“Dhe u ktheva për të parë zërin që fliste me mua, dhe ndërsa u ktheva, pashë shtatë shëndanë, dhe në mes të shtatë shëndanëve ata panë një si një bir njeriu, të veshur me një thes dhe të ngjeshur me një flori brezi rreth gjoksit, dhe koka dhe flokët e tij ishin të bardhë si leshi i bardhë, si bora, dhe sytë e tij ishin si një flakë zjarri dhe këmbët e tij ishin si bronzi, si të ishin ngrohur në një furrë, dhe zëri i tij ishte si zëri i shumë ujërave.” Apokalipsi 1:12-15.
Krishti, Biri i njeriut, është në mes të “shtatë shëndanëve”,[1] që simbolizojnë “shtatë kishat” (Apokalipsi 1:20). Ai vesh një “tunik në këmbë”. Fjala “këmbë”[2] përdoret për të përshkruar veshjen që mban kryeprifti, në funksion të shenjtërores tokësore (Eksodi 28:31-35, 39:22-26). Këtu kemi një pamje të mrekullueshme të Krishtit që shpreh thellësinë e dashurisë së Tij dhe “në mes” shpreh marrëdhënien më të ngushtë që mund të kemi me Të. Krishti është nga natyra “besnik, i paqortueshëm, i pandotur, i veçuar nga mëkatarët… më lart se qiejt” (Hebrenjve 7:26) dhe megjithatë ne e takojmë Atë si Kryepriftin e Madh në mes të Kishës së korruptuar. Disa nga doktrinat më të njohura të krishtera na mësojnë se Kisha, duke qenë se është trupi i Krishtit, është e përsosur dhe nuk dështon kurrë.[3] Por libri i Apokalipsit nuk e paraqet Kishën si të përsosur, përkundrazi, e shpall atë të paplotë dhe të korruptuar. Kjo Kishë ka humbur “dashurinë e parë” (Apokalipsi 2:4), mbështet mësimet e rreme (Apokalipsi 2:14,15), toleron Jezebelën dhe imoralitetin e saj (Apokalipsi 2:20), është shpirtërisht e vdekur (Apokalipsi 3:1) me një vetëkënaqësi të neveritshme (Apokalipsi 3:16,17).
Por edhe pse është e paplotë, Krishti tregon dashurinë e Tij, dëshiron të largohet nga qielli dhe të shërbejë si Kryeprift në mes të saj. Krishti me mishërimin e Tij na tregoi se Ai nuk është i ndarë nga raca mëkatare njerëzore. Ne mund “të vijmë me guxim në fronin e hirit, që të marrim mëshirë dhe të gjejmë hir për të na ndihmuar në kohë nevoje” (Hebrenjve 4:16). Ne nuk kemi nevojë të pastrojmë veten përpara se të vijmë te Krishti, në fakt vetëm Ai mund të na pastrojë.
Kur i afrohemi Krishtit dhe transformohemi, qëllimi i Tij është që ne të bëhemi “shëndanë”. “Shtatë shëndanë që shikojmë, janë shtatë kishat” (Apokalipsi 1:20). Roli i shëndanës është të ndriçojë hapësirën kur vendoset diku, në lartësi. Krishti është “drita e botës” (Joani 9:5), por bota mund ta shohë Krishtin vetëm nëse Kisha e Tij e ngre lart dhe zbulon karakterin e Tij. Pikërisht për këtë Satani e sulmon Kishën kaq pamëshirshëm, siç do e kemi parë edhe në mesazhet drejtuar shtatë kishave.
***
[1] Uniteti absolut i Atit dhe i Birit tregohet nga fakti se “Biri i njeriut” (Krishti) deklaron se ai është i Pari dhe i Fundit” (Apokalipsi 1:11). Por në Dhiatën e Vjetër titulli “i Pari dhe i Fundit” i atribuohet qartë Atit, “Unë jam i pari dhe unë jam i fundit, dhe përveç meje nuk ka Perëndi tjetër” (Isaia 44:6).
[2] Edhe pse Dhiata e Vjetër u shkrua në Hebraisht, ne kemi përkthimin e Septuagintës, të përpiluar nga studiues greqishtfolës në Aleksandri rreth 100 vite para Krishtit. Pavarësisht nga pasaktësitë e tij, ai na lejon të krahasojmë fjalët e përdorura në Dhiatën e Re (si në Apokalips) me homologët e tyre në të Vjetrën.
[3] Për shembull, Kisha Kristiane na mëson: “Krishti dhe Fryma e Shenjtë janë të pagabueshëm dhe, duke qenë se Kisha është trupi i Krishtit dhe është një vazhdimësi i Rrëshajëve, prandaj është e pagabueshme… siç thotë Dositheos: Ne besojmë se Kisha mësohet nga Fryma e Shenjtë… dhe prandaj ne besojmë dhe rrëfejmë se është e padiskutueshme që Kisha nuk mund të gabojë, ose të mashtrohet, ose të zgjedhë ndonjëherë një gënjeshtër në vend të së vërtetës.” (Ware, The Orthodox Church, f. 248, 1997, Penguin Books). Gjithashtu Kisha na mëson: “Është urdhëruar nga Zoti që kisha të mësojë të vërtetën e zbuluar, Kisha është e pagabueshme… në çështjet e besimit dhe moralit” (Enciklopedia Katolike, artikulli “Kisha”).
