Bibla e Shenjtë na zbulon përpjekjen e vazhdueshme të Zotit për të ndërtuar një shoqëri në të cilën mund të arrihet rivendosja e marrëdhënieve dhe zbulimi i dashurisë së Tij.
Në Dhiatën e Re kjo shoqëri quhet “Kisha e Perëndisë së gjallë, shtylla dhe themeli i së vërtetës” (1 Timoteut 3:15).
Dashuria – themeli i së vërtetës
E vërteta e veçantë mbi të cilën Krishti themeloi Ke Tij nuk është asgjë më pak se realiteti i dashurisë së Tij vetëmohuese dhe jo shtrënguese për ne (Joani 13:35, 1 Joani 1:3-4).
Duke themeluar Kishën e Tij mbi parimin e dashurisë vetëmohuese, Krishti demonstroi një qeverisje të bazuar në fuqinë e shërbimit dhe jo nënshtrimit. Shembujt që e vërtetojnë këtë janë si më poshtë:
Mbreti i Madh i universit me përulësi na fton të gjithëve t’i japim Atij barrën tonë të rënda dhe të prehemi tek Ai (Mateu 11:29).
Ai është Zoti i të gjithëve, i cili “do të vendosë, do t’i ulë në tryezë dhe duke hyrë në mes, do u shërbejë” (Joani 13, Lluka 12:37).
Prandaj, jeta e Krishtit është një shembull i prekshëm që në Mbretërinë e Perëndisë madhështia dhe ekzaltimi shprehen në shërbim të njerëzve të tjerë, ndërsa dashuria dhe vetëmohimi triumfojnë mbi pushtetin.
Braktisja- ndryshim i motivimit
Në Dhiatën e Re gjejmë paralajmërime të përsëritura për një braktisje të madhe që do të përpiqet të fshijë të vërtetën mbi të cilën Krishti themeloi Kishën e Tij (Mateu 7:15, 23:1-12, 24:11, Lluka 22:24-30, Veprat e Apostujve. 20:28-30, Galatasve 2:4, 2 Pjetrit 2:1-2, etj.).
Studimi i pjesëve të mësipërme na tregon se braktisja e madhe në Kishë ka të bëjë me ndryshimin e motiveve mbi të cilat vepron Mbretëria e Zotit.
Duke u folur dishepujve të Tij për mësimin e rremë që do të çojë në braktisje, Krishti përdor si shembull sjelljen e saducenjëve dhe farisenjve. Më konkretisht, tek Mateu 23:1-30 thuhet se njerëzit që do të sjellin apostazinë, distancimin dhe do të kenë motivet e mëposhtme:
Ata do të kërkojnë pozita pushteti (vargu 2);
Ata do të lidhin barrën e rëndë që do të “duhet”, mbi kopenë e tyre (v. 3);
Veprimet e tyre synojnë vetëjustifikimin, njohjen dhe famën (v. 5-7, 27-30);
Ata do të shfrytëzojnë pozicionin e tyre për përfitime personale (v. 13-14);
Ata do të përfshihen në debate teologjike të kota për të treguar njohuritë e tyre (v. 16-21);
Për hir të tyre ata do të përqendrohen në shkronjën e ligjit duke shpërfillur frymën e Tij (vargjet 23-26);
Ata do të pmoshten nga “përdhunimi dhe padrejtësia” (v. 25).
Braktisja e së vërtetës
Në kapitullin e dytë të Letrës së Dytë të Selanikasve, apostulli Pal zbulon se do të ketë një “apostazi” (v. 3). Kuptimi i termit në këtë letër është “braktisja e së vërtetës”, distancimi prej saj.
Dinakëria e apostazisë është se ajo nuk merr formën e një braktisjeje flagrante, të hapur të së vërtetës, por në fakt është krijimi i një Kishe të rreme, të maskuar si e vërteta.
Sipas apostullit Pal, apostazia karakterizohet nga “paligjshmëria” (2 Selanikasve 2:7). Me fjalë të tjera, braktisja është referimi ndaj ligjit të Perëndisë, i karakterizuar nga dashuria vetëmohuese, vendosja e vetvetes kundër Tij, ose mungesa e Tij krejtësisht.
Prandaj, çdo lëvizje, doktrinë ose sistem, i cili nuk karakterizohet nga dashuria vetëmohuese e Perëndisë si forca e saj lëvizëse, është një sistem fals braktisjeje, i maskuar si Kisha e Tij.
Paralajmërim
Nga historia e krishtërimit e dimë se çdo sistem fetar që braktis të vërtetën errëson karakterin e Zotit me mësime që e paraqesin Atë si kërkues, mizor dhe shtrëngues.
Është e rëndësishme të njihen dhe kategorizohen këto sisteme fetare si të rreme, sepse ato rrezikojnë ta çojnë zemrën njerëzore, ose në frikë skllavërie, ose në rebelim të drejtpërdrejtë kundër Perëndisë.
Prandaj, gjithmonë duhet të kujtojmë diçka jetike: asnjëri prej nesh nuk është më i mirë se tjetri. Të gjithë kemi një tendencë drejt vetëlavdërimit. Zoti, megjithatë, e do çdo njeri në tokë dhe Krishti vdiq për të gjithë ne.
