Si e kemi imagjinuar Mbretërinë e Qiellit?
Ata që janë të njohur me studimin e Fjalës së Perëndisë, do të përgjigjen se është e pamundur që intelekti i kufizuar të përshkruajë me fjalë madhështinë e kësaj Mbretërie hyjnore.
Në fund të fundit, Bibla e Shenjtë na siguron se ato që “syri nuk i ka parë, veshi nuk i ka dëgjuar dhe nuk kanë hyrë në zemrën e njeriut…”, janë dhuratat e pakrahasueshme që Zoti po përgatit për të gjithë ata që duan Atë (1 Korintasve 2:9).
Megjithatë, edhe nëse dikush nuk ka njohuri për Biblën, por ka besim në zemrën e tij, ai do të përgjigjet se e imagjinon mbretërinë e Qiellit si një vend ku nuk do të ekzistojë asnjë nga pikëllimet dhe sprovat e kësaj bote. Ai do të jetë vendi i Jetës së përjetshme dhe lumturisë së përjetshme.
Pozicionet e mësipërme, qofshin ato rezultat i njohurive të vendosura apo dëshirës së thjeshtë, konvergojnë në një të vërtetë bazë: mbretëria e Perëndisë është shprehja e dashurisë së Tij, shkaku i hirit të Tij, rezultat i planit të shpëtimit, që mendja e Perëndisë ka ngjizur përpara pagesës.
Është përgjigja e Zotit ndaj akuzave të kundërshtarit të Tij, por edhe përmbushja e dëshirës së çdo zemre të rigjeneruar.
Ardhja e Dytë e Jezu Krishtit
Thënia tronditëse e Krishtit, ardhtë mbretëria jote, i hap njeriut rrugën e një jete të plotë, pa kufij dhe kompromise.
Në nivelin e parë, i referohet pritjes së shenjtë të të krishterëve të të gjitha kohërave, Ardhjes së Dytë të Jezu Krishtit, i cili, si Zot dhe triumfues absolut, do të rivendosë gjithçka, duke vendosur mbretërinë e Tij, në të cilën nuk do të ketë asnjë gjurmë, nga çfarë na ka lënduar në jetën tonë tokësore.
Sado që besimtarët e Zotit të jenë të përfshirë me shqetësime dhe përgjegjësi të shumta në këtë botë, sado që u nënshtrohen sprovave dhe sulmeve të armikut, ata kurrë nuk duhet të mjegullohen në sigurinë e realizimit të premtimit përfundimtar të Zotit tonë.
Jezu Krishti me të vërtetë do të kthehet, megjithatë, këtë herë, jo për të jetuar dhimbjen dhe poshtërimin, por për të mbledhur frytet e dhimbjes së shpirtit të Tij (Isaia, 53:11), për të thirrur të gjithë fëmijët e Tij të shpenguar, që pranuan sakrificën e Tij dhe jetuna në dritën e tij, për të jetuar përgjithmonë pranë Tij, duke shijuar në përjetësi lumturinë e pranisë së Zotit.
Themelimi i mbretërisë së Perëndisë
Gjatë viteve që jetoi Krishti, dishepujt e Tij, si të gjithë hebrenjtë, prisnin vendosjen e mbretërisë së Zotit, si një ngjarje e lavdishme që do t’i çlironte nga shtypja romake. Në këtë pritje që i vuri flakën zemrave, u mënjanua dëshira për t’u justifikuar historikisht dhe kombëtarisht, dominuar dhe elementi shpirtëror, ai që ishte realisht në qendër të interesit të Zotit.
Edhe një herë, Jezu Krishti zbulon dimensionet e vërteta të gjërave, duke u mësuar atyre se mbretëria që ata dëshirojnë nuk është diçka që do të realizohet në ditët e tyre. Dishepujt e asaj kohe dhe rrjedhimisht dishepujt e të gjitha kohërave, nuk duhet të përqendrohen në dëshirën për të përmbushur Mbretërinë Qiellore në brezin e tyre, por në dëshirën për të jetuar sipas frymës së kësaj Mbretërie dhe për të mbajtur të palëkundur brenda tyre besimin për themelimin e saj përfundimtar.
Shpëtimtari, nëpërmjet kësaj fraze, mësoi se në çdo epokë, në çdo vend, në çdo rrethanë dishepujt e Tij duhet të luten për ardhjen e Mbretërisë së Perëndisë, me bindjen e sundimit të saj triumfues dhe të jetojnë në zbulesën e bekuar të të gjithëve perspektivave që burojnë prej saj.
Parimet e Mbretërisë së Perëndisë
Konsideratat e mësipërme na ndihmojnë të kuptojmë shkallën e dytë të përmbushjes së kësaj kërkese të lutjes së Zotit.
Edhe nëse ka një përmbushje të ardhshme, kjo nuk do të thotë se kjo Mbretëri e lë të paprekur të tashmen e çdo personi. Si njerëz që pohojnë besim në emrin e Jezu Krishtit, ne duhet të jetojmë çdo ditë me realizimin e parimeve të Mbretërisë së Perëndisë në zemrat tona.
Ne duhet të kuptojmë se jemi bashkëpunëtorët e Krishtit për veprën më të madhe të të gjitha kohërave, përhapjen e Ungjillit në të gjitha skajet e tokës dhe formimin në zemrat tona të mendjes së Jezu Krishtit, në mënyrë që zemrat e bashkënjerëzve tanë të jenë të tërhequra përgjithmonë në dashurinë e Tij të përjetshme.
Një person që është prekur me të vërtetë nga mesazhi i Ungjillit, nuk mund të jetë i vetëkënaqur, përsa kohë që sheh rreth tij njerëz që mundohen pa shpresë, pa njohuri dhe vetëdije për fjalën e Perëndisë dhe parimet e Mbretërisë së Tij.
Një mall i pamposhtur përshkon zemrën e tij, për të kontribuar nga këndi i tij në veprën e ungjillizimit të shpirtrave. Kjo është arsyeja pse shqetësimi i tij kryesor është t’i ketë sytë drejt qiellit, pasi ai beson se kjo është mënyra më e sigurt për të sjellë përfitim dhe bekim për shpirtrat e atyre që e rrethojnë. Kjo nuk do të thotë se për ta bërë këtë ai duhet të bëhet medoemos një misionar në anën tjetër të globit.
Një misionar në mikrokozmosin e tij
Çdo njeri mund të bëhet misionar në mikrokozmosin e tij, sepse çdo njeri ka një mision të shenjtë, me të cilin e ka nderuar vetë Zoti, misionin për të pasqyruar karakterin e Shërbyesit në çdo aspekt të jetës së tij, në çështjet shumë të rëndësishme, por edhe në ato krejtësisht të parëndësishme dhe të pavlefshme.
Sidomos në këto të fundit, kur ecim me të vërtetë si bij dhe bija të Atit tonë Qiellor, do të mahnitemi me dyert që hapen, për të përjetuar ndryshimet më të bekuara!
Në Ungjillin sipas Llukës 17:21, lexojmë një deklaratë mahnitëse të Krishtit: “…mbretëria e Perëndisë është midis jush”.
Bindja jetike e të krishterëve nuk është diçka e ngatërruar, por një siguri e fortë për të tashmen dhe të ardhmen tonë.
Parimet e kësaj Mbretërie po përmbushen tashmë në jetën tonë, kur përditësojmë vendimin tonë për të jetuar me Krishtin së pari në zemrat tona, përpara se të japim dëshminë tonë për Të, pikërisht sepse nga brendësia e shpirtit nga ku vjen gjithçka që Zoti do, që ne të japim botës me hirin e Tij.
