Bibla e Scofield, libri që bëri zionistë miliona të krishterë ungjillorë të Amerikës!
Bibla e re e studimit të Scofield.
Që kur u botua për herë të parë në vitin 1909, Bibla e Referencës së Scofield-it ka bërë dhjetëra miliona amerikanë zionistë të pakompromis. Kur John Hagee, themeluesi i të krishterëve të bashkuar për Izraelin (CUFI) (pashë një aktivitet të tyre në Europë, ndoshta në Gjermani në favor të Izraelit, kanë llogari zyrtare në të gjitha Mediat Sociale dhe veprime të shumëllojshme), tha se “50 milionë ungjillorë besimtarë në Bibël, të krishterët bashkohen me 5 milionë hebrenj amerikanë që qëndrojnë së bashku në emër të Izraelit”, ishte Bibla e Scofield për të cilën fliste.
Megjithëse Bibla e Referencës së Scofield përmban tekstin e Versionit të Autorizuar të versionit në Aanglisht King James, nuk është Bibla tradicionale protestante, por shënime të komentuara të Cyrus I. Scofield, që është problematike. Më shumë se çdo faktor tjetër, janë shënimet e Scofield-it që kanë bërë që brezat e ungjillorëve amerikanë të besojnë se Zoti kërkon mbështetjen e tyre jokritike për shtetin modern të Izraelit.
Element qendror i besimit “të krishterë” (ose më saktë protestant) zionist është komenti i Scofield (shkrim plagjiaturë) mbi Zanafilla 12:3: “Dhe unë do të bekoj ata që të respektojnë dhe të nderojnë, do të mallkoj ndërkohë ata që do të të shajnë dhe do të luftojnë. Dhe më e rëndësishmja, që nëpërmjet një prej pasardhësve të tu do të bekohen të gjitha fiset e tokës”.
Duke u mbështetur në një interpretimin të rëndomtë të Scofield-it, John Hagee pohon: “Njeriu ose kombi që ngre zërin ose dorën kundër Izraelit nxit zemërimin e Perëndisë”.
Por siç thekson Stephen Sizer në kritikën e tij përfundimtare, Sionizmi Kristian: Udhërrëfyesi drejt Armagedonit (disponibël nga ‘Middle East Books and More’): “Premtimi, kur i referohet pasardhësve të Abrahamit, flet se Zoti i bekon, jo për të gjitha kombet që ‘bekojnë’ kombin hebre, aq më pak shtetin modern dhe laik të Izraelit”.
Pavarësisht nga ky lexim më i drejtë, “The New Scofield Study Bible” që u botua nga Oxford University Press në vitin 1984, përforcoi interpretimin e Scofield duke shtuar: “Që një komb të kryejë mëkatin e antisemitizmit (anti-semitizmi nuk kuptohet në versionin klasik të tij, por në një kuptim të zgjeruar, kushdo që kritikon Izraelin është antisemitik, pretendon një imunitet të veçantë në analet ndërkombëtarë të kohëve) sjell një krizë të pashmangshme”.
“Mbështetje nga një interpretim i dyshimtë i teksteve selektive biblike”, përfundon Sizer, “leximi i veçantë i historisë dhe ngjarjeve bashkëkohore nga sionizmi i krishterë… spikat Izraeli dhe popullin hebre nga të gjithë popujt e tjerë në Lindjen e Mesme… justifikon racizmin endemik të natyrshëm për Zionizmin, përkeqëson tensionet midis hebrenjve dhe palestinezëve dhe minon përpjekjet për të gjetur një zgjidhje paqësore të konfliktit palestinezo-izraelit, dhe të gjitha këto, sepse “ua thotë Bibla”.
Scofield-i i pabesueshëm
Në librin e tij të vitit 2008, “Ngritja e Izraelit: Një Historia e Shtetit Revoluconar”, Jonathan R. Adelman e përshkruan mbështetjen kritike që merr Izraeli nga fondamentalistët e krishterë si “krejt rastësisht”. Megjithatë, ky pretendim përgënjeshtrohet nga karriera e pabesueshme e njeriut që shkroi “Biblën e Fondamentalizmit”.
Dy vjet pas përkthimit të fjalë të Scofield në krishterim, në vitin 1879 duke e përshkruar ish banorin e Atchison si “avokat i paharruar, politik dhe përgjithësisht i ndrojtur”, artikulli vazhdoi të tregojë disa nga “shumë aktet keqbërëse” të Scofield. Këto përfshijnë një seri plagjiaturas dhe falsifikimesh në versionin St. Luis, për të cilat u dënua me gjashtë muaj burg.
Të qenit një predikues “i lindur përsëri” nuk e pengoi Scofield të bashkohej me një klub ekskluziv të meshkujve në New York, në vitin 1901. Në biografinë e tij “The Incredible Scofield and His Book”, Joseph M. Canfield sugjeron: “Pranimi i Scofield në Lotus Club, të cilin Scofield nuk mund ta kishte kërkuar, përforcon dyshimin e ngritur më parë se dikush drejtoi karrierën e C.I. Scofield”, sepse jetojmë në një botë që drejtojnë të tjerë, të padukshëm dhe jo këta që shfaqen.
Ai, dyshon Canfield, ishte i lidhur me një nga anëtarët e komitetit të klubit, avokatin e Wall Street, Samuel Untermeyer. Siç thotë Canfield, teologjia e Scofield ishte “shumë e dobishme në mbështetjen e interesit ndërkombëtar të të krishterëve fondamentalistë në një nga veprat e Untermeyer-it – Lëvizja Zioniste”.
Të tjerët ishin edhe më të qartë për natyrën e shërbimit të Scofield-it ndaj axhendës zioniste. Në “Teoria e Luftës së Padrejtë: Sionizmi i Krishterë dhe Rruga për në Jerusalem”, shkruar nga profesori David W. Lutz, “Untermeyer përdori Scofield, një avokat në Kansas City pa asnjë trajnim formal në teologji, për të futur idetë zioniste në protestantizmin amerikan. Untermeyer dhe zionistë të tjerë të pasur dhe të fuqishëm, të cilët ai i prezantoi në Schofield, promovuan dhe financuan karrierën e tij, duke përfshirë udhëtimet në Europë”.
Në një nga këto udhëtime në Europë, redaktori i Oxford University Press Henry Frowde “shprehu një interes të menjëhershëm” për punën e Scofield. Sipas një biografie të Frowde, megjithëse botuesi i OUP ishte jo i dukshëm në pikëpamjet e tij fetare, Jeta e Krishterë lidhej me vëllezër të njohur me emërtimin “Ekskluzivët”. “Vëllezërit ekskluzivë” i referohet grupit të ungjillorëve të krishterë, të cilët, në një ndarje të vitit 1848 në Vëllezërit Plymouth, ndoqën John Nelson Darby, misionarin anglo-irlandez, i cili përgjithësisht konsiderohet të ketë qenë figura më e rëndësishme në zhvillimin e zionizmit të krishterë dhe me një ndikim të madh te Scofield.
Trashëgimi e Scofield
Nëse Bibla e Scofieldt nuk do të ishte botuar kurrë, presidentët amerikanë të ndikuar nga zionizmi kristian si Truman, Johnson, Reagan dhe George W. Bush dhe së fundmi Biden, mund të kishin qenë më pak dashamirës ndaj kërkesave izraelite dhe rrjedhimisht, më të vëmendshëm ndaj interesave të SHBA-së. Për më tepër, populli amerikan mund të ishte kursyer nga fyerjet pseudo-kristiane të John Hagee, Pat Robertson dhe të ndjerit Jerry Falwell, për të mos përmendur “profecinë” fitimprurëse të “End Times Rapture” të hedhur nga Hal Lindsey dhe Tim LaHaye.
Por janë njerëzit e Lindjes së Mesme, ata që janë prekur më shumë nga një Izrael ekspansionist, i cili është forcuar nga besimi i palëkundur i zionistëve protestantë “të krishterë”, të cilët besonin se fjalët e Scofield-it janë vullneti i Zotit.…
Si e rishkruan zionistët Biblën e krishterë.
Samuel Untermeyer dhe zionistë të tjerë promovuan veprën e Cyrus Scofield, e cila përfshinte koleksionimin e ideve zioniste në Biblën e Referencës Scofield.
Në mënyrë specifike, ata ndikuan në Scofield sa më poshtë:
Theksoi dallimin midis Kishës dhe Izraelit, duke promovuar një pikëpamje pozitive.
Paraqiti një eskatologji filantropike, duke shpresuar për një kthim literal të hebrenjve në Tokën e Shenjtë.
Futi nënshënime në mbështetje të kthimit të hebrenjve në Sion dhe krijimit të një shteti hebre.
Inkurajoi të krishterët të mbështesin Zionizmin dhe rivendosjen e Izraelit.
Këto ide formësuan ndjeshëm mbështetjen ungjillore amerikane për Zionizmin dhe shtetin modern të Izraelit.
Në këto gjurmë, Netaniahu po përpiqet të zgjerojë doktrinën e zionizmit kristian në Europë.
Netaniahu deklaron: “Fitorja jonë është fitorja juaj! Është fitorja e qytetërimit judeo-kristian kundër barbarizmit”.
Zionizmi kristian më në fund po gjen terren pjellor dhe po depërton edhe në ortodoksi, në logjikën e frontit të përbashkët, kundër armikut mysliman. Dogma strategjike e mbrojtjes gjen shprehje edhe në ortodoksi dhe kjo është e rrezikshme. Kur ngatërron fenë me politikën, me saktësi matematikore shkon drejt një tetragonizimi kryeqëzimesh që pjellin përbindësha.
Kjo është sfida shpirtërore më e rrezikshme e të gjitha kohërave…
Konfuzioni i rrezikshëm eskatologjik, identifikimi i protestantëve – judaistë nga një anë që presin kthimin e krishtit dhe nga ana tjetër Ardhjen e “Messisë” në Sion…
