Vdekja. Ngjarja më tragjike në jetën e një njeriu. E pakthyeshme dhe e pashmangshme.
Zakonisht shumica prej nesh, kuptohet, as nuk duan të dëgjojnë dhe as të mendojnë për këtë çështje makabre.
Nga kohët e lashta e deri më sot, vdekja është frika më e madhe në mendjen e çdo njeriu, qoftë me vetëdije apo nënndërgjegjeshëm.
Jeta e përkohshme
Pavarësisht se, sa bukur apo keq jetojmë në Tokë, problemi ynë është dhe ka qenë gjithmonë, fakti që ne jemi të përkohshëm. Trupat tanë janë të prishshëm dhe pa përjashtim, na çojnë drejt vdekjes.
Një mbret, duke reflektuar mbi sukseset dhe pasuritë e tij, na zbulon një mendim shumë thelbësor:
“Kam bërë gjëra të mëdha për veten time, kam ndërtuar shtëpi për veten time, kam mbjellë për veten time vreshta. Bëra për vete kopshte dhe parqe dhe mbolla në to të gjitha llojet e pemëve frutore. Bëra për vete sterna me ujë, që prej tyre të ujisja korijen e tejmbushur me pemë. Unë fitova skllevër dhe skllevër në shtëpinë time, më shumë se të gjithë ata që ishin para meje në Jeruzalem.
Mblodha për vete argjend e ar dhe relike mbretërish dhe vendesh të zgjedhura; fitova për vete këngëtarë dhe këngëtare, kënaqësitë e bijve të njerëzve, konkubina të ndryshme. Dhe unë u rrita dhe u rrita më shumë se të gjithë ata që ishin para meje në Jeruzalem dhe dituria ime mbeti në mua.
Dhe vëzhgova në të gjitha veprat e mia që kishin bërë duart e mia dhe në gjithë mundin që hodha dhe ja, gjithçka ishte kotësi, dhembje shpirti dhe asnjë përfitim nën diell…” (Predikuesi 2:4 -11).
Thelbi i vërejtjeve të mbretit është dërrmues, çfarëdo që të arrini, çfarëdo që të fitoni, është krejtësisht e kotë pasi koha juaj është e kufizuar.
Vdekja e afërt e mbretit, pavarësisht sesa kohë zgjat ajo, në thelb e bën të kotë gjithçka që ai ka për të.
Zgjidhja e përkohshme kundrejt zgjidhjes thelbësore
E vërteta është se në përgjithësi i kemi keqkuptuar disa gjëra.
Pikëpamja që është kultivuar gabimisht mes besimtarëve, por edhe atyre që janë në proçes të pranimit të mësimit të krishterë, thotë se kemi nevojë për Zotin për të plotësuar nevojat tona të përditshme, për të gjetur një kurë për një sëmundje dhe në përgjithësi për të zgjidhur çdo problem tonin.
Në fakt, për fat të mirë, kjo nuk ndodh.
Dhe themi për fat, sepse do të kishte qenë krejtësisht zhgënjyese nëse Perëndia – Njeri, Jezus Krishti do të kishte ardhur në botën tonë thjesht për të lehtësuar ekzistencën tonë të përkohshme në këtë tokë.
Vetë Krishti thotë: “Sepse çfarë dobie ka njeriu nëse fiton gjithë botën dhe humbet shpirtin e tij?” (Marku 8:36).
Sikur të kem gjithçka. Edhe nëse kemi gjithçka. Tërë botën. Gjithçka që një njeri mund të dëshirojë. Edhe çfarë?
Supozoni se dikush ndodhej në rrugën tuaj dhe ju tha: “Unë të jap gjithçka që dëshiron”. Në fillim emocionoheni dhe lundroni në një det lumturie.
Më pas?
Pasi të ketë kaluar një periudhë, do të filloni të kuptoni se ndërsa keni gjithçka, ka një qoshe shumë të errët brenda jush.
Kjo qoshe ekziston sepse sido që të jesh, çfarëdo që të pret i njejti fund, si mbreti që përmendëm më parë, ndaj çfarë ke apo nuk ke, fatalisht merr flakë dhe ky problem i urryer përjetësisht del në shesh përsëri. Vdekja pra.
Zoti na çliron nga dekurajimi dhe frika
Krishti erdhi për t’i dhënë zgjidhje këtij problemi të përjetshëm.
Me vdekjen e Tij në kryq, Ai zbuloi të vërtetën tronditëse. Zoti e do secilin prej nesh më shumë se ekzistencën e Tij!
Me fuqinë e kësaj dashurie Krishti mundi mëkatin dhe vdekjen për ne.
Që nga momenti kur Jezusi u ringjall, gjërat ndryshuan në mënyrë drastike. Në ditët e sotme, varrezat quhen varreza dhe të vdekurit, të fjetur.
Ky dallim, natyrisht, nuk është formal, as i rastësishëm.
Vdekja dominon ende njeriun, pasi nuk mund të ishte ndryshe, pasi edhe Krishti duhej të vdiste, por perspektiva e hapur nga Kryqi është ajo që bën diferencën.
“Zgjohu” dhe kthehu në jetë.
Çfarë do të ndodhë më pas është një çështje tjetër, por në lidhje me ringjalljen e të vdekurve Jezusi është i qartë: “Unë jam ringjallja dhe jeta; ai që beson në mua, edhe sikur të ishte i vdekur, do të jetojë. Dhe kushdo që jeton dhe beson në mua, nuk do të vdesë kurrë” (Gjoni 11:26).
Në një pjesë tjetër të Fjalës së Perëndisë lexojmë: “Nuk dua që ju, vëllezër, të jeni të paditur për ata që kanë fjetur, që të mos hidhëroheni, si të tjerët që nuk kanë shpresë. Sepse, nëse besojmë se Jezusi vdiq dhe u ringjall, kështu Perëndia do të sjellë me vete ata që kanë fjetur me besim në Jezusin” (1 Thesalonikasve 4:13-14).
Pra, emërtimet “varreza” dhe “fjetorja” janë thelbësore dhe jo arbitrare.
Plani Hyjnor
Ndërsa jetojmë në tokë, natyrisht kemi një trup që prishet.
Një trup i ngjashëm me të gjitha pasuritë, që prishet dhe do të vijë koha kur nuk do të ekzistojë më, “sepse ky i prishshëm duhet të vishet me mosprishje dhe ky i vdekshëm duhet të vishet me pavdekësi. Kur ky i prishshëm do të vishet me mosprishje dhe ky i vdekshëm do të vishet me pavdekësi, atëherë do të përmbushet fjala që është shkruar: “Vdekja është gëlltitur në fitore”. “Vdiq, ku është thumbi juaj? Hadhes, ku është fitorja jote?” (1 Korintasve 15:53-55)
Nëse besoni në Jezu Krishtin, nuk keni nevojë të keni frikë nga vdekja.
Për ju që i besoni Atij, vdekja është në thelb e përkohshme.
Plani i Zotit është shumë i qartë.
Zoti do t’i nënshtrojë të gjithë armiqtë e Tij dhe më pas një armik që është i yni. Ai “do t’i vërë të gjithë armiqtë e Tij nën këmbët e Tij; armiku i fundit është vdekja” (1 Korintasve 15:4-6).
