Kapitujt 12 deri në 14 të Apokalipsit ofrojnë një përmbledhje të historisë dhe rezultatit përfundimtar të Polemikës së Madhe midis Perëndisë dhe Satanait.
Në kapitullin e 28-të të Ezekielit lexojmë se Satanai dikur ishte engjëlli më i shkëlqyer, por kur u përqendrua në egoizmin e tij, ai ra në mëkat dhe u armiqësua me Perëndinë. Seksioni 12: Origjina e Satanait dhe Mëkati i Librit shpjegon sesi mëkati lindi nga një krijim / krijesë e mirë dhe pa mëkat.
Heqja e mëkatit
Megjithëse Zoti nuk është përgjegjës për ekzistencën e mëkatit, Ai mori përgjegjësinë deri në pikën e vdekjes në kryq për të paguar borxhin e Tij.
Në fund të kësaj bote Zoti do të eliminojë të keqen dhe mëkatin. Por, edhe për një Krijues të plotfuqishëm, që të largojë mëkatin në një mënyrë që nuk dëmton lirinë e krijesave të Tij, ndërsa në të njëjtën kohë siguron dhe kërkon mospërsëritjen e tij dhe kjo nuk është një detyrë e lehtë.
Lufta / polemika e Madhe
Një nga përshkrimet më të rëndësishme të Debatit të Madh është lufta në qiell siç përmendet në Apokalipsi 12:7-9: “Dhe pati luftë në qiell; Mikaeli dhe engjëjt e tij luftuan kundër dragoit, dhe dragoi luftoi dhe engjëjt, ata nuk fituan dhe nuk u gjet një vend për ta në parajsë. Dhe dragoi i madh u hodh poshtë, gjarpri i lashtë, që quhet djall, dhe Satani, që mashtron gjithë botën, u hodhën poshtë në tokë dhe engjëjt e tij u zbritën poshtë me të” (Apokalipsi 12:7-9).
Sigurisht që pasazhi i mësipërm nuk përshkruan një luftë të mirëfilltë me armë. Kjo luftë ishte një luftë idesh.
Ne mund të mësojmë disa nga çështjet e luftës, teksa mund të marrim në shqyrtim pretendimet e Satanait në Kopshtin e Edenit. Zoti, në udhëzimet e Tij drejtuar Adamit dhe Evës, kishte theksuar lirinë që Ai u ofroi krijesave të para, duke thënë: “Nga çdo pemë e kopshtit do të hani lirisht”.
Roli i vullnetit të lirë në luftën / polemikën e madhe
Por në të njëjtën kohë, Ai iu referua vullnetit të tyre të lirë dhe ligjit të Tij: “Megjithatë, nuk do të hani nga pema e njohjes të së mirës dhe së keqes” (Apokalipsi 2:16,17). Satani me gënjeshtrën e tij të parë (zhvendosi theksin dhe për këtë arsye shtrembëroi mesazhin e Zotit) tha: “Vërtet, Zoti tha: Nuk do të hani nga çdo pemë e kopshtit?” (Apokalipsi 3:1).
Edhe pse kuptimi logjik është i njëjtë, theksi për kufizim nga ana e Zotit, e shtrembëroi plotësisht karakterin e Tij. Kur Eva përsëriti urdhrin e Perëndisë se ata do të vdisnin nëse do të hanin nga pema, Satani e quajti Perëndinë gënjeshtar: “Nuk do të vdisni, e sigurtë”. Në vend të kësaj ai u ofroi atyre mundësinë për një nivel më të lartë të ekzistencës: “Sytë tuaj do të hapen … duke njohur të mirën dhe të keqen”. Më në fund, ai u përpoq ta kthente Evën në ambicien e tij mëkatare: “Do të jeni si perëndi” (Apokalipsi 3:1-5).
Çështjet e luftës / polemikës së madhe
Më sipër shohim disa nga temat e Debatit të Madh midis Zotit dhe krijesës së Tij më të ndritur. Satani pretendon se Zoti: na kufizon, se Ai është gënjeshtar, se Ai ka një pozitë të lartë të cilën Ai dëshiron ta mbajë ekskluzivisht për Veten e Tij dhe se Ai nuk është i interesuar për interesat e krijesave të Tij, si dhe deklaroni se nuk kemi nevojë që Perëndia të na thotë se çfarë është e mirë dhe çfarë është e keqe, por ne mund të gjykojmë dhe vendosim vetë, ai argumenton se ne mund të kemi një jetë më të mirë të pavarur nga Zoti, se dija është më e rëndësishme se drejtësia dhe se nëpërmjet revolucionit dhe mosbindjes, ne mund të fitojmë një ekzistencë më të lartë, domethënë të bëhemi “si Më i Larti”.
Në takimin e Krishtit me Satanin në shkretëtirë (Mateu 4:1-11), shohim disa tema të tjera të Debatit të Madh. Satani tha: “Thuaju këtyre gurëve të bëhen bukë” (v. 3), domethënë ai e sfidoi Krishtin të ushtrojë fuqi personale shpirtërore të pavarur nga Krijuesi. “Hidhe veten poshtë, sepse, …ai do t’i urdhërojë engjëjt e Tij për ty” (v. 6), domethënë, krijesa provokon krijuesin që Ai të bëjë vullnetin e krijesës. “Dhe ai (Satani) i thotë: Të gjitha këto do t’i jap, nëse bie dhe më adhuron mua” – kjo është dëshira përfundimtare e Satanit, që të pranojë adhurimin për veten e tij. Të gjitha këto karakteristika gjenden edhe në fe të ndryshme, të rreme.
Satani është dëbuar nga Parajsa!
Satanai u dëbua nga qielli në dy faza.
Jezusi tha: “Pashë Satanin që binte nga qielli si rrufe” (Luka 10:18). Në Kopshtin e Edenit Satani ishte në tokë. Por në librin e Jobit, mësojmë se Satanai kishte ende hyrje në parajsë – “Dhe në një ditë të caktuar, bijtë e Perëndisë erdhën për t’u paraqitur përpara Zotit dhe Satanai erdhi mes tyre. Dhe Zoti i tha Satanait: Nga vjen? Dhe Satani iu përgjigj Zotit dhe tha: Pasi të kem përshkuar gjithë tokën dhe të eci në të, më lër të jem” (Jobi 1:6,7).
Në kapitullin e 12-të të Apokalipsit lexojmë se cili ishte profesioni i Satanit në parajsë: ai ishte “paditësi i vëllezërve tanë, që i padit para Perëndisë tonë ditë e natë” (Apokalipsi 12:10).
Këto kategori mund të karakterizohen si një taktikë mbijetese. Satani e di se “paga e mëkatit është vdekja” (Romakëve 6:23) dhe se ai, si çdo mëkatar, është i dënuar të vdesë. Ai gjithashtu e di se Zoti dëshiron t’i shpëtojë besimtarët e tij, prandaj përpiqet me akuzat e tij të dëshmojë se nuk ka dallim esencial mes tij dhe besimtarëve, nëse Zoti i lejon ata të jetojnë, atëherë ai duhet ta lejojë edhe atë.
Shpëtimi vjen vetëm nëpërmjet besimit
Por e vetmja mënyrë që njerëzit të shpëtohen është nëpërmjet besimit dhe pranimit të flijimit në kryq të Jezu Krishtit. Me këtë veprim të Tij, Jezu Krishti pagoi borxhin e mëkatit dhe u ofron jetë të gjithë atyre që besojnë. Satani e di se ai nuk mund ta provojë besimin e tij dhe për këtë arsye po përpiqet në çdo mënyrë të pengojë hapjen e Librit të Jetës (libri i vulosur i Apokalipsit 5), sepse ky Libër ka në të, dëshminë e besimit të njerëzve.
Kryqi përmbysi akuzat e Satanit dhe pas ringjalljes dhe ngjitjes së Krishtit, një nga veprimet e tij të para ishte dëbimi i Satanit nga parajsa. “Dragoi dhe engjëjt e tij luftuan. Dhe ata nuk fituan dhe nuk u gjet një vend për ta në parajsë. Dhe dragoi i madh u hodh poshtë, gjarpri i lashtë, i cili quhet djall, dhe Satani, që mashtron gjithë botën, u hodhën poshtë në tokë dhe engjëjt e tij zbritën poshtë me të” (Apokalipsi 12:8, 9).
Por Satani nuk hoqi dorë nga përpjekjet e tij, por e zhvendosi fushën e betejës: “Mjerë ata që banojnë në tokë dhe në det, sepse djalli zbriti te ju me zemërim të madh, duke e ditur se ai ka pak kohë” (Apokalipsi 12:12).
Pjesa e mbetur e kapitullit 12 dhe i gjithë kapitulli 13 tregojnë historinë e vazhdimit të luftës që filloi në parajsë dhe se si do të arrijë kulmin në fund të botës.
