90 sekonda larg shpërthimit, kërpudhës, flakës, fundit.
Javën e kaluar, Ministri i Jashtëm rus Sergei Lavrov, i cili kurrë nuk u përfshi në spekulime të kota apo ekzagjerime, hodhi një bombë kur njoftoi se Rusia është në procesin e rishikimit të doktrinës së saj bërthamore. Lavrov, statura e të cilit si politikan i lartë është e tillë që ai shpesh quhet “burri i madh në dhomë”, i krahasoi liderët amerikanë me fëmijët që luajnë me shkrepëse. Ata po luajnë me zjarrin!
Për shumë vite, politika ruse ishte e idesë se Moska nuk do të angazhohej kurrë në përdorim e para, të armëve bërthamore. Mesa duket doktrina tani po rishikohet për të lejuar përdorimin e para, në rrethana të jashtëzakonshme, nëse Kremlini bindet se kundërshtari i tij kryesor, domethënë SHBA-të (ose NATO), po përgatitet të nisë një goditje të parë bërthamore me prerje kokash në Rusi. Sjellja e zgjatur, tepër budallaqe dhe e pamatur e SHBA-ve në Ukrainë dhe gjetiu është sigurisht përgjegjëse për ndryshimin e politikës, por nuk është faktori i vetëm siç do të përpiqem të tregoj.
Lufta bërthamore mund të mos fitohet, por shanset e pakta të mbijetesës sigurisht që favorizojnë palën që godet e para.
Edhe pse ndryshimi në doktrinë ka vite që po bëhet, pika e fundit mund të ketë qenë sulmi i majit të kaluar nga përfaqësuesit e SHBA-ve në Ukrainë në dy qendra të radarëve strategjikë rusë. Më 22 maj, dronët ukrainas me rreze të gjatë goditën një palë radarësh strategjikë rusë në Armavir, të vendosura pranë Detit të Zi në rajonin Krasnodar të Rusisë. Disa ditë më vonë, të njëjtët përfaqësues sulmuan një vend të dytë me radarë në Orsk, i vendosur një mijë milje në lindje, afër kufirit me Kazakistanin.
Me këto sulme, dy krizat e vazhdueshme globale, njëra në Ukrainë dhe tjetra në Lindjen e Mesme, filluan të shkrihen në një botë të vetme duke i përfshirë në një vorbull.
Edhe pse një foto pasuese e objektit të Armavirit tregon dëme të konsiderueshme, për fat të mirë për Rusinë, sulmi në objektin shumë më të largët të Orsk mund të ketë dështuar, sipas ekspertit të MIT, Ted Postol.
Për shkak se asnjë nga radarët rusë nuk ka lidhje me luftën e vazhdueshme në Ukrainë, sulmet me dron ngrenë një mori pyetjesh shqetësuese. Nuk kishte asnjë përfitim ushtarak për Ukrainën duke i sulmuar ato. Radarët strategjikë rusë nuk rrotullohen. Ata janë të qëndrueshëm dhe të njëanshëm, duke mos siguruar asnjë mbulesë në fushat e betejës në Ukrainën lindore dhe veriore, as pushtimin e fundit të Kurskut.
Edhe pse SHBA-të mbështeten në satelitë të integruar “me pamje nga poshtë” për paralajmërimin e hershëm të lëshimeve të ICBM të armikut, shkencëtarët rusë ende nuk e kanë përsosur teknologjinë shumë të specializuar, të kërkuar për mbulimin satelitor. Në vend të kësaj, Rusia mbështetet në radarët e linjës fikse të shikimit që nuk mund të shohin mbi horizont, kështu që ata ofrojnë më pak kohë paralajmërimi të hershëm.
Ndërsa sistemi superior satelitor i SHBA-ve mund të japë një paralajmërim gjysmë ore, sistemi rus tokësor ofron vetëm gjysmën, rreth 15 minuta. Nuk është çudi që rusët janë të shqetësuar, në një disavantazh para sulmeve me dron majin e kaluar. Marzhi do të tkurret në gjashtë minuta kohë paralajmërimi nëse SHBA instalon fshehurazi raketa sulmi me rreze të mesme veprimi në stacionet e saj të radarëve/ABM në Poloni dhe Rumani.
Për të gjitha këto arsye, shqetësimet e Rusisë për një prerje të kokës nga goditja e parë bërthamore e SHBA-ve janë të bazuara. Por duhen pasur parasysh edhe ngjarje të tjera aktuale. Sapo kryeministri izraelit Netaniahu u kthye në Izrael në korrik, pasi mbajti fjalimin e tij luftarak në Kongres, Bibi urdhëroi dy atentate.
I pari që vdiq ishte komandanti i lartë i Hezbollahut, Fuad Shukr, i cili u hodh në erë në Bejrut. Më pas ishte Ismail Haniyeh, diplomati më i lartë i Hamasit, i cili ishte përfshirë në negociatat për një armëpushim dhe lirimin e pengjeve në Gaza. Në atë kohë, Hanijeh ishte në Teheran për inaugurimin e presidentit të ri iranian. Vendndodhja e sukseseve të njëpasnjëshme në kryeqytet nuk ishte e rastësishme. Të dyja ishin qartësisht nxitje koreografike, literalisht ftesa të nënshkruara me shkrim dore, për një luftë më të gjerë në Lindjen e Mesme.
Duke iu përmbajtur instinkteve të tij të egra, Netaniahu po ndiqte deri në fund librin e terrorit zionist, duke u ngritur për t’i prerë kokat armikut të tij. Ishte një performancë bazë e strategjisë së vjetër të Izraelit për të vrarë çdo komandant të fundit të PLO, përfshirë Arafatin. Formula është e njohur, por është bërë karrem bajat. Nuk ka gjasa të pengojë Iranin dhe Hezbollahun. Boshti i rezistencës është pjekur. Parashikueshmëria është bërë thembra e Akilit e Izraelit. Njerëzit që mendojnë se jashtëqitja e tyre nuk u vjen erë e keqe, jetojnë në mohim të thellë.
Konsideroni historinë e pamundur të liderit të Hamasit, Yahya Sinwar, i cili kaloi njëzet vite në burgjet izraelite ku fitoi një reputacion për frikësimin e rojeve të burgut që e morën në pyetje. Sinwar e shfrytëzoi maksimalisht izolimin e tij, duke mësuar hebraisht dhe duke studiuar zionizmin / judaizmin. Robi i përulur e kuptoi dobësinë e Izraelit dhe e shfrytëzoi atë për të mposhtur IDF-në në Gaza. Sinwar po mendonte një duzinë lëvizjesh përpara, kur me të drejtë priste që Bibi të lejonte që ofensiva e Hamasit të vazhdonte më 7 tetor. Luftëtari palestinez i lirisë po luante shah në damën e Netaniahut.
Pa dyshim, paranoja ruse është një përgjigje krejtësisht racionale ndaj mashtrimit perëndimor. Rusët e kuptojnë ‘deja vu’-në dhe e njohin tradhtinë. Ata kanë parë njerëz si Antony Blinken, Jacob (Jake) Sullivan, Victoria Nuland, Avril Haines, Albert Bourla, Jeff Bezos, etj. në një jetë të mëparshme, gjatë natës së gjatë të errët të shpirtit rus që filloi në 1917, kur dielli i kombit të tyre po perëndonte. Sipas autorit rus Larry Romanov, rreth 80-90% e bolshevikëve ishin hebrenj ateistë (Larry Romanoff, “Hebrenjtë e Stalinit”, Rishikimi i Unz, 18 shtator 2022).
Ata dominuan qeverinë e Stalinit, drejtuan Cheka-n ose policinë sekrete dhe drejtuan sistemin e gjerë të burgjeve ose Gulagët. Vlerësimet e të vdekurve në ato vite ndryshojnë shumë, duke filluar deri në shifrën e pamundshme të autorit fitues të çmimit Nobel Alexander Solzhenitsyn prej gjashtëdhjetë milionësh, një numër që rusë të tjerë e konsiderojnë tepër të fryrë (për shembull, shih librin e Andrei Martyanov, “Humbja e Supremacisë Ushtarake”, 2018, f. 102 -108).
Ndoshta askush nuk e di numrin real. Por nëse marrim fjalën e Lazar Kaganovich, kreut të parë të Cheka-s, mund të flasim lehtësisht për holokauste të shumta. Kaganovich, vëllai i gruas së Stalinit, mesa duket mburrej se kishte vrarë të paktën njëzet milionë njerëz, për të cilat ai mori përgjegjësinë personale (Romanoff, “Hebrenjtë e Stalinit”). E vërteta e pakëndshme, pavarësisht nga ajo që na është thënë, është se hebrenjtë ateistë ishin vrasësit më të mëdhenj masiv të shekullit të njëzetë. Pranë tyre Hitleri ishte një amator gradual, mbështetës.
Në njëfarë mënyre, rusët i mbijetuan makthit të gjatë, i cili përfundoi në vitin 1991 kur ata rrëzuan komunizmin. Ata nuk kthehen kurrë më në komunizëm. Në fillim të mandatit të tij të parë si president, Vladimir Putin nga nevoja, u pajtua me oligarkët rusë. Ai pasqyroi mençurinë kolektive të fituar me vështirësi të popullit rus, kur u tha atyre: “Ju mund të përparoni në biznes. Mirë! Por qëndroni larg politikës”. Ata që nuk ia vunë veshin paralajmërimit e paguan çmimin. Kur bankieri Mikhail Khodorkovsky u përpoq të blinte një rrugë drejt pushtetit politik, Putin e bëri një shembull. Kjo bëri që mediat perëndimore të përçmojnë Khodorkovsky, megjithatë, nëse oligarku do të ishte përpjekur të bënte në SHBA atë që bëri në Rusi, do të kishte përfunduar në një qeli burgu, edhe më shpejt (për detaje shih librin “Black”, 2016, 9/11, f. 135-137).
Gjatë viteve të fundit, si rezultat i grushtit të shtetit në Ukrainë dhe sanksioneve të mëdha perëndimore, shumë nga oligarkët rusë kanë humbur pasurinë e tyre dhe/ose janë detyruar të mërgojnë. Kështu duket se Putini ka triumfuar përfundimisht në betejën e oligarkëve. Dhe duke qenë se aktualisht ka vetëm rreth 155,000 hebrenj në Rusi, nuk do të ketë kurrë një revolucion tjetër rus. Shprehja ka qenë gjithmonë një emërtim i gabuar, pasi ai ishte gjithmonë revolucioni hebre ateist kundër popullit të Rusisë (shih Larry Romanoff, “Hebrenjtë e Stalinit”, Unz Review, 18 shtator 2022).
Amerikanët do të bënim mirë të mësojmë nga përvoja ruse. Është kontrolli i realitetit që na nevojitet për mbijetesën tonë. Duhet ta përqafojmë. Pa dyshim e gjithë kjo shpjegon demonizimin e vazhdueshëm të Putinit dhe urrejtjen ndaj Rusisë që u bë normalja e re në Perëndim, rreth njëzet vite më parë. Propaganda 24-orëshe është ARN-ja politike e kontrollorëve ateistë. Perëndimi duhet të indoktrinohet me mendimin e duhur për të fashitur historinë, për të errësuar faktet, për ta mashtruar, për ta verbuar ndaj së vërtetës dhe për të hapur rrugën për versionin e ri të komunizmit, i cili, siç po ndodh, do të duket si fillestar.
Sot, Rusia është një komb i krishterë në rikthim. Populli rus që i frikësohet Zotit ka mësuar të mos i besojë Perëndimit për arsye logjike dhe është kapur fort pas Putinit. Ata janë të vendosur të mbrojnë nderin dhe sovranitetin e kombit të tyre me çdo kusht, edhe nëse kjo do të thotë martirizim me një stuhi bërthamore. Rusët esëll e kuptojnë se çfarë duhet të mësojnë ende amerikanët e vetëkënaqur, delirantë dhe butaforikë. Amerikanët sapo kanë hyrë në natën e tyre të gjatë dhe të errët.
Kur Zoti “vdes”, e keqja shtohet. Kur morali bëhet përshtatshmëri, çdo krim mund të justifikohet. Numrat nuk kanë më rëndësi. Siç tha Stalini: “Vdekja e një njeriu është një tragjedi. Një milion të vdekur është një statistikë”. Që nga 7 tetori, numri i vdekjeve të palestinezëve të vrarë është rreth 200,000, së shpejti do të jetë dy milionë.
Në rrënojat e Ukrainës, të shkatërruara më pak nga ushtria ruse sesa nga psikopatët perëndimorë, numri i të vdekurve është diku në veri të 600,000 dhe rritet me shpejtësi. Dhe, që të mos harrojmë, rreth 3,000 amerikanë, burra dhe gra humbën jetën më 11 shtator 2001, një ngjarje e rreme e flamurit, e orkestruar nga elita financiare e SHBA-ve për të çuar përpara perandorinë globale. Që atëherë kemi qenë në luftë.
Sot Lindja e Mesme. Nesër bota.
Vorbulla globale po përshkallëzohet ngadalë dhe më pas gjithçka do të ndodhë menjëherë, papritur.
