Një nga tiparet më të shquara të tregimit biblik është ekzistenca e mrekullive. Kur flasim për mrekulli nënkuptojmë ngjarje dhe ndodhi që nuk mund të shpjegohen me ligje natyrore, të kuptueshme prej nesh.
Në Dhiatën e Vjetër dhe në Dhiatën e Re lexojmë për shërimet e të sëmurëve, ringjalljet e të vdekurve, shumimin e ushqimit. Le të marrim si shembull mrekullitë që lidhen me ujin.
Populli i Izraelit kaloi Detin e Kuq dhe lumin Jordan, sikur të ishte duke ecur në tokë të thatë. Uji i hidhur me përdorimin e një dege peme u bë i ëmbël, uji buroi nga një shkëmb për Moisiun dhe Samsonin. Hekuri lundroi mbi ujë për Eliseun, ndërsa Jezusi dhe Pjetri ecnin mbi sipërfaqen e ujit.
Çfarë kuptimi kanë të gjitha këto mrekulli?
Një shpjegim i zakonshëm është se këto histori janë mite dhe legjenda. Në të vërtetë, disa histori biblike, p.sh. historia e përmbytjes së Noes dhe historia e Jonait që gëlltitet nga një peshk i madh, i ngjajnë fabulave të popujve të tjerë (edhe pse versionet e tyre janë krejtësisht të pabesueshme).
Nga ana tjetër, apostulli Pal, i cili është personifikimi i arsyes, iu referua “shenjave, monstrave dhe fuqive” që ai ushtronte.
Të supozosh se Pali e teproi ose gënjeu, ose se letrat u ndryshuan pasi u shkruan, shkatërron themelin e besimit tonë.
Një parim kryesor i besimit të krishterë është se tregimi i Biblës është i vërtetë dhe i saktë, duke përfshirë përshkrimin e mrekullive.
Mrekullitë një tipar i përjetshëm i përvojës së krishterë.
Bibla na mëson se mrekullitë janë një tipar i përjetshëm i përvojës së krishterë dhe nuk kufizohen në kohët e lashta.
Vetë Jezusi tha:
“Kush beson në mua, do të bëjë edhe veprat që bëj unë dhe do të bëjë edhe më të mëdha se këto, sepse unë po shkoj tek Ati im” (Joani 14:12).
“Dhe këto shenja do t’i ndjekin ata që besojnë: në emrin tim ata do të dëbojnë djajtë; do të flasin gjuhë të reja; do të kapin gjarpërinjtë; dhe nëse pinë ndonjë gjë vdekjeprurëse, nuk do t’u bëjë dëm; ata do të vënë duart mbi të sëmurët dhe ata do të shërohen” (Marku 16:17,18).
Apostulli Pali këmbënguli që të gjithë të krishterëve iu dhanë dhurata të Shpirtit, duke përfshirë “dhurata shërimi” dhe “fuqitë e mrekullisë” (1 Korintasve 12:9,10). Nuk ka asnjë aludim, as iluzion në vargjet e mësipërme apo të tjera, se mrekullitë do të jenë të rralla, vetëm për disa “super-kristianë”, apo vetëm për shekullin e parë pas Krishtit.
Pse ka kaq pak mrekulli në ditët tona?
Arsyeja kryesore është ndoshta mungesa e besimit.
Në epokën tonë, ku shkenca përpiqet të shpjegojë gjithçka, është e vështirë të besohet se vetë qëndrimi ynë është një pengesë që nuk lejon që mrekullitë të ekzistojnë në epokën tonë. Për shembull, njerëzit e Nazaretit nuk mundën të besonin në Jezusi, dhe pse e kishin njohur që kur ishte fëmijë i vogël, ndaj dhe “ai nuk bëri shumë mrekulli atje (në Nazaret) për shkak të mosbesimit të tyre” (Mateu 13:58).
Zoti dëshiron të mirën tonë.
Besimi ynë duhet të jetë në Zotin dhe mirësinë e Tij dhe jo në dhuratat tona, apo dhuratat e dikujt tjetër.
Apostulli Joani shkroi: “Dhe ky është guximi që kemi ndaj Tij: nëse kërkojmë ndonjë gjë sipas vullnetit të Tij, Ai na dëgjon. Dhe nëse e dimë se ai na dëgjon, çfarëdo që të kërkojmë, ne e dimë se i marrim kërkesat që i kërkuam” (1 Joanit 5:14,15).
Në vargjet e mësipërme lexojmë se mund të besojmë se do të marrim atë që kërkojmë nëse është “sipas vullnetit të Tij”.
Kini parasysh, nuk po flasim për një lloj vetënënshtrimi mes të cilit përpiqemi të bindim veten se diçka është vullneti i Zotit, ose të largojmë çdo dyshim nga mendjet tona. Por ne mund të jemi të sigurtë se ajo që Zoti premtoi ose urdhëroi është vullneti i Tij.
Për ato raste kur nuk kemi një premtim të qartë, i takon Zotit të na japë siguri dhe besim.
Duhet të kemi parasysh se nuk mund të kërkojmë që Zoti të ndryshojë dikë që të veprojë ose të besojë në një mënyrë të caktuar.
Zoti e respekton gjithmonë lirinë personale të njeriut dhe megjithëse mund të na nxitë apo ndikojë, ai kurrë nuk do të kontrollojë mendjet tona.
Mrekullia e shpërfytyrimit
Zoti mund të bëjë mrekulli për njerëzit sot, madje edhe për jobesimtarët, sepse Ai i do ata. E njëjta gjë ndodhi në kohën e Jezu Krishtit: “Dhe gjithë turma kërkonte ta prekte, sepse prej tij dilte fuqi dhe ai po i shëronte të gjithë” (Luka 6:19).
Ata që dëshmonin çdo ditë mrekulli ishin dishepujt që ishin vazhdimisht me Të. Në vend që ta injorojmë Jezusin derisa të kemi nevojë për një mrekulli, është mirë të kemi një marrëdhënie të ngushtë personale me Të, duke e ndjekur Atë çdo ditë. Atëherë do të shohim mrekullinë më të madhe: karakteri ynë do të transformohet dhe do të bëhet si i Tij.
