Libri i Apokalipsit fillon si më poshtë: “Zbulesa e Jezu Krishtit”.
Në librat e tjerë të Biblës gjejmë shumë detaje rreth jetës së Jezusit në tokë, ai bëri mrekulli, dha mësime, duke kulmuar me sakrificën e tij në Kryq dhe ringjalljen e tij nga të vdekurit. Madje gjejmë një skicë të asaj që ai po bën tani, “duke u ulur në të djathtën e Perëndisë” (Kolosianëve 3:1), “gjithmonë duke jetuar për të ndërmjetësuar për njerëzit” e kësaj toke (Hebrenjve 7:25). Megjithatë, vetëm në librin e Apokalipsit, Ai zbulon në detaje se çfarë po bën tani në parajsë dhe cilat janë planet e Tij për të ardhmen, planet për ta shndërruar botën nga një vend ogurzi dhe të egër, të dominuar nga dhimbja, pikëllimi dhe vdekja, në një parajsë dashurie dhe gëzimi siç ishte në krijimin e parë.
Imazhi i parë i Jezusit gjendet në kapitullin 1 dhe e tregon Atë duke qëndruar “në mes të shtatë llambadarëve” (Apokalipsi 1:12). Llambadarët simbolizojnë shtatë periudhat historike të Kishës së Krishterë, që nga koha kur Joani shkroi librin e Apokalipsit, deri në fund të botës. Historia e Kishës (kap. 2, 3) paraqet një rrëshqitje graduale deri në periudhën e tanishme të Laodicesë, në të cilën Kisha beson se është “e pasur, është bërë e pasur dhe nuk ka nevojë për asgjë”, por në realitet ajo është “e përvuajtur, e mjerë, e varfër, e verbër dhe e zhveshur” (Apokalipsi 3:17). Megjithatë, Jezusi nuk e braktis atë, por kujdeset për të, ai vazhdon ta këshillojë, t’i premtojë një shpërblim dhe ta paralajmërojë që të mos mposhtet nga armiku.
Në kapitullin 4, skena zhvendoset nga toka dhe Kisha, në gjykatën qiellore, ku do të fillojë “gjykimi hetimor”. Heroi qendror është sigurisht Jezusi, i cili e paraqet veten si “një Qengj që qëndron si i vrarë” (Apokapilsi 5:6). Nëpërmjet sakrificës së Rij, Ai i përgjigjet sfidës së Satanait: “Kush është i denjë të hapë librin?” (Apokalipsi 5:2). “Libri” i referohet Librit të Jetës, në të cilin janë shkruar emrat dhe provat e besimit të atyre që janë kandidatë për jetën e përjetshme.
Vetë gjykimi përshkruhet në kapitullin 6 (hapja e shtatë vulave), në të cilin klasat e ndryshme të njerëzve që do të gjykohen simbolizohen nga katër kuaj, plus një klasë e veçantë, dëshmitarët. Në hapjen e vulës së gjashtë paraqitet fundi i botës dhe dy klasat e njerëzve që më pas do të jetojnë dhe do të gjykohen, besnikët dhe të pafetë. Të paudhët do t’u thërrasin maleve dhe shkëmbinjve: “Bini mbi ne dhe na fshihni nga fytyra e atij që ulet mbi fron… kush mund të qëndrojë?” (Apokalipsi 6:16).
Besimtarët, të cilët “mund të qëndrojnë”, u përshkruan në kapitullin 7. Kapitulli fillon duke paraqitur katër engjëj “që mbajnë katër erërat e tokës” (Apokalipsi 7:1). Katër erërat simbolizojnë luftën, grindjen dhe kaosin që do të mbizotërojë gjatë “Shtrirjes së Madhe”, pak para Ardhjes së Dytë të Krishtit. Engjëjt urdhërohen “të mbajnë” (frenojnë) erërat, derisa një grup i veçantë, 144.000, “do të vulosen në ballin e tyre” (Zbulesa 7:3). Vulosja nga Fryma e Shenjtë i përgatit ata për t’i dhënë botës mesazhin përfundimtar të Perëndisë, duke ekspozuar gabimet e feve të rreme dhe duke e ftuar botën të pranojë Jezu Krishtin si Zotin e tyre. Një “Shumica e Madhe” do t’i përgjigjet mesazhit dhe do t’i bashkohet 144.000-shit, nëpërmjet besimit “përpara fronit dhe përpara Qengjit” (Apokalipsi 7:9-14).
Në kapitullin 8, skena zhvendoset nga gjykimi që do të ndodhë në qiell në ngjarjet që do të ndodhin në tokë ku do të shpërthejë Mundimi i Madh. Një engjëll, që simbolizon Jezusin, përshkruhet “duke mbajtur një temjanicë ari (me) shumë temjan për t’i ofruar” (Apokalipsi 8:3). Ky imazh simbolizon ndërmjetësimin e Krishtit në parajsë, i cili mbron njerëzit e botës nga fatkeqësitë që Satani do të donte të sillte. Kur engjëlli të lëshojë temjanicën, mbrojtja do të tërhiqet dhe Satanai do të lejohet të shkaktojë “plagët” shkatërruese të shtatë borive (kapitujt 8-11). Borizat përshkruajnë një luftë të tmerrshme, e cila është aq e gjerë dhe shkatërruese sa një e treta e njerëzimit do të vdesë (Apokalipsi 9:15).
Kapitujt 10 dhe 11 përshkruajnë shërbimin e 144.000 (“dy dëshmitarëve”) gjatë luftës së borisë. 144.000 do t’i shpallin botës mesazhin përfundimtar të Perëndisë. Gjatë shërbimit të tyre do të shfaqet në skenë një person i ri, Antikrishti (“bisha që ngjitet nga gropa pa fund” (Apokalipsi 11:7), i cili do të nisë sulme të ashpra kundër tyre.
Në fillim të kapitullit 12 jepet informacioni bazë historik në lidhje me Polemikën e Madhe midis Zotit dhe Satanait, e cila kulmon në Mundimin e Madh. Satanai përshkruhet si një dragua i madh i kuq, i cili kërkon të shkatërrojë Jezusin (“burrin fëmijë” Apokalipsi 12:5) gjatë mishërimit të Tij. Kur e kupton se ka dështuar, ai kthehet kundër Kishës (“gruas” Apokalipsi 12:6,13). Sulmet vazhdojnë gjatë “1.260 ditëve” (viteve) të Mesjetës, kur agjencia ekzekutive e Satanait, Kisha e Krishterë apostate, gjuajti “të tjerët… që mbajnë urdhërimet e Perëndisë dhe kanë dëshminë e Jezu Krishtit” ( Zbulesa 12:17).
Bisha me shtatë koka që ngrihet nga deti i kapitullit 13 simbolizon kishën tiranike mesjetare. Njëra nga kokat e tij mban një “plagë vdekjeprurëse”, kisha papale e Mesjetës humbi fuqinë e saj politike dhe ushtarake gjatë Reformës Protestante dhe revolucioneve të shekujve 18 dhe 19. Por një fuqi e re do të shfaqet në kohën e fundit dhe do t’i kundërshtojë besimtarët e Perëndisë, kjo simbolizohet nga një bishë “që ka dy brirë, si brirët e një qengji”, por që “flet si një dragua” (Apokalipsi 13:11). Ky pushtet politiko-fetar tiranik “i krishterë” i bën një “imazh bishës”, domethënë do të krijojë një sistem që do të gjurmojë, shtypë ekonomikisht dhe në fund do të vrasë të krishterët e vërtetë që nuk do t’i nënshtrohen dekreteve të bishës (nuk do të pranojnë numrin, shenjën, gdhendjen e saj).
Kapitulli 14 na kujton se Perëndia, jo Satanai, është në kontroll dhe Ai përfundimisht do të jetë fitimtar. Jezusi përshkruhet si Qengji dhe është me 144.000. Thirrja e tyre përfundimtare drejtuar botës paraqitet në formën e mesazheve nga tre engjëj, të cilët do të kenë “ungjillin e përjetshëm për t’u predikuar atyre që banojnë në tokë, çdo kombi, fisi, gjuhe dhe populli” (Apokalipsi 14:6 ). Ata do të shpallin se gjykimi tashmë ka filluar dhe se adhurimi duhet t’i drejtohet vetëm Zotit. Ata do të zbulojnë gjithashtu se sistemi i rremë fetar (“Babilonia”) ka rënë në apostazi dhe kushdo që adhuron bishën, ose merr shenjën e tij, do të përballet me dënimin e Perëndisë.
Në dy kapitujt e mëpasëm (15 dhe 16) përshkruhet “zemërimi i Zotit”. Kjo nuk do të thotë se Zoti do të zemërohet me këdo që nuk i bindet Atij. Zemërimi i Tij do të jetë thjesht mënyra e Tij për të mbrojtur fëmijët e Tij besnikë që po persekutohen nga bisha dhe Babilonia. Zoti do të dërgojë “shtatë plagët e fundit”. Kapitujt 17 dhe 18 tregojnë korrupsionin, krizën dhe në fund shkatërrimin e Babilonisë, d.m.th. forcat fetare-politike që do t’i kundërvihen Zotit dhe popullit të Tij në fund të botës (“prostituta”, “bisha e kuqe” dhe ” dhjetë mbretër”). Kapitulli 19 përshkruan “Betejën e Armagedonit” në të cilën Babilonia dhe fuqitë e kafshëve shkatërrohen në Ardhjen e Dytë të Krishtit.
Në kapitullin 20, Satani “do të lidhet” (i kufizuar) në tokën e shkretë, ndërsa besimtarët e gjallë dhe të ringjallur do të çohen në parajsë për një mijë vjet (Mijëvjeçari). Apostulli Pal tha: “shenjtorët do ta gjykojnë botën… ne do të gjykojmë engjëjt” (1 Korintasve 6:2, 3), kjo do të ndodhë gjatë Mijëvjeçarit. Pas 1.000 vjetësh “Jeruzalemi i Ri” do të zbresë në tokë dhe “të vdekurit e tjerë” do të ringjallen, gjë që do t’i japë Satanait një shans të fundit për t’i mashtruar ata. Megjithatë, në fund të fundit, ata do të qëndrojnë përpara “Fronit të Madh të Bardhë” të gjykimit “dhe kushdo që nuk gjendet i shkruar në librin e jetës, do të hidhet në liqenin e zjarrit” (Apokalipsi 20:15). Ky zjarr nuk është një mundim i përjetshëm, por do të shkatërrojë si trupat ashtu edhe shpirtrat e atyre që nuk do ta duronin jetën në një univers të pastër dhe të shenjtë pa mëkat.
Kapitujt 21 dhe 22 përshkruajnë mbretërinë e Perëndisë, e cila do të jetë shtëpia e përjetshme e të shpëtuarve. “Dhe nuk do të ketë më mallkim dhe froni i Perëndisë dhe i Qengjit do të jetë në të; dhe shërbëtorët e tij do ta adhurojnë. Dhe ata do të shohin fytyrën e tij dhe emri i tij do të jetë mbi ballin e tyre” (Apokalipsi 22:3,4).
Kjo është një përmbledhje shumë e shkurtër (dy faqe, për të mbuluar gjithçka që është paraqitur në 500 faqe Libër) mbi temat / çështjet e Apokalipsit. Ndoshta do të keni pyetje dhe do të dëshironit të shihni pasazhe mbështetëse nga Bibla e Shenjtë. Përpara se të nxirrni përfundime të shpejta, merrni pak kohë për të lexuar tekstin e plotë.
Zoti ju bekoftë ndërsa studioni fjalën e Tij!
