Sa specifike ishin profecitë rreth Mesias?
Sa saktë i parashikuan ata ngjarjet e rrugëtimit të Jezusit drejt kryqit?
Tekstet e Shkrimeve, “fotografonin” ngjarjet e ardhshme, me detaje tronditëse.
Pasazhet përkatëse të Dhiatës së Vjetër janë tronditëse dhe dëshmojnë për vërtetësinë e Biblës së Shenjtë dhe frymën hyjnore që i sundon ato. Në këtë artikull do të trajtojmë disa profeci të tjera, po aq tronditëse, që kanë të bëjnë sërish me Jezusin, por këtë herë, në lidhje me sakrificën e Tij në kryqin e Kalvarit. Është e qartë se ka shumë referenca të profetëve për Mesinë, megjithatë veçova disa prej tyre, të cilat realisht nëse i hedhim faktet një nga një, do të zbulojmë se kanë qenë vërtet “fotografike”.
Ka disa detaje që janë të vështira për t’u kuptuar nga mendja e njeriut. Përshkrime tepër të detajuara që, në më të paktën, janë mahnitëse dhe shteruese të besimit, padyshim. Për shembull, një nga profetët më të mëdhenj, Isaia, jetoi dhe veproi qindra vjet përpara se Jezusi të vinte në Tokë. Ftesa zyrtare hyjnore e Isaias në detyrën profetike, siç dëshmon ai, përcaktohet rreth vitit 738 para Krishtit, domethënë në vitin e fundit të mbretërimit të Uzit dhe në vitin e parë të mbretërimit të Joathamit. Shifrat flasin vetë sigurisht. Nuk kemi nevojë të themi asgjë më shumë. Por le të shohim më poshtë, disa nga të gjitha këto profeci të mëdha.
Profecia thoshte se Mesia do të bënte hyrjen e Tij triumfale në Jerusalem i hipur mbi një gomar: “Gëzohu shumë, bijë Sion; bërtit, bijë Jerusalem; ja, mbreti yt po vjen te ti; ai është i drejtë dhe ai shpëton; zemërbutë dhe ulur mbi një gomar dhe mbi një kërriç, bir i një konkubine” (Zakaria 9:9). Kjo është pikërisht ajo që ndodhi. Profecia u vërtetua absolutisht dhe hyrja triumfale e Krishtit përshkruhet në Ungjillin e Joanit (12:13-14). Ai thotë se, njerëzit “morën degë palmash dhe dolën ta takonin duke bërtitur: Lëvduar: Lum ai që vjen në emër të Zotit, mbretit të Izraelit. Dhe Jezusi, pasi gjeti një gomar, u ul mbi të, siç thotë Shkrimi.” Por kjo ishte profecia e parë “fotografike” që kam mbledhur.
Profecia thoshte se Mesia do të tradhtohej për tridhjetë copë argjendi, “Dhe unë u thashë atyre: Nëse ju duket mirë, më jepni pagën time; nëse jo, refuzoni. Dhe e caktuan pagën time në 30 monedha argjendi” (Zakaria 11:12). Një nga profecitë më të mahnitshme mesianike, është shuma e saktë, e paguar për të tradhtuar Jezusin. Libri i Zakarisë u shkrua rreth vitit 520 para Krishtit, megjithatë shpërblimi për tradhtinë e Jezusit u profetizua me saktësi. Përmbushja e kësaj profecie përmendet në Ungjillin e Mateut 26:15, “dhe (Juda) tha: “Çfarë doni të më jepni? Dhe unë do ta dorëzoj tek ju”. Dhe ata i numëruan tridhjetë monedha argjendi. Sigurisht, as këtu nuk nevojiten sqarime shtesë.
Kështu vazhdojmë.
Një profeci tjetër thoshte se argjendi i tradhtisë do të përdorej, “Dhe Zoti më tha: Hidhi këto te poçari, nderin me të cilin u nderova prej tyre. Pastaj i mora tridhjetë monedhat e argjendit dhe ia hodha në shtëpinë e Zotit, poçarit” (Zakaria 11:13). Kjo profeci, se tridhjetë copat e argjendit “u hodhën në poçari, në shtëpinë e Zotit”, u përmbush në një mënyrë edhe më të mahnitshme!
Juda donte të hiqte qafe tridhjetë copat e argjendit, kur ndërgjegjja e tij i thirri për tradhtinë e gjakut të pafajshëm. U kthye te krerët e priftërinjve dhe u tha se kishte bërë një gabim. Ata iu përgjigjën: “E çfarë na intereson ne?” Në dëshpërimin e tij, Juda hodhi çmimin e tradhtisë në dysheme brenda tempullit dhe u zhduk në errësirë. Në pasazhin (Mateu 27:6-7) lexojmë për këtë ngjarje: “Atëherë krerët e priftërinjve, pasi morën argjendin, thanë: Nuk lejohet që këto të futen në thesarin e tempullit, sepse është çmimi i gjaku. Kështu ata e morën vendimin në një mbledhje dhe blenë fushën e pllakave për një varrezë të huajsh”. Vështirë se mund të imagjinohej një profeci më e mahnitshme, me kaq detaje dhe përmbushje kaq të saktë.
Një profeci e njohur mes të krishterëve kudo, natyrisht, është ajo e mëposhtme që thoshte se Mesia do të lëndohej, do të vuante dhe do të rrihej. Por ai u plagos për paudhësitë tona. “Ndëshkimi që solli paqen tonë, ai e vuajti dhe me vrimat e tij ne u shëruam” (Isaia 53:4-5). Kjo profeci u përmbush nga torturat barbare të Krishtit para dhe gjatë kryqëzimit të Tij. Lexojmë në përshkrimet e ungjilltarëve të gjitha detajet. Kështu, Krishtit, para kryqëzimit të Tij, iu dhanë 39 kamxhikime.
Më pas është një profeci që përshkruan mënyrën e vdekjes së Jezusit. Mesia do të vdiste një vdekje në kryqëzim, “Pse, qentë më kanë rrethuar, një grumbull njerëzish të ligj më kanë rrethuar. Më shpuan duart dhe këmbët” (Psalmi 22:16). Çfarë mund të thotë dikush për këtë profeci? Kryqëzimi i Jezusit është një fakt historik i pamohueshëm. Pastaj kemi profecinë që thotë se Mesias do i ofrohej për të pirë uthull: “Më dhanë të ha vrer dhe në etjen time më dhanë të pi uthull” (Psalmi 69:21). Kur Krishti u kryqëzua dhe kur ishte në kryq, ai ishte i etur. Ai bërtiti: “Kam etje!”
Në Ungjillin e Joanit (19:29) lexojmë për të: “Pra, ishte një enë plot me uthull. Ata, pra, pasi mbushën një sfungjer me uthull dhe e mbështollën me një degë hisopi, e vendosën te goja e Jezusit”. Profecia tjetër që përmend ndarjen e veshjeve të Jezusit është po aq “fotografike”, “I ndanë rrobat e mia midis tyre dhe hodhën short për rrobat e mia” (Psalmi 22:18). Natyrisht, edhe kjo profeci u vërtetua, siç lexojmë edhe në Ungjillin e Markut: “Kur Krishti u kryqëzua, ushtarët ndanë rrobat e Tij, duke hedhur shortin” (Marku 15:24).
Kush e harron profecinë që thoshte se asnjë nga kockat e Jezusit nuk do të thyhej? “Ai mbron të gjitha kockat e tij. Asnjë prej tyre nuk do të shtypet” (Psalmi 34:20). Kjo profeci u përmbush në mënyrën më të mahnitshme. Kur një person kryqëzohej dhe varej në kryq gjatë gjithë ditës, ishte zakon i romakëve të thyenin gjymtyrët. Këtë ata e bënin për të përshpejtuar vdekjen, në mënyrë që ushtarët të shkonin më shpejt në kampin e tyre.
Dhimbja e papritur dhe e padurueshme, në të shumtën e rasteve e trondisnin të dënuarin, duke i përshpejtuar vdekjen. Ushtarët romakë thyen këmbët e dy hajdutëve që ishin kryqëzuar me Krishtin. Por kur erdhën te Krishti, ata u habitën që Ai kishte vdekur tashmë. Pra, në vend që t’i thyenin këmbët, ata thjesht i futën një shtizë në brinjë, duke përmbushur kështu edhe profecinë se këmbët e Tij nuk do t’i thyheshin. Kjo përmbushje rrëfehet në Ungjillin e Joanit (19:33).
Një profeci tjetër fliste për varrimin e Jezusit, i cili do të bëhej në varrin e një njeriu të pasur, “Dhe varri i tij u caktua me keqbërësit. Por në vdekjen e tij ai qëndroi me të pasurin, sepse nuk bëri asnjë paudhësi dhe nuk u gjet asnjë mashtrim në gojën e tij” (Isaia 53:9). Krishti vdiq midis dy hajdutëve. Kur erdhi koha e varrimit të Tij, ata nuk kishin vend për Të. Por ishte një njeri i pasur me emrin Jozef nga Arimatea, i cili ishte bërë dishepull i fshehtë i Krishtit. Ai shkoi te Pilati dhe i kërkoi që ta varroste trupin e Jezusit. Pilati e pranoi kërkesën e tij dhe Jozefi e varrosi trupin e Jezusit në varrin që kishte për vete. Kështu u përmbush profecia se Jezusi do të varrosej me njeriun e pasur. Konfirmimi i saktë i profecisë edhe këtu.
E lamë të fundit, profecinë më të rëndësishme, në lidhje me Mesinë që nuk është tjetër veçse profecia e ringjalljes së tij prej së vdekurish. “Sepse ti nuk do ta braktisësh shpirtin tim në Hades dhe nuk do të lejosh që besnik yt të humbasë” (Psalmi 16:10).
Edhe pse varri i Krishtit ruhej nga një roje ushtarake, pas tre ditësh, Ai u ngrit përsëri. Kryepriftërinjtë i paguanin ushtarët për të gënjyer, duke pretenduar se dishepujt e Krishtit erdhën dhe vodhën trupin e Tij natën. Gjatë 40 ditëve të ardhshme, Krishti iu shfaq shumë njerëzve në raste të ndryshme. Në një rast, mbi 500 njerëz e panë Atë së bashku. Ringjallja e Jezusit është thelbi i besimit të krishterë. Është shpresa jonë, për një jetë pafund.
Siç e kam përmendur në shkrime të tjera të mëparshme, edhe arsyeja e shëndoshë mbron ringjalljen e Mesisë. Ngjarjet një nga një “bërtisnin” se Krishti u ringjall dhe u vërtetua ringjallja e të vdekurve. Është e vërtetë. Siç është e vërtetë, çdo fjalë e profecive që përmendëm dhe që tregojnë në mënyrën më të besueshme, se Zoti foli në momente të caktuara, në mënyrë që ne të kemi fjalë për të kuptuar ekzistencën e tij. Ne kemi Fjalën e Tij dhe kjo na jep gëzim dhe shpresë.
Shkrimet nuk janë një përrallë për fëmijët e vegjël. Ato janë shkruar thjesht në mënyrë që të gjithë t’i kuptojnë, megjithatë mund të konkludojmë se ato janë edhe të vlefshme, edhe të vërteta. Ngjarjet e përmendura nga profetët ndodhën qindra vite pas kohës kur u shkruan. Sot ne jemi në gjendje të dimë disa profeci nga ato të konfirmuara tashmë. Pjesa tjetër gjithashtu duhet të konfirmohet. Dikush mund të thotë se kemi shumë vetëbesim. E megjithatë, ngjarjet e deritanishme flasin vetë dhe këto janë ato që na japin besimin e konfirmimit dhe edhe të pjesës tjetër të profecive.
