Anglezët i rikthyen Lojërat Olimpike në rrugën e duhur dhe hodhën themelet për organizimin e tyre të mëvonshëm.
Lojërat Olimpike të 4-ta fillimisht iu caktuan Romës, por për shkak të shpërthimit të madh të malit Vezuv në vitin 1906, i cili i shkaktoi dëme të mëdha ekonomike Italisë, IOC vendosi t’ia caktonte ngjarjen Londrës, e cila kishte përvojën e ngjarjeve të tjera sportive si p.sh. turneun e tenisit Wimbledon.
Edhe pse ata iu bashkuan një panairi që zgjati gjashtë muaj (27 prill – 31 tetor), sporti mundi tregtinë, sipas shtetit.
Politika bëri paraqitjen e saj të parë në Lojërat Olimpike. Finlandezët, vendi i të cilëve ishte nën pushtimin rus, nuk u lejuan të mbanin flamurin e tyre dhe në vend të flamurit rus preferuan të marshonin pa flamur. Flamuri i ekipit amerikan, Ralph Rose, refuzoi të ulte flamurin për të nderuar çiftin mbretëror britanik. “Ky flamur nuk i përulet asnjë mbreti” u justifikua dhe që atëherë “ylli” nuk i është përkulur asnjë kreu të shtetit.
Nga ajo kohë daton edhe thënia që shoqëron Lojërat Olimpike: “Gjëja më e rëndësishme në Lojërat Olimpike nuk është fitorja, por pjesëmarrja, ashtu siç më e rëndësishmja në jetë nuk është triumfi, por lufta”. Këtë e tha Kryepeshkopi i Pensilvanisë dhe Pierre de Coubertin e përsëriti.
2008 atletë (1971 meshkuj dhe 37 femra) nga 22 vende morën pjesë në Lojërat Olimpike të Londrës. Britania e Madhe fitoi më shumë medalje, gjithsej 146 (Ari 56 – Argjendi 51 – Bronzi 39), krahasuar me 47 (Ari 23 – Argjendi 12 – Bronzi 12) për SHBA-të dhe 25 për Suedinë (Ari 8 – Argjendi 6 – Bronzi 11).
Maratonisti italian Dorado Pietri, me profesion bukëpjekës, hyri në historinë e Lojërave Olimpike si një nga figurat e tyre më dramatike. Pak metra para përfundimit dhe teksa po priste, ai filloi të lëkundet nga lodhja dhe një gjyqtar e ndihmoi ta përfundonte garën. I dyti, amerikani John Hayes, bëri një apel dhe u shfajësua, sepse Pietri nuk përfundoi me të njëjtën forcë. Hayes ishte fituesi i medaljes së artë, por Pietri ylli i madh.
Atleti suedez i qitjes Oskar Swan shkroi historinë, duke krijuar një rekord të pathyeshëm deri më sot: në moshën 60-vjeçare fitoi 2 medalje ari dhe një bronzi, ndërsa vlen të nënvizohet se në moshën 64-vjeçare, në vitin 1912, ai mori 2 medalje edhe në moshën 72-vjeçare dhe në vitin 1920, ai shtoi një tjetër medalie në koleksionin e tij. Skuadra ruse e qitjes mbërriti në Londër kur mbaruan lojërat. Shkak, diferenca prej 12 ditësh midis kalendarit Julian dhe Gregorian, të cilin rusët harruan ta llogarisin dhe që i la jashtë garës, ku ishin edhe pretendentë për medalje.
