Ideja e Shtetit të Izraelit lindi në 1897 nga Teodor Herzl (sot konsiderohet si babai shpirtëror i Zionizmit), i cili shkroi librin “Shteti Hebre” dhe organizoi një konferencë të madhe zioniste në Mbretëri, me përfaqësues laikë dhe fetarë të komunitetit të hebrenjve. Rabinët ishin kundër kësaj ideje, por në vizionin e Herzl-it ndarja midis shtetit dhe fesë ishte jetike.
Ndër vendet kandidate për krijimin e një shteti për hebrenjtë ishin, përveç zonës së Palestinës, e cila atëherë ishte nën Perandorinë Osmane, ishte edhe Argjentina dhe Uganda. Përshtypja, ose më mirë gënjeshtra, se Palestina ishte një “tokë pa njerëz” dhe pa zhvillim, u kultivua për të justifikuar aspiratat zioniste.
Lëvizja e popullsisë hebreje filloi në fillim të shekullit të 20-të. Hebrenjtë blenë tokë dhe kryesisht merreshin me tregti. Më pas filluan të krijohen edhe kibuci, bashkësi të veçanta me elementë socialistë dhe direkt demokratikë, të cilët ekonomikisht bazoheshin kryesisht në bujqësi. Grupet e hebrenjve që mbërritën atje kishin një qëllim të qartë, që një ditë të krijonin shtetin e tyre dhe u siguruan që kjo do të bëhej e qartë për arabët.
Britanikët kontribuan në dallimin e stilit të Aparteidit, duke krijuar dy kategori qytetarësh, arabët dhe hebrenjtë. Kjo shërbeu për të zgjatur qëndrimin e britanikëve në rajon, pasi ata do të arbitronin çdo shqetësim që do të lindte nga kjo ndërmarrje shtetformuese. Çfarë bënë britanikët në kolonitë e tyre të tjera, si në Indi dhe Qipro (e njohur “përça dhe sundo”)? Të gjitha sa më sipër kontribuan në kultivimin e armiqësisë midis arabëve dhe hebrenjve dhe kështu filluan konfliktet e dhunshme, të cilat vazhdojnë edhe sot e kësaj dite, të cilat kanë degrafuear pafundësisht në luftë.
Në 1919 kishte 700.000 arabë dhe rreth 70.000 hebrenj që jetonin në Palestinën që administrohej nga Britania. Pas Luftës së Dytë Botërore, një numër i madh i popullsive hebreje u larguan nga Europa me anije dhe u drejtuan për në Britani, SHBA dhe vende të tjera. SHBA dhe Britania nuk pranuan anije të mbushura me të mbijetuar hebrenj të Holokaustit. Ata ua mbyllën dyert, që t’i shtynin hebrenjtë drejt Palestinës, sipas planit të hartuar. Vlen për t’u përmendur se 50.000 hebrenj u gjendën në Qipro midis viteve 1946-1947.
Në vitin 1947, u desh shumë “lobim” për të arritur një shumicë prej 2/3 në Kombet e Bashkuara dhe për të votuar për krijimin e një shteti izraelit dhe atij palestinez (një zgjidhje me dy shtete). Britanikët abstenuan, edhe pse më parë u kishin premtuar zionistëve se do t’i ndihmonin që të krijonin shtetin e tyre (Deklarata e Balfour, 1917 nga Sekretari i Jashtëm Britanik te Lordi Rothschild, është një angazhim britanik për krijimin e një shtëpie kombëtare hebreje në Palestinë).
Një përqindje e madhe e hebrenjve sot, kryesisht ultra-ortodoksë, e refuzojnë zionizmin si blasfemi. Ata e kundërshtojnë ekzistencën e një shteti izraelit sepse besojnë se Zoti i ndëshkoi në mërgim deri në ardhjen e Mesisë…
