik me Moskën.
Paqja, sipas Shtëpisë së Bardhë, do të lejojë lehtësim ekonomik për Europën, do të zvogëlojë rrezikun e përshkallëzimit të pakontrolluar dhe do të hapë rrugën për rindërtimin e Ukrainës. Në të njëjtën kohë, administrata amerikane nuk ngurron t’ua ngarkojë përgjegjësinë disa qeverive europiane që, siç vëren ajo, kanë “pritshmëri jorealiste” për rezultatin e luftës, ndërsa dëmtojnë, sipas Uashingtonit, proceset demokratike brenda tyre.
Strategjia e re largohet nga pozicioni tradicional amerikan i forcimit dhe zgjerimit të vazhdueshëm të NATO-s. Uashingtoni thekson se Këshilli nuk duhet të shihet si një “fat” për zgjerim të vazhdueshëm – përkundrazi, ky synim kërkohet të shmanget.
Në të njëjtën kohë, dokumenti paralajmëron se në dekadat e ardhshme disa shtete anëtare mund të rivlerësojnë marrëdhënien e tyre me SHBA-të, ndërsa pesha e tyre gjeopolitike dhe demografike ndryshon. Pala amerikane dëshiron një Europë të aftë për të siguruar mbrojtjen e saj, pa varësi nga “forcat armiqësore” dhe pa nevojën për t’u varur vazhdimisht në ombrellën ushtarake amerikane.
Strategjia e rishikuar i kushton një rëndësi të veçantë rajonit Indo-Paqësor, i cili përshkruhet si pika ku do të vendosen garat kryesore ekonomike dhe gjeopolitike të shekullit të 21-të. Me pothuajse gjysmën e PBB-së botërore që gjenerohet tashmë atje, rajoni pritet të përcaktojë ekuilibrat globalë për shumë dekada.
SHBA-të kërkojnë marrëdhënie të balancuara tregtare me Kinën, por vetëm në sektorë jo strategjikë, ndërsa i japin përparësi parandalimit të tensionit rreth Tajvanit – me rëndësi kritike për korridorin global të tregtisë detare.
Rëndësi e veçantë i jepet edhe Indisë, me Uashingtonin që e konsideron New Delhi-n si një faktor vendimtar për sigurinë dhe stabilitetin e rajonit më gjerë. Forcimi i bashkëpunimit katërkëndësh (SHBA – Japoni – Australi – Indi) është një shtyllë kyçe e kësaj zgjedhjeje.
Strategjia e re njeh që Lindja e Mesme nuk është më “fronti i nxehtë” i përhershëm që ka përcaktuar politikën e jashtme amerikane për dekada të tëra. Edhe pse Uashingtoni dëshiron të zgjerojë Marrëveshjet e Abrahamit, interesi i rajonit po zbehet përballë sfidave në Paqësor.
Në të njëjtën kohë, SHBA-të po sinjalizojnë qëllimin e tyre për t’u rikthyer në një interpretim më tradicional të Doktrinës Monroe, duke kufizuar ndikimin e konkurrentëve nga Hemisfera Lindore në vendet perëndimore.
Dokumenti nuk u prit me entuziazëm nga media ukrainase. European Pravda, një nga zërat më pro europianë në vend, akuzoi Strategjinë për shmangien e termave “luftë ruso-ukrainase” dhe “agresion rus”, ndërsa nënvizoi gjithashtu se ajo përfshin kritika ndaj BE-së për çështjet e demokracisë, censurës dhe kufizimit të opozitës politike.
