Profeti Daniel parathotë (Danieli 9:24-27), 600 vjet përpara, vitin kur Mesia do të dilte në “skenën” publike dhe do të fillonte veprën e Tij shpëtuese, si dhe kur do të kryqëzohej.
Në këtë pasazh (Danieli 9:24-27) lexojmë se engjëlli Gabriel i shfaqet Danielit dhe i deklaron: “Shtatëdhjetë javë janë caktuar për popullin tënd dhe për qytetin tënd të shenjtë, për të t’i dhënë fund shkeljes, për t’i dhënë fund mëkatit, për të shlyer paudhësinë, për të sjellë një drejtësi të përjetshme, për të vulosur vegimin dhe profecinë, për të vajosur vendin shumë të shenjtë” (Danieli 9:24).
Vëmë re se në këtë pikë popullit të Izraelit i jepet një periudhë kohore prej 70 javësh në të cilën do të përmbushet besëlidhja besnike e Perëndisë. Duke ditur se në profecitë biblike një ditë është e barabartë me një vit (Ezekieli 4:6, Numrat 14:34, Marku 1:15), mund të konkludojmë se këto 70 javë korrespondojnë me 490 vjet.
Fillimi i përmbushjes së profecisë
Engjëlli Gabriel identifikon ngjarjen specifike historike që do të përcaktojë fillimin e profecisë, në mënyrë që të mund të llogarisim drejt së ardhmes dhe të përcaktojmë kohën kur Krishti fillon veprën e Tij Mesianike:
“Prandaj dije dhe kuptoje se, që kur ka dalë urdhri të restaurohet dhe të rindërtohet Jeruzalemi deri te Mesia, princi, do të duhen shtatë javë dhe gjashtëdhjetë e dy javë të tjera; ai do të ndërtohet përsëri me sheshe dhe me ledhe, por në kohëra plot ankth” ( Danieli 9:25).
Urdhri për rindërtimin e Jeruzalemit u dha nga mbreti pers Artakserks në 457 para Krishtit (Ezdra 7:11-12).
69 javë korrespondojnë me 483 vite profetike. Duke numëruar përpara 483 vjet nga 457 para Krishtit, është e jashtëzakonshme që arrijmë në vitin 27 pas Krishtit: viti kur Krishti iu paraqit botës si Mesia, një titull që do të thotë “i vajosur” nga Perëndia (Mateu 3:16-17, Gjoni 1:29, Veprat e Apostujve 10:38).
Kryqëzimi – shlyerja për paudhësinë
Engjëlli Gabriel vazhdon t’i shpalosë profecinë Danielit duke thënë se “Krishti do të pritet, por jo për veten e tij” dhe se “ai do të vendosë besëlidhjen me shumë njerëz për një javë; dhe në mes të javës flijimin dhe ofrimin”.
Me fjalë të tjera, në mesin e javës së 70-të, që do të ishte viti 31 pas Krishtit, Mesia do të kryqëzohej dhe kështu do t’i jepej fund sistemit të flijimeve rituale të Izraelit.
Prandaj, me dashurinë e Tij vetëmohuese të shprehur në kryqëzim, Krishti përmbushi besëlidhjen besnike të Perëndisë.
Izraeli si komb kishte tani mundësinë për të pranuar Mesinë dhe për të përqafuar besëlidhjen e Tij besnike.
Megjithatë, për fat të keq, ata e vulosën refuzimin e tyre të Mesisë duke e goditur me gurë Stefanin, ndërsa ai po u predikonte atyre për Krishtin. Pikërisht në atë pikë përfundon profecia e 490 viteve në vitin 34 pas Krishtit (Veprat 7:54-60).
Pikat e rëndësishme të profecisë
Dy pikat më të rëndësishme të kësaj profecie janë:
“Krishti do të pritet, por jo për veten e tij.”
Me vdekjen e Tij, Ai “do të vendosë besëlidhjen”.
Termi “i prerë” do të thotë ndarje e plotë nga Zoti. Termi “besëlidhje” i referohet formës më të fortë të angazhimit – premtimit të Perëndisë për një “besëlidhje paqeje” me çdo kusht ndaj Tij (Isaia 54:10, 55:3).
Vërejmë se profecia e Danielit paratha se Krishti, Mesia, do ta ekspozonte veten me dëshirë, ndaj formës më të tmerrshme të vdekjes, ndarjes totale nga Perëndia (Mateu 27:46).
Ai do ta bënte këtë, tha Danieli, “jo për veten e tij”, por, për habinë tonë, për racën njerëzore. Ai vdiq “për mëkatet tona” (1 Korintasve 15:3, Galatasve 1:4, 1 Pjetrit 2:24, 1 Gjonit 2:2, 3:5, 4:10).
Me fjalë të tjera, ai “konfirmoi besëlidhjen” duke i zbuluar botës shprehjen më të lartë, më të fortë dhe më të bukur të dashurisë të imagjinuar ndonjëherë, vetëflijimin total për përfitimin e përjetshëm të njerëzve mëkatarë (Romakëve 5:8).
