Kisha (5) – Drejtimi i Kishës

Pas ngjitjes në qiell të Jezusit, udhëheqja e Kishës u vendos në duart e apostujve. Veprimi i tyre i parë organizues, në takimin me besimtarë të tjerë, ishte zgjedhja e një apostulli tjetër që të zinte vendin e Judës (Veprat 1:15-26).

Ndërsa Kisha rritej, apostujt e kishin të pamundur të predikonin ungjillin dhe të kujdeseshin për nevojat materiale të kishës. Kështu, ata ia besuan punët praktike të kishës shtatë burrave të emëruar nga kisha. Edhe pse ajo bëri një dallim midis “shërbimit të fjalës” dhe shërbesës “në tryezë” (Veprat e Apostujve 6:1-4), ajo nuk u përpoq të dallonte apostullin nga laikët duke e privuar kishën nga oferta e tyre. Në të vërtetë, dy nga të shtatë, Stefani dhe Filipi, u dalluan për efektshmërinë e tyre në predikim dhe ungjillizim (Veprat 7, 8).

Zgjerimi i kishës në Azi dhe Europë kërkonte hapa shtesë në organizim. Me themelimin e kishave të reja të shumta, pleqtë u shuguruan “mbi çdo kishë” për të siguruar stabilitetin e udhëheqjes (Akti nr. 23).

Kur u shfaq një krizë serioze, palët e përfshira u lejuan të paraqisnin pikëpamjet e tyre përkatëse në një këshill të përgjithshëm të përbërë nga apostuj dhe pleq që përfaqësonin kishën në tërësi. Vendimet e këtij këshilli u konsideruan se i bashkonin të gjithë dhe u pranuan si zëri i Perëndisë (Veprat 15:1-29). Ky incident ilustron faktin se kur ka një çështje për t’u diskutuar e cila ka të bëjë me të gjithë kishën, atëherë një mbledhje është e nevojshme në një nivel shumë më të gjerë sesa në një kishë lokale. Në atë rast, vendimi i mbledhjes ishte rezultat i marrëveshjes së të gjithë anëtarëve të interesuar (Veprat 15:22, 25).

Dhiata e Re e bën të qartë se kur lindi nevoja, Perëndia drejtoi udhëheqjen e punës së Tij. Me drejtimin e Tij dhe me mbledhjen e kishës, ata krijuan një qeveri kishtare e cila, nëse zbatohej sot, do të ndihmonte në ruajtjen e kishës nga braktisja dhe do t’i mundësonte asaj të përmbushte detyrën e saj të madhe.

Parimet biblike të qeverisjes së kishës.

1. Krishti është kreu i kishës. Kryesia e Krishtit mbi kishën bazohet kryesisht në punën e Tij ndërmjetësuese. Që nga momenti i fitores së Tij kundër Satanit në kryq, Krishtit iu dha “gjithë autoriteti në qiell dhe në tokë” (Mateu 28:18). Perëndia “u nënshtrua gjithnjë nën këmbët e tij dhe i dha kreun mbi të gjithë në kishë” (Efesianët 1:22, Filipianët 2:10, 11). Kjo është arsyeja pse “ai është Zot i zotërve dhe Mbret i mbretërve” (Apokalipsi 17:14).

Krishti është gjithashtu kreu i kishës, sepse kisha është trupi i Tij (Efesianët 1:23; Kolosianët 1:18). Si besimtarë “ne jemi gjymtyrë të trupit të tij, të mishit dhe të kockave të tij” (Efesianëve 5:30). Besimtarët duhet të kenë një marrëdhënie të ngushtë me Të, “nga i cili rritet i gjithë trupi, i mbajtur dhe i lidhur me kyçe dhe ligamente” (Kolosianët 2:19).

2. Krishti është burimi i gjithë autoritetit të kishës. Krishti demonstron autoritetin e Tij:

a) Me themelimin e kishës së krishterë (Mateu 16:18).

b) Me vendosjen e ceremonive që duhet të kryejë kisha (Mateu 26:26-30, 28:19-20, 1 Korintasit 11:23-29, Joani 13:1-17).

c) Me dhuratën për kishën e autoritetit hyjnor për të vepruar në emrin e Tij (Mateu 16:19, 18:15-18, Joani 20:21-23).

d) Duke dërguar Frymën e Shenjtë për ta vendosur kishën e Tij nën autoritetin e Tij (Joani 15:26, 16:13-15).

e) Duke i caktuar dhuratat kishës në mënyrë që individët të mund të funksionojnë si apostuj, profetë, ungjilltarë, pastorë, mësues për të përgatitur anëtarët e saj “për punën e shërbesës, për ndërtimin e trupit të Krishtit”, derisa të gjithë të kenë përvojë në unitetin e besimit dhe të pasqyrojnë plotësinë e Krishtit (Efesianët 3:15-17).

3. Bibla sjell autoritetin e Krishtit. Megjithëse Krishti e udhëheq kishën e Tij me anë të Frymës së Shenjtë, Fjala e Perëndisë është e vetmja masë me të cilën vepron kisha. Të gjithë anëtarët e saj duhet t’i binden kësaj Fjale, sepse ajo është ligji në kuptimin absolut. Të gjitha traditat njerëzore, zakonet kulturore i nënshtrohen autoritetit të Biblës (2 Timoteu 3:15-17).
4. Autoriteti i Krishtit dhe liturgjitë e kishës. Krishti ushtron autoritetin e Tij nëpërmjet kishës dhe shërbëtorëve të Tij të caktuar posaçërisht, por Ai kurrë nuk e transferon fuqinë e Tij. Askush nuk ka autoritet të pavarur përveç Krishtit dhe fjalës së Tij.

Zyrtarët e Kishës në Dhiatën e Re. Dhiata e Re përmend dy zyrtarë të kishës – plakun dhe dhjakun. Rëndësia e këtij funksioni nënvizohet nga kërkesa e moralit dhe spiritualitetit të lartë nga ata që e praktikojnë atë. Kisha e njohu shenjtërinë e thirrjes për udhëheqje, nëpërmjet shugurimit (Veprat e Apostujve 6:6, 13:2-3, 1 Timoteu 4:14, 5:22). Detyra kryesore e këtyre zyrtarëve është të shohin që udhëzimet biblike të ndiqen në lidhje me adhurimin, doktrinën, disiplinën dhe përhapjen e ungjillit. Meqenëse kisha është trupi i Krishtit, ata duhet të kërkojnë këshillën e saj në lidhje me vendimet dhe veprimet.

1. Pleqtë.

a. Çfarë është një plak? Pleqtë ose peshkopët ishin zyrtarët më të rëndësishëm të kishës. Plak do të thotë dikë më i vjetër që nënkupton dinjitet dhe respekt. Pozicioni i tij ishte i ngjashëm me atë të atij që mbikëqyrte sinagogën. Kuptimi i saj i lashtë ishte roje dhe vjen nga shprehja “me qëllim”. Peshkopi kishte dispozitën e kongregacionit. Apostull Pali i përdor fjalët peshkop dhe plak në mënyrë të ndërsjellë, duke i konsideruar të barabartë (Veprat e Apostujve 20:17, 28, Titi 1:5, 7).

Ata që mbanin këtë post mbikëqyrnin kishat e sapokrijuara. Plaku iu referua pozitës së detyrës, ndërsa peshkopi e karakterizoi përgjegjësinë e detyrës, “mbikëqyrësi”. Meqenëse apostujt e quanin veten gjithashtu pleq (1 Pjetrit 5:1, 2 Joani 1, 3 Joani 1), është e qartë se kishte pleq vendas dhe pleq shëtitës, ose pleq në një kuptim më të gjerë. Por të dy llojet e pleqve funksiononin si pastorë të kongregacioneve.

b. Kualifikimet. Që dikush të përmbushë funksionin e plakut, ai duhet “të jetë i pafajshëm, burri i një gruaje, vigjilent, i matur, i shenjtë, mikpritës, udhëzues, jo pijanec, jo mashtrues, jo i vetëkënaqur, civil, jo koprrac, që mbikqyr mirë shtëpinë e tij, duke i nënshtruar fëmijët e tij pas çdo modestie, (sepse nëse nuk i gjen ata për të sunduar shtëpinë e tij, si do ta menaxhojë kishën e Perëndisë?) Le të mos jetë një katekist i ri, që të mos bëhet krenar dhe të bjerë në dënimin e djallit. Dhe ai duhet të ketë një dëshmi të mirë pavarësisht nga ata që janë jashtë, që të mos bjerë në qortim dhe në grackën e djallit” (1Timoteu 3:1-7, Titi 1:5-9).

Prandaj, përpara se të nominohet për këtë rol, kandidati duhet të ketë demonstruar aftësi drejtuese në shtëpinë e tij. Familja e funksionit të propozuar duhet të merret parasysh. A është ajo e bindur? A mundet një njeri ta drejtojë shtëpinë e tij me ndershmëri? Çfarë personazhi janë fëmijët e tij? A do ta nderojnë ndikimin e babait? Nëse ai nuk ka takt, mençuri ose fuqi hyjnore në shtëpi në menaxhimin e familjes së tij, mund të arrihet lehtësisht në përfundimin se i njëjti menaxhim do të shihet në kishë. Kandidati, nëse është i martuar, duhet të tregojë aftësi udhëheqëse në shtëpinë e tij përpara se t’i besohet përgjegjësia më e gjerë e udhëheqjes “në shtëpinë e Perëndisë” (1 Timoteu 3:15).

Për shkak të rëndësisë së liturgjisë, Apostull Pali urdhëroi: “Mos e vendosni dorën shpejt mbi asgjë” (1 Timoteu 5:22).

c. Përgjegjësia dhe autoriteti i të moshuarit. Një plak është para së gjithash një udhëheqës shpirtëror. Ai është zgjedhur për të kullotur “kishën e Perëndisë” (Veprat 20:28). Përgjegjësitë e tij përfshijnë mbështetjen e anëtarëve të dobët (Veprat 20:35), këshillimin e mendjemprehtëve (1 Thesalonikasve 5:12) dhe vëzhgimin që disa doktrina të mos shkaktojnë përçarje (Veprat 20:29-31). Pleqtë duhet të jenë një shembull i një mënyre të krishterë jetese (Hebrenjve 13:7, 1 Pjetrit 5:3) dhe të jenë një shembull i bujarisë (Veprat e Apostujve 20:35).

d. Qëndrimi ndaj të moshuarve. Në një pjesë të madhe, udhëheqja efektive e kishës varet nga integriteti i anëtarëve. Apostull Pali i inkurajon besimtarët të respektojnë udhëheqësit e tyre dhe t’i nderojnë “ata me dashuri të madhe për punën e tyre” (1 Thesalonikasve 5:13). Dhe gjithashtu “të nderohen dyfish pleqtë që udhëheqin mirë, edhe ata që mundohen në fjalë dhe në mësime” (1 Timoteu 5:17).

Bibla e Shenjtë e bën të qartë nevojën për të respektuar udhëheqjen e kishës: “Nënshtrojuni udhëheqësve tuaj dhe bindjuni atyre, sepse ata kujdesen për shpirtrat tuaj si ata që duhet të japin arsye” (Hebrenjve 13:7, 1 Pjetrit 5:3). Kur anëtarët ua bëjnë të vështirë drejtuesve përmbushjen e përgjegjësive të tyre të dhëna nga Zoti, ata do të kenë dy përvoja, pikëllim dhe mungesë gëzimi për mirëqenien hyjnore.

Besimtarët inkurajohen të respektojnë stilin e jetës së krishterë të udhëheqësve. “Imitoni besimin, duke pasur para syve rezultatin e kulturës së tyre” (Hebrenjtë 13:7). Ata nuk duhet t’i kushtojnë vëmendje thashethemeve. Apostull Pali paralajmëron: “Mos pranoni një akuzë kundër një plaku, përveçse me gojën e dy ose tre dëshmitarëve” (1Timoteu 5:19).

2. Diakonët dhe dhjakët. Diakon do të thotë shërbëtor ose ndihmës. Puna e dhjakut u krijua për të ndihmuar apostujt që t’i jepeshin plotësisht “lutjes dhe shërbesës së fjalës” (Veprat e Apostujve 6:4). Megjithëse dhjakët kujdeseshin për çështjet materiale të kishës, ata gjithashtu morën pjesë aktive në veprën ungjillore (Veprat e Apostujve 6:8, 8:5-13, 26-40).

Forma femërore e fjalës shfaqet në Romakët 15:1. Fjala dhe përdorimi i saj në këtë varg tregon se puna e dhjakëve mund të jetë vendosur në kishë në kohën kur Apostull Pali po shkruante letrën drejtuar Romakëve.

Ashtu si pleqtë, dhjakët zgjidheshin nga kisha në bazë të cilësive morale dhe shpirtërore (1 Timoteu 3:8-13).

Disiplina e Kishës. Krishti i dha kishës autoritetin për të ushtruar disiplinë në anëtarët e saj dhe për të siguruar autoritetet e duhura për ta përmbushur këtë. Ai pret që kisha t’i zbatojë këto parime kurdoherë që është e nevojshme, në mënyrë që të mbajë thirrjen e saj të lartë për të qenë një “priftëri e shenjtë” dhe një “komb i shenjtë” (Mateu 18:15-18, 1 Pjetri 2:5, 9). Gjithashtu, kisha duhet të ketë sukses të bindë anëtarët e gabuar që të korrigjojnë mënyrën e tyre të jetesës. Krishti lavdëron kishën e Efesit duke thënë “ju nuk mund të vuani të ligjtë” (Apokalipsi 2:2), por qorton kishat e Pergamit dhe Tiatirës për tolerimin e herezive dhe imoralitetit (Apokalipsi 2:14, 15, 20). Kushtojini vëmendje këshillave të mëposhtme biblike rreth disiplinës:

1. Zgjidhja e padrejtësive personale. Kur një anëtar i bën keq tjetrit (Mateu 18:15-17), Krishti rekomandon që personi i padrejtë t’i afrohet fajtorit, deles që ka humbur rrugën dhe ta bindë atë të ndryshojë qëndrimin e tij. Nëse ai dështon, të bëjë një përpjekje të dytë, të shoqëruar nga një ose dy dëshmitarë të paanshëm. Nëse kjo përpjekje dështon, çështja duhet të sillet në asamblenë e plotë të kishës.

Nëse anëtari i pabindur refuzon urtësinë dhe autoritetin e kishës së Krishtit, atëherë ai shkëputet nga shoqëria. Duke e shkëputur fajtorin nga komuniteti, kisha thjesht konfirmon statusin e tij. Nëse, me drejtimin e Frymës së Shenjtë, kisha ndjek me kujdes këshillën biblike, vendimet e saj njihen në qiell. Krishti tha: “Çfarëdo që të lidhni në tokë, do të lidhet në qiell. Dhe çfarëdo që të zgjidhni në tokë, do të jetë zgjidhur në qiell” (Mateu 18:18).

2. Zgjidhja e kundërvajtjeve publike. Edhe pse “të gjithë kanë mëkatuar dhe nuk e arrijnë lavdinë e Perëndisë” (Romakëve 3:23), fyerjet skandaloze dhe rebele që sjellin fyerje mbi kishën duhet të trajtohen menjëherë duke i prerë palën fajtore.

Shkëputja e largon të keqen, e cila përndryshe do të vepronte si maja, duke i rikthyer kishës pastërtinë dhe do të vepronte si një ilaç shpengues për fajtorët. Duke mësuar për një rast imoraliteti seksual në kishën e Korinthit, Apostull Pali kërkon veprim të menjëhershëm duke thënë: “Në emër të Zotit tonë Jezu Krisht, pasi ju dhe shpirti jeni bashkuar në fuqinë e Zotit tonë Jezu Krisht, por jepeni ndaj Satanit për shkatërrimin e mishit, që fryma e tij të shpëtohet në ditën e Zotit Jezus… Pastrohuni pra, nga majaja e vjetër” (1 Korintasit 5:4, 5, 7). Dhe më poshtë shton: “Mos u shoqëro me ta, nëse i ashtuquajturi vëllai yt është kurvërues, ose lakmues, ose idhujtar, ose i shthurur, ose pijanec ose zbavitës, me të cilin nuk duhet të shoqëroheni. Dëboni të ligun nga mesi juaj” (1 Korintasit 5:11,13).

3. Ballafaqimi me njerëz përçarës. Anëtari që krijon “përçarje dhe skandale” (Romakët 16:17), “ecën në mënyrë të çrregullt”, që refuzon t’i bindet këshillave biblike, “mos u lidh me të që të ofendohet” për sjelljen e tij. “Tani mos e konsideroni armik, por trajtojeni si vëlla” (2 Thesalonikasve 3:6, 14, 15). Nëse “njeriu heretik” refuzon të dëgjojë “një këshillë të dytë” të kishës, atëherë le të refuzohet, duke e ditur “se ai është i korruptuar dhe mëkaton, ai dënon vetveten” (Titi 3:10, 11).
4. Rehabilitimi i të padrejtëve. Anëtarët e kishës nuk duhet të përçmojnë, shmangin ose lënë pas dore ata që janë prerë. Në vend që t’i ndihmojmë të shkëputurit të rivendosin marrëdhënien e tyre me Krishtin nëpërmjet pendimit dhe rigjenerimit. Njerëzit që janë prerë mund të rikthehen në mjedisin e kishës kur të tregojnë shenja të mjaftueshme pendimi të vërtetë (2 Korintasve 2:6-10).

Në veçanti, nëpërmjet rivendosjes së mëkatarëve në kishë, zbulohet fuqia, lavdia dhe hiri i Perëndisë. Ai dëshiron të çlirojë robërit e mëkatit, duke i sjellë nga mbretëria e errësirës në mbretërinë e dritës. Kisha e Perëndisë, teatri i universit (1 Korintasve 4:9), demonstron fuqinë e sakrificës shërbyese të Krishtit në jetën e burrave dhe grave.

Sot Krishti përmes kishës së Tij fton të gjithë të bëhen pjesë e familjes së Tij, duke thënë: “Unë qëndroj në dera dhe trokas; nëse dikush dëgjon zërin tim dhe hap derën, do të hyj tek ai dhe do të ha darkë me të dhe ai me mua” (Apokalipsi 3:20).