Shën Paisi për të Vdekurit që Presin të Gjykohen: “Të Gjithë do të Donin të Jetonin 5 Minuta për t’u Penduar”!

“Lutjet e të gjallëve mund të shpëtojnë shpirtrat e të dënuarve!”

Çështja e madhe e të krishterëve, veçanërisht sot, që është dita e Ringjalljes së Zotit Jezu Krisht, është se ku janë shpirtrat e njerëzve që vdesin derisa të vijë koha për të ashtuquajturën Ringjallje të përbashkët të të vdekurve.

Për këtë arsye, besimtarët, madje edhe ata që nuk janë të sigurt se çfarë besojnë saktësisht (besimi është një temë shumë e vështirë për të gjithë njerëzit dhe është diçka që nuk reklamohet dhe shpesh shkakton befasi, pasi zotërohet nga njerëz që askush nuk e pret të jenë të tillë), kanë kërkuar gjithmonë njerëz të ndritur për t’u ofruar atyre një perspektivë “të qartë” dhe një prej tyre ishte sigurisht Shën Paisios.

Kështu Shën Paisi për Ringjalljen, vdekjen dhe shpirtrat tha:

“Vdekja është një ndarje për disa vite, është shumë e rëndë, pas asaj që Zoti ka bërë për ne njerëzit, të shkojmë në ferr dhe ta pikëllojmë, Zoti e ruajtë jo vetëm njeriun, por edhe një zog që të mos shkojë në ferr.

Duhet të kuptojmë se njeriu në të vërtetë nuk vdes.

Vdekja është thjesht një kalim nga një jetë në tjetrën.

Është një ndarje për një periudhë të shkurtër kohe.

Ashtu si kur dikush shkon, le të themi, jashtë vendit për një vit, familja e tij është e trishtuar sepse do të ndahet prej tij për një vit, ose nëse ai mungon për dhjetë vjet, ata janë të trishtuar për shkak të ndarjes së dhjetë viteve, po ashtu duhet ta shohin ndarjen nga të dashurit e tyre, si vdekje.

Nëse, le të supozojmë se dikush vdes dhe familja e tij është e moshuar, ata duhet të thonë: “Pas rreth pesëmbëdhjetë vite do të takohemi përsëri”.

Nëse janë më të rinj, duhet të thonë: “Do të takohemi përsëri pas pesëdhjetë vitesh”.

Natyrisht, njeriu pikëllohet për vdekjen e një të afërmi, por kërkon trajtim shpirtëror.

Çfarë thotë Apostull Pali: “Mos u pikëlloni si të tjerët që nuk kanë shpresë”[51].

Vetëm kur personi që largohet nuk ka një jetë të mirë, kemi arsye të shqetësohemi. Nëse, për shembull, ai ishte mizor, atëherë, nëse e duam vërtet dhe duam ta takojmë në jetën tjetër, duhet të lutemi shumë për të.

– Jerond, kur njeriu vdes, a e kupton menjëherë se në çfarë gjendje është?

– Po, vjen në vete dhe thotë “çfarë bëra?”, por kjo nuk ka dobi. Si një i dehur, nëse vret nëna e tij, qesh, këndon, se nuk kupton çfarë ka bërë dhe kur kthjellet, qan e qan e thotë “çfarë bëra?”, pra ata që bëjnë të keqen në këtë jetë janë si të dehur.

Ata nuk e kuptojnë se çfarë po bëjnë, nuk ndihen fajtorë.

Por kur ata vdesin, kjo dehje largohet dhe ata vijnë në vete. Ata hapin sytë e shpirtit të tyre dhe ndjejnë fajin e tyre, sepse shpirti, kur del nga trupi, lëviz, sheh dhe percepton me një shpejtësi të paimagjinueshme.

Disa pyesin se kur do të ndodhë Ardhja e Dytë. Për personin që vdes, megjithatë, Ardhja e Dytë ndodh në një farë mënyre, sepse ai gjykohet sipas gjendjes në të cilën e gjen vdekja.

– Jerond, si janë ata në ferr tani?

– Janë në gjyq, të burgosur, të cilët torturohen sipas mëkateve që kanë bërë dhe presin gjyqin përfundimtar, Gjykimin e ardhshëm. Ka kriminelë të rëndë dhe ka nëngjykime me dënime më të lehta.

– Edhe shenjtorët edhe hajduti?

– Shenjtorët dhe hajduti janë në Parajsë, por nuk kanë marrë lavdinë e përsosur, ashtu si njerëzit e gjykuar janë në ferr, por nuk kanë marrë dënimin përfundimtar.

Zoti, përderisa ka kaq shekuj që thotë “Pendohuni, se mbretëria e qiejve është afër”, e zgjat dhe e zgjat kohën, sepse pret që ne të korrigjojmë veten.

Por ne, duke qëndruar në mjerimin tonë, u bëjmë padrejtësi shenjtorëve, sepse ata nuk mund të marrin lavdinë e përsosur, të cilën do ta marrin pas Gjykimit të ardhshëm.

Lutje dhe shërbime përkujtimore për të ndjerin:

– Jerond, a mund të luten të vdekurit që janë në provë?

– Ata vijnë në vete dhe kërkojnë ndihmë, por nuk mund ta ndihmojnë veten.

Ata në Hadhit do të donin vetëm një gjë nga Krishti: të jetonin pesë minuta, të pendoheshin.

Ne që jemi gjallë kemi vend për pendim, ndërsa ata të shkretët, të rënët, nuk mund ta përmirësojnë më vetë gjendjen e tyre, por presin ndihmë nga ne. Prandaj, kemi për detyrë t’i ndihmojmë me lutjet tona.

Llogaritja ime më thotë se vetëm dhjetë për qind e të vdekurve në gjyq janë në gjendje demonike dhe atje ku janë mallkojnë Zotin, si demonët. Ata nuk kërkojnë ndihmë, por as nuk pranojnë ndihmë.

Pse, çfarë mund t’u bëjë Zoti atyre? Si një fëmijë që ndahet nga i ati, ai shpërdoron gjithë pasurinë e tij dhe mallkon të atin mbi të. Epo, çfarë do të bënte më babai i tij për atë?

Por të pandehurit e tjerë, të cilët kanë pak respekt për veten, ndjejnë fajin, pendohen dhe vuajnë për mëkatet e tyre, ata kërkojnë ndihmë dhe ndihmohen pozitivisht nga lutjet e besimtarëve. Me fjalë të tjera, Zoti po u jep atyre një mundësi, tani që janë në provë, që të ndihmohen deri në Ardhjen e Dytë.

Dhe ashtu si në këtë jetë, nëse dikush është mik i mbretit, ai mund të ndërmjetësojë dhe të ndihmojë një person në gjyq, po ashtu nëse dikush është “mik” i Zotit, ai mund të ndërmjetësojë te Zoti me lutjen e tij dhe të transferojë të vdekurit në gjyq nga një “burg” në një “burg” tjetër më të mirë, nga një “burgim” në një tjetër më të mirë.

Ose ai madje mund t’i zhvendosë në një “dhomë” apo në një “apartament” (simbolike këto).

Ashtu siç i lehtësojmë të burgosurit me pije kur u shkojmë për vizitë, ashtu i ngushëllojmë të vdekurit e me lutjet dhe lëmoshën që bëjmë për shpirtin e tyre.

Lutjet e të gjallëve për të ndjerin dhe shërbesat përkujtimore janë mundësia e fundit që Zoti i jep të ndjerit për t’u ndihmuar, deri në Gjykimin përfundimtar. Pas gjyqit, nuk do të ketë më shumë mundësi për t’i ndihmuar.

Zoti dëshiron t’i ndihmojë të fjeturit, sepse dhemb për shpëtimin e tyre, por nuk e bën këtë, sepse ka fisnikëri. Ai nuk dëshiron t’i japë të drejtë djallit të thotë:

“Si mund ta shpëtosh kur nuk ka punuar shumë? Por kur lutemi për të vdekurit, i japim të drejtën të ndërhyjë. Në fakt, Perëndia preket më shumë kur lutemi për të vdekurit sesa për të gjallët.

Prandaj Kisha ortodokse ka kolivat dhe shërbesat përkujtimore. Memorialet janë avokati më i mirë për shpirtrat e të ndjerëve.

Ata kanë aftësinë edhe ta nxjerrin shpirtin nga ferri. Edhe ju në çdo Liturgji Hyjnore duhet të lexoni një lutje për të ndjerët. Gruri ka kuptim pasi “mbillet në prishje, ringjallet në mosprishje“, thotë Bibla”.