The Times shkruan: “Kush e bindi Putinin të shkonte në luftë me Ukrainën dhe përllogaritjet e gabuara britanike dhe perëndimore”.
Apokalipsi nga britanikët.
Kush ishin arkitektët e planit të konfliktit në Ukrainë? Një pyetje që qëndron mbi komunitetin ndërkombëtar. Gazeta britanike ‘The Times’ paraqet një version.
Sekretari i Këshillit të Sigurisë ruse Nikolai Patrushev dhe kreu i FSBsë Aleksandër Bortnikov ishin mbështetësit më të zjarrtë të ndërhyrjes së armatosur në Ukrainë dhe njerëzit që në fakt e bindën Presidentin Vladimir Putin të fillonte luftën.
Gazeta boton fragmente nga libri i ardhshëm i gazetarit Owen Matthews, për të cilin autori pretendon se bazohet, ndër të tjera, në bisedat me operativët rusë me njohuri për përgatitjen e pushtimit.
Siç pretendon autori, Patrushev, Bortnikov dhe forca të tjera të sigurisë ishin të bindur se një goditje “parandaluese” ndaj Ukrainës ishte e nevojshme, duke theksuar se ishte e nevojshme për të shpëtuar Rusinë nga kërcënimi strategjik në rritje nga Perëndimi.
Kreu i Gardës Kombëtare Viktor Zolotov në një bisedë që pati me drejtorin e radiostacionit Echo Moskvi (i cili tashmë është mbyllur), Alexei Venediktov kishte pohuar se “Ukraina nuk ekziston” dhe është thjesht një territor në të cilin gjendet “kufiri mes Amerikës dhe Rusisë”.
Ndër ata që përgatitën pushtimin, përveç Patrushevit dhe Bortnikovit dhe vetë Putinit, përmendet edhe ministri i Mbrojtjes, Sergei Shoigu. Sidoqoftë, vetë Shoigu, sipas informacioneve të përmendura në libër, nuk luajti rolin e ideologut, por të xhelatit, duke mos treguar kurrë se u lëkund. Megjithatë, Patrushev përmendet si figura më e rëndësishme në rrethin e Presidentit Putin.
Gazeta raporton gjithashtu se një rol të rëndësishëm u luajt në izolimin e Presidentit rus pas fillimit të pandemisë Covid-19 dhe rrethi i njerëzve që konsultonin Presidentin Putin u reduktua ndjeshëm, ndërsa numri i njerëzve që besonin se ishte e nevojshme të vënë nën kontroll Ukrainën me synimin për të luftuar Perëndimin filloi të bëhej shumicë në këtë rreth. Në një nga këta persona përmendet edhe biznesmeni Yuriy Kovalchuk.
Roli i Lavrov
Vendimi në parim për të shkuar në luftë u mor, pohon autori, në fund të verës së vitit 2021. Megjithatë, përpara Ministrit të Jashtëm Sergei Lavrov, u parashtrua detyra që të përpiqej të merrte lëshime të mëdha nga Perëndimi, për të shmangur luftën.
Vetë Lavrov, shkruan autori, donte të arrinte një përfundim paqësor të konfrontimit dhe ishte i bindur se Putini dëshironte të njëjtën gjë.
Pretendimet e paraqitura nga Rusia për të ashtuquajturat garanci të sigurisë, të cilat Ministria e Jashtme ruse kishte bërë në dhjetor 2021, nuk u pranuan nga Perëndimi. Në fakt, siç raporton ‘The Times’, diplomatët perëndimorë përfshirë britanikët, i keqinterpretuan këto pretendime, pasi besonin se Rusia dëshironte të zhvillonte bisedime dhe të bindte Perëndimin se ishte e nevojshme të bënte një lloj lëshimi në kontekstin e një kompromisi, në kohën kur ata në fakt flisnin për një ultimatum.
Siç shkruan ‘The Times’, shumica e përfaqësuesve të elitës ruse, madje edhe anëtarë të Këshillit të Sigurimit të Rusisë, nuk e dinin vendimin e Putinit për të nisur luftën deri më 21 shkurt. Raportohet gjithashtu se Sekretari i Shtypit i Presidentit rus, Dmitry Peskov, pas fillimit të luftës në një diskutim privat, theksoi se shumicës së anëtarëve të Këshillit të Sigurimit (përfshirë Lavrovin) iu tha se sulmi i afërt në Kiev do të ndodhte pas Mbledhjes së këtij organi (Këshillit të Sigurimit), në të cilin do të diskutohej për njohjen e të ashtuquajturave “Republikat Popullore të Donetskut dhe Luganskut”.
Në të njëjtin takim të Këshillit të Sigurimit më 21 shkurt, ‘The Times’ përsëri duke cituar Peskov, shkruan se anëtarëve iu tha se takimi do të transmetohej drejtpërdrejt. Takimi në fakt ishte i filmuar.
Fjalimi i Putinit për nisjen e të ashtuquajturit ‘operacion special ushtarak’, sipas gazetës britanike, është regjistruar më 23 shkurt. Të nesërmen në mëngjes, filloi pushtimi në shkallë të plotë i Ukrainës.
Zyrtarët e qeverisë ruse nuk kanë komentuar ende raportin e ‘The Times’.
