Jetoi gjatë sundimit të perandorit Dioklecian në fund të shekullit të III deri në fillim të shekullit të IV.
Festa e Shën Gjergjit, Trofetar dhe Martirit të Madh është një datë që lëviz dhe data e festimit varet nga koha kur bie Pashka e Shenjtë.
Nëse Pashka është pas 23 Prillit, atëherë festohet të nesërmen e Pashkëve, domethënë të hënën e Diakenizmës.
Jeta dhe vdekja e Shën Gjergjit
Sipas traditës kristiane ortodokse, megjithëse kalendari përfshin më shumë se 50 figura të quajtura “George, Jorgo, Gjergj”, shenjtori që festohet zyrtarisht është Shën Gjergji i Madh Martir dhe Trofetar.
Ai jetoi në kohën e perandorit Dioklecian në fund të shekullit të III deri në fillim të shekullit të IV. Vinte nga Azia e Vogël dhe konkretisht nga Kapadokia dhe ishte pasardhës i një familjeje aristokrate dhe oficer i ushtrisë romake.
Në vitin 303 të erës sonë, kur filluan përndjekjet e Dioklecianit, Gjergji nuk ngurroi të rrëfente besimin e tij të krishterë, duke nxitur zemërimin e Dioklecianit, sepse mbante një post të lartë dhe ishte një nga oficerët që e vlerësonte shumë.
Fillimisht, ai i ofroi pasuri, tokë dhe skllevër për t’u konvertuar dhe kur Gjergji refuzoi, perandori romak e nënshtroi atë në tortura të tmerrshme.
Tradita kristiane përshkruan se, pasi shënuan me shtiza Shën Gjergjin, ata grisën mishin e tij me një rrotë të veçantë thikash. Më pas e hodhën në një gropë me gëlqere të shuar dhe më pas e detyruan të ecte me këpucë të nxehta metalike. Sipas traditës së krishterë, nga të gjitha këto sprova, Zoti e mbajti atë në jetë për mrekulli.
Më në fund Gjergji u martirizua duke i prerë kokën, të premten, më 23 prill të vitit 303 pas Krishtit. Sipas përllogaritjes së historianit dhe apologjetit të krishterë Shën Eusebius, kjo ditë korrespondonte me të Premten e Pashkëve Transcendente.
Të krishterët morën eshtrat e tij dhe i varrosën me ato të nënës së tij, e cila u martirizua në të njëjtën ditë ose të nesërmen. Tradita e krishterë thotë se shërbëtori besnik i Gjergjit, Pasikrati, duke përmbushur dëshirën e tij, mori eshtrat e Gjergjit, së bashku me atë të nënës së tij dhe i çoi në Lidda të Palestinës. Prej andej, kryqtarët i çuan ato në Perëndim.
