Kisha është bashkësia e besimtarëve që rrëfejnë Krishtin si Zot dhe Shpëtimtar.
Ashtu si populli i Perëndisë në kohët e Dhiatës së Vjetër, edhe ne jemi thirrur të dalim nga bota. Ne lidhemi për adhurimin, shoqërimin, studimin e Fjalës, ceremoninë e kungimit të shenjtë, duke i ofruar shërbim njerëzimit dhe predikimin global të ungjillit.
Kisha e merr autoritetin e saj nga Krishti, i cili është Fjala e mishëruar dhe nga Bibla e Shenjtë, e cila është Fjala e shkruar e Perëndisë.
Kisha është familja e Zotit. Të birësuar nga Ai si fëmijët e Tij, anëtarët e saj jetojnë sipas besëlidhjes së re.
Kisha është trupi i Krishtit, një bashkësi besimi, kreu i së cilës është Krishti.
Kisha është nimfa, për të cilën Krishti vdiq për ta shenjtëruar dhe pastruar. Në kthimin e Tij triumfues, Ai do ta paraqesë atë përpara Vetes si një kishë të lavdishme, besimtarë të të gjitha kohërave, të shpenguar me gjakun e Tij, pa njolla apo rrudha, por të shenjtë dhe të patëmetë.
Shkëmb i gjallë
I pushtuar nga inati, plaku rreh shkëmbin me shkopin që mban. Duke e tërhequr, e godet sërish dhe i bërtet: “A e morët vesh tani o të pabesë, që ju derdhëm ujë nga guri?”. Një përrua uji shpërtheu nga shkëmbi, duke plotësuar nevojat e Izraelit. Por duke i dhënë vetes dhuratën e ujit në vend që t’ia atribuonte Shkëmbit, Moisiu mëkatoi. Dhe për shkak të këtij mëkati ai nuk do të hynte në tokën e premtimit (Numrat 7-12).
Ai Shkëmb ishte Krishti, themeli mbi të cilin Perëndia vendosi popullin e Tij, si individualisht ashtu edhe në tërësi. Ky imazh shtrihet në të gjithë Biblën.
Në fjalimin e fundit të Moisiut drejtuar Izraelit, ndoshta duke menduar për këtë incident, ai përdori alegorinë e shkëmbit për të ilustruar qëndrueshmërinë dhe besueshmërinë e Perëndisë:
“I jepni lavdi Perëndisë tonë.
Ky është Shkëmbi, veprat e tij janë perfekte,
Sepse të gjitha rrugët e tij janë gjykimi.
Zoti është besnik dhe në të nuk ka padrejtësi,
Ai është i drejtë.” (Ligji i përtërirë 12:3,4).
Shekuj më vonë e njëjta temë jehoi nga buzët e Davidit:
“Te Zoti është shpëtimi im dhe lavdia ime,
guri im i fuqisë
Streha ime është te Zoti”. (Psalmet).
Profeti Isaia përdori të njëjtin imazh për ardhjen e Mesisë: “Gur themeli, gur i zgjedhur, gur qoshe i nderuar, themel i sigurt” (Isaia 16).
Apostull Pjetri pohoi se Krishti e përmbushi këtë prirje, jo si një gur i zakonshëm, por e krahason atë si “një gur të gjallë, të hedhur poshtë nga njerëzit, por të zgjedhur nga Perëndia, të nderuar” (1 Pjetrit 2:4).
Apostull Pali e njeh Atë si themelin e vetëm të sigurtë, duke thënë: “Askush nuk mund të hedhë themel tjetër përveç atij që është Jezu Krishti” (1 Korinstasve 3:11). Duke iu referuar shkëmbit që goditi Moisiu, ai tha: “Të gjithë pinin të njëjtën pije shpirtërore, sepse pinin nga një shkëmb shpirtëror që pasonte, dhe shkëmbi ishte Krishti” (1 Korintasit 14).
Vetë Jezu Krishti e përdori imazhin drejtpërdrejt kur deklaroi: “Mbi këtë shkëmb do të ndërtoj kishën time dhe portat e ferrit nuk do të mund ta mundin atë” (Mateu 21:18). Ai vendosi kishën e krishterë mbi Veten e Tij, Shkëmbin e Gjallë. Trupi i tij u flijua për mëkatet e botës, goditjen e Shkëmbit. Asgjë nuk mund të qëndrojë kundër një kishe të ndërtuar mbi një themel të fortë që Ai siguroi. Nga ky Shkëmb do të rridhnin ujërat shëruese për të shuar etjen e kombeve (Ezekieli 1:12, Joani 7:37-38, Apokalipsi 1-5).
Sa e brishtë dhe e dobët ishte kisha kur Krishti bëri këtë deklaratë! Përbëhej nga disa dishepuj të lodhur, vetëdyshues, vetëpromovues me një grusht grash dhe turma e shqetësuar që përshëndeti Shkëmbin kur ai u godit. Por kisha nuk u ndërtua mbi mençurinë dhe shpikjen e brishtë njerëzore, por mbi shkëmbin e epokave. Koha do të zbulonte se asgjë nuk mund ta shkatërronte kishën e Tij, ose ta pengonte atë nga misioni i saj që është të lavdërojë Perëndinë dhe t’i udhëheqë burrat dhe gratë te Shpëtimtari (Veprat e Apostujve 4:12,13, 20-33).
