Ungjilli i përgjigjet pyetjes “çfarë duhet të bëj për të shpëtuar?”.
Një pyetje shumë e rëndësishme që shqetëson shumë të krishterë.
Ka shumë këshilla dhe udhëzime se çfarë mund të bëni. Megjithatë, ne në fakt nuk “shpëtohemi” duke bërë gjënë e duhur, apo duke kryer detyrën tonë fetare në mënyrë korrekte.
Mund të tingëllojë e pamundur, por ky është pikërisht lajmi më i mirë për secilin prej nesh!
Sipas Ungjillit, plotësia e shpëtimit njerëzor është një arritje e kohës së kaluar, një realitet historik në personin e Krishtit.
Tek Ai ne shohim faktet objektive të Ungjillit:
Ai u mishërua!
Zoti i gjallë “e zbrazi veten, duke marrë formën e një shërbëtori, duke u bërë në ngjashmërinë e njerëzve” (Filipianëve, 2:7) dhe u bë si ne, në mënyrë që të mund të shprehte pasuritë e pamatshme të Dashurisë së Tij.
Ai jetoi!
Me të njëjtën natyrë njerëzore dhe prirje për të keqen që kemi ne, ai jetoi një jetë të përsosur me dashuri vetëmohuese.
Ai sakrifikoi veten!
Në emër tonë ai e pranoi vdekjen si pagën e mëkatit dhe me këtë akt na tregoi se Zoti e vlerëson rivendosjen e marrëdhënieve me secilin prej nesh më shumë se ekzistencën e Tij.
Ai triumfoi!
Ai u ngrit nga të vdekurit dhe u ngjit në qiell, në fronin e fitores në të djathtën e Atit. Si rezultat, Ai formoi një realitet të ri për ne!
Në tekstet e tij të shkruara drejtuar të krishterëve të parë, apostulli Pali thekson se Jezu Krishti gjatë jetës së Tij tokësore jetoi çdo ditë në unitet absolut me Perëndinë, si përfaqësues i të gjithë njerëzve.
Vdekja e tij në kryq përfaqësonte vdekjen e të gjithë njerëzve.
Ringjallja dhe ngjitja e Krishtit përfaqëson ringjalljen dhe ngjitjen e ardhshme të të gjithë njerëzve që zgjedhin të jenë me Të (Galatasve 2:20, 2 Korintasve 5:14-15).
Të gjitha sa më sipër, sipas apostullit Palit, përbëjnë “Ungjillin”. Veprimet historike, objektive të Krishtit të humanizuara me natyrën tonë njerëzore, përbëjnë lajmin e mirë të shpëtimit!
Ato përfaqësojnë atë që Perëndia ka bërë për të gjithë njerëzimin, pavarësisht nga çdo gjë që kemi bërë për ta fituar, për ta merituar ose për ta gëzuar, por vetëm “për shkak të dashurisë së tij të madhe me të cilën na deshi” (Efesianëve 2:4-6).
