Nëse e heqim nga ndërtesa shpirtërore e krishtërimit konceptin e faljes, atëherë ai automatikisht shëmbet. Arsyeja është e qartë, pasi, përmes rrugës së faljes, trajtohet problemi qendror i jetës, mëkati.
Kërkesa e pestë e lutjes të së dielës bën të qartë se falja që na mëson Krishti vlerësohet në bazë të një marrëdhënieje të dyanshme. Kjo do të thotë se ka kuptim vetëm kur njeriu, i cili dëshiron aq shumë falje nga Zoti, është gjithashtu i gatshëm t’ua japë atë njerëzve të tjerë.
Koncepti i faljes
Jezu Krishti na thërret të kuptojmë se nuk mund të marrim falje nëse mendojmë se ata që na kanë lënduar nuk meritojnë të falen nga ne, pikërisht sepse kjo ngurtësi e shpirtit tonë nuk e lejon Frymën e Shenjtë të bëjë mrekullinë e rigjenerimit të zemrës në ne.
Prandaj, koncepti i faljes shfaqet si një çështje me rëndësi kapitale për një marrëdhënie të palëkundur me Zotin, për marrëdhëniet e shëruara njerëzore, por edhe për ekuilibrin tonë personal mendor dhe emocional.
Sa i përket marrëdhënies sonë me Perëndinë, ia vlen të dihet se arsyeja pse jemi thirrur për të hyrë në një marrëdhënie të gjallë me Të dhe arsyeja pse Ai refuzon të kujtojë mëkatet tona, gjendet vetëm në veprën e madhe të sakrificës së Jezu Krishtit për të na shpërtuar nga mallkimi i mëkatit dhe pasojat e tij katastrofike.
Nuk mund të gjendet asnjë arsye tjetër që të justifikojë thellësinë e pamatshme të mirësisë së Zotit duke na falur dhe duke na thirrur për të ripërtërirë besëlidhjen me Të, përtej hirit të pakonceptueshëm, por kaq të vërtetë, që u shfaq në kryqin e Kalvarit për çdo shpirt njerëzor.
Faljen e Zotit
Armiku i shpirtit tonë lufton me çdo hile dinake për të shtrembëruar realitetin e natyrës falëse të Zotit.
Ndonjëherë, ai na bind se nuk kemi arsye për t’i kërkuar falje Zotit, përsa kohë jemi njerëz me ndërgjegje të pastër dhe pranim shoqëror, megjithatë, falja e Perëndisë nuk është e rezervuar vetëm për kriminelët dhe njerëzit e paligjshëm, pasi, sipas pikëpamjes së Biblës, “të gjithë kanë humbur rrugën, së bashku janë shthurur; nuk ka asnjë që bën mirë, nuk ka asnjë” (Romakëve 3 :12).
Mëkati është ajo plagë vdekjeprurëse e racës sonë që përjetëson tjetërsimin tonë nga Zoti dhe përbën tragjedinë më të madhe të përvojës njerëzore. Kështu, ndërkohë që nga njëra anë manifestimet e saj degjenerojnë natyrën njerëzore, duke e kthyer atë në egocentriste dhe të izoluar, kurimi i saj, siç shprehet në mënyrë unike dhe të paimitueshme në kryqin e Kalvarit, është e vetmja mënyrë për të pastruar personazhin nga çdo impuls, zakon apo akt rebelimi ndaj Zotit dhe për të hyrë në një marrëdhënie dashurie dhe miqësie të thellë me Të.
Mendimi i mësipërm na ndihmon të shkojmë një hap më tej dhe të kuptojmë se falja që Zoti na ofron nuk është thjesht një akt ligjor çlirimi nga dënimi i vdekjes.
Zoti nuk dëshiron që ne ta njohim Atë vetëm si Ai që na fal, por mbi të gjitha, si Ai që mund të na shenjtërojë.
Transformimi
Nëse përqendrohemi vetëm në atributin e Tij falës, atëherë mbikëqyrja e Frymës së Shenjtë në ndërgjegjen tonë dobësohet dhe ne e kalojmë lehtë, ose edhe me përbuzje atë që Perëndia dëshiron të transformohet brenda nesh, sipas lavdisë së Tij.
Zoti ynë, duke mos dashur thjesht të na çlirojë nga barra e mëkatit dhe një psikikë fajtore, dëshmon në praktikë sesa shumë e nderon ekzistencën tonë. Ai nuk na fal, si një akt që justifikon mirësinë e Tij të pafund, por mbi të gjitha, si një akt që dëshmon se vullneti i Tij i përsosur është ta lejojë të bëjë tek ne mrekullinë e çlirimit nga dëshira për mëkat.
Fjalët e Davidit: “Krijo tek unë, o Perëndi, një zemër të pastër dhe përtëri brenda meje një frymë të drejtë” (Psalmi 51:10), na ftojnë të përqafojmë të vërtetën e përjetshme se përvoja e krishterë nuk mund të shterohet në një cikël të përjetshëm mëkati. Falje – mëkat, por në një udhëtim shpirtëror, gjatë të cilit mësojmë nga gabimet tona, i rrëfejmë ato dhe i kërkojmë Zotit maturinë dhe urtësinë që të mos i përsërisim.
Kjo rrugë të çon në një fund të bekuar, vetëm atëherë kur zemra e njeriut të ketë kuptuar se nuk ka rrugë tjetër për në Parajsë, përveç bindjes së sinqertë dhe pa mundim ndaj urdhërimeve të Zotit.
Tirania e fajit dhe e padenjësisë
Herë të tjera, armiku nuk përdor si armë krenarinë shpirtërore, por tiraninë e fajit dhe të padenjësisë, që nuk guxon të shqiptojë emrin e Zotit, të kërkojë falje dhe të pretendojë ribashkimin me Të.
Në këtë rast, armiku përpiqet të na bindë se sado që t’i lutemi Zotit, Ai nuk do të na falë kurrë, ose sepse natyra e Tij e bën atë të jetë ndëshkues dhe hakmarrës, ose sepse ajo që kemi bërë është shumë e keqe për Zotin, sa të të mund të na falë shenjtërinë e Tij.
Ka të vërtetë në këto sugjerime, por ajo është e përzier me një gënjeshtër shkatërrimtare. Është e vërtetë që ne jemi të padenjë përpara Perëndisë, por ne e marrim vlerën tonë nëpërmjet Jezu Krishtit, i cili, si Zëvendësuesi ynë i Papërlyer, na justifikon dhe na pastron.
Është e vërtetë që Zoti na i fal mëkatet, por nuk duhet të harrojmë se e vetmja bazë mbi të cilën ai mund ta bëjë këtë dhe në të njëjtën kohë të mbetet një Zot i shenjtë, është tragjedia e tmerrshme e Jezu Krishtit në kryqin e Kalvarit. Prandaj, të besosh se mëkatet tona janë shumë më të mëdha se çlirimi absolut që kemi marrë, nëpërmjet sakrificës së përsosur të Shpëtimtarit tonë, është vetëm rezultat i mashtrimit tonë nga armiku.
Fjala e Perëndisë na siguron se “sikurse mëkati mbretëroi nëpërmjet vdekjes, kështu hiri mbretëron me anë të drejtësisë në jetën e përjetshme, me anë të Jezu Krishtit, Zotit tonë” (Romakëve 5:20) dhe këtë të vërtetë shëruese që nuk duhet ta harrojmë kurrë, sa herë që armiku përpiqet të na rrafshojë dhe të na mbajë larg gjunjëve të lutjes dhe sigurisë se ne vërtet kemi një Perëndi që “do të falë me bollëk” (Isaia 55:7).
Falje për bashkëqytetarët tanë
Ne kemi përfituar nga tejkalimi i faljes së Zotit, ndaj nuk duhet të harrojmë kurrë se fuqia pastruese e faljes së Tij mund të bekojë jetën tonë, vetëm kur edhe ne jemi mësuar nga Ai që t’ua ofrojmë atë me bollëkun e Tij edhe të tjerëve.
Përsa i përket marrëdhënieve me njerëzit e tjerë, mund të themi se nxitja e Jezusit për të falur dinamizon të gjitha pretekset “logjike” që parashtrojmë kur duam të mbështesim qëndrimin tonë ndaj situatave dhe njerëzve të veçantë.
Ndoshta, për vite me radhë e kemi kaluar jetën me rrënjë hidhërimi dhe urrejtjeje të papenduar, apo edhe urrejtjeje për njerëzit që mendojmë se na kanë dëmtuar dhe na kanë bërë keq. Ndoshta, prej vitesh vuajmë nga mendimet toksike, të cilat helmojnë botën tonë mendore dhe emocionale, duke na privuar nga paqja dhe prehja e shumëdëshiruar në Krishtin.
Nuk është e vështirë të identifikosh shkakun. Jezusi e shpreh atë kaq thjesht, por aq me mençuri në fjalinë e mësipërme.
Është falja, kjo fjalë, që përbën një qëndrim – madhështi, përmes së cilës ne nga njëra anë pajtohemi me rrënjën tonë qiellore dhe nga ana tjetër jemi thirrur të besojmë se Zoti, që na ka falur me kaq dashuri, dëshiron të ndërtojë marrëdhëniet tona me të tjerët mbi parimin e saj të pacenueshëm.
Është pikërisht ky qëndrim ndaj jetës që, ndonjëherë, ne refuzojmë ta përvetësojmë dhe kështu, në mënyrë të pashmangshme, e çojmë jetën tonë në staniacion shpirtëror ose, më mirë, në regres.
Keqkuptime
Është e vërtetë se në çështjen e faljes ka shumë keqkuptime, si pasojë e të cilave ne kalojmë në vendime dhe zgjedhje, të cilat dënojnë shumë marrëdhënie njerëzore në ftohtësi, dyshime apo edhe më keq në shpërbërje.
Njëra prej tyre është se ne nuk jemi të detyruar t’i falim të tjerët nëse nuk e pranojnë fajin e tyre.
Sigurisht, rrëfimi i bën gjërat shumë më të lehta, por kërkesa specifike e namazit të së dielës nuk e merr parasysh këtë rast. Natyrisht, çdo rast nuk është i njëjtë, megjithatë Perëndia nuk dëshiron që ne t’i kategorizojmë situatat në një përpjekje për të justifikuar refuzimin tonë për të ofruar falje.
Sigurisht, ka plagë që shkojnë thellë dhe rrjedhin gjak edhe me një kujtim të thjeshtë. Mos mendoni se Jezusi ynë, i cili vuajti refuzimin dhe urrejtjen si kushdo tjetër, nuk është i gatshëm të na kuptojë.
Por pikërisht për shkak se Ai na kupton, Ai na thërret të pranojmë fuqinë e Tij, në mënyrë që jeta jonë shpirtërore të zgjerohet, thellohet dhe transformohet sipas lavdisë së Tij, nëpërmjet frymës së faljes.
Ai dëshiron të na çlirojë nga keqkuptimi ynë se duke i privuar të tjerëve gëzimin e faljes, ne i bëjmë ata të vuajnë dhe kështu marrim hak.
Në realitet, megjithatë, ne vuajmë më shumë, pasi inatet e zgjatura ngërthejnë jetën tonë në mënyrën më të keqe, sepse ato përbëjnë një formë lidhjesh të mendjea dhe zemrëa, që janë ndër më torturueset dhe më shpirtshkatërrueset.
At, fali ata…
Nëse e kemi të vështirë të falim, duhet të besojmë se Perëndia është i gatshëm dhe i aftë të na bekojë me fuqinë e Tij, në mënyrë që të mund të ecim në rrugën e vështirë, por kaq ngushëlluese të faljes.
Pra, sa herë që egoizmi na kërkon të rebelohemi brenda nesh dhe të na burgosim në një mënyrë të menduari steril, le të kujtojmë momentin vërtet të paharrueshëm në historinë njerëzore, kur Ai që kishte të gjithë të drejtën të refuzonte faljen e Tij, tha me përbuzje tronditëse: “At, fali ata, sepse ata nuk dinë çfarë bëjnë” (Luka 23:34).
Çfarëdo që ata na kanë bërë, nuk mund të jetë kurrë më e madhe sesa i kushtoi Jezu Krishtit apostazia jonë. Sado që të jemi ofenduar apo të hidhëruar, alternativa më e mirë është të mos kalojmë gjithë jetën duke u penduar dhe duke u menduar për të kaluarën tonë të pakëndshme.
Opsioni më i mirë, do të thoshim opsioni më i mirë, është të kërkojmë shërimin e plagëve tona nga Jezu Krishti dhe me trimëri e vendosmëri, t’i çlirojmë njerëzit tanë nga zinxhirët mendorë të krijuar nga mungesa e faljes.
Ne do të mahnitemi nga paqja që do të përhapet në të gjithë qenien tonë, një paqe e lirisë absolute dhe në të njëjtën kohë një vetëdije shëlbuese që kemi vepruar në një mënyrë që i ka sjellë gëzim Zotit tonë. Në fund të fundit, përfitimi më i madh nuk përjetohet nga ai që falim, por nga ne që ofrojmë falje.
