Vdekja është diçka e huaj për ne njerëzit. Na shkakton dhimbje dhe pikëllim.
Zoti nuk na krijoi për të vdekur, por për të jetuar përjetësisht. Ai na krijoi që ta duam jetën.
Bibla e quan vdekjen “armiku i fundit”. Prandaj, sado që shohim njerëz të vdesin, nuk mësohemi kurrë me të dhe gjithmonë kur vdes një njeri i dashur, trishtimi është i thellë. Lajmi i mirë është se ka shpresë.
Në kohën e apostull Palit, të krishterët e Selanikut që po kalonin një pikëllim të ngjashëm me tuajin duke parë të dashurit e tyre të vdisnin, kishin filluar të pyesnin veten se: për çfarë ishte i mirë besimi i krishterë?
Ngushëllimi i të krishterëve
Në përgjigje, apostull Pali u shkroi atyre këto fjalë:
“Në fakt, nuk dua që të jeni të paditur, o vëllezër, për ata që kanë fjetur, që të mos hidhëroheni, si të tjerët që nuk kanë shpresë. Sepse, nëse besojmë se Jezusi vdiq dhe u ringjall, kështu Perëndia do të sjellë me vete ata që kanë fjetur me besim në Jezusin. Sepse ne ju themi këtë me anë të fjalës së Zotit, se ne që jemi të gjallë, që qëndrojmë në prani të Zotit, nuk do t’i arrijmë ata që kanë fjetur, sepse vetë Zoti do të zbresë nga qielli me një urdhër zëri i një kryeengjëlli dhe me borinë e Perëndisë, dhe ata që vdiqën në Krishtin do të ngrihen të parët, pastaj ne që jemi të gjallë, që kemi mbetur, do të kapen me ta, në të njëjtën kohë, me retë në takimin me Zotin në qiell dhe kështu, ne do të jemi gjithmonë me Zotin. Ngushëlloni, pra, njëri-tjetrin me këto fjalë” (1 Thesalonikasve 4:13-18).
Këtu apostull Pali përshkruan Ardhjen e Dytë dhe thotë se ky është ngushëllimi i të Krishterit që ka humbur një njeri të dashur.
Me fjalë të tjera, ne jemi duke pritur ditën e ringjalljes.
Keqkuptime për vdekjen
Tani, nëse kemi një shpirt të pavdekshëm, ku shkon shpirti ynë pas vdekjes? Shumica e njerëzve besojnë se nëse personi ishte besnik atëherë ata shkojnë në parajsë, por nëse jo atëherë ata shkojnë në ferr, ku do të torturohen përgjithmonë.
A nuk është një mendim i tmerrshëm?
Ju do të thoni që nëna juaj ishte një grua besnike ndaj do të shkojë në parajsë, falë Zotit. Po të afërmit dhe miqtë që nuk janë besnikë dhe vdesin? Thjesht mendimi se një i dashur mund të shkojë në ferr do të na bënte të shkriheshim nga pikëllimi.
Por edhe nëse një i dashur do të shkonte në parajsë, çfarë parajse do të ishte, p.sh. që nëna jote të të shohë kaq të trishtuar? A mendoni se nëna juaj mund të jetë e lumtur në parajsë duke parë vajzën e saj të dashur të qajë çdo ditë? Nuk më duket kështu!
Megjithatë, Bibla e Shenjtë nuk na e mëson sa më sipër, këto koncepte hynë në krishterim nga traditat e feve të tjera, gjatë shekujve.
Vdekja është një gjumë
Bibla e Shenjtë na thotë qartë se vdekja është një gjumë (kujtoni disa fraza që përdorim, qimitir – varrezë, gjumi i virgjëreshës, lutja për të fjeturit…).
Sjell trishtim me siguri, por jo për shumë kohë. Krishti e mundi vdekjen dhe kështu ne mund të presim me besim ringjalljen.
Të vdekurit as nuk mundohen në ferr, as duke qëndruar pezull, as duke na vizituar. Ata flenë në paqe. Dhe kur të vijë koha, ata do të ringjallen dhe ne të gjithë së bashku do të shohim fytyrën e Krishtit tonë.
Apostull Pali në letrën e tij drejtuar Hebrenjve në kapitullin 11, pasi përmend një listë të gjatë besimtarësh, thotë: “Dhe të gjithë këta, megjithëse morën një dëshmi të mirë me anë të besimit, nuk e shijuan premtimin, sepse Perëndia siguroi diçka më të mirë për ne, për të mos arritur perfeksionin pa ne”.
Plani më i mirë
Të gjithë këta besimtarë “nuk e kanë shijuar ende premtimin”, domethënë nuk e kanë marrë ende dhuratën e jetës së përjetshme. Pse? Apostull Pali shpjegon: “Perëndia ka parashikuar diçka më të mirë për ne, që ata të mos marrin përsosmëri pa ne”.
Sepse Perëndia ka diçka më të mirë në mendje, që ne të gjithë të marrim jetën e përjetshme së bashku.
Ky është lajmi i mrekullueshëm i Ungjillit dhe ngushëllimi më i mirë kur humbasim një njeri të dashur.
