Prirjet vetëvrasëse të fëmijëve dhe të të rinjve që rriten në këtë ishull janë një fenomen jashtëzakonisht i zakonshëm. Historia që zhvillohet në Nauru, një ishull i vogël në verilindje të Australisë, është një histori që një ditë do të jetë një nga kapitujt më të errët në historinë njerëzore.
Tani për tani është një histori që zhvillohet çdo ditë dhe është një situatë e turpshme, diametralisht e kundërt me çdo koncept dinjiteti të qënies njerëzore.
Nauru është një ishull shumë i vogël, popullsia e të cilit tradicionalisht është rreth 10.000 njerëz.
Në mesin e viteve 1990, në një kohë kur Nauru po përjetonte probleme shumë të rëndësishme ekonomike, pasi miniera e diamanteve që ishte shtylla kryesore e ekonomisë së saj kaloi në recesion, Australia propozoi një marrëveshje që “do të shtronte tapetin” për një brutalitet të madh.
Australia propozoi që Nauru të hapë dhe të mbajë qendra paraburgimi për refugjatët dhe ata që përpiqen të hyjnë në Australi.
Kompetencat për këtë ofertë të veçantë shërbimesh nga Nauru për Australinë, padyshim do të ishin financiare.
E quajtur ‘Zgjidhja e Paqësorit’, ishte një marrëveshje që synonte të menaxhonte popullsi të tëra, duke i burgosur në mënyrë efektive dhe u hartua në një kohë kur Australia kishte një qeveri autoritare.
Marrëveshja mes dy vendeve përfundoi në vitin 2008, por u rivendos në fuqi në vitin 2012. Këtë herë me iniciativën politike të Partisë Laburiste, pra Partisë Socialiste të Australisë.
Australia mori përsipër financimin dhe projektimin, si dhe ndërtimin e objekteve specifike, kabinave kuti, njëra mbi tjetrën, të cilat shumë shpejt u kthyen në një vend jashtëzakonisht çnjerëzor.
Edhe sot e kësaj dite ky ishull është një ferr i vërtetë, një vend ku ata që patën fatkeqësinë e të qënit atje do të preferonin më mirë të vdisnin, sesa të vazhdonin të përjetonin torturat e atij vendi.
Karakteri specifik i këtyre objekteve për refugjatët ishte një zgjedhje e qartë politike nga ana e Australisë. Ishulli makth i Naurut do të bëhej kundërshembulli i përsosur për refugjatët dhe emigrantët e mundshëm, që do ta gjenin veten në Australi.
“Mjekët pa Kufij” kanë raportuar herë pas here për gjëra tepër mizore në këtë ishull që përfshijnë edhe jetën e fëmijëve të vegjël. Disa raporte flasin për fëmijë në gjendje gjysëm komatoze, të cilët nuk mund të hanë, pinë apo flasin dhe mbahen në jetë me lëngje intravenoze.
Prirjet vetëvrasëse të fëmijëve që rriten në këtë ishull janë një fenomen tejet i zakonshëm.
Raportimet e mësuesve në këtë vend flasin për fëmijë që në moshë shumë të vogël shkruajnë në tavolinat e tyre fraza të tipit, “dua të vdes”, ndërsa ka pasur edhe incidente të fëmijëve që janë lyer me benzinë gati për të vrarë veten. Në të njëjtën kohë, një lobotomi kolektive globale duket se është imponuar në të gjithë planetin, lidhur me ishullin e turpit.
“Mjekët pa Kufij” dhe OKB kanë qenë të vetmet Organizata Ndërkombëtare që herë pas here kanë bërë bujë për ekzistencën e kësaj situate në këtë ishull, por me përjashtim të disa diskutimeve jetëshkurtra, çështja vazhdimisht “varroset” dhe harrohet tradicionalisht.
Në një botë që dëshiron të thotë se e ka kapërcyer barbarinë, nuk ka provë më të madhe për të kundërtën, sesa regjimi i ishullit Nauru. Dhe përsa kohë vdekja mbretëron në kushte të tilla organike dhe të koordinuara edhe në një cep të botës, është e gjithë Toka, njerëzimi ai që duhet të ketë turp.
