Në kohën tonë nuk besohet gjerësisht se emri që mban një person pasqyron temperamentin dhe personalitetin e tij.
Në shumicën e rasteve është një vazhdimësi e traditës nga familjet e prindërve, ose herë të tjera është një zgjedhje e prindërve, të cilët përfundojnë me një emër tingëllues, sipas dëshirës së tyre. Megjithatë, në Izraelin e lashtë, por edhe në kulturat e tjera të lashta, ata konsideronin se emri që i vihej një fëmije kishte një rëndësi vendimtare për jetën e tij të mëvonshme.
Në fakt, ishte një fjalë që kondensonte elementët që prindërit donin që fëmija i tyre të zhvillonte gjatë jetës së tij.
Në mënyrë analoge, emri i Zotit është i ndërthurur në mënyrë të pandashme me karakterin e Tij, ai është “i lavdishëm dhe i mrekullueshëm” (Ligji i Përtërirë, 28:58), në kuptimin që vetëm mendimi për Zotin është i denjë për të gjeneruar në zemrat e njerëzve ndjenjat më të thella, nderim dhe respekt, perëndishmëri.
Emri i Zotit
Judenjtë nuk guxuan të shqiptonin emrin e Perëndisë, ose të përdornin parafraza për ta përkthyer atë. Në Dhiatën e Vjetër, ka shumë emra për Zotin (Elohim, Jahveh, Antonai, etj.), secili prej të cilëve lidhet me atribute specifike të Tij.
Për më tepër, ka shumë përshkrime të karakterit të Tij. Kështu, siç lexojmë në librin e Eksodit 34:6, Perëndia trini është “i sjellshëm dhe i mëshirshëm, i ngadalshëm në zemërim, i bollshëm në mëshirë dhe i vërtetë”.
Këto epitete prekin thellë zemrën e studentit, sepse ai e kupton se Zoti i Dhiatës së Vjetër nuk është në asnjë mënyrë ajo që njeriu ka frikë, ose çfarë dëshiron të paraqesë armiku i shpirtit.
Të gjithë emrat e Zotit përcjellin cilësi të përjetshme të karakterit të Tij, të cilat asnjë kusht apo rrethanë nuk mund t’i shuante as sadopak.
E pakrahasueshme
Është mbresëlënëse që Jezu Krishti në lutjen e Zotit nuk zgjedh t’i referohet ndonjë emri specifik të Perëndisë nga Dhiata e Vjetër, sepse ai do që dishepujt e të gjitha kohërave të kuptojnë se, cilido qoftë emri i Perëndisë, ai është, pa dyshim, i Shenjtë.
Duke përdorur paskajoren imperative pasive, ai na nxit të shenjtërojmë në të tashmen tonë këtë emër unik, i cili tashmë është shenjtëruar që nga fillimi i botës. Por çfarë do të thotë saktësisht folja “shenjtëroj” dhe cilat mund të jenë degëzimet e saj në jetën tonë të përditshme?
Të shenjtërosh do të thotë të veçosh, të pranosh se diçka është e përsosur, e plotë dhe e pakrahasueshme. Prandaj, emri i Zotit meriton të shenjtërohet, sepse vetë karakteri i Tij është i shenjtë, domethënë i përsosur, i plotë dhe i mrekullueshëm.
Natyrisht lind pyetja sesi mund ta shenjtërojmë Emrin e Perëndisë? Akti i shenjtërimit të emrit të Perëndisë nga ana jonë bëhet në dy mënyra.
Mënyra e parë është njohja e thellë, e sinqertë dhe e palëkundur e njeriut se Zoti është, jo vetëm Krijuesi dhe mbështetësi i të gjitha gjërave, por edhe një Zot që na prezantohet si At, gjë që sjell perspektiva tronditëse për jetën tonë.
Në fund të fundit, Krishti në fillim të lutjes së Zotit e paraqet Perëndinë si një At Qiellor që i do të gjitha krijesat e Tij pa kufi.
I respektuar
Të shenjtërosh emrin e Zotit nuk do të thotë vetëm se e njeh, pikërisht sepse njohja mund të kufizohet në një nivel teorik, ose të jetë një manifestim tipik i një zemre fetare, por të ftohtë.
Do të thotë se e respekton në nivel eksperimental, pra nuk i referohesh kurrë me paturpësi apo blasfemi, nuk formulon gjykime dhe mendime, të cilat në thelb fyejnë karakterin e Zotit ose shprehin një pozicion dyshimi, në mirësinë e Tij të pafund.
Të mos harrojmë kurrë se engjëjt e pamëkat mbulojnë fytyrat e tyre me frikë dhe respekt të thellë në praninë e Zotit dhe ky qëndrim i tyre duhet të jetë sigurisht një shembull edhe për ne, duke na mësuar thelbin e nderimit dhe përulësisë së sinqertë para Tij.
Transformuese
Mënyra e dytë për të shenjtëruar Emrin e Perëndisë është të dëshirojmë dhe të kërkojmë në çdo mënyrë që Shenjtëria e Perëndisë të mund të veprojë në jetën tonë veprën e pakrahasueshme të shenjtërimit.
Nuk është e mundur që ne të pretendojmë se jemi të krishterë dhe që Zoti të shohë në zemrat tona meditime të ligësisë, motiveve të liga, mizorisë dhe indiferencës ndaj ndjenjave tona.
Nuk mund të besojmë se Zoti është i kënaqur me ne, kur ne thjesht po bëjmë detyrën tonë, duke shkuar në kishë, por në të gjitha orët dhe ditët e tjera fjalët dhe veprat tona ndaj njerëzve tanë na lëndojnë dhe na refuzojnë pa mëshirë.
Zemra e mëshirshme e Atit tonë Qiellor dëshiron të shenjtërohet, në kuptimin që emri i Tij lartësohet në jetën tonë, nëpërmjet çdo mendimi, fjale apo vepre tonë.
Jetojmë në një kohë kur më shumë se kurrë korrupsioni dhe largimi nga urdhërimet e Perëndisë e kanë konsumuar modelin origjinal të shenjtë të krijimit të njeriut.
Nuk ka receta magjike për të kuruar “mavijosjet dhe ulcerat e acaruara”, siç thuhet në mënyrë karakteristike në kapitullin e parë të librit të Isaias, v. 6.
Zgjidhja radikale
Strukturat shoqërore dhe politike nuk pastrohen dhe shpirtrat e njerëzve nuk rafinohen me injeksione ideologjish filantropike, të cilat thjesht mpijnë dhimbjet dhe fajin tonë nga zgjedhjet tona të gabuara.
E gjithë kjo mund të jetë e mirë dhe legjitime, por njeriu nuk ka nevojë për qetësues, por për zgjidhje radikale, dhe kjo zgjidhje qëndron në shenjtërimin e emrit të Zotit në familje, në shkolla, në miqësi, në kisha, në informacione mediatike, në ato politike dhe. këshillat ekonomikë dhe përgjithësisht kudo dhe gjithmonë.
Ndoshta, ky këndvështrim duket i pazbatueshëm ose i paarritshëm, por atë që ne e konsiderojmë të pamundur ose, ndoshta, dytësore, Zoti nuk është i detyruar ta përqafojë. Lutja e Zotit shtron me thjeshtësi çarmatosëse nevojën urgjente për të kuptuar shenjtërinë e Perëndisë dhe pasojat e saj në jetën tonë.
Kur familjet, shoqëritë, vendet zgjedhin me vetëdije dhe me zjarr të shenjtërojnë emrin e Zotit, sepse njohin fuqinë e Tij absolute dhe të pakrahasueshme, atëherë diçka nuk ndryshon vetëm.
Gjithçka ndryshon, me energjinë e shenjtërisë së përjetshme, që rrjedh nga burimet e pashtershme qiellore.
Shoqëritë janë të orientuara drejt dhe zemrat e njerëzve janë pajtuar me Atin e tyre të Shenjtë, pasi ata çdo ditë ia kushtojnë veprat e tyre lavdisë së emrit të Tij.
Vendimi për të shenjtëruar emrin e Perëndisë na ofron, tashmë në këtë jetë, një shije paraprake të mbretërisë së qiejve.
