“Satani për ta përfaqëson krenarinë, lirinë dhe individualizmin”.
Është ulur disi “frika” përkundrejt satanistëve, nuk jemi as në vitet 80, ndoshta kjo nga fakti që me kalimin e kohës kjo organizatë diabolike nuk është më “piktoreske” dhe u mbulua nga riskologji konservatore. Kjo e parë me syrin sociologjik dhe jo fetar. Sido që të jetë, kisha e Satanit ekziston, zyrtarisht, me zyra dhe është e organizuar. Përveçse nuk është ajo që shumica prej nesh e imagjinojnë.
Nuk ka as sakrifica dhe as rituale të çuditshme adhurimi. Dhe kjo ka pak të bëjë me vetë Satanin, si përfaqësues i së Keqes ‘par excellence’ – të paktën sipas asaj që thonë vetë anëtarët.
Ja tetë gjëra për këtë kishë, të cilën njeriu nuk di ta marrë seriozisht, por edhe ta shohë si një tjetër ekscentricitet të kultivuar dhe organizuar nga konstilacioni që drejton botën.
Kisha e Satanit u themelua në vitin 1966.
Shumë njerëz besojnë se Kisha e Satanait është diçka që ekziston për shekuj, se mund të jetë po aq e vjetër sa Kisha e Krishterë. Asnjë lidhje! Kjo e ashtuquajtur kishë u themelua vetëm në vitin 1966 dhe “Bibla Satanike”, libri i saj kryesor zyrtar, filloi të qarkullonte vetëm tre vjet më vonë, në vitin 1969.
Nuk u fut në ndonjë cep të errët, të frikshëm të botës, thellë në ndonjë shpellë misterioze, siç mund të mendojnë disa. Në vend të këtyre, ajo u themelua në San Françisko, Kaliforni, ku në fund të viteve ’60 ishte një nga ato vende në planet me interesin më të madh kulturor.
Në të njëjtën kohë, data e zgjedhur për themelimin zyrtar të kishës kishte rëndësinë e saj gjithashtu.
Themeluesi i saj, Anton LaVey (shpesh i referuar si “Papa i Zi”), zgjodhi 30 Prillin për fillimin e “punës”, një ditë që është gjithashtu një festë në Gjermani, e quajtur “Walpurgisnacht”. Është një ditë festimi, që sipas legjendës për shtrigat, shpirtrat e këqij dhe djajtë janë “nëpër botës” për ta festuar, duke u shkaktuar natyrshëm probleme njerëzve.
LaVey enigmatik kishte fituar reputacionin e tij mistik shumë kohë përpara se të themelohej kisha. Ai ishte një hipnotizues i famshëm dhe studiues i traditës okulte dhe teologjisë okulte.
Kisha mburret se ka shumë anëtarë të famshëm.
Në vitet e para të funksionimit të saj, Kisha e Satanit tërhoqi shumë të famshëm dhe anëtarë të shoqërisë së lartë. Njëri prej tyre ishte aktori dhe muzikanti i madh, Sammy Davis Jr., i cili thuhet se kishte një marrëdhënie veçanërisht të ngushtë me Anton LaVey.
Davis ishte një anëtar zyrtar i kishës (ai kishte edhe një kartë anëtarësie të veçantë) dhe madje u shugurua si “Warlock”, domethënë një anëtar diku në mes të hierarkisë së tyre të veçantë. Në koncertet e tij, Davis thuhet se mbante vende për anëtarët e kongregacionit dhe në përgjithësi kaloi vite në radhët e tyre, përpara se përfundimisht të konvertohej në fenë judaiste.
Në të njëjtën kohë, Jane Mansfield, një yll i madh i kohës – dhe simbol seksi – dyshohet se ishte një anëtare e kishës – një nga njerëzit e fundit në fakt, që do të prisnim të ishte një sataniste. Ajo ishte shuguruar në vitin 1966 si “Priftëreshë e Lartë” dhe ishte parë disa herë në shoqërinë e LaVey. Madje, qarkulluan zëra se të dy kishin “diçka”, një lidhje. Për shumë teoricienë të konspiracionit, vdekja e saj e parakohshme u shkaktua nga një mallkim i vendosur ndaj saj nga vetë LaVey.
Sido që të jetë, këta dy anëtarë të famshëm bënë shumë për të promovuar dhe vendosur në vetëdijen botërore këtë kishë të pazakontë.
Kisha është më shumë “anti-kristiane” sesa “pro-Satanike”.
Shumica e anëtarëve të Kishës së Satanait nuk adhurojnë Satanin, Djallin, Beelzebubin, ose çfarëdo që dëshironi ta quani, emërtoni. Sistemi i tyre i besimit është kryesisht ai i ateizmit. Kisha përdor Satanin si një figurë simbolike. Satani për ta përfaqëson krenarinë, lirinë dhe individualizmin.
Në përgjithësi, kisha nuk u ngrit si një mënyrë për të adhuruar djallin – thonë ata. Në vend të kësaj, mesazhi i tij është se vlerat e krishtera kanë një ndikim të papranueshëm në pjesën tjetër të shoqërisë.
Kisha e Satanit u krijua si një lloj alternativë “anti-kristiane” dhe përgjigje ndaj dominimit të krishterimit në shoqërinë amerikane.
Gjithsesi, Kisha e Satanait feston Krishtlindjet, pasi pretendon se kjo festë ka ekzistuar si festë pagane përpara se krishterimi ta përshtatte atë me nevojat e tij.
Kisha e mat kohën ndryshe nga ne.
Natyrisht ne i numërojmë vitet si “para Krishtit” dhe “pas Krishtit”, por siç mund të dyshoni, një gjë e tillë për këtë kishë është të paktën “e papranueshme”. Kështu, ata kanë gjetur mënyrën e tyre të matjes së datave, gjithashtu mjaft të thjeshtë. “H.S”, siç kuptohet lehtë do të thotë “anno satanas” – ok, nuk ishte aq e lehtë – dhe në thelb nuk ka të bëjë me lindjen e ndonjë hyjnie djallëzore, por me themelimin e kishës së vetë Satanait. “Satani kronik” fillon pas 30 prillit 1966.
Është konfuze, por është e kuptueshme që kisha, edhe për arsye komunikimi, nuk do të donte të përdorte një sistem takimesh që e njeh Jezu Krishtin si një person historik për njerëzimin.
Kisha e Satanit nuk ka kisha në ndërtesa fizike.
Kjo kishë bazohet në individualizëm, kështu që anëtarët e saj nuk kanë ndërtesa fizike si kisha. Kjo do të thotë se, nuk ka ndonjë kishë të zezë, në ndonjë qoshe të planetit, ku hyjnë dhe puthin imazhin e një qenieje të çuditshme dhe dëgjojnë ndonjë shërbim me mesazhe të kundërta.
Selia ishte në San Francisko dhe mbeti e hapur për vizitorët deri në vdekjen e LaVey. Tani, Kisha e Satanit është e vendosur në Nju Jork dhe nuk është e hapur për vizitorët. Në të kaluarën, kisha kishte grupe lokale të quajtura “shpellat”, por ata përfundimisht e ndaluan edhe atë. Për shkak se satanizmi është kaq i përqendruar te individi, udhëheqja e kishës nuk është shumë e organizuar. Megjithatë, ka degë të shpërndara në të gjithë Shtetet e Bashkuara të Amerikës, por edhe në Europë gjithashtu.
“9 Urdhërimet Satanike”
Kur Bibla Satanike u botua në vitin 1969, një nga pasazhet e saj më interesante ishin “Nëntë Urdhërimet Satanike”. Këto tregojnë se çfarë supozohet të përfaqësojë Satanai në jetën e njeriut dhe në botë. Sipas Kishës, Satani përfaqëson:
*Kënaqësi (në ekzagjerim);
*Ekzistencë jetike;
*Mençuri të pashprehur;
*Mirësi (por vetëm për ata që e meritojnë);
*Hakmarrje;
*Përgjegjësi (për përgjegjësit);
*Njeriu si kafshë nuk është as më i mirë dhe as më i keq se kafshët e tjera;
*Të gjitha të ashtuquajturat “mëkate”;
*Mikun më të mirë që kisha ka pasur ndonjëherë;
Kuptohet, këto nuk janë komandat që shumica e njerëzve do të prisnin të gjenin në listën përkatëse. Në përgjithësi, siç mund të shihet, Satanizmi qëndron mbi ide që janë krejtësisht të kundërta me besimin e krishterë, ndaj dhe mund të themi se janë më shumë një organizatë që vetidentifikohet.
“9 mëkatet satanike”
Brenda Biblës Satanike, ekziston gjithashtu një listë e atyre që konsiderohen mëkate. Për shembull, përshtatja me diktatet e tufës është mëkat pasi “vetëm budallenjtë shkojnë me tufën”. Marrëzia është gjithashtu një mëkat shumë themelor, siç është edhe arroganca dhe vetëmashtrimi.
Në të njëjtën kohë, satanistët inkurajohen t’u “bëjnë të tjerëve ashtu që u bëhet atyre”. Mungesa e perspektivës dhe ambicies është gjithashtu e pavlerë, pasi është e rëndësishme që ata “të dinë se kush janë” dhe “të ndjekin qëllimet e tyre”.
“11 rregullat satanike të tokës”
Kjo pjesë e fundit e listës është ndoshta më e rëndësishmja për satanistët. Të ashtuquajturat “11 Rregullat Satanike të Tokës” u krijuan në vitin 1967, dhe u shkruan – natyrisht – nga themeluesi i kishës, Anton LaVey. Dhe ato janë:
*Mos jepni mendime dhe këshilla të pakërkuara;
*Mos i ndani problemet tuaja nëse nuk ju kërkohet;
*Mos u anko për diçka që ke zgjedhur;
*Respektoni “folenë” e njëri-tjetrit ose mos e vizitoni;
*Mos ngacmoni seksualisht;
*Mos i shqetësoni njerëzit në vende publike;
*Mos vidhni (përveç nëse ajo që vidhni është barrë për atë që e zotëron);
*Njihni fuqinë e magjisë;
*Mos i lëndoni fëmijët;
*Mos i vrisni kafshët (përveç nëse për ushqim ose kur sulmoheni);
Këto rregulla thuajse nuk kanë ndryshuar deri më sot.
