Gjëja më emocionuese në këtë jetë është të kesh një marrëdhënie personale me Perëndinë e Gjallë.
Enoku dhe profeti Elia, për shkak të komunikimit të ngushtë me Zotin, thjesht kaluan nga jeta në Tokë në Përjetësi, pa kaluar nga dera e vdekjes.
Me ne!
Ati ynë Qiellor është gjithmonë pranë nesh dhe kërkon një marrëdhënie personale me ne.
Mund të themi se çdo njeri ka një marrëdhënie me Perëndinë, sepse Ai është Krijuesi i të gjitha gjërave dhe në Të jetojmë dhe lëvizim (Veprat e Apostujve 17:28). Megjithatë, një marrëdhënie Krijues-krijesë nuk është aspak një marrëdhënie personale që Zoti dëshiron. A nuk dëshironi edhe ju një marrëdhënie me Perëndinë aq të afërt dhe tronditëse sa ajo që kishte profeti Elia?
Së pari, duhet të përmendim se Zoti na krijoi për të pasur një marrëdhënie personale me Të. Është gjendja jonë natyrore të jemi pranë tij. Megjithatë, për shkak se ne e refuzuam Atë, marrëdhënia jonë u ndërpre. Ky refuzim dhe ndërtim i një jete larg Tij është dëshmi e mosbindjes dhe egoizmit që vazhdojnë të na ndajnë nga Ai. Ai është perfekt dhe ne nuk jemi. Kjo do të thotë se ka një hendek të madh mes nesh.
Zgjidhja e Zotit për këtë ishte Jezu Krishti, kështu që vetëm nëpërmjet Tij mund t’i afrohemi Perëndisë, të ndjejmë dashurinë e Tij për ne dhe faljen e Tij të çmuar.
Ai na do!
Zoti na do, kujdeset për ne dhe është forca aktive në jetën tonë.
Ai premton se Ai do të na zbulohet për aq kohë sa ne e dëshirojmë Atë, e thërrasim Atë dhe e kërkojmë Atë. Ai është i mirë, i përsosur dhe i pastër. Nuk ka asnjë mënyrë që ne si qenie njerëzore të jemi mjaftueshëm të mirë apo fetarë për të fituar favorin e Tij. Bibla thotë: “…me hirin e Tij ne jemi të shpëtuar me anë të besimit” (Titit 3:5-7) dhe “…Jezusi erdhi që ne të kemi jetë me bollëk” (Gjoni 10:10).
Por ne jemi mëkatarë (Psalmi 14:3).
Në fakt, paga e mëkatit është vdekja. Kjo do të thotë se ne nuk do të jemi në gjendje të jetojmë me Të, në Praninë e Tij dhe ta njohim Atë ballë për ballë. Por si do të zgjidhet ky problem?
Nuk mund të bënim kurrë asgjë për të merituar një marrëdhënie me Perëndinë, kështu që Ai dërgoi Birin e Tij Jezu Krisht, Perëndinë dhe njeriun e përsosur, të vdiste në kryq dhe të paguante për mëkatet tona. Jeta e përjetshme fillon në momentin kur vendosim besimin tonë në Krishtin (Joani 17:3). Në atë moment mëkatet tona pastrohen me gjakun e Krishtit.
Megjithatë, ne duhet ta pranojmë Atë me besim. Lajmi i mirë është se: “Kushdo që thërret emrin e Zotit do të shpëtohet” (Romakëve 10:12)!
Ky është mesazhi i Ungjillit!
Ftesa e tij për një marrëdhënie personale me Perëndinë do të thotë të kalosh kohë me Zotin. Kjo është diçka personale që jetojmë me Të, e ngjashme me një miqësi që kemi me një person tjetër. Kalimi i kohës me Zotin është diçka që do të na freskojë.
Nga studimi i Fjalës së Perëndisë dhe nëpërmjet punës së Frymës së Tij të Shenjtë, ne kuptojmë se kush është Ai, çfarë na ofron dhe çfarë pret prej nesh. Është mirë që dikush të thellohet në këtë mendim dhe të zbatojë në jetë përfundimet e studimit biblik.
Fryma e Shenjtë na inkurajon duke na kujtuar sesa shumë Perëndia ka punuar tashmë në jetën tonë dhe vazhdimisht na fton të ecim me Të. Vetëdija për Atin rritet ndërsa e njohim gjithnjë e më shumë dashurinë e Tij për ne, me lavdërim në Personin e Tij dhe nëpërmjet adhurimit që i detyrohemi Atij në çdo moment të jetës sonë.
Zoti na nderon duke na dhënë liri të përsosur për të zgjedhur hapat tanë në jetë. Ai është shumë i mirë saqë e dimë se Ai do të na pranojë edhe nëse i kërkojmë falje në minutën e fundit të jetës sonë.
Dikush që nuk do të përfitonte asgjë nga ne, nuk do të na jepte asgjë. Por Ai e bën. Ai jep bekimin e përjetshëm, një jetë me begati të përjetshme me Burimin e Jetës. Prandaj, duke ecur pandërprerë me Të, në respekt të Shenjtërisë së Tij, ne bëhemi pjesë e Mbretërisë së Tij.
Një marrëdhënie personale me Zotin do të thotë:
Një jetë e varësisë së përditshme nga një Zot Unik dhe i Plotfuqishëm, i Cili është aq i Mirë dhe Filantrop saqë Ai mund të na japë vazhdimisht mundësinë që t’i afrohemi Atij, pavarësisht nga rrëzimet tona të përditshme.
Ai na do, na pranon dhe na respekton, edhe kur ne nuk jemi në gjendje ta vlerësojmë Atë për atë që Ai është. A kemi guximin të hyjmë në këtë rrugë tronditëse dhe të kalojmë në një marrëdhënie personale me Perëndinë tonë që është DASHURI?
